Λένης-Μάρκου: Πώς μια γωνία με κάδους έγινε ο Κάλλιστος, το πρώτο Open air γυμναστήριο της Ελλάδας

-Κοιτάζοντας πίσω…
Σ.Λ. “Έχω κάνει πολλά λάθη. Έπρεπε να ήμουν πιο διαλακτικός, να έχω πιο ανοιχτά τα αυτιά μου. Έχω κάνει τραγικά λάθη στην αθλητική μου καριέρα. Τράβηξα στα άκρα πολλά πράγματα τα οποία έπρεπε να τα σταματήσω πιο γρήγορα. Όπως π.χ. Το ότι έκανα προπόνηση ατελείωτες ώρες 8-9 ώρες την ημέρα, δεν χρειαζόταν, από ένα σημείο και μετά ήταν ανώφελο. Δεν άλλαζε κάτι. Και φαίνεται τώρα από τους νέους αθλητές και πόσο έχει αλλάξει η προπονητική. Το να είσαι όλη μέρα σε ένα γήπεδο και να χτυπιέσαι, δεν οφελεί σε τίποτα”.

-Αυτό γινόταν από δική σου επιθυμία, ή οι προπονητές σε έβαζαν να κάνεις τόσες ώρες προπονήσεις;
Σ.Λ. “Αυτό ήταν από τη θέληση του κάθε αθλητή και από εκεί και πέρα ο προπονητής τον παρότρυνε για να έρθει στο επιθυμητό σημείο. Επειδή τότε οι αθλητές δεν είχαμε ιδιαίτερη ενημέρωση και γνώση για την εκγύμναση και την ενδυνάμωση, ό,τι μας έλεγαν οι προπονητές ήταν αυτό! Με αποτέλεσμα εμείς όχι μόνο το παίρναμε, αλλά το διογκώναμε στο κεφάλι μας και κάναμε και κάτι περισσότερο με τη σκέψη ότι αυτό θα μας βοηθήσει να έχουμε ένα πλεονέκτημα παραπάνω. Όμως αντίθετα, όλο αυτό έφερνε την καταστροφή του αθλητή. Ήταν η αμάθεια των αθλητών”.

-Και των προπονητών
Σ.Λ. “Οι προπονητές απλώς ακολουθούσαν την “παράδοση”. Οι τεχνικές και οι προπονήσεις προέρχονταν κυρίως άπό τις ανατολικές χώρες, δεν προέρχονταν από την Αμερική. Όταν ήρθαν από την Αμερική, άρχισαν να αλλάζουν τα πράγματα. Αλλά μέχρι τότε επικρατούσε η θεωρία του ανατολικού μπλοκ που έλεγε ‘είστε συνεχώς μέσα στα γήπεδα και κάνετε προπόνηση’, αλλά ΜΕ πολλά πράγματα που συμπεριελάμβανε αυτό. Εδώ είχαμε το ‘είστε συνεχώς μέσα στα γήπεδα και κάνετε προπόνηση’ ΧΩΡΙΣ τα υπόλοιπα.

-Εννοείς ιατροφαρμακευτικά;
Σ.Λ. “Ας πούμε ότι υπήρχαν πράγματα στα οποία υστερούσε ο ελληνικός αθλητισμός. Η τεχνογνωσία ήταν ελάχιστη”.

-Δήμητρα εσύ θα άλλαζες κάτι από τη δική σου καριέρα;
Δ.Μ. “Δεν ξέρω αν θα άλλαζα κάτι. Με τον Σταμάτη είχαμε διαφορετικές πορείες. Εγώ δεν παρέμεινα στον ίδιο προπονητή, άλλαξα και μαζί άλλαξα εικόνες και εμπειρίες. Και όχι, δεν έχω μετανιώσει για κάτι που έκανα”.

-Πόσο έχουν αλλάξει οι προπονητές τώρα από αυτό που ήταν κάποτε;
Σ.Λ. “Καταρχάς, οι προπονητές είναι πιο ενημερωμένοι, η πληροφορία είναι άφθονη και εύκολη λόγω του διαδικτύου. Μπορούν να εμπλοτίσουν τις γνώσεις τους με σεμινάρια χωρίς να χρειαστεί να ταξιδέψουν. Άρα τα λάθη είναι λιγότερα. Ότι θα γίνουν λάθη στον πρωταθλητισμό είναι δεδομένο. Δε υπάρχει μία συνταγή που κάνει για όλους τους αθλητές. Ο κάθε αθλητής είναι μοναδικός και χρειάζεται διαφορετική προσέγγιση”.
Δ.Μ. “Αυτό που λέει ο Σταμάτης δεν ίσχυε παλιά. Οι προπονητές είχαν μια σειρά προγραμμάτων, προπονήσεων, ασκήσεων και τα ακολουθούσαν όλοι οι αθλητές, ανεξαρτήτως αναγκών και ιδιαιτεροτητων. Τώρα ανάλογα με το ταλέντο, τις ελλείψεις, τις ανάγκες ή τα προτερήματα αλλά ακόμα και την ψυχοσύνθεση του κάθε αθλητή προσαρμόζουν ένα πρόγραμμα”.

