Από την άλλη άκρη του κόσμου, τις ΗΠΑ, ήρθε στην Ελλάδα, άλλαξε τα πάντα και κέρδισε το πρώτο της μετάλλιο σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου υπό τις οδηγίες του ένα και μοναδικού Γιώργου Πομάσκι. Η Τόρι Φράνκλιν μοιάζει ουσιαστικά με τον Πομάσκι και μας εξηγεί πως έφτασε σε αυτή την απόφαση, πως είναι η νέα ζωή στην Ελλάδα, γιατί ο γύρος του θριάμβου στο Όρεγκον ήταν η καλύτερή της στιγμή και πως ο ρατσισμός την έχει κάνει να μη θέλει πια να επιστρέψει στις ΗΠΑ.
Αν πάει κανείς στο κλειστό προπονητήριο του ΟΑΚΑ θα τη δει να τρέχει στους διαδρόμους, να περνά αθόρυβα δίπλα από όλους και να είναι μονάχα συγκεντρωμένη στη δουλειά της. Αν πάει ενώ έχει τελειώσει την προπόνησή της θα δει μία κοπέλα που κάνει πλάκα και γελάει εύκολα και προσπαθεί να μιλήσει ελληνικά, πράγμα αντικειμενικά δύσκολο για μία Αμερικανίδα (ή οποιονδήποτε μη Έλληνα γενικά). Δεν ήταν το μεγάλο ταλέντο όταν ήταν μικρή, δεν έκανε το ξέσπασμά της ως έφηβη όπως βλέπουμε συχνά. Ζούσε από τα... ποπκόρν και προπονούνταν με όνειρο μία μέρα να γίνει αυτό που είναι σήμερα. Το alter ego της ονομάζεται Τότο, δεν θα κρύψει τα συναισθήματά της και προσπαθεί να μείνει όσο πιο αυθεντική γίνεται.
Η Τόρι Φράνκλιν μεγάλωσε στο Ιλινόι και ξεκίνησε να κάνει καράτε, πιθανότατα επειδή το είχε δει κάπου στην τηλεόραση και της φάνηκε ελκυστικό. Στα διαλείμματα, στο σχολείο, έπαιζε ποδόσφαιρο με τα αγόρια μέχρι που συνειδητοποίησε πως είναι πιο γρήγορη και πιο δυνατή από τα υπόλοιπα αγόρια και σκέφτηκε να δοκιμάσει τον στίβο. Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησαν όλα. Δεν έγιναν εύκολα, δεν έγιναν με τη «λογική» σειρά που ακολουθούν πολλές φορές τα πράγματα και ούτε έγιναν γρήγορα. Μία φωνή στο κεφάλι της, όμως, της έλεγε να μην τα παρατήσει και τελικά δικαιώθηκε που δεν το έκανε.
Από το ποδόσφαιρο στα διαλείμματα του σχολείου, στο τριπλούν. Πως έγινε αυτό;
«Όταν ήμουν μικρή έκανα καράτε και ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο γιατί έπαιζα και στο σχολείο στα διαλείμματα ποδόσφαιρο και έκανα κόντρες μαζί τους. Τότε συνειδητοποίησα πως είμαι πιο δυνατή από αυτά τα αγόρια, πιο γρήγορη από αυτούς οπότε θέλησα να πάω να δοκιμάσω τον στίβο. Δεν μπορούσαμε να ξεκινήσουμε στίβο μέχρι να φτάσουμε στην έκτη τάξη, περίπου 10-11 ετών, και όταν τελικά έφτασα στην έκτη τάξη ξεκίνησα αμέσως. Έκανα τα πάντα, απ’ όλα τα αγωνίσματα, ανώμαλο δρόμο, ύψος, μήκος αλλά δεν είχαμε ακόμη τριπλούν τότε. Όταν ήμουν περίπου 14 ετών ένας προπονητής ήρθε κοντά μου όσο προσπαθούσα να μάθω επί κοντώ, προσπαθούσα να γίνω άλτρια του επί κοντώ, και μου λέει: «Όχι, θα γίνεις τριπλουνίστρια εσύ». Αλλά δεν ήξερα καν τι είναι το τριπλούν».
