Ένα από τα δημοφιλέστερα μίτινγκ στίβου της Ελλάδας πλησιάζει και το στάδιο της Φιλοθέης θα φιλοξενήσει ξανά μεγάλα ονόματα του στίβου. Το Filothei Women Gala καταφέρνει κάθε χρονιά να αφήνει τις πιο θετικές εντυπώσεις αλλά... τί θα ήταν χωρίς τους ανθρώπους του;
Αν βρεθεί κανείς στο στάδιο «Σ. Κυριακίδης» στις 17 Μαΐου θα δει, πέρα από τις αθλήτριες που ετοιμάζονται για τον αγώνα τους, πρόσωπα γνώριμα στον χώρο που έχουν την έννοια των «παιδιών», όπως θα αποκαλέσουν τις αθλήτριες, και τρέχουν για όλα. Η Γωγώ Τσιλιγκίρη είναι ένα από αυτά τα πρόσωπα.
Πρώτα σαν αθλήτρια και πλέον σαν προπονήτρια του συλλόγου ΑΟ Φιλοθέης, η Γωγώ Τσιλιγκίρη έχει βρεθεί σε σχεδόν όλα τα Filothei Women Gala που γίνονται αδιάκοπα από το 2000 μέχρι και φέτος. Πάντα στα ελληνικά βάθρα, μετρώντας επτά πανελλήνιους τίτλους στον ανοιχτό και ακόμη έξι στον κλειστό και με ρεκόρ 4.47μ., η Τσιλιγκίρη ήταν μία από τις πρωτοπόρους του αγωνίσματος στην Ελλάδα. Το επί κοντώ των γυναικών άργησε να εμφανιστεί στον άθλημα και χρειάστηκε γυναίκες όπως η Τσιλιγκίρη για να το… πάρουν και να το φέρουν στο προσκήνιο.
Αν και μόλις 1.57μ., όταν έπιανε κοντάρι «ψήλωνε» και το μειονέκτημά της αυτό εξαφανιζόταν. Με άρτια τεχνική και εξαιρετική ταχύτητα, ορμούσε στον πήχη και τον υπερέβαινε. Στην Ελλάδα, σε διεθνή μίτινγκ, σε βαλκανικά πρωταθλήματα, σε Ευρωπαϊκά, σε Παγκόσμια, σε Ολυμπιακούς. Και πως να ξεχωρίσεις μία στιγμή ως αγαπημένη από τόσες μοναδικές εμπειρίες; Στη δική της περίπτωση ήταν λίγο πιο εύκολη η επιλογή αφού ήταν μέλος της Εθνικής ομάδας που αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, σε εκείνη την ιστορική διοργάνωση στην Αθήνα που δυστυχώς μόνο λίγοι Έλληνες αθλητές και λίγες Ελληνίδες αθλήτριες μπόρεσαν να ζήσουν.
Το 2005, κατά τη διάρκεια ενός αγώνα αποφάσισε πως θα αποσυρθεί. Η σκέψη φώλιαζε μέσα της μέχρι που αποφάσισε πως το τελευταίο της άλμα θα ήταν εκείνον τον χειμώνα, σε εκείνον τον αγώνα. Ευχαρίστησε τους κριτές, το ανακοίνωσε στον προπονητή της και έληξε την καριέρα της. Αυτή η αποφασιστικότητα, άλλωστε, την είχε κάνει να ξεχωρίσει και στο επί κοντώ.
Τότε ήρθε και η σκέψη του επόμενου βήματος. Η πρόταση του Γιάννη Κουτσογιαννόπουλου, να γίνει προπονήτρια στον ΑΟ Φιλοθέης, έγινε το θαυμαστικό στα ερωτηματικά της και κάπως έτσι έφτασε στο σήμερα. Στο μεσοδιάστημα, πέρασε από τα χέρια της και ένα διαμάντι του επί κοντώ: η Κατερίνα Στεφανίδη. Και πόσο καρμικό… Λίγο καιρό νωρίτερα αγωνίζονταν μαζί στο Filothei Women Gala όταν η Στεφανίδη ήταν ακόμη στα πρώτα της βήματα και «πιτσιρίκι αλλά με ορμή» όπως θα διηγηθεί η Τσιλιγκίρη, και λίγο αργότερα η Τσιλιγκίρη θα την καθοδηγούσε.