-Αν δεν είχατε μεγαλώσει στην Ελλάδα και ήσασταν σε μία προηγμένη αθλητικά χώρα, θα είχατε κάνει άλλη καριέρα;
Δ.Μ. “Εγώ με τον χαρακτήρα που έχω όχι. Είμαι ειλικρινής. Είχα δοκιμάσει να πάω στο εξωτερικό, στην Αγγλία, είχα μιλήσει με έναν προπονητή μιας πολύ καλής τριπλουνίστριας. Οι γονείς μου ήταν διατεθειμένοι να με στηρίξουν. Αλλά όταν πήγα και είδα ότι μένουν σε ένα απομονωμένο χωριό, έφυγα. Αυτό ήταν κάτι που ταίριαζε τελείως στον Σταμάτη”.
Σ.Λ. “Εγώ πιστεύω πως και στην Αμερική να ημασταν, ο κάθε άνθρωπος φτάνει μέχρι ένα σημείο. Άρα τα ίδια πράγματα θα έκανα, ο ίδιος αθλητής θα ήμουν, ο ίδιος άνθρωπος θα ήμουν. Αλλά δεν θα είχα τους ίδιους τραυματισμούς. Γιατί μιλάμε για μέση, μιλάμε για γόνατα, μιλάμε για πολλά πράγματα. Εκεί θα ήταν διαφορετική η επιβάρυνση από την προπόνηση και θα ήταν πιο ελεγχόμενη η κατάσταση. Μόνο αυτό. Τα ίδια άλματα θα έκανα, τα ίδια ρεκόρ θα κρατούσα. Να πω το εξής: Προέρχομαι από μία οικογένεια η οποία δεν μπορούσε να με στηρίξει οικονομικά, έμενα στους ξενώνες από το 1994. Αν δεν πετύχαινα ως αθλητής, θα γινόμουν οικοδόμος. Πέτυχα ως αθλητής, έκανα κάποια πανελλήνια ρεκόρ, είχα την οικονομική στήριξη του ΣΕΓΑΣ, άρχισα να εξελίσσομαι ως αθλητής. Μετά όλο το άλλο που έχω φτιάξει στη ζωή μου, έγινε γιατί ήμουν αθλητής. Έγινα γυμναστής, πήγα στρατό μία μέρα γιατί μπήκα στο ΑΣΑΕΔ, πέρασα χωρίς εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, ένας μαθητής του 13 1/2, και δεν προβλεπόταν να περάσω ούτε απέξω. Τελείωσα το Πανεπιστήμιο, ασχολήθηκα με την φυσική κατάσταση των αθλητών και έφτιαξα δύο γυμναστήρια. Όλο αυτό είχε την βάση του στο αθλητικό μου παρελθόν. Άρα κάποια πράγματα είναι να γίνουν με τον τρόπο τους”.

-Από το 1997 λοιπόν, έχετε κοινή πορεία. Σταμάτη, ποια ήταν η πιο δύσκολη επαγγελματική/αθλητική στιγμή της Δήμητρας;
Σ.Λ. “Όταν είχε αλλάξει προπονητή, τον πρώτο καιρό ένα ολόκληρο γκρουπ αθλητών την είχε κάνει πέρα και ήταν μόνη της. Σαν να την θεωρούσαν παρείσακτη. Ήταν τελείως μόνη της.”
Δ.Μ. “Έιχαμε για προετοιμασία στα Γιάννενα, το γκρουπ είχε πολύ καλούς αθλητές, αλλά είχαν γίνει μια κλίκα, δεν ξέρω τι σκέφτονταν για εμένα. Θυμάμαι ότι κατεβαίναμε για πρωινό, όλοι μαζί, εγώ μόνη μου! Εκεί γνώρισα μια φοβερή γυμνάστρια, την Κλαίρη Γιαννοπούλου, η οποία στεναχωριόταν τόσο πολύ με αυτό που έβλεπε και ήταν επί ένα μήνα μαζί μου, από το πρωί μέχρι το βράδυ, μου έδινε τρομερή στήριξη. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Είχα μόλις φύγει από την ασφάλεια του πρώτου μου προπονητή, μακριά από τον Σταμάτη, είχα πελαγώσει. Μπορεί και να έκλαιγα από τα νεύρα μου κάθε βράδυ”.