Και πως ήταν η πρώτη επαφή με ένα από τα πιο τεχνικά αγωνίσματα του στίβου; Ήσουν καλή από την αρχή;
«Δεν ήξερα αν είμαι καλή στο τριπλούν, μου άρεσε όμως και οι προπονητές έλεγαν πως θα είμαι καλή. Την πρώτη χρονιά που ασχολήθηκα κατάφερα να προκριθώ σε αγώνα με όλα τα σχολεία της πολιτείας (Ιλινόι) και ήμουν η μοναδική που είχε προκριθεί από το σχολείο μου και μου άρεσε πολύ αυτό. Για το κολλέγιο, πήγα στο Μίσιγκαν, άλλαξα προπονητή και συνέχισα να προπονούμαι εκεί. Η προπόνηση εκεί έγινε πολύ πιο σοβαρή, δηλαδή όσο βρισκόμουν στο σχολείο έτρωγα σάντουιτς ανάμεσα στις προπονήσεις και αυτό έπρεπε κάποια στιγμή να αλλάξει (γέλια). Το ακαδημαϊκό μας πρόγραμμα ήταν γύρω από τον στίβο και την προπόνηση οπότε μπόρεσα να τα συνδυάσω πολύ καλά, υπήρχε η ρεαλιστική ικανότητα να συνδυάσεις προπόνηση και μαθήματα. Σε όλη την κολλεγιακή μου καριέρα προσπαθούσα να προκριθώ για το NCAA και εκεί κατάλαβα πως υπάρχουν προοπτικές. Όμως, σε σχέση με αυτούς που προκρίνονται σε αυτό το πρωτάθλημα ήμουν μέτρια. Την πρώτη μου χρονιά ήμουν τρίτη στο πρωτάθλημα αλλά δεν ξαναβγήκα ποτέ τρίτη, ήμουν 5η ή 6η και αυτό με δυσκόλεψε και με τις χορηγίες γιατί κανείς δεν κοιτάζει τον 5ο ή τον 6ο δυστυχώς.
«Έχανα σε κάθε αγώνα αλλά δεν είχα άλλα πλάνα πέρα από τον αθλητισμό. Ζούσα από το ποπ κορν»
Τεχνικά έχανα σε κάθε αγώνα, δεν κέρδιζα ποτέ! Δεν είχα άλλα πλάνα όμως, είχα τον αθλητισμό γνωρίζοντας πόσο δύσκολο θα είναι αυτό όπως μου είχε πει ξεκάθαρα και ο προπονητής μου. Και απλά, τότε, δέχτηκα την πρόκληση. Τα πρώτα δύο χρόνια δεν ήμουν αρκετά καλή, δεν έβγαζα χρήματα και δούλευα σε ένα μαγαζί με ποπ κορν, αυτή ήταν η ζωή μου να δίνω σε κόσμο ποπ κορν. Και από εκεί έβγαινε και το εισόδημά μου, το ποπ κορν. Όταν μπήκα στο τρίτο έτος άλλαξα προπονητή και συνεργάστηκα με τον Ανδρέα Παύλου, οπότε είχα και την πρώτη μου επαφή με την Ελλάδα και τον ελληνικό τρόπο ζωής. Του είπα πως θα ξεκινήσω να πηγαίνω σε συνεντεύξεις για μία κανονική δουλειά γιατί δεν είχα χρήματα και, ρεαλιστικά βλέποντάς το, έπρεπε να δουλέψω. Τότε μου είπε να περιμένω μέχρι το τέλος της χρονιάς, να δούμε πως θα πάει. Και πράγματι εκείνη τη χρονιά έκανα νέο ατομικό ρεκόρ (14.03μ) στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του Λονδίνου του 2017 και αντιλήφθηκα πως είχα βελτιωθεί. Οπότε κάθε φορά που σκεφτόμουν να τα παρατήσω έμενα απλά στη σκέψη, κάθε φορά επέστρεφα.
