Η Αναΐς Καραγιάννη θα τερματίσει χαρούμενη γιατί μόλις κατάφερε να κάνει μία κούρσα χωρίς να πονέσει, μετά από πολύ καιρό. Και, μάλιστα, κατάφερε να κερδίσει τον πανελλήνιο τίτλο. Η χαρά της δεν κρύβεται και γιατί να κρυφτεί άλλωστε; Είχε καιρό να πάρει τέτοια χαρά.
«Δε είναι ότι νιώθω τέλεια αυτή τη στιγμή, να πω δηλαδή πως θα κατέβω σε αγώνες να κάνω ρεκόρ. Αλλά… δεν με ενδιαφέρει και τόσο» λέει η πρωταθλήτρια των εμποδίων, στο GWomen ενώ παράλληλα σκέφτεται ήδη τον επόμενο αγώνα της.
Γιατί μετά από ατυχίες και τραυματισμούς, μετά από τη στιγμή που έχεις φτάσει στην πηγή και δεν έχεις καταφέρει να πιεις νερό, προσπαθείς να πειστείς πως δεν σε ενδιαφέρει και τόσο πια μα δεν είναι αυτή όλη η αλήθεια. Γιατί η ίδια παλεύει με όσες δυνάμεις έχει για να παραμείνει στο άθλημα που τόσο αγαπάει. 
Photo Credits: Τζίνα Σκανδάμη
«Δεν έχω κάνει ακόμη κάποια καλή κούρσα στον κλειστό, για να μπορώ να πω πως νιώθω ωραία. Χαίρομαι που θα πάω τώρα στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, δεν είμαι σταθερή όμως», εξηγεί. Σε δύο εβδομάδες θα τρέχει ανάμεσα σε κορυφαίες, στην κορυφαία διοργάνωση κλειστού στίβου στην Ευρώπη με στόχο να υπερβεί τον εαυτό της. Όπως παλιότερα είχε σκεφτεί, όταν δοκίμασε για πρώτη φορά εμπόδια και τα λάτρεψε αμέσως.
«Έκανα 7 χρόνια μπαλέτο και είχα φτάσει σε ένα σημείο που οι δασκάλες μου έλεγαν να το δω επαγγελματικά όμως δεν ήθελα να ασχοληθώ σε όλη μου τη ζωή με το μπαλέτο. Έτσι σταμάτησα. Επειδή όμως είμαι εξαιρετικά υπερκινητική, δεν γίνεται να μην κάνω τίποτα, ο μπαμπάς με πήγε στο Ζηρίνειο και μου είπε: «παιδί μου, βγάλε εδώ την ενέργειά σου». Τότε αρχικά με έβαλαν να κάνω ύψος. Γελάω, είμαι 1.67μ… Αλλά ήμουν αλτική θα έλεγα, γύρω στα 14 μπορούσα να υπερβώ το 1.45μ. Αργότερα μου πρότειναν να δοκιμάσω τα εμπόδια και από την πρώτη φορά που τα δοκίμασα τα λάτρεψα. Από την πρώτη προσπάθεια. Έτσι ξεκίνησε αυτή η αγάπη».
Τα ρεκόρ ήρθαν πολύ γρήγορα για την 23χρονη αθλήτρια, που πολύ σύντομα έδειξε τις ικανότητές της και τη μεγάλη προοπτική της με αποκορύφωμα το πανελλήνιο ρεκόρ νεανίδων το οποίο κατέρριψε το 2018, με 13.83. Την ίδια χρονιά είχε ξεκινήσει και τις σπουδές της στη Νέα Υόρκη, τις οποίες φυσικά συνδύαζε με προπονήσεις. Όμως πήρε την απόφαση να επιστρέψει στην Ελλάδα και, δυστυχώς, το υπόλοιπο της ιστορίας μέχρι και πριν από λίγες ημέρες είχε αρκετούς τραυματισμούς.