-Δήμητρα ποια ήταν η αντίστοιχη πιο δύσκολη στιγμή του Σταμάτη;
Δ.Μ. ‘Οταν συνειδητοποίησε ότι πρέπει να σταματήσει τον πρωταθλητισμό. Βασικά το συνειδητοποίησε γιατί δεν μπορούσε να περπατήσει πια, δεν είχε πόδια, γόνατα, τα είχε σπάσει όλα. Αυτό και τα τρία άκυρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες”.
Σ.Λ. “Η πιο δύσκολη στιγμή μου ήταν όταν κατάλαβα ότι έπρεπε να σταματήσω. Δεν μπορούσα να το δεχτώ σαν άνθρωπος ότι με προδίδει το σώμα μου, γιατί αυτό ένιωσα, προδωμένος από το σώμα μου. Δεν μπορούσα να δεχθώ ότι δεν γινόταν να πηδήξω άλλο. Γιατί πάντα πίστευα ότι μπορώ να κάνω τα πάντα. Κι επειδή δεν είχα τη γνώση ότι έχω όρια, είδα κάποια στιγμή ότι δεν μπορούσα να φτάσω ούτε στο σκάμα! Εκεί κατάλαβα ότι πρέπει να σταματήσω γιατί γινόμουν ρεζίλι. Κάποτε πηδούσα 17,20 και τώρα δεν έφτανα το σκάμα. Εκεί λοιπόν, έπαθα το πιο χοντρό σοκ της ζωής μου, ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να μου συμβεί. Μου πήρε κάποιο χρόνο να το ξεπεράσω. Ωστόσο ξεκίνησα κατευθείαν να δουλεύω ως γυμναστής, χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει πλήρως. Γιατί από εκεί που ήμουν πρώτος στην πόλη, έγινα τελευταίος στο χωριό. Ήταν τόσο κοντινό και συγχρόνως τόσο μακρινό που παλεύεις με τον εαυτό σου. Μέχρι να το πάρω απόφαση ζορίστηκα πάρα πολύ”.

-Πόσο καιρό σου πήρε να συμφιλιωθείς με αυτή την ιδέα;
Σ.Λ. “Πάνω από 3-4 χρόνια. Ακόμα και μετά την γέννηση του πρώτου μας παιδιού, του Φίλιππου και ενώ ήμουν γυμναστής, δεν το πίστευα. Ούτε αγώνες στίβου έβλεπα, ούτε στην τηλεόραση, όχι από κοντά, με ενοχλούσε”.

-Στον Κάλλιστο κάνετε αγώνες. Τους έβλεπες;
“Οι πρώτοι αγώνες του Κάλλιστου που παρακολούθησα, ήταν οι φετινοί που αγωνίστηκε ο γιος μας. Ο Κάλλιστος μπορεί να είναι δημιούργημα δικό μου, αλλά τον “τρέχει” ο Άγγελος Παυλακάκης με τον Δημήτρη Βασιλικό. Εγώ δεν μπορούσα να αναλάβω τον στίβο και να προπονήσω αθλητές γιατί δεν μπορούσα να το δεχθώ ως προσωπικότητα.

-Δήμητρα η δική σου μετάβαση ήταν το ίδιο δύσκολη;
Δ.Μ. “Ναι, νομίζω ήταν το ίδιο δύσκολη. Εγώ έμεινα έγκυος ενώ έκανα πρωταθλητισμό. Εκείνη την εποχή γυμναζόμουν με τον Δημήτρη Βασιλικό και τον Γιώργο Πομάσκι και μάλιστα κάναμε σχέδια και προγραμματισμό για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 στο Πεκίνο. Μένω έγκυος και στην αρχή δεν το συνειδητοποιώ, εννοείται. Κατεβαίνω στους Βαλκανικούς και βγαινω 3η, ούσα έγκυος! Στη συνέχεια όμως έκανα προπονήσεις, αλλά οι επιδόσεις μου έπεφταν και ο Πομάσκι δεν καταλάβαινε γιατί δεν έβγαιναν τα προγράμματά του! Ε, μετά έκανα τεστ και είδα τι συμβαίνει”.

-Οπότε από εκεί που σχεδίαζες Ολυμπιακούς Αγώνες, άλλαξαν τα πλάνα σου
Δ.Μ.“Ήταν πάρα πολύ απότομο όλο αυτό γιατί έπρεπε να σκεφτώ πολλά: Ήμουν έγκυος, 27 χρονών, ο Σταμάτης μόλις είχε ξεκινήσει να δουλεύει ως γυμναστής, έμενα ακόμα με τους γονείς μου. Έπρεπε να τελειώσω το Πανεπιστήμιο. Ήταν μεγάλο το σοκ. Είχα κι εγώ άρνηση να παρακολουθήσω αγώνες. Δεν μπορούσα να βλέπω αθλήτριες που μέχρι χθες κάναμε μαζί προπόνηση, να αγωνίζονται και εγώ να είμαι με την κοιλιά στο στόμα! Οπότε και για μένα ήταν πολύ δύσκολο”.
Σ.Λ. “Λέει ψέματα. Γιατί έφαγε τόσα πολλά γλυκά κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης. Έβαλε 27 κιλά, έκανε πρωταθλητισμό στο φαγητό!”.
Δ.Μ. “Ναι, αλλά τα έχασα σε 40 ημέρες. Φυσικά και θα έτρωγα, έβγαλα τρελό απωθημένο!”
-Σκέφτηκες να επιστρέψεις μετά τη γέννα;
Δ.Μ. “Ναι, είχα πει ότι θα γυρίσω. Μέχρι που μου είπε ο Πομάσκι ότι θα φύγουμε για προετοιμασία στην Καλαμάτα. Και είπα “εγώ, να αφήσω το παιδί μου για να πάω προετοιμασία; Δεν παίζει το σενάριο’. Κι έτσι τους χαιρέτησα κι έφυγα. Και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Νομίζω ότι τελικά όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα. Ο Φίλιππος για μένα είναι τα πάντα, με ωρίμασε. Ήμουν 27 ετών και ξαφνικά έγινα μάνα. Και τα άλλα δύο εννοείται, με ολοκλήρωσαν”.