The Switch from nothing to everything
Τη δεύτερη χρονιά που προπονούμουν με τον Ανδρέα Παύλου πήγα στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του Μπέρμιγχαμ 2018 με ρεκόρ 14.15μ και από εκεί και πέρα όλα άρχισαν να φτιάχνουν, τότε άρχισαν να γίνονται και οι πρώτες επαφές με χορηγούς. Εκείνη τη χρονιά, στον πρώτο μου αγώνα στον ανοιχτό πήδηξα 14.64μ. Εκεί ακριβώς άλλαξαν όλα. Δύο αγώνες αργότερα, κατέρριψα το εθνικό ρεκόρ των ΗΠΑ με 14.84μ. Ήταν φανταστικό, ήταν η καλύτερη στιγμή μου μέχρι και το καλοκαίρι του 2022. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως πάντα ήξερα μέσα μου πως μπορώ να κάνω το εθνικό ρεκόρ, από το κολλέγιο ακόμη το είχαμε συζητήσει με τον προπονητή μου τότε. Μετά από αυτό, όμως, με έπιασα να σκέφτομαι πως «Οκ τα καταφέραμε τώρα» και κάπως έχανα το κίνητρό μου, ένιωθα ότι είμαι ΟΚ με τις επιδόσεις που κάνω, είμαι η κάτοχος του εθνικού ρεκόρ και πώς αυτό αρκεί.
Την επόμενη χρονιά τραυματίστηκα και έχασα τα πάντα, κανείς δεν νοιάζεται και πήρα και λιγότερα χρήματα εκείνη τη σεζόν. Αργότερα «έχασα» το εθνικό ρεκόρ και δεν ήμουν καλή στους αγώνες, δεν έκανα καλή εμφάνιση στους Ολυμπιακούς και για δύο ολόκληρα χρόνια βασικά δεν ήμουν καλή. Από εκεί που βρισκόμουν στην κορυφή, τα είχα όλα, μετά βρέθηκα να πασχίζω να πηδήξω 13.80μ. Εκείνο το διάστημα προπονούμουν στη Γαλλία με το γκρουπ του Τέντι Ταμγκό. Στην αρχή η συνεργασία μας πήγαινε καλά νομίζω και υπήρχε πρόοδος, άλλωστε στον κλειστό του 2020 έκανα νέο εθνικό ρεκόρ κλειστού με 14.64μ οπότε φαινόταν να έχει αποτέλεσμα η δουλειά μας. Μετά από αυτό όμως, ο
Covid-19 άλλαξε πολλά πράγματα και ήμουν ήταν πολύ δύσκολο να προπονηθώ να πω την αλήθεια. Από ένα σημείο και μετά άρχισε να υπάρχει μία ένταση μεταξύ μας, με μικρά καθημερινά πράγματα, όσο στο σπίτι μου ζούσε κανονικά μία οικογένεια ποντικιών, σπαταλούσα λεφτά σε ξενοδοχεία και προσπαθούσα να συνεννοηθώ με ιδιοκτήτες σπιτιών που αρνούνταν να μου μιλήσουν αγγλικά… Κάθε τι με έκανε να θέλω να κλάψω είναι η αλήθεια, ήμουν πολύ φορτισμένη χρειαζόμουν λίγη στήριξη. Δεν είχα καν σπίτι. Αλλά δεν του άρεσε που είχα επηρεαστεί τόσο από την όλη κατάσταση αλλά όταν ολοκλήρωσα τη σεζόν με 14.21μ εγώ θεώρησα πως ήταν ικανοποιητικό για τις περιστάσεις. Μετά από λίγο καιρό όμως μου ανακοίνωσε πως θέλει να λήξουμε τη συνεργασία μας, δεν ήθελε να με κοουτσάρει πια γιατί φοβόταν πως δεν θα τα πήγαινα καλά. Επέστρεψα στον Στέρλινγκ Ρόμπινς και συνεχίσαμε μαζί για ενάμιση χρόνο. Έπειτα, άλλαξε όλη μου η οπτική».
