Η Ειρήνη Μιχαηλίδη πήγε απ' την αιμοκάθαρση και τη μεταμόσχευση νεφρού στην κορυφή της Ευρώπης

«Η ψυχολόγος της μονάδας τεχνητού νεφρού μου είπε "μην αποφεύγεις", αυτό έπραξα»

-Διαγνωστήκατε με νεφρική ανεπάρκεια μόλις 20 ετών. Πώς έγινε η διάγνωση; Γνωρίζω ότι στα πρώτα στάδια, η νόσος είναι «σιωπηλή».

«Η πρώτη διάγνωση νεφρικής νόσου ήρθε στα 20 χρόνια μου, σε τυχαίο εργαστηριακό έλεγχο. Οι γιατροί με ενημέρωσαν ότι θα μπω σε αιμοκάθαρση στο μέλλον και με αυτή την πρόγνωση πορεύτηκα, συμφιλιωμένη μέχρι τα 52 μου χρόνια που τελικά ήρθε η στιγμή που συστηθήκαμε με τον τεχνητό νεφρό για να με κρατήσει ζωντανή και σε καλή κατάσταση για τρία χρόνια μέχρι που ήρθε η ώρα της μεταμόσχευσης».

-Πέρασε από το μυαλό σας το: "γιατί σε μένα;" Ποιες ήταν σκέψεις σας;

«Σε όλα αυτά τα χρόνια έχω αποδεχτεί και όπως είπα ξανά συμφιλιώνομαι, δεν αρνούμαι αυτό που μου συμβαίνει δεν λέω "γιατί σε μένα" άλλωστε και που να ήταν; στους δικούς μου ανθρώπους; Προσπαθώ να μην βρίσκομαι αντιμέτωπη με τη νόσο και τις δυσκολίες της αλλά να είναι ενταγμένες στον τρόπο ζωής μου. Δεν τη σκέφτομαι, ακολουθώ τις οδηγίες των ιατρών μου, κατά γράμμα πρέπει να πω και τις εντάσσω στην καθημερινότητα μου».

-Πώς επηρεάζει αυτή η νόσος την καθημερινότητα ενός ανθρώπου; Ποια είναι η διαδικασία αντιμετώπισης;

«Όταν μπήκα στην αιμοκάθαρση που σημαίνει τρεις φορές την εβδομάδα συνδεδεμένη με ένα μηχάνημα για 4-5 ώρες να καθαρίζει το αίμα μου, αυστηρές δίαιτες και γενικότερα δύσκολες συνθήκες, είδα αμέσως την ψυχολόγο της μονάδας τεχνητού νεφρού, για να καταλάβω τι θα συναντήσω σε αυτή την άγνωστη και δύσκολη νέα καθημερινότητα. Κράτησα μια φράση της: 'μην αποφεύγεις' και εννοούσε δραστηριότητες κοινωνικές επαφές κλπ. Αυτό έπραξα. Με ένα τρόπο λοιπόν δεν υπήρξε κάτι που ήθελα να κάνω και βρήκα εμπόδιο. Πόσοι άνθρωποι χωρίς πρόβλημα υγείας θέλουν να δοκιμάσουν δραστηριότητες, χόμπι, να ταξιδέψουν αλλά η καθημερινότητα τους εμποδίζει;»

«Με πολύ θράσος στα 54 μου χρόνια, αιμοκαθαρόμενη επέλεξα τον στίβο, τα 100μ.»

-Πότε ο αθλητισμός μπήκε στη ζωή σας και με ποια αφορμή; Και πότε τελικά έγινε πρωταθλητισμός με συμμετοχή σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και σε Ευρωπαϊκούς Αγώνες;

«Ιανουάριο του 2017 μπαίνοντας αιμοκάθαρση αρχίζω το συντομότερο δυνατόν να κάνω γυμναστική και συγκεκριμένα Pilates. Αναρίθμητα τα οφέλη! Για το καρδιαγγειακό, την οστεοπόρωση, την ψυχική υγεία. Στη συνέχεια το 2018 ξεκινώ να ασκούμαι με τον Μιχάλη Χατζαντωνά στο γυμναστήριο του και ήταν σχεδόν καρμική αυτή η συνάντηση! Τυχαία τον Ιανουάριο του 2019 βλέπω στο internet ότι υπάρχει Αθλητική Ομοσπονδία Νεφροπαθών και Μεταμοσχευμένων η οποία προκηρύσσει πανελλήνιο πρωτάθλημα στα τέλη Μαρτίου.

