Ολγα Βασδέκη στο GWomen: «Η κόρη μου ήταν το κίνητρο για να ασχοληθώ με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό»
Για τους… παλιούς λάτρεις του στίβου, η Ολγα Βασδέκη ήταν από τις πλέον «σταθερές αξίες» του αθλήματος. Η πρώτη γυναίκα στην Ελλάδα που έβαλε το τριπλούν στην ζωή μας και έφερε διακρίσεις στα τέλη της δεκαετίας του ‘90. Διακρίσεις που πιθανότατα ήταν λιγότερες από αυτές που άξιζε στην πορεία της και καθαρά από συγκυρίες η συλλογή μεταλλίων της δεν ήταν μεγαλύτερη.
Για μία δεκαετία ήταν παρούσα σε όλα τα μεγάλα ραντεβού και διεκδικήτρια μεταλλίων καθώς το να μην είναι παρούσα στον τελικό… συνιστούσε είδηση. «Χάλκινη» στο Παγκόσμιο της Σεβίλλης, «χρυσή» στο Ευρωπαϊκό της Βουδαπέστης ένα χρόνο πριν και χάλκινη το ‘96 στη Στοκχόλμη και το Ευρωπαϊκό κλειστού, ενώ έχει εξαιρετικά πλασαρίσματα σε πολλές άλλες διοργανώσεις, όπως η 5η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα και η 4η θέση στο Παγκόσμιο της Αθήνας το 1997. Μέχρι το 2006 που εγκατέλειψε την ενεργό δράση, έδινε και την ψυχή της σε κάθε αγώνα.
Πλέον, έχοντας αποσυρθεί από την ενεργό δράση παραμένει δραστήρια, αλλά στους… τέσσερις τροχούς (το γιατί δεν είναι ενεργή στον χώρο του στίβου, όπως και πολλοί άλλοι παλιοί πρωταθλητές, είναι κάτι που θα πρέπει να προβληματίσει τους αρμόδιους…).
Η λατρεία της για τα ιστορικά αυτοκίνητα (αλλά και το πάθος της κόρης της για τα καρτ), έφεραν την ίδρυση ενός συλλόγου (ΙΔΟΡΟ) ο οποίος πέρα από το να προβάλει την ομορφιά σπάνιων αυτοκινήτων, λειτουργεί και εκπαιδευτικά καθώς η Βασδέκη μέσω ενός δικού της προγράμματος, προσπαθεί να φέρει τις γυναίκες πιο κοντά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό, αλλά παράλληλα να εκπαιδεύσει από νωρίς τα μικρά παιδιά να έχουν σωστή οδική συμπεριφορά όταν έρθει η ώρα να πιάσουν το τιμόνι. Γι’ αυτά, αλλά και για άλλα που σημάδεψαν την καριέρα της στον στίβο, μίλησε στο GWomen η σπουδαία πρώην πρωταθλήτρια.
«Θέλω να σπάσει το ταμπού με τις γυναίκες στον μηχανοκίνητο αθλητισμό»
- Πώς προέκυψε η ιδέα της ίδρυσης του Συλλόγου «Ιστορικές Διαδρομές Οχημάτων με Ρόδες – ΙΔΟΡΟ»;
«H έμπνευση ήταν ουσιαστικά η κόρη μου. Είχε ξεκινήσει να συμμετέχει σε καρτ από ηλικία 7-8 ετών. Εκανα κι εγώ καρτ και μπορώ να πω ότι είναι ένα μοναχικό άθλημα. Τότε, με την κόρη μου, είχαμε το εξής ζήτημα: Στα καρτ ήταν το μόνο κορίτσι, μαζί με άλλο ένα το οποίο δεν ερχόταν συχνά. Ετσι τις καθημερινές ήταν συνεχώς μόνη της. Μέσα στα κρύα, τον χειμώνα και την περίοδο της καραντίνας. Εβλεπα όμως πως της άρεσε πολύ έστω κι αν δεν είχε μία φίλη για παρέα. Έκανε μόνη της κομμάτια αγωνιστικά και ήθελε να μπει ξανά, να συνεχίσει.
Ολες αυτές οι ώρες πάθους και ενδιαφέροντος από την ίδια, χωρίς να την ενδιαφέρει την ίδια ώρα να περάσει τον χρόνο της παίζοντας με άλλα παιδιά ή στο κινητό της για παράδειγμα, με συγκίνησε και με ενέπνευσε θα έλεγα. Μου θύμισε λίγο την περίοδο που έκανα πρωταθλητισμό. Αλλά η αλήθεια είναι πως εκεί στις προπονήσεις έχεις έναν άνθρωπο να πεις μία κουβέντα. Στα καρτ είσαι μόνος/η σου και είναι σκληρό. Αυτός ήταν ο ένας λόγος που προχώρησα στην ίδρυση του συλλόγου».