Το «πιτσιρίκι» μεγάλωσε, ξεπέρασε την Τσιλιγκίρη και κάθε άλλη Ελληνίδα επικοντίστρια και έγινε η κορυφαία όλων. Τα επιτεύγματά της έκαναν την πρώην άλτρια να «ψηλώνει» ακόμη περισσότερο και να νιώθει περηφάνεια για εκείνο το παιδί που είχε περάσει από τα χέρια της και που για εκείνη θα μείνει για πάντα παιδί, όπως εξηγεί.
Τώρα έχουν δώσει το καθιερωμένο τους ραντεβού στο στάδιο της Φιλοθέης για το γκαλά, εκεί που θα συναντιούνται πάντα και οι αναμνήσεις θα τις πλημμυρίζουν.
Η Γωγώ Τσιλιγκίρη μίλησε στο GWomen για όλα τα παραπάνω, για το πως ξεκίνησε το επί κοντώ στα 22 της και με κοντάρια ανδρών, για την εμπειρία των Ολυμπιακών Αγώνων, τη μετάβαση στην προπονητική και την Κατερίνα Στεφανίδη αλλά και τον ρόλο της στη Φιλοθέη και το γκαλά.
Το επί κοντώ πως ήρθε στη ζωή μίας σπρίντερ;
Ξεκίνησα στη Νέα Σμύρνη, στον Πανιώνιο. Το επί κοντώ προέκυψε εκεί… Ήδη είχαν ξεκινήσει επί κοντώ 2-3 κορίτσια στη Θεσσαλονίκη και έτσι έμαθα ότι υπάρχει το επί κοντώ εκεί, ότι ξεκίνησαν δηλαδή κορίτσια! Και ζήτησα στον προπονητή που ήταν τότε στο άλμα επί κοντώ, στον Ανδρέα Τσώνη, να δοκιμάσω. Εγώ ήμουν αθλήτρια των 100μ. και 200μ. αλλά δεν είχα πολύ μέλλον στο 100άρι, θα μου άρεσε όμως να διακριθώ θα το ήθελα. Οπότε θεώρησα το επί κοντώ -όχι εύκολο- αλλά μία πρόκληση για μένα. Έτσι προέκυψε και βγήκε… ό,τι βγήκε τέλος πάντων.
«Τότε δεν υπήρχαν κοντάρια για γυναίκες. Σου έδιναν ένα και σου έλεγαν "αυτό έχει"»
Πως ήταν τα πράγματα εδώ στην Ελλάδα όταν πρωτοξεκινήσατε εσείς επί κοντώ;
Στα 22 μου ξεκίνησα το επί κοντώ! Τότε δεν είχαν ξεκινήσει να παίρνουν κορίτσια για επί κοντώ, τα αγόρια τα ξεκινούσαν όμως από το γυμνάσιο. Τότε ήταν που ξεκινούσε το επί κοντώ στις γυναίκες, δεν είχαν ξεκινήσει να πηδάνε ακόμη. Η δυσκολία της αρχής ήταν πως δεν υπήρχαν κοντάρια μικρότερα, για τα κορίτσια. Δηλαδή, έδιναν ένα κοντάρι και έλεγαν «Αυτό υπάρχει. Μπορείς να το λυγίσεις; Πηδάς. Δεν μπορείς; Πέφτεις απ’ έξω». Έπρεπε δηλαδή να σκληρύνουμε λιγάκι για να γίνουμε πιο «επιθετικές». Κάθε αρχή και δύσκολη. Δεν ήταν άσχημα χρόνια τότε όμως, ήταν πολύ ωραία παρά τις δυσκολίες.
Ξεκινώντας το επί κοντώ δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα φτάσω να συμμετέχω σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Παρ’ όλα αυτά όμως, σιγά σιγά, έγινε ένας στόχος. Με τη δουλειά και με το πείσμα όλα γίνονται και βγήκε. Αλλά πρέπει να υπάρχουν και κάποιες βασικές προϋποθέσεις. Όμως με τη δουλειά, καλύπτονται κάποια πράγματα που μπορεί να λείπουν όπως εγώ πχ. ήμουν κοντή (και ακόμη είμαι). Αλλά είχα ταχύτητα, είχα πολύ καλή αίσθηση στο άλμα και άψογη τεχνική. Για εκείνη την περίοδο, κάλυπτα τη διαφορά που υπήρχε στις λαβές -να πιάσω ψηλές λαβές δηλαδή. Τώρα, θα υπήρχε πρόβλημα γιατί τα κορίτσια έχουν πάει πολύ πιο πάνω, υπάρχουν άλλα κοντάρια, μιλάμε για άλλα ύψη και καμία σχέση με αυτά που πηδούσα εγώ τότε.
