Αθανασία Τσουμελέκα στο GWomen: «Η υποκριτική όπως και ο πρωταθλητισμός, σου βγάζει έντονα συναισθήματα»

«Τα πρώτα μου βήματα στην σκηνή, ήταν σαν το ξεκίνημά μου στο βάδην»

- Σε μάθαμε ως πρωταθλήτρια του βάδην, τώρα σε γνωρίζουμε και ως… ηθοποιό. Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση

«Είναι η “H Γη του Πόντου” σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Πρόκειται για μία παράσταση που όλοι δίνουμε ψυχή και σώμα. Συνολικά 23 ηθοποιοί, 10 χορευτές παραδοσιακών χορών καθώς επίσης και τα αδέρφια Τσαχουρίδης, Ματθαίος και Κωνσταντίνος με την ορχήστρα τους,. Συμμετέχουμε σε αυτή την παράσταση, η οποία ολοκληρώθηκε στην Θεσσαλονίκη με μεγάλη επιτυχία και τώρα έχει σειρά η Αθήνα... Ο αφηγητής της είναι ο Χάρης Παπαδόπουλος, που ουσιαστικά παίζει τον Δημήτρη Ψαθά και περιγράφει τη ζωή του, ενώ εμείς δραματοποιούμε τα όσα περιγράφει. Πώς γεννήθηκε, πώς μεγάλωσε, τους διωγμούς, το πώς τους έσωσαν οι Ρώσοι και πώς άλλαξαν αυτά στην πορεία. Εγώ έχω διάφορους ρόλους. Ο βασικός μου είναι μίας Τουρκάλας κρυπτοχριστιανής η οποία αποκαλύπτει στην φίλη της την ταυτότητά της και της λέει ότι πρέπει να φύγουν γιατί τα πράγματα είναι δύσκολα για τους Ελληνες. Οταν οι Τούρκοι έμαθαν την ταυτότητά μας, σκότωσαν τους γονείς και τα αδέρφια μου και με έσωσε ο άντρας μου ο Ομερ, που με ονόμασε Μελέκ (άγγελος) και έζησε μαζί της στην Τραπεζούντα όντας πλέον κρυπτοχριστιανή. Είναι μία πολύ συγκινητική θεατρική παράσταση και αξίζει ο κόσμος να την δει.

- Υπάρχει μία σκηνή που σε έχει “παρασύρει” στον ρόλο σου;

Σαν αποκορύφωμα για μένα είναι ο διωγμός των Αρμενίων που μας πετάνε οι Τσέτες έξω από τα σπίτια. Εγώ είμαι με ένα μωρό, δεν μιλάω στη σκηνή, όπου με παίρνουν και με πετάνε έξω. Πεθαίνουν όλοι σε αυτή τη σκηνή και είναι μία πολύ έντονη στιγμή που σε παρασύρει. Θα ήταν το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να μου συμβεί. Να πετάξουν τα παιδιά μου έξω από το σπίτι και να τα έχω αγκαλιά, ενώ μας σημαδεύουν με το όπλο.

- Αλήθεια, πως προέκυψε η υποκριτική;

Είχα πάει στη σχολή της Ελντας Πανοπούλου, το 2016 αν θυμάμαι καλά. Πάντα μου άρεσε το θέατρο. Είναι… challenging. Το προτιμώ από τον κινηματογράφο γιατί στην παράσταση κάθε φορά μπορεί να δεις κάτι άλλο. Στον κινηματογράφο παίζεις μία φορά, ετοιμάζεται το έργο κι αυτό είναι... Η παράσταση αυτή είναι και η πρώτη μου. Πολύ έντονο το άγχος… Το να κάνεις τα πρώτα σου βήματα με σκηνοθέτη τον Κακλέα ωστόσο, είναι ένα όνειρο… Στην αρχή θυμάμαι δεν κοιτούσα τον κόσμο από κάτω. Ηταν σαν να ζω ξανά τα πρώτα μου βήματα στο βάδην. Μετά μπήκα στο πετσί του ρόλου και βλέποντας τον κόσμο διαπίστωσα ότι συγκινούνταν πολύ.

