«Μοιάζεις με έναν άρρωστο, άσχημο άνδρας», έγραψαν κάτω από αυτή τη φωτογραφία της δρομέα Λίντσεϊ Γουάλτερ, που λόγω της αλωπεκίας έχει χάσει τα μαλλιά της. Η Γουάλτερ είχε αναρτήσει φωτογραφία από τη στιγμή που τερμάτιζε στον μαραθώνιο του Λονδίνου όμως αυτό το σχόλιο την έκανε να την κατεβάσει.
Ένιωσε άσχημα και έσβησε τη φωτογραφία. Λίγο αργότερα όμως την ανέβασε ξανά γιατί στην πραγματικότητα αυτή η φωτογραφία της άρεσε πολύ και δεν θα επέτρεπε σε κανέναν να την κάνει να νιώσει έτσι.
I shared this photo earlier because I was so proud of my effort at the @LondonMarathon but then someone commented that “you look like a sick, ugly man”. In that moment I felt so defeated so deleted it.
— Lindsay Hannah (@lindSAYhanNAH3) April 26, 2023
But now no. I am not letting the negativity of others win. I ❤️ this photo. pic.twitter.com/BauPYcotIJ
Η Γουάλτερ έχει δημιουργήσει μία ολόκληρη κοινότητα γύρω της, με στόχο να ευαισθητοποιήσει σχετικά με την αλωπεκία και τα άτομα που δέχονται τις συνέπειές της. η Γουάλτερ έχει εξηγήσει πως για 20 χρόνια φορούσε συνεχώς περούκες, ακόμη και όταν έπαιζε μπάσκετ και ίδρωνε φοβερά και έβγαζε εξανθήματα και έπρεπε σε κάθε διάλειμμα να κολλάει ξανά την περούκα στο κεφάλι της γιατί από τον ιδρώτα ξεκολλούσε. Κατάφερε να βγάλει την περούκα για πρώτη φορά σε μία προπόνηση και παρ' όλο που αυτή η ελευθερία την τρόμαξε, το τόλμησε ξανά μέχρι που σήμερα τρέχει απελευθερωμένη.
«Γεννήθηκα με όμορφα κόκκινα μαλλιά. Έχω δει φωτογραφίες, ήταν κοντά και λεπτά. Δύο χρόνια μετά τη γέννησή μου τα μαλλιά μου άρχισαν να πέφτουν και μέσα σε μερικές εβδομάδες ήμουν εντελώς καραφλή, λόγω του αυτοάνοσου νοσήματος: αλωπεκία.
Έβαλα την πρώτη μου περούκα όταν ήμουν τεσσάρων ετών όμως τότε απλά ήταν έτσι η ζωή μου. Μεγαλώνοντας είδα πως κανείς άλλο στη γειτονιά μου δεν έχει αλωπεκία και πως ήμουν η μόνη. Μεγαλώνοντας με πείραζαν κι εγώ ντρεπόμουν που δεν είχα μαλλιά. Ζήλευα όλους αυτούς που είχαν. Δεν ήθελα να με κοιτάζω στον καθρέφτη, θεωρούσα πως είμαι άσχημη.
Όταν πήγα στον πρώτο μου μαραθώνιο, κανείς δεν ασχολήθηκε με την εμφάνισή μου και αντιθέτως οι δρομείς ήταν πολύ φιλικοί. Όσο πιο πολύ έτρεχα, τόσο λιγότερο σκεφτόμουν την αλωπεκία.
Μία πολύ ζεστή μέρα, ενώ έκανα προπόνηση, σκεφτόμουν πόσα έχω καταφέρει και κάτι με ώθησε στο να βγάλω την περούκα μου. «Τα κατάφερα», σκέφτηκα ενώ έκλαιγα κρατώντας την περούκα -την «ασφάλειά» μου των τελευταίων 20 ετών- στο χέρι μου.
Όταν πήγα να αγωνιστώ για πρώτη φορά χωρίς περούκα, παραλίγο να αφήσω τον αγώνα λόγω του πανικού μου. Όμως η στήριξη όλων με έκανε να τερματίσω. Τότε μίλησα για την αλωπεκία αλλά κανείς δεν μου είπε «Ξαναβάλε την περούκα σου».
Όσες φορές κι αν τρέξω πια, αισθάνομαι κάθε φορά περήφανη», έχει διηγηθεί η ίδια για τη ζωή της μιλώντας στο runnersworld.
Φυσικά, μέχρι και σήμερα το να διαχειριστεί τα κακεντρεχή σχόλια δεν της είναι εύκολο όμως κάθε φορά κάνει ένα μικρό βήμα και απομακρύνεται από την κακία των αγνώστων, που βρίσκουν χαρά μόνο όταν βρίσκονται πίσω από το πληκτρολόγιό τους.