-Ποιά ήταν η πρώτη σας σκέψη όταν μάθατε ότι η επόμενη εγκυμοσύνη είναι δίδυμα;
Σ.Λ. “Απλώς να σου πω ότι η κάθε εγκυμοσύνη ήταν για μένα σοκ. Στην πρώτη εγκυμοσύνη: Ήρθε και μου είπε “είμαι έγκυος”.
Δ.Μ. “Δεν έγινε έτσι. Καταρχάς μου είχαν πει οι γιατροί ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μείνω έγκυος παρά μόνο με εξωσωματική, γιατί είχα μια ανατομική ανωμαλία. Οπότε εγώ είχα μείνει σε αυτό”.
Σ.Λ. “Οπότε κατάλαβες, μιλάμε για πλεκτάνη. Ξεκινάμε με πλεκτάνη!”(γέλια)
Δ.Μ. “Ακόμα και όταν έκανα το τεστ, ακόμα δεν το πίστευα. Έλεγα ‘θα πάω να κάνω και αιματολογικές και θα δείτε ότι δεν είμαι’. Και κάνω και 2 και 3 τέστ…”
Σ.Λ. “Και ήταν 3 μηνών έγκυος!”.
Δ.Μ. “Στην 2η εγκυμοσύνη πήγα στον 1ο υπέρηχο μόνη μόνη, γιατί ο Σταμάτης είχε δουλειά, όλα καλά. Στον 2ο υπέρηχο πήγαμε μαζί, μου λέει ο γιατρός ‘μια χαρά η καρδιά, όλα τέλεια’. Πάω να σηκωθώ όμως και ακούω τον γιατρό ‘που πάς; υπάρχει και 2ος σάκος’. Ο Σταμάτης ήταν έξω, κι εγώ άρχισα να φωνάζω ‘ΕΛΑ ΜΕΣΑ!’.
Σ.Λ. “Ναι, λες και θα το έβγαζα εγώ το ένα από την κοιλιά!”
Δ.Μ. “Πάμε και στον 3ο υπέρηχο και μου λέει ο γιατρός ‘Δημητρούλα μου, πόσα παιδάκια σου είπα ότι έχεις;’. Αυτό ήταν, άρχισα να τρέμω”.
Σ.Λ. “Εγώ άσπρισα και του λέω ‘αν μου πεις ότι είναι τρία, έφυγα για Κούβα!’. Εντάξει ευτυχώς ήταν δύο”.
Δ.Μ. “Κατά τα άλλα, όλα πήγαν καλά. Πέρασα και τις δύο εγκυμοσύνες μόνες μου γιατί ο Σταμάτης δούλευε…”
Σ.Λ. “Έ, δεν έχει αλλάξει τίποτα από τότε”.

Project ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ

-Μίλησε μου τώρα για το εγχείρημα “Κάλλιστος”. Πώς το σκέφτηκες, πώς ξεκίνησε;
Σ.Λ. “Το 2009 πήγαμε στην Αμερική. Εκεί αυτό που είδα είναι ότι όλος ο κόσμος γυμνάζεται έξω. Και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν γυρίσαμε, είναι να δημιουργήσω έναν open χώρο για να γυμνάζεται ο κόσμος. Κι έψαχνα πού θα το κάνω. Την ίδια περίοδο, μου ήρθε ο διορισμός στο δημόσιο και αυτό με έφερε δύο χρόνια πίσω γιατί για να γίνω μόνιμος έπρεπε να ήμουν εκεί. Εγώ ανέβαζα πίεση στο δημόσιο, δεν άντεξα, πήρα άδεια άνευ αποδοχών -έως τώρα την έχω, θα πάω να δηλώσω παραίτηση. Το 2011 έμαθα ότι νοικιάζονται χώροι στο ΟΑΚΑ”.
Δ.Μ. “Ήμασταν κάπου έξω, μια μέρα, εγώ, ο Σταμάτης και η Αλέξανδρα η κουμπάρα μας. Και μας λέει ο Σταμάτης ‘εκείνο εκεί τον χώρο στο ΟΑΚΑ, εκείνη την γωνία από τσιμέντο που είναι οι σκουπιδοντενεκέδες, σκέφτομαι να τον νοικιάσω και να τον κάνω γυμναστήριο’. Οι πρώτες αντιδράσεις μου ήταν ‘ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΟΣ;;; ΠΑΣ ΚΑΛΑ;;; ΤΙ ΒΛΑΚΕΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ;;;’. Τρελό κράξιμο. Μετά από ένα εξάμηνο; Κανείς δεν πίστευε αυτό που έκανε ο Σταμάτης. Και το λέω με πλήρη επίγνωση, ο Σταμάτης είναι ο πρώτος που σκέφτηκε να κάνει ένα υπαίθριο γυμναστήριο στην Ελλάδα. Πολλοί είναι αυτοί που διεκδικούν την πρωτιά και την ιδέα, αλλά ο Σταμάτης το έκανε το 2013. Εκείνος είδε ένα τσιμέντο και είπε ‘εγώ αυτό θα το κάνω γυμναστήριο’. Τώρα εννοείται πως το έκαναν πολλοί ακόμα”.