«Δεν ήθελα ούτε να πατάω στα στάδια»
«Δυστυχώς έχω σταθεί άτυχη αρκετές φορές λόγω τραυματισμών. Εννοώ πως νιώθω έτοιμη να κάνω πράγματα στο αγώνισμα μου αλλά είναι σαν κάτι να με κρατάει συνέχεια πίσω όσο και να το θέλω. Είναι πολύ humbling experience γιατί παίρνεις λίγο αέρα και έπειτα σε προσγειώνει, να ηρεμήσεις και να το ξανά προσπαθήσεις με άλλο τρόπο. Τώρα το πως το αντιμετωπίζω είναι διαφορετικό, το 2021 ήταν μια ιδιαίτερη δύσκολη χρονιά για μένα τόσο ψυχολογικό όσο και σωματικά. Δεν ήθελα ούτε να πατάω στα στάδια. Ουσιαστικά, μετά από ένα χρόνο ξεκίνησα ξανά προπονήσεις. Σε αυτό το διάστημα προσπαθούσα να μην δίνω μεγάλη βάση στον τραυματισμό και προσπαθούσα να σκέφτομαι και να κάνω άλλα πράγματα να μου αποσπούν την προσοχή όσο γινόταν. Εννοείται πως δεν ήταν εύκολο και είναι πολύ διαφορετικό να το λέω τώρα, από το 2021 που το βίωνα».
Έκανες ένα πολύ μεγάλο βήμα πηγαίνοντας στις ΗΠΑ, σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον με εγκαταστάσεις που παρόμοιές τους δεν υπάρχουν πουθενά στην Ελλάδα, και τελικά πήρες την απόφαση να επιστρέψεις. Τι συνέβη;
«Ναι οι υποδομές εκεί δεν έχουν καμία σχέση με την Ελλάδα. Εδώ κάνουμε προπόνηση σε γήπεδα που στάζουν όταν ψιχαλίζει έξω και σε ταρτάν που «σπάει πόδια». Έχει τα κακά της η Ελλάδα αλλά και στην Αμερική οι νοοτροπία τους και ο τρόπος προπόνησης δεν μου ταίριαζε καθόλου. Επειδή τραυματίζομαι τόσο εύκολα, χρειάζομαι να ακούω το σώμα μου και να μην το πιέζω εκεί που δεν μπορεί άλλο. Στην Αμερική αυτο το concept δεν υπάρχει. Έκανες κακό αγώνα; Πάρε επτά 300αρια για τιμωρία. Μας έβαζαν να κάνουμε γενική προπόνηση, χωρίς ένταση χωρίς λογική, που δεν ταιριάζει σε κάθε αγώνισμα. Εκτός από αυτό δεν τα πήγαινα και πολύ καλα με τους προπονητές που ήταν 80+ χρόνων με πολύ παλιά νοοτροπία. Ενώ έλεγα πως πονάω ή οτιδήποτε τέτοιο δεν με άκουγαν καθόλου, τσακωνόμασταν συνέχεια. Δεν ακούνε τους αθλητές. Τότε μίλησα με τον πατέρα μου γιατί έπρεπε να αποφασίσω αν θα μείνω εκεί για το πανεπιστήμιο ή αν θα επιστρέψω να κάνω αθλητισμό. Και επέστρεψα γιατί αγαπώ αυτό που κάνω. Νομίζω αν έμενα εκεί, δεν θα ξαναέτρεχα ποτέ.
Τώρα, με προπονητή τον Γιώργο Παναγιωτόπουλο, είναι αλλιώς. Είμαστε πολύ ίδιοι και γι’ αυτό αρκετές φορές συγκρουόμαστε. Αλλά γενικά μοιάζουμε σε αρκετά πράγματα και τα έχουμε βρει μεταξύ μας. Έχουμε πολύ καλή επικοινωνία και το σημαντικότερο είναι πως έχει ασχοληθεί μαζί μου πολύ σε όλο αυτό με τους τραυματισμούς. Θα κάτσει, θα με ακούσει, θα το συζητήσουμε πάντα. Δηλαδή αν πω πως πονάω κάπου θα πει κατευθείαν stop και θα δούμε γιατί πονάω. Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ σε αυτό.