- Και η συνεργασία με τον Κακλέα;

Πάντα βάζω στόχους. Δεν είχα χρόνο με τα παιδιά, με το Πολεμικό Ναυτικό, διαβάσματα, να βοηθώ φίλους που τρέχουν σε μαραθώνιο. Είχα δει σκηνοθεσίες από τον Κακλέα και είχα πει πως όποτε κάνει οντισιόν θα πάω να δοκιμάσω. Πήγα για τον «Ζορμπά» που πρωταγωνιστεί ο Στάνκογλου κι έφτασα στα πρώτα 10 κορίτσια, αλλά δεν με πήρε τελικά. Είχε πλάκα γιατί όταν πήγα δεν με γνώριζαν και δεν ήθελα κιόλας, γιατί αυτό θα με άγχωνε. Με απέρριψε, αλλά με πήρε τηλέφωνο για τη Γη του Πόντου. Στο τέλος της οντισιόν έμαθε ποια είμαι. Είναι αυστηρός όσο πρέπει. Εχει στοιχεία… πρωταθλητισμού ως σκηνοθέτης και αυτό με άγγιξε.

«Κερδίζεις και όλα σου πάνε καλά, δεν κερδίζεις και είσαι σαν να σε... κλαίνε οι ρέγγες»

- Ποιο είναι το κοινό στοιχείο που έχει η υποκριτική με τον πρωταθλητισμό;

Η υποκριτική το κοινό που έχει με τον πρωταθλητισμό είναι τα έντονα συναισθήματα. Πέρασα δύσκολα στον πρωταθλητισμό. Είναι αυτά τα σκαμπανεβάσματα και οι στόχοι που δεν έρχονται…. Κερδίζεις και όλα σου πάνε καλά. Δεν κερδίζεις και είσαι να σε… κλαίνε οι ρέγγες. Οταν έχεις πάει καλά νιώθεις όμως ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα. Αυτά τα σκαμπανεβάσματα μου έλειπαν. Ηρθαν τα παιδιά μου στη ζωή μου που με γλύκαναν σαν άνθρωπο, αλλά δεν είχα αυτό το “πάνω-κάτω”. Το βρήκα στο θέατρο με την αγωνία και την ένταση, παρά το ότι πίστευα ότι θα βγαίνεις στη σκηνή και θα είναι μία κατάσταση που το κάνεις μία φορά και λες “ΟΚ τώρα το ξέρω”... Κάθε παράσταση είναι διαφορετική, όπως και το κοινό που παρακολουθεί.

- Σου αρέσει αυτή η διαφορετικότητα που σου δίνει αυτή η δουλειά;

Ναι, μου αρέσει αυτό το διαφορετικό. Που δεν έχει σχέση με την καθημερινότητά μου. Θυμάμαι στη σχολή είχα παίξει την “Λελέ” από την ταινία “Η Χαρτοπαίκτρα” σε έναν κόντρα ρόλο για μένα. Αν και στην καθημερινότητά μου η αλήθεια είναι ότι είμαι λίγο πιο… κοκέτα απ’ ότι ήμουν ως αθλήτρια. Για παράδειγμα, παπούτσια και τακούνια είναι τα… αγαπημένα μου αξεσουάρ. Δεν είμαι ο τύπος της γυναίκας που θα πάρει τα χρυσαφικά της και θα τα φορέσει κάθε μέρα, αλλά μου αρέσει να ντύνομαι όμορφα. Στις πρόβες δεν φοράω ποτέ αθλητικά. Άλλη κατάσταση.
Και στον ηθοποιό, αν και δεν έχω μεγάλη εμπειρία, το κοστούμι είναι κάτι που παίζει επίσης μεγάλο ρόλο. Γι’ αυτό και θέλω να ευχαριστήσω τον ενδυματολόγο μας, τον Νίκο Χαρλαύτη γιατί μας έφτιαξε πολύ ωραία κοστούμια.

