Αν έπρεπε να διαλέξει κάποιο ομαδικό άθλημα θα διάλεγε μάλλον το βόλεϊ. Ωστόσο ο στίβος είναι το δικό της πεδίο δράσης. Η 16χρονη, Νικολέτα Μιχαηλίδου, ξεκίνησε το άλμα εις ύψος στο δημοτικό και ονειρεύεται μια μέρα να συμμετάσχει με το εθνόσημο, στη μεγαλύτερη γιορτή του αθλητισμού, τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Μια άλλη «γιορτή», σε πολύ μικρότερο βεληνεκές, μα με μεγάλη επιρροή σε μια απόφαση ζωής για εκείνη, ήταν οι αγώνες που διοργάνωσε το σχολείο της και στάθηκαν η αφορμή για να ξεκινήσει τον στίβο. Η εμπειρία της άρεσε πολύ, κι αποφάσισε να το δοκιμάσει. Βασικός της στόχος; «Θέλω να βελτιώνομαι συνεχώς», λέει μιλώντας στο GWomen.
«Θεωρώ ότι με σκληρή δουλειά μπορώ να πετύχω τους στόχους μου. Ονειρεύομαι να συμμετέχω σε διεθνείς διοργανώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Με υπομονή και επιμονή πιστεύω να τα καταφέρω», προσθέτει έχοντας πετύχει τον βασικό της στόχο για τη φετινή χρονιά που ήταν η παρουσία στους Ευρωπαϊκούς Κ18 στο Ισραήλ!
Το αθλητικό της πρότυπο είναι η Μαρίγια Λασίτσκενε, μια αθλήτρια του άλματος εις ύψος ρωσικής καταγωγής. «Η Μαρίγια έχει καταφέρει πολλά στην αθλητική της καριέρα έχοντας συμμετάσχει σε σπουδαίες διοργανώσεις όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκυο και έχει αποδείξει πολλές φορές όχι μόνο το ταλέντο της αλλά και το ήθος της».
Μαθήτρια ακόμα δεν έχει σχεδιάσει τον χάρτη της ζωής της. Αυτή την στιγμή φοιτά ακόμα στο λύκειο και προσπαθεί να ξεπερνά τον εαυτό της στο άθλημα που αγαπά. Αν μπορεί να ρίξει ένα βλέμμα στο μέλλον, λέει πως: «Αν δεν ασχοληθώ με τον πρωταθλητισμό στο μέλλον θα ήθελα να τελειώσω το σχολείο και έπειτα να σπουδάσω σε κάποιο πανεπιστήμιο της επιλογής μου. Παρόλα αυτά δεν έχω καταλήξει σε κάποιο».
Παρότι έφηβη στα λόγια της διακρίνει κανείς ξεκάθαρα την προσήλωση και τα «εργαλεία» με τα οποία έχει επιλέξει να «ανθίσει». «Σκοπός μου είναι να έχω μια σταθερή και ανοδική πορεία και αυτό πιστεύω μπορεί να επιτευχθεί σταδιακά. Γι' αυτό προπονούμαι με την παραπάνω λογική και δεν πιέζομαι. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν βάζω στόχους για το μέλλον που προσπαθώ να πετύχω με σκληρή δουλειά και προπόνηση», σημειώνει.
Ο μπαμπάς της είχε και συνεχίζει να διατηρεί πολύ καλή σχέση με τον αθλητισμό, παίζοντας για χρόνια μπάσκετ. Η μητέρα της ήρθε σε επαφή με το χώρο όταν εκείνη ξεκίνησε να διακρίνεται στον στίβο. Έκτοτε, παίζουν και οι δύο σημαντικότατο ρόλο στην πορεία της μέχρι στιγμής. Όπως λέει την στηρίζουν σε ό,τι απόφαση πάρει. Τη βοηθούν πολύ στην απαιτητική της καθημερινότητα και προσπαθούν να τη διευκολύνουν με κάθε τρόπο, κάπως έτσι κι «εγώ θέλω να τους ευχαριστήσω για όσα έχουν κάνει για εμένα».
Η ρουτίνα της ισορροπεί ανάμεσα στο σχολείο και τις προπονήσεις. Παραδέχεται ότι ο συνδυασμός είναι δύσκολος κι η καθημερινότητα συχνά αρκετά απαιτητική. «Κουράζομαι σωματικά και ψυχικά», αναφέρει. Όμως καταφέρνει να τα βρει τη χρυσή τομή. Να τα συνδυάσει και τα δύο με επιτυχία. Σχολείο και προπόνηση, «χωρίς να μένω πίσω σε κανένα από τα δύο».
Όσον αφορά στο γεγονός ότι έχει στερηθεί ορισμένα πράγματα, αναφέρει πως «ναι, ισχύει, όμως δεν παύει να είναι επιλογή μου και κάτι που κάνω αποκλειστικά με δική μου θέληση».
«Πιστεύω ότι από τον στίβο έχω κερδίσει εμπειρίες που λίγα παιδιά στην ηλικία μου έχουν την ευκαιρία να ζήσουν και αξίζουν ό,τι θυσίες έχω κάνει μέχρι στιγμής»
Ευχαριστούμε το Μέγαρο Μουσικής της Θεσσαλονίκης για την φιλοξενία
Photo Credits: Ραφαήλ Γεωργιάδης / Eurokinissi