- Ο άλλος λόγος;
«Ο άλλος ήταν τα δικά μου συναισθήματα που ξύπνησε το πάθος της. Τα αγόρια έκαναν πολύ καιρό να την δεχτούν στην παρέα τους. Έπαιζαν μεταξύ τους και όταν πήγαινε η μικρή κοντά τους, δεν της μιλούσαν. Πέρασε ένα εξάμηνο για να την δεχτούν. Και ήθελα να κάνω κάτι για να φέρω τα κορίτσια και τις γυναίκες πιο κοντά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Να σπάσει αυτό το ταμπού με τις γυναίκες. Και η καραντίνα, είναι η αλήθεια πως βοήθησε σε αυτό. Είχε γίνει από γνωστούς μία πρόταση να κατέβουμε σε έναν αγώνα με ιστορικά αυτοκίνητα, κάτι σαν τουριστικό ιβέντ στην Ιταλία.
Μου άρεσε η ιδέα και πάνω σε αυτό σκέφτηκα να κάνω ένα ολυμπιακό πλήρωμα. Είχα πει στη Νίκη Μπακογιάννη να συμμετέχει μαζί μου και είχε δεχτεί. Ομως η συμμετοχή ήταν πολύ ακριβή. Ολο το κόστος έφτασε στα 10 χιλιάρικα. Τότε, την άνοιξη του 2020, είχα μία επαφή με την υφυπουργό Τουρισμού, κα. Ζαχαράκη και μου εξήγησε ότι μόνο μέσω ενός φορέα θα μπορούσε να βοηθήσει να δοθεί ένα κονδύλι. Η αποστολή πέρα από τη συμμετοχή, θα είχε σκοπό και την προβολή της χώρας μας. Ετσι λοιπόν ήρθε και η ιδέα της ίδρυσης του συλλόγου»
-Επομένως δεν είναι μία παλιά… αγάπη σου ο μηχανοκίνητος; Ηρθε στην πορεία;
«Είχα πάντα μία αγάπη για τα ιστορικά αυτοκίνητα. Έχουν μία αίγλη, μία προσωπικότητα και ομορφιά. Και όποτε τα βλέπει ο κόσμος ενθουσιάζεται»
«Η μηχανή σου δίνει αίσθηση ελευθερίας»
- Αν σου έλεγα να διαλέξεις μηχανή ή αυτοκίνητο;
«Κοίτα, πάντα ήμουν με αυτοκίνητο, αλλά ανέβαινα σε μηχανές. Σου δίνουν άλλη ελευθερία. Το αυτοκίνητο το επιλέγω από θέμα συνήθειας λόγω της περιόδου που έκανα πρωταθλητισμό, αλλά και από θέμα ασφάλειας. Οταν ήμουν αθλήτρια έπρεπε να προσέχω πολύ για τραυματισμούς. Ομως μου αρέσει πολύ η μηχανή…Αυτό που με φοβίζει είναι ότι δεν τις προσέχουν στον δρόμο»
- Ας πούμε ότι στα 18 της η κόρη σου, σου λέει ότι θέλει να αγοράσει μηχανή… Ποια θα ήταν η αντίδρασή σου;
«Δεν ξέρω πραγματικά να σου απαντήσω. Ο λόγος είναι ότι δεν υπάρχει σωστή οδική συμπεριφορά, ιδίως για τις μηχανές. Θα προσπαθούσα να την αποτρέψω για να είμαι ειλικρινής. Η αλήθεια είναι πάντως πως και η ίδια κλείνει προς το αυτοκίνητο γιατί κατάλαβε ότι είσαι πιο εκτεθειμένη σε τραυματισμούς. Αν όμως επιμένει, θεωρώ ότι δεν είναι ωραίο να αποτρέψεις ένα παιδί από την επιθυμία του. Από την πλευρά μου σαν γονιός οφείλω να την προετοιμάσω, είτε επιλέξει μηχανή, είτε αυτοκίνητο, να την εκπαιδεύσω και να της επισημάνω ότι πρέπει να τηρεί τους κανόνες ασφαλείας.»