Τότε η πρωταθλήτρια του τριπλούν δεν άλλαξε μόνο οπτική, άλλαξε τα πάντα. Και όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται αυτό είναι η αλήθεια καθώς έφυγε από το σπίτι, τη χώρα, την ήπειρό της και ήρθε σε ένα κράτος που δεν γνώριζε τη γλώσσα ή είχε φίλους, σε έναν νέο προπονητή με νέο γκρουπ. Ο Γιώργος Πομάσκι τη δέχθηκε στο γκρουπ του, η ίδια ενσωματώθηκε σχεδόν αμέσως αφού η θέλησή της να επιστρέψει στην κορυφή όπου βρισκόταν δύο χρόνια πριν ήταν (και είναι) τεράστια. Και ο ίδιος έκανε μαζί της αυτό που κάνει με κάθε ταλέντο που πέφτει στα χέρια του: έβγαλε τον καλύτερό της εαυτό στην επιφάνεια, όλη την ικανότητα που είχε κρυμμένη μέσα στο δυνατό κορμί της. Και η κοινή τους συνέχεια γράφτηκε στο Όρεγκον αλλά, στην πραγματικότητα, όλα είχαν αρχίσει στο Βελιγράδι.
«Ο Ανδρέας Παύλου με την οικογένειά του έρχονταν σε κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα οπότε καλούσαν και εμένα να έρθω και κάναμε εδώ τις προπονήσεις μας, περίπου για δύο μήνες το 2017 και έπειτα το 2018 και το 2019. Τότε εγώ γνώρισα τον Πομάσκι, και τη Βούλα και τον Μίλτο και όλο το γκρουπ τους.
«Δεν γίνομαι πιο νέα πια» σκέφτηκα, οπότε αποφάσισα να αλλάξω τα πάντα. Στο Παγκόσμιο του Βελιγραδίου αποφάσισα να κάνω μία μεγάλη αλλαγή, ήταν η ώρα. Οπότε την ίδια κιόλας μέρα που αγωνίστηκα, βγήκα από το στάδιο και μίλησα με τη μάνατζέρ μου λέγοντάς της πως πρέπει να φύγω. Βρήκα τον παλιό μου προπονητή, τον Παύλου, ζητώντας τη γνώμη του. Τυχαίνει να είμαι καλή φίλη με τον Τάσο Μακρυνικόλα οπότε τον πήρα τηλέφωνο κατευθείαν, που ευτυχώς βρισκόταν στη Σερβία. Πήγα και τους βρήκα, που ήταν μαζί με τον Πομάσκι, ενώ ο Τάσος ήξερε ήδη για ποιον λόγο πάω να τους βρω. Συζητήσαμε με τον κόουτς και μου είπε: «Αν είσαι 100% έτοιμη και σκοπεύεις να ακούσεις όλα όσα θα σου πω, τότε έλα». Πριν μετακομίσω στη Γαλλία είχα καλέσει ξανά τον Πομάσκι για να πάμε μαζί στους Ολυμπιακούς αλλά μου είχε πει πως δεν ήταν καλή στιγμή καθώς δεν υπήρχε αρκετός χρόνος και μου είπε να πάω το φθινόπωρο να τον βρω. Εγώ όμως πήγα τον Μάρτιο, μου «φώναξε» που άργησα καθώς πάλι δεν υπήρχε αρκετός χρόνος αλλά μετά τα βρήκαμε. Προφανώς, όμως, οι τρεις μήνες που είχαμε μαζί ήταν αρκετοί».
