Τι κοινό μπορεί να έχουν το άλμα εις μήκος, το έλκηθρο στους Ολυμπιακούς Αγώνες και το τραγούδι; Ή μάλλον σε πιο ουσιαστική διατύπωση, πόσο εύκολο θα ήταν για κάποιον να «τικάρει» όλα τα παραπάνω κουτάκια; Ρωτήστε καλύτερα την Τζάζμιν Σόιερς. Η οποία όχι μόνο μπορεί να υπερηφανεύεται πως συνδέεται με την άμμο, με την παγωμένη πίστα και με το πεντάγραμμο, αλλά έχει καταφέρει να διακριθεί και στα τρία πεδία. Αν προσθέσει, δε, κανείς και ότι είναι πτυχιούχος Νομικής, τότε το μίγμα γίνεται εξαιρετικά σπάνιο, αν όχι απολύτως δυσεύρετο.
Γεννημένη στο Στόουκ από Τζαμαϊκανό πατέρα και Βρετανίδα μητέρα, η 28χρονη πια αθλήτρια έχει μετατρέψει σε σήμα-κατατεθέν της το «χάος». Την πολυπραγμοσύνη, για να μιλήσουμε κυριολεκτικά, μια και όλη της τη ζωή έψαχνε να γεμίζει τον χρόνο της με όσες περισσότερες ασχολίες ήταν δυνατόν. Το υπερκινητικό παιδί που από τα τέσσερά του χρόνια έκανε γυμναστική κι από τα δέκα του συμμετείχε σε κάθε αθλητική εκδήλωση που μπορούσε να του προσφέρει αυτή την έκρηξη αδρεναλίνης, μετεξελίχθηκε σε μια από τις πλέον πολυδιάστατες περσόνες του βρετανικού τοπίου. Με μόνο έρεισμα την αγάπη της για όλα τα διαφορετικά της ταλέντα.
«Νομίζω είναι θέμα προσωπικότητας και απλά μου αρέσει να είμαι πολυάσχολη. Καταλαβαίνω ότι δεν θα λειτουργούσε για τον καθένα αυτό, αλλά εγώ λατρεύω το χάος.
Κάνω μήκος, τραγουδάω, σπουδάζω Νομική... Το χάος με κρατάει υγιή». Τάδε έφη στην πρώτη της συνέντευξη στο «BBC» το 2016, όταν μετρούσε ήδη μετάλλια σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και Ολυμπιακούς Αγώνες. Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες! Η διάκριση και στον καλλιτεχνικό τομέα θα ακολουθούσε έναν χρόνο αργότερα.
Αφού αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, εκπροσώπησε το Ηνωμένο Βασίλειο στη διοργάνωση που έλαβε χώρα στο Ίνσμπρουκ ως μέλος της ομάδας του μπόμπσλεϊ. Το γνωστό έλκηθρο για όσους δεν το έχουν ξανακούσει, με το οποίο κατέβηκε την πίστα πιάνοντας ταχύτητα 70 χιλιομέτρων την ώρα και στο τέλος κατέκτησε με τα υπόλοιπα στελέχη του πληρώματος το ασημένιο μετάλλιο.
Η σποραδικότητα των events στο εν λόγω άθλημα την παρότρυνε στο να αφοσιωθεί κατά βάση στο άλμα εις μήκος. Αγώνισμα που ακολουθούσε από τα εφηβικά της χρόνια και στο οποίο έφτασε με σχετική ευκολία στον τίτλο της πρωταθλήτριας Μεγάλης Βρετανίας. Οι επιδόσεις της την οδήγησαν μέχρι και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2016 στο Άμστερνταμ. Αποτέλεσμα; Άλλο ένα μετάλλιο, επίσης ασημένιο, πηδώντας στα 6.86 μέτρα και καταλήγοντας πίσω μόνο από την χάλκινη ολυμπιονίκη του 2018, Ιβάνα Σπάνοβιτς από τη Σερβία.