Χωρίς να έχω καμία επαφή με το στίβο διάλεξα αγώνισμα τα 100μ. με όλη την αφέλεια της άγνοιας και με πολύ θράσος στα 54 χρόνια μου, αιμοκαθαιρόμενη, ύψος 1,48μ με το ένα πόδι πιο κοντό και στραβό, ζητώ από το Μιχάλη να με προπονήσει για αυτούς τους αγώνες. Εκείνος με μεγαλύτερο θάρρος με πιστεύει και αφού με προειδοποιεί για τη μεγάλη πιθανότητα τραυματισμών ξεκινάμε αυτό το απίθανο ταξίδι.

Μετά το πανελλήνιο πρωτάθλημα, που καταλαβαίνουμε ότι είμαι κάπως γρήγορη, στόχος μας είναι οι διεθνείς αγώνες και με πολύ κόπο, πίστη, αφοσίωση στο στόχο, δουλεύουμε με συνέπεια, παρά τους τραυματισμούς που είναι πολλοί, το χειρουργείο της μεταμόσχευσης τον Ιανουάριο του 2020, την πανδημία και τον εγκλεισμό μας, την ακύρωση όλων των αγώνων, εμείς συνεχίζουμε με on line προπονήσεις, στα βουνά όπου ο προπονητής μου κουβαλάει βάρη και πάγκο φτιάχνοντας προγράμματα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα μου μέχρι να ανοίξει ο στίβος.

Με επιμονή ξεπερνώντας πολλά εμπόδια ήρθε ο καιρός να δοκιμαστώ στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα μεταμοσχευμένων και αιμοκαθαιρόμενων τον Αύγουστο του 2022, στην Οξφόρδη, το όνειρο μου που γεννήθηκε από μια δύσκολη συνθήκη υγείας και όλοι το θεωρούσαν αδύνατον από εκείνη την πρώτη στιγμή που είπα θα τρέξω 100m!»

«Προτιμώ να επισκέπτομαι με τραυματισμούς τον ορθοπεδικό μου, παρά με προβλήματα τους νεφρολόγους μου»

-Πώς είδε το κοντινό σας περιβάλλον αυτή την απόφαση; (της ενασχόλησης με τον αθλητισμό)

«Στην αρχή της προσπάθειας μου το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον τρόμαξε φοβήθηκε πίστευε ότι η κατάσταση της υγείας μου δεν επέτρεπε αγωνιστικό αθλητισμό με πολλές προπονήσεις και με πολλούς τραυματισμούς. Μετά το πανελλήνιο πρωτάθλημα θεώρησαν ότι έκανα «το κέφι μου» και έπρεπε να σταματήσω. Κάθε φορά έλεγα ότι προτιμώ να επισκέπτομαι συχνά με τραυματισμούς τον ορθοπεδικό μου, παρά με προβλήματα τους νεφρολόγους μου. Συνεχίσαμε παρά τις αντιρρήσεις και τις αμφιβολίες των οικείων μου, με όλες τις δυσκολίες που συναντούσαμε με πείσμα και επιμονή. Στην πορεία συνειδητοποίησαν ότι ο αθλητισμός με κράτησε σε άριστη κατάσταση και στη διάρκεια της αιμοκάθαρσής και κατόπιν, μετά τη μεταμόσχευση».

-Συμμετείχατε σε Πανελλήνιο ούσα αιμοκαθαιρόμενη και στο Πανευρωπαϊκό μετά την μεταμόσχευση, άλλαξε κάτι στην προπόνηση και τελικά στην απόδοσή σας;

«Από το 2020 μεταμοσχευμένη πια, έχοντας τη δεύτερη ευκαιρία ζωής, με περισσότερες δυνάμεις, μόλις βγήκαμε από την καραντίνα πήρα μέρος σε αγώνες βετεράνων, με τη σκέψη μου στη βελτίωση των επιδόσεων. Οι προπονήσεις καλύτερες η απόδοση έρχεται γρηγορότερα χάρη στην προσφορά του συζύγου μου να μου δώσει το νεφρό του για να μην περιμένω πάνω από 10 χρόνια στη λίστα του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων».

-Πόσο εύκολο ήταν να βρεθεί δότης; Υπάρχει στην Ελλάδα η απαραίτητη ευαισθητοποίηση του κοινωνικού συνόλου αλλά και των αρμόδιων φορέων για να υλοποιείται η διαδικασία της δωρεάς οργάνων;

«Οι λίστες αναμονής από ανθρώπους που περιμένουν την προσφορά ενός οργάνου από κάποιο συνάνθρωπό τους όταν αυτός δεν θα το χρειάζεται πια, είναι πολύ μεγάλες και οι περισσότεροι δεν έχουν την πολυτέλεια να περιμένουν. Οι πολίτες πάλι, ίσως δεν γνωρίζουν τι ακριβώς είναι η δωρεά οργάνων, πώς και πότε γίνεται, πιθανώς δεν εμπιστεύονται τις διαδικασίες, το σύστημα νοσοκομειακής περίθαλψης αντιμετωπίζει την αναζήτηση των δοτών ως «αγγαρεία», είναι παράγοντες για την αδυναμία της χώρας μας να αξιοποιήσει προς όφελος ασθενών που ζουν «εν αναμονή» το μεγάλο ιατρικό δώρο των μεταμοσχεύσεων. Η Αθλητική Ομοσπονδία Νεφροπαθών και Μεταμοσχευμένων, εκεί ανήκω, έχει σαν στόχο μέσα από τον αθλητισμό, τη διοργάνωση και τη συμμετοχή της σε αθλητικές δράσεις, να διαδώσει την αξία της δωρεάς οργάνων!»