- Προλαβαίνεις λοιπόν να κάνεις όλα αυτά τα πράγματα, δουλειά-θέατρο-σπίτι-παιδιά, χωρίς να νιώθεις την πίεση και το άγχος; Υποθέτω ότι με τόσο τρέξιμο θα έρχονται και εντάσεις.

Νεύρα δεν έχω ποτέ, άγχος πολύ... Είναι αλήθεια πως όταν έχεις πολλούς ρόλους στην καθημερινότητα, είναι δύσκολο να τους αλλάζεις. Το να πηγαινοέρχομαι Θεσσαλονίκη για τις πρόβες, να είμαι μαμά πίσω στην Αθήνα και να εργάζομαι, είναι δύσκολο. Ευτυχώς με βοηθούσε η μητέρα μου εδώ με τα παιδιά όσο έλειπα. Νομίζω ότι επιλέγουμε το τι κάνουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι. Είναι δύσκολο να είσαι το πρωί μαμά και να εναλλάσεις πολλούς ρόλους μέσα σε μία ημέρα. Θα ήθελα να έχω λίγο ελεύθερο χρόνο να διαβάσω γιατί μου λείπει αυτό.

«Η Ντρισμπιώτη με έκανε να ζήσω ξανά τον δικό μου άθλο»

- Πάμε λίγο στο βάδην… Εσύ αποχώρησες, αλλά όπως βλέπεις το άθλημα ζει στιγμές δόξας και πάλι με την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη.

«Είμαι πολύ χαρούμενη για την Αντιγόνη. Ηταν σαν να ζω ξανά τον δικό μου άθλο (το καλοκαίρι στο Ευρωπαϊκό). Το… «ξεφτίλισε» με το δεύτερο μετάλλιο. Ενιωσα διπλά περήφανη. Μας έκανε να χαρούμε τόσο πολύ και το έζησα πολύ έντονα. Η Αντιγόνη ήταν πάντα καλή αθλήτρια. Ηταν ένα από τα κορίτσια που θυμάμαι, ήμασταν σε ένα σχολικό πρωτάθλημα στη Κρήτη κι εγώ ήμουν στις… δόξες μου. Το είχα δει χαλαρά πιστεύοντας ότι θα κερδίσω. Μέχρι και… σουβλάκια έτρωγα πριν τον αγώνα. Όταν ξεκίνησε ο αγώνας ήμουν μπροστά και ξαφνικά στον αγώνα βλέπω μία Αντιγόνη, με τέλεια τεχνική, να με προσπερνάει και να λέω: “ουάου”. Μάλιστα νομίζω κέρδισε τον αγώνα και παρά το ότι το είχα σίγουρο, δεν με πείραξε που έχασα, αλλά το ότι έκανε πολύ καλό χρόνο. Την είχα στο μυαλό μου, αλλά μετά σταμάτησε προσωρινά για διάφορους λόγους.

- Είναι και ένα άθλημα αδικημένο από τη φύση του γιατί ουσιαστικά εσύ αν και ήσουν μέλος μίας χρυσής φουρνιάς, ήσουν και η μόνη χωρίς μεγάλο χορηγό.

Θα πω μόνο πως αν ημουν αθλήτρια των 100 μέτρων θα με ήξεραν. Χορηγούς δεν είχα και καταλαβαίνω την Αντιγόνη τι τραβούσε όλο αυτό το διάστημα. Χαιρομαι που τώρα κάτι έγινε με τις επιτυχίες της. Εχει να μας δώσει μία καλή 4ετια ακόμη η Αντιγόνη. Θεωρώ πως πρέπει να βοηθάμε τους αθλητές. Ισως όχι από την αρχή γιατί μερικοί… καλομαθαίνουν, αλλά όταν βλέπεις ότι ένας αθλητής έχει ένα ταλέντο και φτάνει σε κάποιο σημείο, πρέπει να βοηθάς. Πρέπει να πονέσεις, να πιεστείς για να κάνεις πρωταθλητισμό. Οχι να τα έχεις όλα έτοιμα. Ετσι πιστεύω.