-Και κάθε πότε έρχεται και σου λέει “ναι, κάναμε αυτό, αλλά σκέφτηκα και το άλλο”;
Δ.Μ. “Κάθε μέρα! Story of my life. Κάθε τρεις και λίγο τον βλέπω να ψάχνει στο διαδίκτυο. Μετά από λίγες μέρες έρχονται πακέτα με καινούργια όργανα. Και δεν νομίζω ότι θα ησυχάσει ποτέ. Συνέχεια ψάχνεται, ενημερώνεται. Και γι’ αυτό είναι αυτή την στιγμή από τους καλύτερους στην Ελλάδα”.

-Εσύ Δήμητρα, δεν γυμνάζεις επαγγελματίες αθλητές, έτσι;
Δ.Μ. “Εγώ γυμνάζω ανθρώπους που θέλουν να φτιάξουν την φυσική τους κατάσταση, να νιώσουν καλά με τον εαυτό τους και το σώμα τους και να βελτιώσουν την καθημερινότητά τους”.

-Γιατί έρχεται εδώ ο απλός κόσμος και κυρίως γιατί μένουν και δεν προτιμούν ένα γυμναστήριο όπως το ξέρουμε;
“Εγώ γυμνάζω κυρίως γυναίκες κι έχω να σου πω το εξής: τις περισσότερες τις έχω χρόνια εδώ. Τις έχω δει με τον γκόμενο, που μετά έγινε σύζυγος και μετά έκαναν παιδιά και μετά γύρισαν από την γέννα. Μιλάμε για πολλά χρόνια. Αυτό που εννοώ είναι ότι γινόμαστε λίγο παρέα εδώ στον Κάλλιστο, δεν υπάρχει αυτό το απρόσωπο “ήρθες, με πληρώνεις, σε γυμνάζω, φεύγεις”. Και γι’ αυτό ο καθένας έχει ένα ξεχωριστό πρόγραμμα, ανάλογα με τις απαιτήσεις και τις ανάγκες του. Αλλά και ανάλογα με την διάθεσή του. Μπορεί μια μέρα κάποιος να μην έχει την ίδια αντοχή, αυτό δεν σημαίνει ότι θα κάνει το πρόγραμμα που κάνουν και οι άλλοι, θα το προσαρμόσω”.

-Και φαντάζομαι ότι υπάρχουν πολλοί νέοι που έρχονται από εκείνους που είναι ήδη εδώ.
Δ.Μ. “Αν εξαιρέσεις το τμήμα του στίβου, δεν έχουμε κάνει καμία διαφημιστική καμπάνια για τον Κάλλιστο. Γίναμε γνωστοί από στόμα σε στόμα”.

-Σταμάτη, μίλησέ μου για το Τμήμα Φυσικής Κατάστασης Αθλητών
Από αυτή τη σκέψη οδηγήθηκα και στη δημιουργία ενός ανοιχτού γυμναστηρίου. Ήθελα να βρω τον χώρο και τον τρόπο να γυμνάσω 60-70 άτομα. Έτσι ξεκίνησε ο Κάλλιστος. Το σωματείο φυσικά ήταν να γίνει, αλλά το κομμάτι του fitness δεν υπήρχε στην αρχή. Υπήρχε “πώς θα γυμνάσω 70 άτομα που είχα στην αρχή. Τα 70 έγιναν 150 ξαφνικά και μετά 300. Δεν ήξερα πού να τους βάλω γιατί έπρεπε να είχα μια σταθερή βάση με τα όργανα γυμναστικής. Και την βρήκα εδώ”.

-Γυμνάζεις ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες, τενίστες, βολεϊμπολίστες. Για ποιον λόγο χρειάζονται να έρχονται σε σένα; Δεν είναι αρκετή η προπόνηση που κάνουν με τις ομάδες τους;
Σ.Λ.“Καταρχάς να διευκρινήσουμε ότι εμείς δεν είμαστε προπονητές. Είμαστε καθηγητές φυσικής αγωγής στο κομμάτι του fitness και από εκεί και πέρα κάνουμε ενδυνάμωση σε κάποιους αθλητές. Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με την φυσική κατάσταση των αθλητών, εντόπισα ότι υπάρχει -και θα υπάρχει- ανάγκη. Αυτό συμβαίνει γιατί κανείς προπονητής και παράγοντας στα παραπάνω αθλήματα δεν λέει να αποδεχθεί ότι για να ανταπεξέλθεις στις ανάγκες του αθλήματος θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να είσαι ένας καλός αθλητής στίβου και να μην έχεις τραυματισμούς”.

