Γράφει η Σοφία Σακοράφα
Αν η αθλητική δράση μπορεί να συμπυκνωθεί στο ολυμπιακό σύνθημα “Citius, Altius, Fortius”, αξίζει να αναρωτηθούμε: Πόσο γρήγορα, πόσο ψηλά και πόσο δυνατά μπορεί να πάει μια γυναίκα;
Αυτό το ερώτημα, βέβαια, μπορεί να μην αφορά μόνο στον αθλητισμό. Μπορούμε κάλλιστα να το σκεφτούμε για τη ζωή της καθεμιάς από εμάς, όπως και για κάθε γυναίκα δίπλα μας.
Είναι κοινός τόπος ότι μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν ήταν τόσο αυτονόητη ούτε εύκολη η ενασχόληση ενός κοριτσιού ή μιας γυναίκας με τον αθλητισμό. Δεν ήταν καν απολύτως αποδεκτή κοινωνικά. Εξάλλου, το κυρίαρχο κοινωνικό πρότυπο προτιμά τη γυναίκα αδύναμη και θέλει να προβάλλει το ψεύτικο σχήμα ότι η φυσική προσπάθεια αντιστρατεύεται την ίδια τη γυναικεία φύση.
Τα τελευταία χρόνια είναι αλήθεια ότι αυτή η πραγματικότητα έχει αρχίσει, ευτυχώς, να αλλάζει. Όλο και περισσότερες γυναίκες εντάσσουν την αθλητική άσκηση στη ζωή τους και την θεωρούν αναπόσπαστο μέρος της ζωής τους.
Προσωπικά, έχω την πεποίθηση ότι η αθλητική δραστηριότητα εξασφαλίζει μία πολύτιμη προσωπική ισορροπία. Προσφέρει, περισσότερο και από τη σωματική, την ψυχική ενδυνάμωση που έχει ανάγκη κάθε άνθρωπος και, ίσως περισσότερο, κάθε γυναίκα. Η επιμονή στην προσπάθεια, η δοκιμασία των προσωπικών σου ορίων και η υπέρβασή τους αλλά και η αυτοπεποίθηση που κερδίζεις μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, είναι στοιχεία που έχουν μεγαλύτερη σημασία για τη ζωή μιας γυναίκας. Ακριβώς γιατί οι δυσκολίες που πρέπει αυτή να αντιμετωπίσει στην καθημερινή ζωή της είναι πολύ περισσότερες.
Το μεγάλο παρελθόν της κυρίαρχης πατριαρχίας, δεν είναι δυνατόν να ανατραπεί μέσα σε λίγα χρόνια. Μπορεί να είναι αλήθεια ότι η προσωπική μας στάση και συμπεριφορά παίζει σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση που έχουμε από τους άλλους. Αυτό όμως δεν σημαίνει καθόλου ότι έχουμε πάντα την αντιμετώπιση που μας αξίζει ή ότι μπορούμε με κάποιο τρόπο να εξασφαλίσουμε πως δεν θα υποστούμε αρνητικές συμπεριφορές.
Χρειάζεται, επομένως, πάντα, η γυναικεία προσωπικότητα να έχει τη συγκρότηση και τη δύναμη που απαιτείται για να αντιμετωπίζει τις μεγαλύτερες δυσκολίες που είναι πολύ πιθανό να υποχρεωθεί να αντιμετωπίσει. Εκεί, λοιπόν μπορεί πραγματικά να προσφέρει η αθλητική δραστηριότητα.
Αλλά, ο γυναικείος αθλητισμός έχει και μία άλλη πλευρά. Αν και οι γενικεύσεις οδηγούν συνήθως σε λάθος συμπεράσματα, θα τολμούσα να εκφράσω κάτι από όσα είδα στα χρόνια που πέρασα στους αγωνιστικούς χώρους και στις προπονήσεις. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι κάποιες γυναίκες που ασχολούνται με τον αθλητισμό έχουν μία μεγαλύτερη τάση αφοσίωσης σε αυτό που κάνουν. Είναι λιγότερο ευάλωτες στις άλλες αποσπάσεις και είναι περισσότερο επίμονες στην προσπάθειά τους. Η θέλησή τους αυτή δημιουργεί μια δυναμική που μπορεί να οδηγήσει σε διακρίσεις. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για τις διεκδικήσεις και διακρίσεις στη ζωή μας γενικότερα.
Στον γυναικείο αθλητισμό, για να υπάρξουν τέτοιες διακρίσεις, χρειάζεται και η στήριξη από τους αρμόδιους φορείς και την Πολιτεία. Εγώ έτυχα σε μια εποχή που οι γυναίκες αθλήτριες αντιμετωπίστηκαν τότε από τους ιθύνοντες, για πρώτη φορά, με προσοχή και ενδιαφέρον. Έτσι, φτιάχτηκε μια πολύ αξιόλογη γυναικεία εθνική ομάδα, και δεν γίναμε και εμείς μία ακόμα γενιά χαμένων ταλέντων.
Αυτό, όμως πρέπει να γίνεται θεσμικά και με διάρκεια. Να μην εξαρτάται η εξέλιξη του γυναικείου αθλητισμού από την προσωπική βούληση κάποιων φωτεινών εξαιρέσεων.