Η μοναδική Αυστραλή που έχει κερδίσει το Παγκόσμιο πρωτάθλημα ανώμαλου δρόμου, η Μπενίτα Γουίλις, ετοιμάζεται να δει τη μεγάλη αυτή γιορτή του αθλητισμού να φιλοξενείται στη χώρα της. Όταν τη ρώτησαν πως μπορεί κανείς να κερδίσει τον τίτλο, όπως είχε κάνει εκείνη, τότε απάντησε: «Βρες γρήγορα. Κάνε μία αποφασιστική κίνηση. Κρατήσου σαν την κόλαση. Είναι απλό, αλήθεια». Όχι, δεν είναι τόσο απλό.
Μία από τις καλύτερες αθλήτριες της Αυστραλίας, που έχει ακόμη την υπογραφή της σε τέσσερα ηπειρωτικά ρεκόρ, και που από τα 25 εκατομμύρια Αυστραλούς είναι η μοναδική που έχει καταφέρει αυτό το κατόρθωμα. Η Μπενίτα Γουίλις πέρασε πρώτη τη γραμμή του τερματισμού στις Βρυξέλλες το 2004, ξεφεύγοντας από μια ομάδα αντιπάλων από την Ανατολική Αφρική στα τελευταία μέτρα για να κερδίσει το Παγκόσμιο ανώμαλου δρόμου. Mε τη διοργάνωση που φέτος θα φιλοξενηθεί στην Αυστραλία και συγκεκριμένα την πόλη Μπάθερστ να πλησιάζει (18/2), η World Athletics αποφάσισε να θυμίσει σε όλους περί τίνος πρόκειται ο ανώμαλος δρόμος και πόσο σκληρό αγώνισμα είναι μέσα από την ιστορία της Γουίλις.
Αναπολώντας εκείνη τη μαγική μέρα στο Parc van Laeken των Βρυξελλών, η Γουίλις θυμάται ακόμα πόσο δύσκολη ήταν: «Οι άνθρωποι συχνά λένε πως όταν τρέχεις τον καλύτερό σου αγώνα δεν πονάει. Είναι αλήθεια: συχνά οι καλύτεροι αγώνες δεν πονάνε. Αλλά αυτός εδώ πόνεσε». Η Γουίλις λέει ότι η νίκη της γεννήθηκε από την προτίμησή της για τον ανώμαλο δρόμο, την αυτοπεποίθηση που είχε αποκτήσει από την κατάκτηση ενός μεταλλίου στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα ημιμαραθωνίου λίγους μήνες νωρίτερα και το κίνητρο της απώλειας ενός μεταλλίου ανωμάλου δρόμου την προηγούμενη χρονιά, όταν την προσπέρασαν δύο αντίπαλοι σε απόσταση αναπνοής από τον τερματισμό.
Η Γουίλις ήταν εξαιρετική παίκτρια του χόκεϊ στα νεανικά της χρόνια και σχεδόν σίγουρα θα εκπροσωπούσε την Αυστραλία στο ελίτ επίπεδο αν είχε παραμείνει σε αυτό το άθλημα. Δεν είχε αποφασίσει να ασχοληθεί με τον στίβο παρά μόνο στα τέλη της εφηβείας της. Μεγαλώνοντας στο Μακέι έτρεχε πολύ στις τοπικές παραλίες, γεγονός που της έδωσε μια έμφυτη αίσθηση για τις φυσικές επιφάνειες. Αυτό, με τη σειρά του, ενισχύθηκε όταν ξεκίνησε την παγκόσμια εμπειρία της στο τρέξιμο με τρεις συμμετοχές στο βραχύβιο αγώνισμα των μικρών διαδρομών. Τερμάτισε έκτη, τέταρτη και πέμπτη το 2001, το 2002 και το 2003. Οι επιδόσεις της στον στίβο ήταν καλές, αλλά όχι τόσο καλές όσο αυτές στον ανώμαλο. «Στο cross country πίστευα πάντα ότι είχα μια ευκαιρία. Στον στίβο και στις αποστάσεις ήθελα απλώς να τρέξω όσο καλύτερα μπορούσα».
Το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα ημιμαραθωνίου πίσω από τις Πόλα Ράντκλιφ και Μπερχανέ Αντερέ αλλά και το εθνικό της ρεκόρ στα 10.000μ με την όγδοη θέση στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα λίγους μήνες πριν από αυτό, που έδωσαν στη Γουίλις την αυτοπεποίθηση ότι μπορούσε να ανταγωνιστεί τις καλύτερες. Η Γουίλις έτρεχε στο σχολείο σε αγώνες ανωμάλου δρόμου αλλά η σχετικά καθυστερημένη επιλογή της να τρέξει, αντί να παίζει χόκεϊ, σήμαινε ότι δεν είχε υπερβολική εμπειρία σε εθνικό επίπεδο. Έχτισε την αυτοπεποίθησή της βήμα βήμα, παίρνοντας μικρές νίκες κάθε φορά. Και έτσι έφτασε στο Παγκόσμιο των Βρυξελλών πανέτοιμη για κάτι μεγάλο, που όμως δεν ήξερε αν θα της βγει. Στο Παγκόσμιο του Βελγίου κέρδισε με διαφορά 12 δευτερολέπτων - περίπου 70 μέτρα, μια σχετικά μεγάλη διαφορά στην παγκόσμια κούρσα - από τις Αιθιόπισσες Ντιμπάμπα και Κιντανέ. Ήταν το πρώτο, και ακόμη το μοναδικό, ατομικό μετάλλιο της Αυστραλίας στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου.
Η Γουίλις προσπάθησε να υπερασπιστεί τον τίτλο της την επόμενη χρονιά στο Σεντ Γκαλμιέρ της Γαλλίας, τερματίζοντας έβδομη. Και πάλι βγήκε σκληρά, αλλά αυτή τη φορά το βάρος της ανατολικοαφρικανικής αντιπάλου ήταν πολύ βαρύ. Συνολικά αγωνίστηκε σε οκτώ Παγκόσμια πρωταθλήματα ανωμάλου δρόμου και σε συνολικά εννέα αγώνες (τέσσερις μικρής απόστασης και πέντε μεγάλης απόστασης). Επτά από αυτούς τους εννέα αγώνες ήταν τερματισμοί στο Τοπ10, μια πρώτη, τρία τέταρτα, μια πέμπτη, μια έκτη και μια έβδομη. Οι δύο πιο "κακές" της διαδρομές ήταν όταν τερμάτισε 11η το 2008 και 17η το 2010. Και οι δύο εντός Τοπ20.
Η ίδια βοήθησε και την ομάδα της να κερδίσουν μαζί δύο μετάλλια, στη μικρή διαδρομή στη Φουκουόκα το 2006 και στη μεγάλη διαδρομή στο Εδιμβούργο το 2008. «Είμαι πραγματικά περήφανη για αυτά τα δύο μετάλλια» λέει η Γουίλις: «Πιθανώς λόγω του παρελθόντος μου στο χόκεϊ, η ομαδική πτυχή της παγκόσμιας ανωμάλου δρόμου ήταν πάντα διασκεδαστική».
Οι Αυστραλοί θα πρέπει να είναι εξίσου υπερήφανοι για τη Γουίλις. Είναι αναμφίβολα η καλύτερη παγκόσμια αθλήτρια της χώρας στον ανώμαλο δρόμο στα σχεδόν 50 χρόνια ιστορίας στο αγώνισμα.