-Μειώνονται με αυτόν τον τρόπο οι τραυματισμοί;
Σ.Λ. “Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι ο τραυματισμός είναι μέρος της προπόνησης. Επειδή ακούω συνέχεια ότι “Ο Λένης τους ζόρισε, ο Λένης τους έκαψε” και τέτοια, σας λέω ότι η Μαρία Ζαφειράτου κάνει καλύτερη προπόνηση από πολλούς ποδοσφαιριστές ελληνικών ομάδων. Ας έρθουν εδώ να κάνουν οποιαδήποτε στιγμή προπόνηση. Εσύ κάνεις fitness, ο άλλος είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, δεν κάνει τίποτε άλλο στη ζωή του από το να γυμνάζεται μονάχα. Εκείνος όμως είναι πολύ πιο αδύναμος από εσένα που κάνεις fitness για να νιώθεις καλά και να είσαι λειτουργική στην καθημερινότητά σου. Θέλω να πω ότι κανείς δεν “καίγεται”. Ο τραυματισμός υπάρχει στην προπόνηση. Έχουν βγει όλοι οι “επιστήμονες” -γιατί υπάρχει πολλή ημιμάθεια- και λένε ότι θα τους “κάψουμε”. Ποιους θα “κάψουμε”, τους αγύμναστους; Έτσι λοιπόν εντοπίσαμε ότι υπάρχει πολύ σοβαρό κενό στην ενδυνάμωση, στην φυσική κατάσταση και στο πώς θα στηθεί ο παίκτης μέσα στο γήπεδο για να μην έχει τραυματισμούς και να ανταπεξέρχεται στις ανάγκες του αγώνα. Αυτό θέλουμε.”

-Και πώς δουλεύει αυτό;
Σ.Λ. “Όσο οι αθλητές κάνουν περισσότερους κύκλους χωρίς τραυματισμούς μέσα σε μία περίοδο κι έχουν περισσότερους αγώνες, γίνονται καλύτεροι αθλητές, καλύτεροι πδοσφαιριστές, καλύτεροι μπασκετμπολίστες κοκ. Όταν όμως ο αθλητής τραυματίζεται γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή στην Ελλάδα ζητούν από τον αθλητή να δίνει στην προπόνηση το 70% και στον αγώνα το 110%. Δηλαδή θέλουν 40% πάνω από αυτό κάνει στην προπόνηση. Αυτό είναι το πρόβλημα. Στο εξωτερικό δεν υπάρχει αυτό. Δουλεύουν στην προπόνηση 100%, με αποτέλεσμα στον αγώνα όταν ζητήσεις από τον αθλητή το 105%, η απόκλιση είναι 5%, εκεί δεν υπάρχει τραυματισμός. Γι’ αυτό βλέπουμε ομάδες να τρέχουν για 90 και 100 λεπτά, ενώ εδώ οι ομάδες δεν κρατάνε πάνω από 50 λεπτά, μετά κρεμάνε όλες. Αυτό λοιπόν προσπαθούμε να βελτιώσουμε και δεν θέλουμε να “κάψουμε” κανέναν, ας τελειώσει αυτή η παραφιλολογία”.

-Είναι μεγάλο το δείγμα των αθλητών γι’ αυτή τη φιλοσοφία προπόνησης;
Σ.Λ.’Έχουν περάσει από τα χέρια μου, αθλητές όλων των αθλημάτων, από ποδοσφαιριστές της μεγάλης κατηγορίας και του εξωτερικού μέχρι μπασκετμπολίστες, βολειμπολίστες εθνικών ομάδων, τενίστες, μαχητές ΜΜΑ. Μιλάμε για πάνω από 3500 αθλητές. Το δείγμα είναι πολύ μεγάλο γι’ αυτό και έχω την σιγουριά να τους λέω ‘ακολουθήστε αυτή την τακτική για να βελτιωθείτε’. Δεν είμαστε μάγοι, δεν είναι ο Λένης που θα τους κάνει πρωταθλητές, ο Λένης είναι μια συμπληρωματική κατάσταση για να μπορέσουν να κάνουν το άθλημά τους”.

-Πώς μπορούν να δουν την βελτίωση της φυσικής τους κατάστασης;
Σ.Λ. “Πλέον όλα είναι μετρήσιμα. Έχουμε εξοπλισμό μέσα από τον οποίο φεύγουν mail στον αθλητή ότι τον πήραμε στην ταδε του μηνός έτσι και την τάδε του μηνός που φεύγει από τα χέρια μας είναι αυτές τις μετρήσεις ενδυνάμωσης, φυσικής κατάστασης, επιδόσεων κλπ. Δεν γίνεται τίποτα στην τύχη”.

