Μεγαλωμένη σε μία βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια, η Τόμπι Αμουζάν πριν φτάσει να γίνει παγκόσμια πρωταθλήτρια και κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ στα 100 μέτρα με εμπόδια (12.12), είχε πολλούς περιορισμούς από νεαρή ηλικία.
Πάντα ήθελε να γίνει αθλήτρια αλλά οι γονείς της, δάσκαλοι στο επάγγελμα, της το απαγόρευσαν γιατί φοβόντουσαν πως θα… εκτροχιαστεί ως νεαρή.
Ομως κάποια στιγμή, αφού το πείσμα της δεν την άφηνε να εγκαταλείψει το όνειρό της, έπεισε την μητέρα της…
«Οι γονείς μου ήταν πάρα πολύ αυστηροί. Οταν μεγαλώνεις σε μια τέτοια οικογένεια, αισθάνονται ότι θα χάσεις την συγκέντρωσή σου στο σχολείο. Ομως η μητέρα μου είδε κάποια πράγματα που εγώ δεν τα έβλεπα στον εαυτό μου και μου έδωσε την ευκαιρία. Αλλά συνεχώς που έλεγε να φροντίσω να μην την απογοητεύσω» είπε αρχικά και μετά αποκάλυψε τα… ψέματα που έλεγαν στον πατέρα της για να κάνει προπονήσεις. Ψέματα που δεν κράτησαν πολύ, γιατί τις ανακάλυψε και η αντίδρασή του ήταν σοκαριστική…
«Του λέγαμε ότι πηγαίνουμε στην εκκλησία, ενώ όταν είχα αγώνες εκτός πόλης, του λέγαμε ότι πήγαμε σχολική εκδρομή. Κάποια στιγμή όμως έμαθε ότι τρέχω κρυφά σε αγώνες. Θύμωσε υπερβολικά. Μου έκαψε όλο τον αθλητικό εξοπλισμό και είπε στη μητέρα μου πως αυτή ήταν η τελευταία φορά που πάτησα το πόδι μου σε στάδιο».
Κόντρα σε όλους και σε όλα
Η Αμουζάν όμως δεν… συνετίστηκε. Συνέχιζε να κάνει σχέδια για τον στίβο. Πίστευε τόσο πολύ στον εαυτό της που το 2016 είχε γράψει σε ένα Tweet, το εξής σχόλιο:
«Άγνωστη τώρα, αλλά σύντομα θα γίνω αξέχαστη! Θα επιμείνω μέχρι να πετύχω!».
Και το κατάφερε. Η πρώην ποδοσφαιρίστρια, που πείστηκε από τον προπονητή της ομάδας της να ασχοληθεί με τον στίβο, κάνοντας αρχικά μήκος ως κορασίδα. Κι εκεί όμως τα προβλήματα δεν την άφηναν.
«Οι άνθρωποι της ομοσπονδίας επέλεγαν ποιους θα πάρουν στις σκυτάλες. Δεν είχα την εμπειρία τότε και αντί για εμένα επέλεξαν όποια βρήκαν μπροστά τους. Σκέφτηκα να τα παρατήσω, αλλά ήθελα να ταξιδέψω τον κόσμο με την εθνική ομάδα».
Σύντομα έφυγε και η ίδια από τη Νιγηρία. Εγκαταστάθηκε στο πανεπιστήμιο του Τέξας, στο Ελ Πάσο και από τότε έμεινε εκεί ανεβαίνοντας σκαλοπάτι.
Στους Κοινοπολιτειακούς Αγώνες του 2018 πήρε το χρυσό μετάλλιο και μετά έκανε το ίδιο στο Αφρικανικό πρωτάθλημα και μέσα στην πατρίδα της. Ο πατέρας της φαίνεται πως δεν πήγε να την δει να αγωνίζεται…
Το επόμενο μεγάλο βήμα έγινε στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ντόχα ένα χρόνο μετά όπου τερμάτισε 4η στον τελικό. Το ίδιο και πέρυσι στους Ολυμπιακούς στο Τόκιο. Το πείσμα της όμως ήταν μεγάλο. Ηθελε την κορυφή.
«Το 2019 ήταν σκληρό για μένα γιατί ήμουν η ταχύτερη στα προκριματικά και στα ημιτελικά και δεν πήρα μετάλλιο. Έσπασα. Ηταν από τις χειρότερες εμπειρίες της ζωής μου. Ενα χρόνο μετά στο Τόκιο τραυματίστηκα. Είχα την μητέρα μου να με στηρίζει, αλλά ο πατέρας μου δεν το έκανε ποτέ. Ούτε τώρα το κάνει. Αισθάνεται ότι στη ζωή υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα. Κάθε φορά που τον παίρνω τηλέφωνο να του πω σε ποιους αγώνες είμαι και τι κάνω, απαντά με ένα “ΟΚ, κάνε ότι καλύτερο μπορείς” κι αυτό είναι…» εξομολογήθηκε στο BBC Africa η πρωταθλήτρια από τη Νιγηρία.
Στο Ορεγκον το έκανε. Παρά τις δύο απογοητεύσεις, κατάφερε όχι απλά να τρέξει ταχύτερα και στον τελικό, αλλά να κάνει πρώτα παγκόσμιο ρεκόρ στα ημιτελικά, σε δύο ιστορικές κούρσες.
Αν ο άνεμος στον τελικό μάλιστα δεν ήταν πάνω από το επιτρεπτό όριο, το ρεκόρ της Αμουζάν θα ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακό. Αυτό που είχε σημασία για την ίδια όμως, ήταν ότι κατέκτησε την κορυφή. Σε πείσμα όλων, ακόμη και του πατέρα της…