Ελληνικά, αγγλικά και γλώσσα του σώματος
Ο Πομάσκι, πέρα από τα αρκετά χαρίσματα που έχει σαν προπονητής και μέντορας, έχει και αυτό το πολύτιμο ταλέντο του να μπορεί να επικοινωνεί με όλους χωρίς να έχει καμία απολύτως σημασία από που είναι ή τι γλώσσα μιλάνε. Ο Πομάσκι έχει κάνει master στη universal γλώσσα των λαών και δεν υπάρχει περίπτωση να μην μπορέσει τελικά να συνεννοηθεί. Έτσι έγινε και με την Τόρι.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να συνεννοηθείτε με τον Πομάσκι;
«Είναι δύσκολη η επικοινωνία αλλά προσπαθεί πάρα πολύ. Είναι απίστευτο αυτό που κάνει, φοβερή ικανότητα. Τα σημαντικά πράγματα μου τα μεταφέρει μια χαρά και είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος που μπορώ να καταλάβω τι προσπαθεί να μου πει και να ερμηνεύσω κάπως τη γλώσσα του σώματός του οπότε δεν χρειάζεται να μου πει πολλά, καταλαβαίνω. Αυτό το ένα πράγμα που δουλεύει τέλεια μεταξύ μας είναι ότι δεν μπορούμε να μιλήσουμε πάρα πολύ γιατί χρειάζομαι να καταλάβω τι πρέπει να κάνω και να αισθανθώ τι χρειάζεται να γίνει, χωρίς να μου πουν με λόγια να βάλω το πόδι μου στο τάδε σημείο ή σε άλλη θέση κτλ. Για μένα είναι plus που δεν μιλάμε τόσο δηλαδή».
Η στιγμή της εξιλέωσης στο Όρεγκον 2022
Στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του Όρεγκον 2022 η Αμερικανίδα πρωταθλήτρια κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο, το πρώτο μετάλλιο στο τριπλούν Παγκοσμίου πρωταθλήματος από Αμερικανίδα. Και όλα αυτά μόλις τρεις μήνες μετά τον ερχομό της στην Ελλάδα.
«Στην ψυχή μου μέσα ήξερα πως θα πάρω μετάλλιο εκεί, από καιρό πριν. Έπρεπε απλά να κάνω στην άκρη το overhtinking και να μην ενθουσιαστώ πάρα πολύ απλά να είμαι πραγματικά παρούσα σε κάθε προπόνηση, σε κάθε στιγμή και να επιτρέψω στον εαυτό μου να ενωθεί με την ενέργεια που υπάρχει γύρω μου ώστε το μυαλό μου και το σώμα μου να βρεθούν σε αρμονία. Η οικογένειά μου ήρθε στο πρωτάθλημα, είχα πολλή στήριξη και μου αρέσει και πάρα πολύ και το συγκεκριμένο στάδιο αφού συνήθως τα πηγαίνω και καλά εκεί. Είχα τρέξει σε αυτόν τον διάδρομο πολλές φορές και ένιωσα οικειότητα και άνεση στον χώρο, πιστεύω με βοήθησε. To γκρουπ που βρίσκομαι με βοηθάει πάρα πολύ, υπάρχει πολύ ωραία ενέργεια μεταξύ μας. Το να βλέπω τον Μίλτο και τη Σπυριδούλα (Καρύδη) να κάνουν τις ασκήσεις με βοηθάει γιατί βλέπω ακριβώς τι πρέπει να κάνω κι εγώ. Μου το κάνει ευκολότερο. Ο γύρος του θριάμβου στο Όρεγκον, με τη σημαία και το μετάλλιο είναι μία από τις αγαπημένες μου στιγμές στην καριέρα μου. Εκείνη η στιγμή είναι για τις κάμερες αλλά στάθηκα για ένα λεπτό και τότε μου ήρθαν όλα, αντιλήφθηκα που βρισκόμουν και τι συνέβαινε και άρχισα να κλαίω. Έναν χρόνο πριν έκλαιγα στο Τόκιο για τον ακριβώς αντίθετο λόγο, όμως, και σκεφτόμουν πόσα πολλά κατάφερα μέσα σε μία χρονιά. Ήμουν πολύ περήφανη για τον εαυτό μου και ευγνώμων για τη στιγμή που ζούσα, που έφτασα ως εκεί».
Ο ρατσισμός που την ακολούθησε μέχρι την Ελλάδα
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε δει στις ειδήσεις πως στις ΗΠΑ δολοφόνησαν αφροαμερικανούς με ρατσιστικά κίνητρα. Η άλτρια του τριπλούν έχει βιώσει διάφορα περιστατικά και ερχόμενη στην Ελλάδα διαπίστωσε πως ο συστημικός ρατσισμός είναι κάτι που την ακολούθησε μέχρι και εδώ.