- Αλήθεια, πως προέκυψε για σένα το βάδην;

Το βάδην με… επέλεξε, όχι εγώ αυτό. Εκανε τότε η Αθηνά Παπαγιάννη προπόνηση στην Πρέβεζα και μία ημέρα είχε αρρωστήσει. Εγώ ήμουν λίγο… παχουλή, παιδάκι για σφαίρα τότε και έκανα στροφές στο γήπεδο για να αδυνατίσω. Ο τότε προπονητής (Μυλωνάς Μανώλης) μου έλεγε να κάνω βάδην, αλλά δεν ήθελα με τίποτα. Με έπεισε να κάνω βάδην τότε και ακολούθησε ότι ακολούθησε…

- Είναι και ένα άθλημα που φαντάζομαι ότι έχει και ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα. Πέρα από την δυσκολία, υποθέτω είναι λίγο ψυχοφθόρο να κάνεις έναν χρόνο προπόνησης για 2-3 αγώνες όλη τη χρονιά. Πως το αντιμετώπιζες εσύ αυτό;

Εγώ είμαι χαμαιλέων. Οτι μου δώσεις θα το κάνω. Ζούσα τις προπονήσεις σαν αγώνα. Ηθελα πάντα να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου είτε ήταν διασυλλογικό πρωτάθλημα, είτε Ολυμπιακοί Αγώνες. Η ψυχολογία παίζει μεγάλο ρόλο σε πολλά πράγματα, ακόμη και σε ζητήματα τραυματισμού. Οπως είναι σημαντικό να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, αλλά και αυτόν με τον οποίο συνεργάζεσαι.

«Στο βάδην μία που@@@να έφευγε πάντα στο τέλος και το 2004 είπα ότι θα γίνω εγώ η που@@@να»

- Θυμάσαι λίγο τις στιγμές πριν τον αγώνα του 2004;

Θυμάμαι ήμουν στο σπίτι στον Καρέα και μπήκα στο Ολυμπιακό Χωριό τις τελευταίες ημέρες. Ολοι πίστευαν ότι ήταν αβαντάζ το ότι αγωνιζόμασταν στη χώρα μας. Ντεσαβαντάζ ήταν γιατί είχες το άγχος να τα πας καλά. Αισθανόμουν υποχρέωση να δώσω κάτι καλό στον κόσμο που ήρθε με πούλμαν από την Πρέβεζα να με δει. Οταν αγωνίζεσαι στο εξωτερικό είναι πιο εύκολα τα πράγματα. Οσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι, ήμουν πολύ καλά και σκεφτόμουν ποια άλλη μπορεί να είναι τόσο καλά; Γενικά έπαιζα με το μυαλό μου το τι θα γίνει στον αγώνα, έκανα σενάρια για το πως θα εξελιχθεί. Το μεγαλύτερο άγχος μου ήταν ότι είχα ένα πρόβλημα με τα δόντια μου. Στο ιατρείο με είδε μία κυρία και μου είπε ότι δεν μπορώ να αγωνιστώ γιατί μπορεί να μου προκαλέσει πρόβλημα αυτή η φλεγμονή που είχα. Ολο το βράδυ πριν τον αγώνα έκλαιγα, αλλά είπα ότι πρέπει να μπω στο λεωφορείο έστω κι αν δεν έχω κοιμηθεί λεπτό.