Βέβαια, τα 5 μέτρα είναι ΛΟΤΤΟ. Είναι πολλά αυτά που πρέπει να είναι σωστά για να μπορέσεις να το κάνεις αυτό. Σωστές συνθήκες, καλή μέρα, καλή ψυχολογία, να μην κάνεις λάθος επιλογή στα κοντάρια. Θέλει πάρα πολλά.
Εγώ είχα καταφέρει στις αρχές να φτάσω να είμαι 20εκ. από το παγκόσμιο ρεκόρ, τότε. Για το ρεζουμέ στην πορεία, αφού σταμάτησα και έκανα την αναδρομή μου, έλεγα «ΟΚ, Γωγώ έχεις πάει στην Ιαπωνία. Έχεις γυρίσεις όλη την Ευρώπη», πράγματα που δεν θα έμπαινε ποτέ στη διαδικασία να τα κάνω από μόνη μου. Αν πήγαινα με το μυαλό που έχω τώρα, μπορεί να δοκίμαζα ας πούμε διάφορες γεύσεις φαγητών. Γιατί σαν αθλήτρια δεμ τολμάς το διαφορετικό, δεν δοκιμάζεις γιατί προστατεύεσαι. Αυτό, ας πούμε, με χάλασε αλλά με χάλασε τώρα που το σκέφτηκα. Τότε ήταν το σωστό.
Αυτό που μου άρεσε πάρα πολύ και το κυνηγούσα ήταν να βρίσκομαι στις μεγάλες διοργανώσεις. Εκεί που ήταν η Φεοφάνοβα, η Ινσιμπάγιεβα και έλεγες εκεί… κοίτα πόσο απλό είναι. Βλέποντάς τες να κάνουν επί κοντώ τότε αναρωτιέσαι “Γιατί εγώ το βλέπω πιο δύσκολο κι εκείνη το βλέπει τόσο απλό;” Και κάπως το βλέπεις διαφορετικά το πράγμα.
Πως ήταν οι άλλες άλτριες του επί κοντώ τότε; Είχατε σχέσεις μεταξύ σας;
Τότε ήταν δύσκολα αυτά, δεν ήμασταν όπως είναι τα παιδιά σήμερα. Μέσω των βαλκανικών πρωταθλημάτων βρισκόμασταν συχνότερα με κάποια κορίτσια από τις γύρω χώρες, είχαμε μία καλύτερη επαφή αλλά ποτέ δεν είχαμε πολλές επικοινωνίες μεταξύ μας. Θα χαιρετούσαμε η μία την άλλη, θα ρωτούσαμε πως είναι αλλά ως εκεί. Όμως έβλεπες προσωπικότητες. Για παράδειγμα, η Αμερικάνα η (Στέισι) Ντράγκιλα ήταν έξω καρδιά, τρελοκομείο. Από την άλλη είχες τη (Σβετλάνα) Φεοφάνοβα που ήταν το κλασσικό ρομποτάκι που κάνει ακριβώς όσα πρέπει να κάνει και αυτό είναι καλό για τον στίβο αλλά δεν ξέρεις αν το χαίρεται τελικά.