-‘Εχω την εντύπωση ότι έχει παρεξηγηθεί η έννοια του όρου fitness. Για παράδειγμα πολύ δεν φαντάζονται ότι οι αθλητές ΜΜΑ χρειάζεται να δουλέψουν πάνω στο αερόβιο και ότι τα βάρη είναι σχεδόν όλη η βασική τους προπόνηση.
Σ.Λ. “Αλήθεια είναι αυτό. Επίσης να σου πω ακόμα ένα παράδειγμα που είναι οι διατάσεις. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι δεν χρειάζονται οι διατάσεις. Ε, λοιπόν οι διατάσεις είναι το 30% αύξησης της επίδοσης ενός αθλητή. Για να έχει ελαστικότητα. Γιατί ο μυς δουλεύει σε όλο το εύρος κίνησης έτσι. Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε το εξής: η προπονητική δεν έχει σταθερά, μόνιμα, ίδια βήματα. Αλλάζει, εξελλίσεται και πρέπει να έχεις ανοιχτό μυαλό αν θέλεις να την ακολουθήσεις και να φτάσεις στην κορυφή”.

Project Action Box

-Δεν μείνατε όμως μόνο εκεί. Πες μου για το Action Box.

Σ.Λ.: “To 2019 μου γεννήθηκε η ιδέα της δημιουργίας ενός γυμναστηρίου το οποίο θα μπορεί να μεταφερθεί ΟΛΟ οπουδήποτε. Έτσι φτιάξαμε ένα κοντέινερ το οποίο είναι φουλ γυμναστήριο, πτυσσόμενο, το οποίο μαζεύεται όλο, φεύγει, μπορεί να πάει όπου θες και ξαναστήνεται μέσα σε μία μέρα. Αυτό είναι το Action Training SL για το οποίο πάλι άκουγα πολλά “είναι δυνατόν; δύο γυμναστήρια το ένα κοντά στο άλλο; δεν θα πιάσει”. Αυτή τη στιγμή φιλοξενεί συνολικά 390 αθλούμενος συν τους επαγγελματίες αθλητές φτάνουμε τα 500-550 άτομα. Και φυσικά outdoor και αυτό”.

Δ.Μ.: “Επίσης πρέπει να αναφέρουμε πόσο μπροστά ήταν όλο αυτό το project πριν το κορονοϊό. Τώρα πλέον κανείς δεν θέλει να κλειστεί μέσα σε γυμνστήριο! Όλοι θέλουν να γυμναστούν έξω!¨.

Σ.Λ.: “Η εξέλιξη των γυμναστηρίων είναι αυτή. Όλοι θα θέλουν να προπονούνται έξω. Τα απρόσωπα γυμναστήρια δεν θα επιβιώσουν, πλέον ο αθλούμενος θέλει να έχει προσωπική επαφή με τον προπονητή του”.

Οικογένεια Λένη - Μάρκου και η επόμενη γενιά

-Πώς βλέπετε το γεγονός ότι ο Φίλιππος μπήκε κι εκείνος στον στίβο και ακολούθησε τα βήματά σας;
Δ.Μ. “Καταρχάς να πούμε ότι δεν τον ωθήσαμε εμείς να μπει στον στίβο. Φυσικά μεγάλωσε μέσα στο γήπεδο, αλλά έχει περάσει από όλα τα αθλήματα: έχει παίξει ποδόσφαιρο, μπάσκετ, έχει κάνει τεα κβο ντο, κολύμβηση, μέχρι και καταδύσεις. Ώσπου μια μέρα πέρσι, όταν ήρθε στον Κάλλιστο ο Δημήτρης Βασιλικός -ο τελευταίος μου προπονητής-, δεν ξέρω τι κλικ του έγινε, ήρθε και μου είπε “θέλω να κάνω μήκος”. Εννοείται ότι κάθε φορά που τον βλέπω να αγωνίζεται συγκινούμαι, όχι μόνο επειδή είναι παιδί μου, αλλά βασικά βλέπω τον Σταμάτη στο σώμα του γιο μου. Έχει λίγο από την τρέλα του και μου αρέσει. Ενώ στο σπίτι βλέπω το παιδί μου, με τις ευαισθησίες του, τις γκρίνιες, στον αγώνα είναι ένα παιδί αποφασιστικό που αγωνίζεται για να πετύχει. Και αυτό είναι Σταμάτης Λένης!”
Σ.Λ. “Μου αρέσει να είμαι μπαμπάς και να κρατάω αυτόν τον ρόλο. Μου αρέσει πάρα πολύ που ασχολείται με τον στίβο, αλλά προσπαθώ να είμαι μόνο ο μπαμπάς του. Επειδή είμαι πολύ παρεμβατικός σε κάποια πράγματα και δεν θέλω να ‘συμμετέχω’ σε όλο αυτό που κάνει ο Δημήτρης (Βασιλικός) ο οποίος τον έχει αναλάβει, δεν θέλω ούτε στις προπονήσεις να είμαι. Επειδή ξέρω ότι μπορώ να γίνω πιεστικός, δεν θέλω να κάνω ζημιά. Κάνω συνειδητή προσπάθεια να απέχω”.
Δ.Μ.: “Είμαστε και οι δύο έτσι. Ακόμα και όταν με ρωτάει ο Φίλιππος διάφορα, η απάντηση είναι “ό,τι πει ο προπονητής σου”. Αν και ξέρω ότι με ρωτάει ως μαμά και όχι ως πρώην αθλήτρια. Ο Δημήτρης κάνει όλη την δουλειά. Και είναι αυτός που τον έβαλε στη νοοτροπία να κάνει 4 φορές την εβδομάδα προπόνηση, ενώ δεν ήταν έτσι πριν. Πριν είχε το σκεπτικό “ε, θα κάνουμε καμιά προπονησούλα, θα χαζέψουμε λίγο στο κινητό, δεν έγινε και κάτι αν χάσουμε και καμία. Τώρα είναι αφοσιωμένος, και αυτό έχει να κάνει με τον προπονητή, το πώς θα τον προσεγγίσει”.
Σ.Λ. “Έτσι ακριβώς ήμουν κι εγώ με τον προπονητή μου, τον Σταύρο Ζουγγουρίδη, αυτός που με πήρε από τα πρώτα μου βήματα και έκανα μαζί του όλες τις επιτυχίες έως τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι λοιπόν το πώς σε προσεγγίζει και τι θέλει να ακούσει η ψυχή σου”.