Έπειτα, επέστρεψες στις καλές επιδόσεις και έδειχνες αρκετά καλά. Λίγο πριν κάνεις το ντεμπούτο σου στα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, σε αυτό του Μονάχου το περασμένο καλοκαίρι, είχες μία αρκετά κακή στιγμή…
«Αυτό κι αν με πείραξε. Στην αρχή δεν το πίστευα καν, ήθελα απεγνωσμένα να τρέξω, έλεγα πως ό,τι και αν είναι θα βρω τρόπο. Δυστυχώς (πάλι) όσο και να το ήθελα ήταν δύσκολος τραυματισμός που μου πήρε 4 μήνες να επανέλθω. Είχα πάθει αποκόλληση του τένοντα από το κόκκαλο, σε μία διάταση το έπαθα… Το γεγονός ότι έγινε στο πρώτο μου Ευρωπαϊκό, και ενώ ένιωθα φανταστικά, με πληγώνει ακόμα παραπάνω. Μου άφησε μια πολύ γλυκόπικρη γεύση γιατί έφτασα μέχρι εκεί με την καλύτερη επίδοση στην Ελλάδα και στάθηκα άτυχη στο μεγαλύτερο πρωτάθλημα μου. Ήταν πολύ βαρύ αυτό που έγινε εκεί. Νομίζω τώρα το έχω μπλοκάρει από το μυαλό μου όλο αυτό. Στεναχωρήθηκα τόσο πολύ. Από τους απανωτούς τραυματισμούς δεν είχα μπορέσει να έχω ούτε λίγο χρόνο «ελεύθερη» να ηρεμήσω για λίγο. Βέβαια, μετά από όλα αυτά, τον ξεπέρασα σχετικά γρήγορα τον τραυματισμό δηλαδή είχα περισσότερες ελπίδες από άλλες φορές».
Βέβαια οι κόποι σου όλο το καλοκαίρι δεν πήγαν χαμένοι αφού σου έδωσαν πολύ σημαντική ώθηση, για την πρόκριση στο ερχόμενο Ευρωπαϊκό κλειστού στίβου. Και επιτέλους θα αγωνιστείς στο πρωτάθλημα που τόσο θέλεις.
«Ευτυχώς έτρεξα καλά στον ανοιχτό για να εχω μια ελπίδα τουλάχιστον να τρέξω σε αυτό το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Η αλήθεια είναι ότι είμαι πιο συγκρατημένη απ’ ό,τι θα περίμενα για μένα γιατί συνήθως κάπου τώρα αρχίζω και ανυπομονώ και να είμαι ενθουσιασμένη. Άργησα πάλι να μπω στις προπονήσεις φέτος, γεγονός που μου δημιουργεί μια ανασφάλεια γιατί όσο ανεβαίνει το επίπεδο τόσο μεγαλώνουν και οι ανάγκες για προπόνηση και λεπτομέρειες. Το πόδι μου είναι πολύ πολύ καλύτερα, πρέπει συνέχεια να ασχολούμαι αλλά δεν θα ελεγα ότι είναι στο 100% του ακόμα. Ευτυχώς βγάλαμε μια ωραία προετοιμασία στην Νότιοα Αφρική και ελπίζω ότι αυτό θα είναι αρκετό να βγάλω τους χρόνους που θέλω.
Η μόνη προετοιμασία που έκανα φέτος ήταν στη Νότια Αφρική, νωρίτερα δεν είχα κάνει τίποτα γιατί δεν μπορούσα ούτε να τεντώσω το πόδι μου, να κάτσω δεν μπορούσα. Ήταν αρκετά άσχημα. Έκανα κάθε μέρα θεραπείες, δεν ήξερα αν θα μπορέσω να κάνω προπόνηση. Δεν μπορώ ούτε να εξηγήσω πόσο λίγη προπόνηση κάνω αυτή τη στιγμή.
Μου αρέσει να τρέχω με ανταγωνισμό, πεισμώνω. Μόνο μη με βάλουν στον [διάδρομο] οχτώ. Είναι δικό μου κόλλημα αυτό, που βέβαια και άλλοι το λένε, αλλά νιώθω ότι αν τρέξεις στον οχτώ είσαι εκτός κούρσας. Δεν είναι δικαιολογία φυσικά αυτό, πρέπει απλά να το αποβάλλω».