- Πριν τον αγώνα, επειδή και η τακτική είναι μέρος του βάδην, είχατε συζητήσει κάτι με τον προπονητή σου;

Τότε ο Νίκος ο Δημητριάδης που ήταν προπονητής μου και έμελλε να γίνει και ο πατέρας των παιδιών μου, μου λέει πριν τον αγώνα: «Κοίτα, πάντα μία… που@@@α φεύγει στο 16ο με 17ο χιλιόμετρο. Πρέπει να την ακολουθήσουμε. Και είπα: «θέλω να γίνω που@@@α για μια στιγμή…
Είναι οι στιγμές που μιλάει ένας αθλητής με τον προπονητή του έντονα για να πωρωθεί στον αγώνα. Οπότε εκείνη την ώρα, έφυγε μία αθλήτρια και αυτή ήμουν εγώ… Πήρα το τελευταίο νερό από τον σταθμό, από τα χέρια της αδερφής μου και του παλιού πρωταθλητή, του Σπύρου Καστάνη και τους έβλεπα να έχουν εκστασιαστεί. Τους κοίταξα στα μάτια και… έφυγα. Τόσο απλά. Θυμάμαι τον Νίκο να τρέχει από το πλάι, το ίδιο η η Καρολίνα η Σκούρτη, ο κόσμος την ίδια ώρα να φωνάζει… Και κάποια στιγμή αρχίζουν να βγαίνουν… κάρτες από τους κριτές. Μου φώναζαν να κόψω, αλλά οι κάρτες έβγαιναν κυρίως γιατί οι περισσότερες δεν περίμεναν αυτή την αλλαγή και έκαναν λάθη. Κάποια στιγμή κουράστηκα και άρχισα να… νιώθω την Ρωσίδα να πλησιάζει. Αλλά μέσα στη κούραση σκεφτόμουν ότι και δεύτερη να βγω ή και τρίτη, καλά είναι… Ομως, κάπου εκεί στην Σπύρου Λούη, έβλεπα τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου να τρέχει για να με εμψυχώσει και σκεφτόμουν πώς είναι δυνατόν να τρέχει έτσι ένας χειρουργημένος άνθρωπος; Εκεί είπα ότι θα κερδίσω… Ξέρεις, στα αγωνίσματα αντοχής φτάνεις στα όριά σου. Είναι σαν να σου παίρνει ένας το κεφάλι και να στο βάζει στο νερό. Το κεφάλι κάνει πολλά σενάρια μέσα στον αγώνα. Εγώ μπαίνοντας στο στάδιο τα έκανα όλα μηχανικά. Το μόνο που θυμάμαι έντονα είναι ότι έψαχνα να βρω μία ελληνική σημαία και δεν έβρισκα.

- Αυτο που θυμάμαι εγώ, ήταν ο προπονητής του να… εισβάλει στον αγωνιστικό χώρο. Ποια ηταν η πρώτη του σκέψη μόλις τερμάτισες;

Δεν είχα συνειδητοποιήσει τι έχει γίνει. Βλέπω τον Νικο να μπαίνει και μου λέει στο αυτί: “κατάλαβες ότι έκανες κάτι σημαντικό;” Απάντησα ότι δεν έκανα κάτι και με ξαναρώτησε αν κατάλαβα ότι κέρδισα. Τότε γύρισα και του είπα: “Ναι, αλλά δεν έκανα ρεκόρ”! Τότε κι αυτός γύρισε και μου είπε: “Ξέρεις, μπορείς να πάρεις τα πάνω σου, μόλις κέρδισες τους Ολυμπιακούς Αγώνες…”
Αυτό που θυμάμαι επίσης, είναι ότι είχα τρομερό πονοκέφαλο -και λόγω του δοντιού μου- και τις κάμερες πάνω από το κεφάλι μου να ζητούν να βγω στο μεσημεριανό δελτίο. Από τα νεύρα μου, χωρίς να θέλω να τους προσβάλλω, φώναζα: “αφήστε με δεν θέλω να βγω”! Ηταν μια έκρηξη που θυμάμαι ακόμη και τώρα πολύ έντονα.