-Πέρα από το αγωνιστικό σκέλος, υπάρχει άλλο πρόγραμμα που «τρέχει» ο σύλλογος πάνω στην οδήγηση;
«Αυτή την περίοδο τρέχω ένα πρόγραμμα οδικής ασφάλειας για δημοτικά σχολεία. Θεωρώ ότι η συμπεριφορά μας ξεκινά από την παιδική ηλικία. Δεν έχουμε σωστή οδική συμπεριφορά και θεωρώ πως πρέπει να εκπαιδεύουμε τα παιδιά από μικρά. Γιατί όταν είναι μικρά κρατούν τις πληροφορίες και τις τηρούν. Είναι ένα πρόγραμμα πάνω στο οποίο επενδύω πολύ. Γίνεται μέσα από παιχνίδι και το κάνει πιο ευχάριστο στα παιδιά. Ξεκινήσαμε τον Δεκέμβριο από τον Δήμο Φιλοθέης- Ψυχικού και σύντομα ξεκινάμε και σε άλλα σχολεία και Δήμους»
«Οταν είσαι συνεχώς μαζί με τον σύντροφό σου, σε δουλειά και σπίτι, δημιουργείται φθορά»
-Ας πάμε σε σπόρ που έχουν να κάνουν με τα… πόδια και όχι τις ρόδες. Πώς προέκυψε ο στίβος στη ζωή σου;
«Στο δημοτικό εκείνα τα χρόνια υπήρχε σχολικός αθλητισμός. Ο αδερφός μου έκανε ήδη στίβο και ο προπονητής του ήταν ο γυμναστής μου στο γυμνάσιο. Αυτός με παρότρυνε να κάνω προπόνηση. Εγώ η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα, αλλά αυτός επέμεινε. Με κυνηγούσε λέγοντάς μου να δοκιμάσω έναν μήνα κι αν δεν μου άρεσε, δεν θα συνέχιζα. Δοκίμασα όλα τα αθλήματα κι έκανα τον πρώτο μου αγώνα με μήκος στα 12 μου χρόνια. Τα πήγα καλά και την επόμενη φορά πήγαμε αποστολή στην Αθήνα. Αυτό ήταν… Με ενθουσίασε αυτό το ταξίδι. Νέες γνωριμίες, πρώτη φορά μακριά από το σπίτι, παρέα με άλλα παιδιά της ηλικίας σου… Ολα αυτά σου έδιναν μία αίσθηση ελευθερίας».
Ηρθες σε μικρή ηλικία στην Αθήνα. Πως ήταν η προσαρμογή;
«Οταν ήμουν στο λύκειο ήρθε η πρόταση από τον Πανελλήνιο και τον αείμνηστο κ. Παπαναστασίου. Αυτός το είχε πει στον αδερφό μου και ο Σπύρος στους γονείς μου. Ηταν κάτι που ήθελε και ο ίδιος και επί της ουσίας μέχρι να τελειώσω το σχολείο θα είχε και κατά κάποιον τρόπο την κηδεμονία μου. Εμεινα μαζί του μέχρι που τελείωσα το σχολείο και μετά ο Πανελλήνιος μου βρήκε σπίτι»
-Μπήκες από την αρχή στα βαθιά με Πομάσκι…
«Οντως. Ηταν βέβαια τα πρώτα χρόνια του Πομάσκι στην Ελλάδα. Εγώ κατέβηκα το 1992. Ο πρώτος αθλητής που ανέδειξε, αλλά αναδείχθηκε και ο ίδιος, ήταν ο αδερφός μου»
- Στην πορεία ήρθε η αλλαγή με τον Π. Μαρκιανίδη που ήσασταν και ζευγάρι. Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι μία σχέση αθλήτριας με προπονητή όταν εμπλέκεται και η προσωπική ζωή μέσα σε αυτό;
«Με τον Μαρκιανίδη ήμασταν μαζί προπονητικά από το 1996. Ηταν ακόμη αθλητής εκείνη τη χρονιά, αλλά την επόμενη ασχολήθηκε αποκλειστικά με την προπονητική. Το πόσο δύσκολη ή εύκολη είναι μία τέτοια “διπλή” σχέση, είναι κάτι που το καταλαβαίνεις στην πορεία. Τότε, λόγω της ηλικίας μου, ήμουν απασχολημένη με την προπόνηση. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι ή η σχέση θα χαλάσει γιατί δεν έχεις χρόνο να ασχοληθείς με αυτήν, ή θα επιλέξεις την σχέση και θα πας σε άλλον προπονητή. Είναι τέτοια η ένταση που σε παρασέρνει και δεν σκέφτεσαι κάτι άλλο. Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, δεν θα το έκανα πάλι και αυτό θα συμβούλευα τα νέα παιδιά. Να διαχωρίζουν αυτά τα δύο. Θα ήταν ή σχέση ή προπονητής. Δημιουργείται φθορά με την πάροδο του χρόνου, όταν είσαι συνέχεια μαζί. Δεν διαχειρίζεται εύκολα μία κατάσταση όπου υπάρχουν προβλήματα και στα δύο. Ακόμη κι όταν όλα είναι καλά, αν υπάρχουν προβλήματα στην προπόνηση, μεταφέρονται στο σπίτι. Οπότε κάτι από τα δύο θα χαλάσει.»