-Αντικειμενικά τώρα… Το ‘χει;
Δ.Μ. “Έχει την ψυχολογία και τη φιλοσοφία του αθλητή. Δεν ξέρω αν θα κάνει πρωταθλητισμό, αλλά εχει αυτό το κάτι στο βλέμμα που διεκδικεί. Δεν φοβάται να αγωνιστεί”.
Σ.Λ. “Δεν θέλει να χάσει, που σημαίνει ότι έχει το αθλητικό κομμάτι. Τώρα από εκεί και πέρα αν θα γίνει πρωταθλητής ή όχι εξαρτάται από πολλούς παράγοντες”.
Δ.Μ. “Θα σου πω ένα παράδειγμα: την περασμένη εβδομάδα είχαμε μια βάφτιση στη Νέα Ερυθραία, κολλητών μας φίλων όπου και ο γιος τους είναι κολλητός με τον Φίλιππο. Την ίδια μέρα ο Φίλιππος είχε αγώνες, μεγαλύτερης κατηγορίας από την ηλικία του, οπότε είπαμε δεν τρέχει και τίποτα να μην πάει. Ο Φίλιππος ήρθε και μας είπε “κανονίστε ποιος θα με πάει στους αγώνες”. Ανένδοτος. Τελικά τον πήγε ο θείος του, συμμετείχε στους αγώνες, έκανε ατομικό ρεκόρ, ντύθηκε και ήρθε στη βάφτιση. Αυτό για μένα λέει πολλά. Δεν τον ένοιαζε που ήταν μεγαλύτεροι, που δεν ήμασταν εκεί, τίποτα”.

-Το να ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό, το βλέπετε θετικά
Σ.Λ. “Σαν Σταμάτης μου αρέσει πολύ η ιδέα. Όμως δεν ξέρω πώς θα αντιμετωπίσω τις δύσκολες καταστάσεις, γιατί ο πρωταθλητισμός είναι 9 λύπες/1 χαρά. Δεν μπορώ να σου πω ότι είμαι ούτε αρνητικός, ούτε θετικός. Είναι κάτι που με δυσκολεύει στο μυαλό μου και προσπαθώ να σκεφτώ από τώρα τί λύσεις μπορώ να δώσω. Όμως έχουν αλλάξει τα πράγματα. Για παράδειγμα, εμείς δεν είχαμε κινητό. Αν μπαίναμε στο γήπεδο με το κινητό, οι προπονητές θα μας το είχαν πετάξει στο κεφάλι, θα είχε γίνει 1000 κομμάτια, δεν υπήρχε περίπτωση να μπούμε με ακουστικά. Τώρα έχουν αλλάξει τα παιδιά, βγάζουν selfies πριν από την προπόνηση, έχουν άλλον τρόπο ζωής. Εγώ όμως σκεφτόμενος τα δικά μου βιώματα, δεν θα ήθελα να περάσει τα ίδια”.
Δ.Μ. : “Εγώ αρχικά ήμουν κάθετα αντίθετη στο ενδεχόμενο να κάνει πρωταθλητισμό. Τώρα δεν είμαι 100% θετική, αλλά θέλω να ζήσει αυτό το κομμάτι του πρωταθλητισμού γιατί πολλές ωραίες στιγμές, θα το θωρακίσουν ως άνθρωπο, θα μάθει κανόνες, χωρίς όμως να χάσει πράγματα από τη ζωή του. Θέλω να σπουδάσει όταν είναι η ώρα να σπουδάσει, κι όχι στα 30 του όπως εγώ, θέλω να ζήσει βάση της ηλικίας του. Βέβαια, όλα αυτά τα θέλουμε εμείς, τώρα αν έρθει ο Φίλιππος και πει “εγώ θέλω να κάνω πρωταθλητισμό” θα πρέπει να το δούμε.