- Το μετάλλιό σου ήταν για πολλούς η μία από τις δύο εκπλήξεις στην διοργάνωση, μαζί με αυτή των καταδύσεων…

Η αλήθεια είναι ότι τα δύο παιδιά στις καταδύσεις που είχαν πάρει το χρυσό, μου έδωσαν μεγάλο θάρρος. Ηταν ανέλπιστο το μετάλλιό τους. Με τον Νίκο (Συρανίδη) εδώ και 1,5 χρόνο κάνουμε και παρέα.

- Ενα χρόνο μετά, στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα, ήρθε μία αδικία για σένα...

«Ναι, μου την είχαν στημένη και με ακύρωσαν... Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ημουν καλύτερα προπονητικά σε σχέση με το 2004. Είχα στο μυαλό μου και το ρεκόρ. Φάνηκε ότι δεν είχαμε… κονέ σε εκείνη την διοργάνωση. Το θέμα είναι ότι το βάδην πρέπει να έχεις ανθρώπους στην παγκόσμια ομοσπονδία και να έχεις λόγο. Θυμάμαι σε αγώνες παλαιότερα είχαμε ανθρώπους μαζί μας που δεν μιλούσαν καν αγγλικά. Αυτά βέβαια έχουν αλλάξει πλέον.

«Η μεγαλύτερη στενοχώρια μου ήταν ο χωρισμός μου»

- Αλήθεια, γιατί δεν έμεινες στον χώρο από άλλο πόστο;

Κοίτα, τον πρωταθλητισμό δεν τον επέλεξα, με επέλεξε. Δεν έχει περάσει από το μυαλό μου να γίνω προπονήτρια ή να ασχοληθώ με τα διοικητικά. Δεν με τραβάει, χώρια που θα νευριάζω όταν θα θέλω να γίνουν ορισμένα πράγματα και δεν θα γίνονται. Ή όταν θα γίνονται αδικίες και δεν θα μπορώ να κάνω κάτι. Υπάρχουν άλλοι γι’ αυτή τη δουλειά. Δεν είμαστε όλοι για όλα.

- Εχεις μία πικρία που σου έχει μείνει από τον χώρο;

Προσωπικά με στενοχωρεί το γεγονός ότι δεν μπορούμε να έχουμε τον πρωταθλητισμό που πρέπει να έχουμε. Είμαστε ένα μικρό κράτος με πολλές επιτυχίες. Εχουμε πολλά ταλέντα και πολλούς καλούς προπονητές. Οταν σταμάτησα δεν στενοχωρήθηκα ποτέ. Είχα την οικογένειά μου. Η πιο μεγάλη στενοχώρια μου ήταν ο χωρισμός μου. Δεν μου έχει λείψει κάτι. Ζω την ζωή μου όμως όπως και πριν. Δεν άλλαξε κάτι με το ολυμπιακό μετάλλιο. Δεν έμεινα ποτέ εκεί για να είμαι ειλικρινής.

- Τα παιδιά σου απ’ όσο γνωρίζω, έχουν καλή σχέση με τον αθλητισμό. Με τον πρωταθλητισμό;

Έχουν ταλέντο και τα δύο παιδιά, Η Στεφάνια και ο Ιάσονας είναι δυνατά και γυμνασμένα κορμιά. Είναι στη φύση τους η άσκηση … Δεν τα πιέζω ούτε να γυμναστούν ούτε να κάνουν πρωταθλητισμό, που έτσι και αλλιώς από όσο γνωρίζω δε θέλουν και λέω από όσο γνωρίζω, γιατί οι ψυχές των παιδιών είναι ευαίσθητες περίεργες γλυκές και απότομες ! Όποτε παρότι έχουμε άριστη σχέση μεταξύ μας …. Ίσως κάτι να μου διαφεύγει στο κομμάτι αυτό, που ξέρετε; Μπορεί και να είναι ένα κομμάτι «ταμπού» για την οικογένεια μας.

Photo credit: Gina Skandami