Φορούσατε συχνά το εθνόσημο και μάλιστα είχατε αγωνιστεί και στους Ολυμπιακούς του 2004. Ξεχωριστή διοργάνωση, σωστά;
Είναι κάτι το οποίο εύχομαι να μπορούσαν να το ζήσουν όλοι οι αθλητές αλλά δυστυχώς δεν θα μπορέσουν να το ζήσουν στην Ελλάδα. Είναι εντελώς διαφορετικό να είσαι στη χώρα σου και να βιώνεις τους Ολυμπιακούς. Είναι λες και πετάς, δεν περιγράφεται με λόγια αυτό το συναίσθημα. Η ανατριχίλα, η συνεχόμενη ανατριχίλα. Στο Ολυμπιακό στάδιο έβλεπες στον φωτεινό πίνακα «Georgia Tsiligkiri, Greece» και γινόταν πανζουρλισμός. Και εγώ σου λέω ότι το 90% των ανθρώπων που ήταν εκεί δεν με ήξεραν αλλά έβλεπαν το εθνόσημο! Ήταν απίστευτο αυτό που ζήσαμε εκείνη τη χρονιά. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που κατάφερα να βρεθώ σε Ολυμπιακούς Αγώνες και ήταν και εδώ, στην Ελλάδα.
Μακάρι να βλέπαμε ξανά μία διοργάνωση στο ΟΑΚΑ, ας είναι έστω Μεσογειακοί Αγώνες. Θα ήταν ευχής έργον να έρθει κόσμος, με τα παιδιά του να δουν την Κατερίνα, τον Μίλτο, όλους.
Μερικούς μήνες αργότερα, όμως, αποφασίσατε να αποσυρθείτε από την ενεργό δράση…
Ναι, εγώ σταμάτησα το 2005 ουσιαστικά. Έκανα την Ολυμπιακή χρονιά και το πάλεψα μήπως αντέξω, γιατί ήμουν κομπλέ σωματικά. Μέσα σε έναν αγώνα, μέσα στο κλειστό της Παιανίας και αποφάσισα πως θέλω να σταματήσω. Εκείνον τον αγώνα δεν τον ολοκλήρωσα ποτέ. Μάζεψα τα κοντάρια μου και λέω στον προπονητή μου: «Κόουτς, αυτό ήταν μέχρι εδώ ήμουν εγώ». Πήγα στους κριτές, τους ευχαρίστησα πολύ και τους είπα πως δεν θα κάνω άλλο άλμα. Και αυτό ήταν, ανέβηκα στις κερκίδες.
Αυτό υπήρχε στο μυαλό, είχα φτάσει 33 ετών τότε. Ψυχικά κουράζεσαι, μπορεί να ήμουν σούπερ σωματικά αλλά αυτό το κυνήγι της επίδοσης σε κουράζει ψυχικά, εφόσον είσαι και θες να παραμείνεις πρωταθλητής. Γιατί δεν πιστεύω πως υπάρχει αθλητής που έχει ανέβει στο βάθρο και να σκέφτεται «Και να χάσω μια χρονιά, δεν πειράζει». Εγώ ήμουν τόσα χρόνια πρωταθλήτρια, δεν ήθελα και δε μου αρέσει να χάνω.
Λίγο καιρό μετά, είχατε ήδη ξεκινήσει το νέο μονοπάτι σας στον αθλητισμό μέσω της προπονητικής στον ΑΟ Φιλοθέης. Πως προέκυψε αυτό;
Τον ΑΟ Φιλοθέης τον γνώρισα μέσω του Filothei Women Gala. Από το 2000 και μετά έκανα προπόνηση στο Ολυμπιακό στάδιο και την περίοδο του ανοιχτού πηγαίναμε στη Φιλοθέη και κάναμε προπονήσεις. Ήμουν κάθε χρονιά στο μίτινγκ, και με βροχές και με καλές συνθήκες, φουλ πάντα. Το πρόγραμμα των αγώνων του καλοκαιριού ξεκινούσε πάντα με το Filothei Women Gala. Ήταν απίστευτο που ήμασταν όλες σε αυτό το στάδιο και αγωνιζόμασταν αλλά τότε, δυστυχώς, δεν ήμασταν και τόσο κοινωνικές. Ήμασταν μαζεμένες, δεν υπήρχε ίντερνετ, δεν υπήρχαν τα μέσα όπως σήμερα που υπάρχει το Instagram ή το Facebook.