Το τηλεφώνημα της Βερούλη που «υιοθέτησε» ως στάση ζωής
-Η πορεία σου πέρα από τα μετάλλια, ήταν σημαντική γιατί είχε και μεγάλη διάρκεια. Θυμάσαι κάποιο περιστατικό που σου έχει μείνει και δεν θα ξεχάσεις ποτέ ή που σε σημάδεψε;
«Θα πω για ένα περιστατικό στη Βουδαπέστη, στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1998. Ήμουν για μετάλλιο, το ήξερα, αλλά πριν τον αγώνα η μόνη γυναίκα που πήρε να μου ευχηθεί καλή επιτυχία, ήταν η Αννα Βερούλη. Μου ευχήθηκε και είπε πως ελπίζει να αποδειχθεί γουρλού, γιατί κι αυτή είχε κερδίσει στο παρελθόν ευρωπαϊκό μετάλλιο. Και τελικά αποδείχθηκε αφού κέρδισα το χρυσό. Ηταν ένας οριακός τελικός με αθλήτριες όπως η Κασπάρκοβα, η Μαρίνοβα, η Λεμπέντεβα, η Ντόνκινα και η Βούλα Τσιαμήτα. Το τηλεφώνημα της Βερούλη το υιοθέτησα ως στάση και αποφάσισα πως κι εγώ θα κάνω το ίδιο στα νέα παιδιά. Και έχω πάρει στο παρελθόν να ευχηθώ στην Βούλα Παπαχρήστου, ή πιο πρόσφατα στον Μίλτο Τεντόγλου. Είναι κάτι που οι παλιοί οφείλουμε να το κάνουμε. Οφείλουμε να αφήνουμε μία παρακαταθήκη πίσω μας»
- Είχες κάποια αθλήτρια ως πρότυπο;
«Αυτό που κατάλαβα από τον χώρο, είναι πως από κάθε αθλητή έπρεπε να πάρω κάτι διαφορετικό. Προφανώς η Βούλα Πατουλίδου μετά από αυτό που έκανε στην Βαρκελώνη, ήταν πρότυπο για όλους μας και τότε ήταν που αρχίσαμε να ασχολούμαστε επαγγελματικά με τον στίβο. Έκανα και προπόνηση μαζί της και αυτό που θαύμαζα ήταν το πείσμα και η μαχητικότητά της. Αυτό πήρα από αυτήν. Οπως και από την Κράβετς πήρα αυτή την ηρεμία, τη γαλήνη που είχε το πρόσωπό της όταν αγωνιζόταν. Ηταν απίστευτη».
-Ξεχωρίζεις κάποια που μπορεί να γίνει η νέα “Βασδέκη” ; Ή υπήρχε κάποια που πίστευες ότι μπορεί να έχει την δική σου καριέρα και διάρκεια;
«Κάθε αθλητής έχει διαγράψει την δική του αξιόλογη πορεία. Η Βούλα Παπαχρήστου θεωρώ ότι θα μπορούσε να έχει μία ακόμη καλύτερη πορεία από την δική μου στην καριέρα της, που όμως ήδη έχει πετύχει πολλά. Έπαιξαν ρόλο άλλοι παράγοντες που δεν πέτυχε ακόμη περισσότερα».
- Τι θεωρείς ότι χρειάζεται ένας αθλητής ώστε να κρατήσει τον εαυτό του προσηλωμένο στον πρωταθλητισμό ή τον μεγάλο στόχο;;
«Θεωρώ πως είναι σημαντικό το background ενός αθλητή, όπως και το ποιους ανθρώπους έχει γύρω του, πως διαχειρίζεται την επιτυχία ή την διασημότητα. Χρειάζονται άνθρωποι να σε στηρίξουν ώστε να μην χάσεις τον δρόμο σου στον πρωταθλητισμό»
- Υπάρχει κάτι που σου αφήνει ένα κενό στην καριέρα σου; Που θα ήθελες να είχε γραφτεί διαφορετικά στην ιστορία σου;
«Το ολυμπιακό μετάλλιο. Ημουν κοντά, αλλά δεν θέλω να παραπονιέμαι. Ισως αυτό που πέτυχα στην καριέρα μου, να μου αναλογούσε τελικά. Δεν θέλω να είμαι αχάριστη. Το 2004 ο τελικός πήγε ψηλά, αλλά ήμουν σωματικά κοντά σε αυτά τα άλματα. Λόγω συγκυριών δεν έγινε. Θα ήθελα επίσης να έχω καταγεγραμμένο ένα μεγαλύτερο ατομικό ρεκόρ. Δεν με αντιπροσωπεύει το ρεκόρ που είχα»
* Ευχαριστούμε την διοίκηση του ΟΑΚΑ για την φιλοξενία κατά την διάρκεια της φωτογράφησης / Photo Credits: Gina Skandami
Ακολούθησε το GWomen στο instagram
Στείλε μας νέα, ιδέες, προτάσεις, απορίες για τον γυναικείο αθλητισμό στο [email protected]