«Χρειάστηκε ένα διάστημα προσαρμογής γιατί παίρνω πολλή... προσοχή όπου πηγαίνω, θέλω να πιστεύω πως είναι επειδή είμαι όμορφη (γέλια) αλλά δεν είναι πάντα γι’ αυτό. Βλέπω συμπεριφορές, μικρά πράγματα που ξέρεις δεν είναι ωραία. Οι περισσότεροι, όμως, και βασικά όλοι αυτοί που συναναστρέφομαι είναι πολύ ευγενικοί και φιλόξενοι και τρελαίνονται όταν μιλάω ελληνικά. Δεν είχα οπότε κανένα πρόβλημα με αυτούς που πραγματικά μιλάω. Απλά μερικές φορές αντιμετωπίζω κάποια «άσχημα» βλέμματα. Μία φορά ήμουν στο εμπορικό κέντρο και περπατούσα και μία παρέα νεαρών παιδιών, εφήβων, και όταν πέρασαν από δίπλα μου απευθύνθηκαν ως «my n***» και μετα απλά γέλασαν μεταξύ τους, χωρίς να γνωρίζουν γιατί ήταν άσχημο αυτό που έκαναν. Καταλαβαίνω ότι είναι παιδιά αλλά ταυτόχρονα θα έπρεπε να έχει σημασία πως ένιωσα με αυτό γιατί δεν είμαι στις ΗΠΑ, είμαι στην άλλη άκρη του κόσμου και αυτό με ακολουθεί ακόμη κι εδώ όμως.
Η κατάσταση αυτή με θλίβει, στις ΗΠΑ είναι αρκετά άσχημα τα πράγματα. Μεγαλώνοντας είχα αρκετές τέτοιες εμπειρίες, με το πιο σύνηθες να με ακολουθούν σε κάθε κατάστημα που μπαίνω που αυτό συμβαίνει κι εδώ στην Ελλάδα. Με ακολουθούν (υπεύθυνοι ασφαλείας) αρκετά όταν πηγαίνω σε μαγαζιά γενικά και πλέον αυτό δεν με επηρεάζει. Αλλά τέτοια πράγματα είναι οι λόγοι που δε θέλω να μένω πια στην Αμερική γιατί κάθε μέρα θα δεις περιστατικά και ανθρώπους, μαύρους, να τους σκοτώνουν χωρίς λόγο και αυτό με βαραίνει τόσο πολύ που δεν θέλω να είμαι πια εκεί. Είναι εξουθενωτικό η αλήθεια είναι. Και είναι στενάχωρο που πρέπει να διαχειριστώ αυτές τις καταστάσεις και να πρέπει να τις ξεπεράσω».
What Goes Through My Mind as an African American Olympian When I Get *That* Question
Γενικότερα, όμως, η Τόρι έχει φτιάξει την καθημερινότητά της εδώ και όπως είχε σκεφτεί στην αρχή ότι θέλει να κάνει φτιάχνει τις παρέες της και κάνει φίλους: «Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως αν έρθω στην Ελλάδα θα μείνω μέχρι το τέλος της καριέρας μου, που θα είναι πιθανότατα το 2025 μετά το Παγκόσμιο πρωτάθλημα του Τόκιο. Κουράστηκα να μετακομίζω. Θέλω να μείνω, να κάνω φίλους». Και έτσι συμβαίνει, με την ίδια να προσπαθεί όχι μόνο να αφομιώσει την ελληνική κουλτούρα, κάνοντας και μαθήματα ελληνικών, αλλά και να δείξει στους Έλληνες φίλους της τα αμερικανικά έθιμα έχοντας ήδη ξεκινήσει με το Thanksgiving όταν μαγείρεψε για όλους και τους κάλεσε σπίτι της να γιορτάσουν παρέα.
Σύντομα οι αγώνες θα ξαναξεκινήσουν και ο στόχος θα μείνει ο ίδιος: Το φράγμα των 15μ και τα μετάλλια.