«Είναι το πιο δύσκολο πράγμα να βρεις χορηγούς»
Σκέφτηκες κάποια στιγμή να σταματήσεις;
«Δεν θα σταματήσω από τραυματισμό αλλά μπορεί να σταματούσα επειδή έχω κουραστεί να διαχειρίζομαι όλα αυτά. Και επειδή δεν υπάρχουν χρήματα βασικά. Δίνω, δίνω… και όλο δίνω αλλά τίποτα. Κλείνω τα 24 φέτος, πρέπει να αρχίσω να φτιάχνω τη ζωή μου και αυτό δεν μπορεί να γίνει μέσω του στίβου.
Είναι το πιο δύσκολο πράγμα να βρεις χορηγούς, ό,τι κι αν κάνεις. Είναι πολύ δύσκολο. Και τα χρήματα από πολιτεία και ομοσπονδία είναι πολύ λίγα.
Πως θα μπορέσω να γίνω εγώ ελίτ αθλήτρια αν δεν μπορώ να κάνω μία προετοιμασία; Δεν έχουμε στάδιο εδώ, κάνω τόσα χρόνια προπόνηση μόνο στο κλειστό ενώ θέλω να κατέβω στα 100μ εμπόδια, στον ανοιχτό. Από αυτές τις εβδομάδες στη Νότια Αφρική, που κάναμε λίγη κανονική προπόνηση, έτρεξα τώρα στον κλειστό. Πραγματικά το πιστεύω».
«Να ‘ναι καλά ο Μίλτος, ήταν τέλεια στο πανελλήνιο. Αν είχαμε περισσότερη προβολή, ο κόσμος θα ερχόταν στους αγώνες μας»
Με ενοχλεί ας πούμε που σε ένα πρωτάθλημα γράφουν ξεχωρίζουν ορισμένοι και δεν θα με αναφέρουν καν, παρ’ ότι εγώ μπορεί να έχω κερδίσει ενώ ήμουν τραυματισμένη νωρίτερα. Είναι σημαντικό. Παλιά έγραφαν για μένα γιατί έκανα ατομικά ρεκόρ, μόνο τότε ασχολούνται γενικά. Τα ρεκόρ προσέχουν μόνο, κι ας είναι ασήμαντα θα τα γράψουν. Δεν καταλαβαίνουν τι υπάρχει από πίσω.
Να ‘ναι καλά ο Μίλτος, ήταν τέλεια στο ΣΕΦ. Έπαθα σοκ. Όταν ήμουν στον δρόμο και πήγαινα προς το στάδιο είχε αρκετή κίνηση και ρώτησα μία φίλη μου αν παίζει ο Ολυμπιακός, γιατί δεν μπορούσα να το εξηγήσω διαφορετικά. Και όταν μου είπε πως όλος αυτός ο κόσμος είναι για το πανελλήνιο πρωτάθλημα έπαθα σοκ. Είχα ξεχάσει ότι πηδάει ο Μίλτος την ίδια μέρα με μένα! Έξι χρόνια κατεβαίνω στο πανελλήνιο κλειστού και πρώτη φορά το βλέπω αυτό, μου άρεσε πάρα πολύ.
Αν είχαμε περισσότερη προβολή και μας γνώριζε ο κόσμος πιστεύω θα ερχόταν να μας δει. Πήγα σε ένα φιλικό παιχνίδι στην Opap Αrena της ΑΕΚ, που δεν ήταν τόσο σοβαρό, και ήταν γεμάτο κόσμο, ούρλιαζαν όλοι, είχε ατμόσφαιρα. Κι εμείς δεν μπορούμε να μαζέψουμε τίποτα; Πραγματικά πιστεύω πως αν μας γνώριζαν θα μας συμπαθούσαν και ο κόσμος θα ερχόταν να μας δει. Δεν προσπαθεί κανείς αρκετά να βοηθήσει».