Σε ένα στάδιο πολύ αγαπημένο και λατρεμένο, το λάτρευα τότε πήγαινα και μου άνοιγε η καρδιά γιατί ήταν μέσα στο πράσινο και οι άνθρωποι εκεί ήταν απίστευτοι. Το να μπαίνεις σε έναν χώρο και να σου αλλάζει την ψυχολογία και να σε ανεβάζει, βοηθάει πάρα πολύ για να βγάλεις την προπόνηση. Το να μπαίνω σε έναν χώρο και να νιώθω λες και μπαίνω στα κάτεργα, ξέρεις σε χαλάει. Είμαι τυχερή που χρόνια τώρα είμαι συναδέλφισσα με τους ανθρώπους αυτούς, και είχαμε και έχουμε και ελπίζω να συνεχίσουμε να έχουμε μία τόσο καλή σχέση. Το κλίμα είναι, ξέρεις, σαν οικογενειακό.
Όταν ήμουν αθλήτρια το μυαλό μου δεν πήγε ποτέ στο ότι θα ασχοληθώ με αυτό, δεν το σκέφτεσαι αυτό. Εκείνη τη στιγμή σκέφτεσαι πως πρέπει να ανέβω το σκοινί σε τόσο χρόνο, να βάλω το μεγάλο το κοντάρι, να τρέξω πιο γρήγορα 50άρι κτλ. Είναι αλλού η σκέψη. Εμένα πάντα μου άρεσαν τα παιδιά, ακόμη κι όταν ήμουν αθλήτρια και είχα δίπλα μου μικρότερες αθλήτριες, ήμουν ΟΚ στο να ξεκινήσουμε από πολύ χαμηλά και να περιμένουμε να ανέβει ο πήχης και πάει λέγοντας. Μου άρεσε γενικά να τα έχω κοντά μου τα πιτσιρίκια, είχα τα σημάδια δηλαδή.
Η προπονητική ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2005. Στο γκαλά του 2005 με βράβευσε η Φιλοθέη για την αθλητική μου πορεία, το οποίο ήταν πολύ σημαντικό- πολύ σημαντικό για έναν αθλητή ο οποίος έχει περάσει στο παρελθόν να έχει κάποιον να του πει «Μπράβο είσαι πολύ καλός». Και όχι μόνο για τις επιδόσεις και τα ρεκόρ αλλά και για το ήθος. Έτσι το 2006 ξεκίνησε η προπόνηση για το επί κοντώ στη Φιλοθέη. Ο Γιάννης Κουτσογιαννόπουλος είναι αυτός που με προσέγγισε, ενώ είχαμε ήδη βέβαια επικοινωνία λόγω του γκαλά, και δεν άργησα να πω το «ναι» και μάλιστα με χαρά μεγάλη.
Τώρα έχω τις ακαδημίες και, ξέρεις, ρουφάω όλη την ενέργεια από τα παιδιάκια αυτά. Όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά τώρα. Πριν ξεκινήσουμε να έχουμε το ίντερνετ μέσα στο σπίτι μας, τα παιδιά ήταν μονίμως έξω στο πεζοδρόμιο, σε αλάνες, σε παιδικές χαρές. Το βασικότερο για μένα είναι ότι στη δική μου την ηλικία, έπαιρναν παιδάκια το λεωφορείο και πήγαιναν για προπόνηση. Κι εγώ, παίρναμε το λεωφορείο πολύ εύκολα και πηγαίναμε μέχρι τον Πειραιά, στον προορισμό μας. Τώρα δεν μπορεί να συμβεί αυτό. Είτε οι γονείς είτε ο παππούς ή η γιαγιά ας πούμε θα φέρει το παιδί στον στίβο που όμως σημαίνει πως θα πρέπει ο γονιός να σεβαστεί τις επιθυμίες του παιδιού να έρθει στον στίβο. Εγώ δεν είχα ανάγκη τους γονείς μου να με πάνε στον στίβο αλλά τώρα υπάρχει η ανάγκη. Έτσι, όμως, τα μικρά παιδιά δεν έχουν μάθει να παλεύουν, να κυνηγούν το όνειρό τους να ματώνουν. Βέβαια πρέπει να πούμε πως ο στίβος δεν είναι εύκολος, είναι ατομικός και θα έχεις πολλά χαστούκια. Θα έχεις μάθει να παλεύεις.
«Η Κατερίνα ήταν χαμηλών τόνων, ποτέ δεν είχε στο μυαλό της να καβαλήσει το καλάμι»
Δεν είναι πολύ διαφορετική η ιστορία για το πως αναλάβατε και την Κατερίνα Στεφανίδη για ένα διάστημα. Ξεκινήσατε σαν συναθλήτριες στο γκαλά και καταλήξατε στον ρόλο προπονήτριας-αθλήτριας.