«Ονειρεύομαι άπιαστους στόχους και πιστεύω χωρίς αυθάδεια ότι μπορώ να τους πετύχω»

-Τι πήρατε μέσα από τον αθλητισμό; Πόσο σας άλλαξε ως προσωπικότητα; Ποια είναι η κινητήριος δύναμη για εσάς;

«Η μετάβασή μου από την άσκηση στον αγωνιστικό αθλητισμό, μου ενεργοποίησε πολλά εργαλεία για να διαχειρίζομαι κρίσεις, αρνητικά συναισθήματα, άγχος, ανασφάλεια και πολλά άλλα. Εργαλεία που ουσιαστικά τα χρησιμοποιώ και στην καθημερινότητα μου. Ονειρεύομαι άπιαστους στόχους και πιστεύω ότι μπορώ να τους πετύχω, χωρίς ενοχές, χωρίς αυθάδεια, παίρνω το δρόμο προς αυτούς και η γοητεία είναι στη διαδρομή.

Όταν ήρθε στο πανευρωπαϊκό το χρυσό στα 100μ και το ασημένιο στα 200μ αδυνατώ να περιγράψω αυτό το συναίσθημα που συνοδεύει τη λέξη «τα κατάφερα» δεν υπήρξαν εικόνες μόνο αυτές οι σφιχτές αγκαλιές του συζύγου μου που χάρη σε αυτόν βρισκόμουν εκεί, του παιδιού μου, της φίλης μου που ήρθε από Ελλάδα για να με δει, του προπονητή μου που το πιστέψαμε και το δουλέψαμε μαζί και μια αγκαλιά όλη η ελληνική αποστολή. Η κινητήριος δύναμη πηγάζει από μέσα μας, σε μας τη βρίσκουμε δεν μπορούμε να τη δανειστούμε, η επιθυμία να πετύχουμε αυτό που ονειρευτήκαμε είναι κινητήριος δύναμη!»

-Ποιος είναι ο επόμενός στόχος σας;

«Από την επόμενη μέρα της λήξης του πανευρωπαϊκού σκέφτομαι και προετοιμάζομαι για το παγκόσμιο που θα διοργανωθεί τον Απρίλιο του 2023 στο Περθ της Αυστραλίας. Εδώ πρέπει να ειπωθεί ότι το υπουργείο δεν χρηματοδοτεί την εθνική ομάδα και θα πρέπει να πάμε με δικά μας έξοδα. Τα μεγάλα κόστη κάνουν σχεδόν αδύνατη τη συμμετοχή μας γεγονός που οδηγεί σιγά-σιγά σε φθίνουσα πορεία την παρουσία της Ελλάδας σε αυτές τις διοργανώσεις και γενικότερα στον αγωνιστικό αθλητισμό παρά τις συνεχείς προσπάθειες της Ομοσπονδίας.

Θα άξιζε μια μελέτη από το υπουργείο Υγείας μαζί με το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού πως μια ελάχιστη επένδυση στις αθλητικές δραστηριότητες μας, συμβάλει σοβαρά στη διατήρηση της υγείας μας και αποφεύγουμε συνέπειες και επιπλοκές της, πολύ πιο δαπανηρές.

Αυτό που θα ήθελα στο τέλος να πω, αυτό που λέω συνέχεια, είναι: γίνετε δωρητές οργάνων για να μη χρειαστεί να γίνετε δότες ή να ψάχνετε για δότη οι ίδιοι και ας μην ξεχνάμε τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη όργανα μόνο από πτωματικούς δότες. Αιμοκαθαιρόμενοι και μεταμοσχευμένοι με τις οδηγίες των ιατρών να ξεκινήσουν να αθλούνται. Ας επικοινωνήσουν με την Αθλητική Ομοσπονδία Νεφροπαθών και Μεταμοσχευμένων και θα τους καθοδηγήσει.

«Η δωρεά οργάνων δίνει ζωή και ο αθλητισμός τη διατηρεί»

Ευχαριστούμε πολύ το Domotel Kastri για τη φιλοξενία