Για εκείνη, όμως, ο (αυτο)προσδιορισμός αθλήτρια δεν αρκεί. Ακόμα κι αν του προσέδωσε ήδη πολλαπλές χροιές. Όταν τα φώτα του σταδίου ή της πίστας κλείνουν, η Τζάζμιν γράφει μουσική και κάνει τα δικά της live σε μαγαζιά στο Λονδίνο. Κι όπως σε όλες τις άλλες ασχολίες της, πέτυχε να κερδίσει την αναγνώριση δηλώνοντας συμμετοχή στο βρετανικό «The Voice» το 2017!
Εκτελώντας το «Here» της Alessia Cara στα blind auditions, η Τζάζμιν εισέπραξε την εκτίμηση του κοινού για τις φωνητικές και καλλιτεχνικές της ικανότητες και το κυριότερο; «Κατάφερε» τον Will.I.Am να γυρίσει την καρέκλα του κυριολεκτικά στην τελευταία νότα! Η σύνδεσή της με τον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό βρήκε προ εκπλήξεως την κριτική επιτροπή και την πλειονότητα των (τηλε)θεατών, με αποθεωτικά σχόλια για το θάρρος, την αποφασιστικότητα και το ταλέντο της σε διαφορετικούς ορίζοντες.
«Η μουσική είναι τόσο διαφορετική από τον στίβο, διότι στο μήκος ο κόσμος μπορεί να κρίνει πώς τα πήγες από το πόσο μακριά πήδηξες.
Στη μουσική είναι πολύ πιο υποκειμενικό και αυτό το κάνει και πιο αγχωτικό κατά μία έννοια, αλλά λατρεύω τη μουσική μου, είναι ένας τρόπος να χαλαρώνω».
Η Τζάζμιν Σόιερς παραμένει, όμως, πιστή στη βασική της ιδιότητα που είναι το άλμα εις μήκος. Έτσι συστήνεται πλέον στα social media, αφήνοντας τις διάφορες επικαλύψεις της προσωπικότητάς της να αποκαλυφθούν αβίαστα με τον καιρό. Άλλωστε, τίποτα δεν θα πρέπει να θεωρείται οριστικό για την ίδια, η οποία έχει υπαινιχθεί στο παρελθόν πως μια μέρα πρόκειται να επιστρέψει στο χειμερινό της «mood» και το μπόμπσλεϊ.
«Αγαπώ το μπόμπσλεϊ και μου λείπει τόσο πολύ. Δεν υπάρχει κάτι παρόμοιο με το να γλιστράς στον πάγο σε ταχύτητα 70 χιλιομέτρων την ώρα, είναι σίγουρα υψηλότερη η αδρεναλίνη από το μήκος ή το να τραγουδάς στη σκηνή.
Μιλάω με φίλους που κάνουν ακόμα μπόμπσλεϊ και θα ήθελα πολύ να επιστρέψω. Έχω πει ότι το πιο σώφρον πράγμα είναι να συνεχίσω στον στίβο και να δω πόσο μακριά μπορώ να φτάσω και μετά να γυρίσω πίσω. Αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορέσω να κάνω υπομονή».
Κι όσο κάνει υπομονή, γεμίζει το βιογραφικό της με επιτυχίες. Το περασμένο καλοκαίρι έπιασε το μέχρι τώρα ταβάνι της, με το ατομικό ρεκόρ καριέρας στα 6.90. Μερικές εβδομάδες αργότερα έλαβε μέρος και στους δεύτερους σερί (θερινούς αυτή τη φορά) Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο, περνώντας στον τελικό αλλά καταλαμβάνοντας επίσης την όγδοη θέση. Ακόμα όμως κι όταν τα πράγματα δεν πάνε κατ' ευχήν, απολαμβάνει στο έπακρο την κάθε στιγμή του πολυδιάστατου ταξιδιού της.
«Αθλητές, είναι καλό να θυμάστε πως μπορείτε να ζητάτε περισσότερα από τους εαυτούς σας και να απολαμβάνετε παράλληλα και το ταξίδι. Επιτρέπεται να το απολαμβάνετε, ακόμα κι όταν η επίδοση δεν είναι 100% αυτό που ψάχνατε».