Με την Κατερίνα ξεκινήσαμε σαν αθλήτριες, που ήταν στα πρώτα-πρώτα βήματα, πιτσιρίκι. Είχαμε αγωνιστεί και μαζί.
Η Κατερίνα αντιμετώπιζε κάποιες δυσκολίες εκείνο το διάστημα, ήθελε λίγο το μυαλό της να ξεφύγει και αφού ήταν και αθλήτρια της Φιλοθέης, το στάδιό μας της αρέσει πάρα πολύ και με γνωρίζει κι εμένα πολύ καλά και σαν άνθρωπο, ξεκινήσαμε μία συνεργασία εκείνη τη χρονιά, το 2007. Χωρίς να ζοριζόμαστε. Χωρίς να γίνεται φοβερή προπόνηση αλλά κυρίως κάναμε προπόνηση «ψυχικής αποκατάστασης» θα έλεγα. Η Κατερίνα εκείνο το καλοκαίρι πήγε σε διεθνείς διοργανώσεις και πήρε μετάλλια. Στην αρχή δεν το σκεφτόμασταν καν κάτι τέτοιο. Παρ’ όλα αυτά, όμως, με την ηρεμία και την υπομονή, και φυσικά με τη θέληση και την αγάπη της γι’ αυτό που κάνει, έφτασε εκεί που έφτασε. Ήταν πολύ γρήγορη και είχε ορμή. Από παιδί το έβλεπες αυτό, έπιανε το κοντάρι και ορμούσε, πράγμα που άλλες δεν το έχουν και αυτό είναι προτέρημα.
Θα μπορούσε κάλλιστα η Κατερίνα, εκείνη την περίοδο, να πει ότι σταματάει. Γιατί η Κατερίνα τότε ήταν ένα παιδί και η σκέψη της δεν μπορούσε να είναι τόσο καθαρή όσο μίας ενήλικης για να μπορεί να σκεφτεί ότι θα χαλαρώσει λίγο και δεν θα γίνει κάτι αν «χάσει» και μία χρονιά στα 16 ή 17 της χρόνια. Προτιμότερο να επανέλθει η ψυχική της ηρεμία, να μην έχει τραυματισμούς ή απογοητεύσεις, και να ξεκινήσει ακόμη καλύτερα μετά παρά να ζορίζεις πολύ ένα παιδί. Η Κατερίνα έκανε πολύ μεγάλες επιδόσεις σε πολύ μικρή ηλικία και δεν ήταν εύκολο να το διαχειριστείς αυτό. Βέβαια, η Κατερίνα ήταν χαμηλών τόνων ποτέ δεν είχε στο μυαλό της να καβαλήσει το καλάμι! Ένα αξιοθαύμαστο παιδί, που για μένα θα εξακολουθεί να είναι παιδί, και την αγαπώ πάρα πολύ.
Και τώρα έχετε ανανεώσει το ραντεβού σας για τις 17 Μαΐου, στο ίδιο στάδιο. Πως είναι ο ρόλος που έχετε τώρα στο γκαλά σε σχέση με εκείνον της αθλήτριας που είχατε παλιότερα;
Θεωρώ πως αυτός ο ρόλος που έχω τώρα είναι ο σημαντικότερος. Ξέρω που υπήρχαν θέματα όταν ήμουν εγώ αθλήτρια, στο ζέσταμά μας και στην προπόνησή μας, είμαι εκεί για να βοηθήσω σε αυτό το κομμάτι. Να ανεβάσω το λάστιχό τους εκεί που θέλουν στα γρήγορα, να τους βοηθήσω στα πατήματα αν θέλουν κάτι να τους πω, έχει τύχει και έχω δανείσει κοντάρι, έχω βοηθήσει όπως έχω μπορέσει. Θες να κάνεις το καλύτερο γι’ αυτά τα κορίτσια που θα έρθουν εκεί. Έχω την αγάπη για την προσπάθεια. Το επί κοντώ το λατρεύω, με έφτασε εκεί που με έφτασε αλλά όταν βλέπεις τον άλλο ότι προσπαθεί και ιδρώνει σε αυτό εγώ θα τον βοηθήσω όσο μπορώ.