Καρύδη στο GWomen: «Όλοι κοιτάζουν μόνο τις επιδόσεις και κανείς τις δυσκολίες πέρα από αυτές»

Η ισορροπία ανάμεσα σε οδοντιατρική και πρωταθλητισμό

Ισορροπείς ανάμεσα σε πρωταθλητισμό και οδοντιατρική. Πως ξεκίνησαν όλα και πως είναι η ρουτίνα σου τώρα;

«Από την Κέρκυρα ξεκίνησαν όλα, που ήμουν με τον Παύλο τον Σκορδίλη στο τριπλούν. Κέρδισα το Ευρωπαϊκό Κ20, όταν ήμουν πρώτη χρονιά νεάνιδα, την επόμενη χρονιά τελείωσα το σχολείο αλλά δε δήλωσα καμία σχολή γιατί δεν ήμουν ακόμη σίγουρη. Τότε, μάλιστα, είχε το Παγκόσμιο Κ20 και αφού είχα κερδίσει το Ευρωπαϊκό την πρoηγούμενη χρονιά σκεφτόμουν να μείνω εκεί να προετοιμαστώ τέλεια για να κερδίσω και το Παγκόσμιο. Και μετά… πανδημία. Ουσιαστικά τότε έκαψα μία χρονιά, όσο σκέφτομαι πως τώρα θα ήμουν τέταρτο έτος της σχολής… Οπότε μπήκα το 2020 και ξεκίνησα κανονικά. Επέλεξα να συνδυάσω δύο ωραία πράγματα.

Η αλήθεια είναι πως σκέφτομαι πάρα πολύ τους Ολυμπιακούς Αγώνες τώρα γιατί αυτή η χρονιά βγήκε πολύ πιο δύσκολα από όσο περίμενα και δεν έχω ξεκινήσει καν τις κλινικές. Από τη σχολή βγαίνεις γενικός οδοντίατρος και πρέπει να πάρεις όλα τα μαθήματα υποχρεωτικά, και το ίδιο συμβαίνει και στις κλινικές. Σχεδόν όλα είναι και προαπαιτούμενα για να μπορέσω να συνεχίσω το επόμενο έτος. Οπότε βγήκε πολύ δύσκολα το πρόγραμμα γιατί έκανα πολλά καινούργια πράγματα μαζί. Παραδόξως πήγε καλά, είχαμε εννιά μαθήματα αυτό το εξάμηνο και το προηγούμενο οχτώ. Του χρόνου που θα έχω κλινικές θα μειωθούν τα εργαστήρια αλλά δύο ή τρεις μέρες της εβδομάδας θα πρέπει να είμαι στη σχολή όλη την ημέρα, από το πρωί μέχρι το απόγευμα. Δεν ξέρω…

Γενικά οι καθηγητές είναι πολύ καλοί και θα ρωτήσουν για τους αγώνες μου κτλ, η σχολή ευτυχώς έχει και άλλους αθλητές. Θα συζητήσω μαζί τους για παύση ή οτιδήποτε μπορώ να κάνω για να διευκολυνθώ αλλά πρέπει να δω τι θα μου πουν.

Τα εργαστήρια όμως είναι συγκεκριμένα, δεν αναπληρώνονται. Έχει τύχει να πω πως πρέπει να πάω σε αγώνες την τάδε ημερομηνία και δεν μπορούν να με βοηθήσουν κάπως σε αυτό. Αλλά πρέπει να σκεφτώ, με βάση το πρόγραμμα που είναι τρίμηνο ή πεντάμηνο. Να δω, έχω αγώνες την τάδε περίοδο που έχω εκείνο το εργαστήριο; Μπορώ να την κάνω την απουσία ή πρέπει να πάω αναγκαστικά και να την κρατήσω για αργότερα; Νομίζω πως είναι η πιο αγχωτική περίοδος αυτή. Μου έτυχε φέτος να ανακοινώσουν πως δίνουμε πρόοδο όταν εγώ θα έλειπα για προετοιμασία και δεν γινόταν να μην δώσω γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσα να συμμετάσχω στις εξετάσεις αργότερα».

Ο προπονητής σου, Γιώργος Πομάσκι, τι σου λέει;

«Ο Πομάσκι είναι ο μοναδικός που με υποστηρίζει για τη σχολή. Όλοι θα πουν πως δεν γίνεται να τα καταφέρω, πως κουράζομαι πολύ κτλ. αλλά ο Πομάσκι θα μου πει να πάω να διαβάσω. Ακόμη και οι γονείς μου θα μου πουν πως κουράζομαι με όλο αυτό, ο Πομάσκι είναι ο μόνος που λέει «Γίνεται». Δείχνει πολλή κατανόηση και αυτό μου αρέσει όμως από την άλλη νιώθω πως δεν με πιέζει ίσως, όσο πριν δηλαδή. Και κάποιες φορές νιώθω κι εγώ πως το χάνω… Από την άλλη, δεν ξέρω και αν θα μπορούσα να διαχειριστώ αυτή την πίεση που αναφέρω».

Και οι γονείς σου;

«Ό,τι κάνω το υποστηρίζουν πάντα οι δικοί μου, από πάντα. Ό,τι... βλακεία μπορεί να σκεφτόμουν, μου έλεγαν ναι. Και όταν ήμουν μικρότερη μου έλεγε η μαμά μου πως θα ήθελε να πάω στις ΗΠΑ να σπουδάσω αλλά τότε θα ήμουν μακριά ή και τώρα με ρωτάνε πότε θα γυρίσω και επειδή έχω υποχρεώσεις και δεν μπορώ, μου λένε πως δεν πειράζει και να κάνω αυτό που θέλω.

Νομίζω πως ήταν από τα μεγαλύτερά μου κίνητρα το να μπορέσω να βγάλω χρήματα από τον αθλητισμό και να μην επιβαρύνω τους δικούς μου. Είχα και δύο αδέλφια μεγαλύτερα, που ήταν ο ένας Αθήνα και η άλλη Κρήτη, και δούλευαν φουλ οι δικοί μου για να μπορούν να τους στέλνουν χρήματα και σκεφτόμουν πως πρέπει κάπως να καταφέρω να τους βοηθήσω οικονομικά γιατί δεν θα έβγαινε νομίζω. Ακόμη και τώρα, που ζω μόνη μου, χαλάω τόσα χρήματα και αναρωτιέμαι πως ζουν οικογένειες με παιδιά;»

Σε σκέφτεσαι στο μέλλον ως οδοντίατρο;

«Ναι, την οδοντιατρική τη σκέφτομαι σαν το μελλοντικό μου επάγγελμα. Να παιδευόμουν έτσι, για να μην ασχοληθώ στο μέλλον; Είναι πολύ ωραία σχολή, μου αρέσει πάρα πολύ και έχει τόσα πολλά πράγματα να ασχοληθείς. Μετά τον πρωταθλητισμό δε θέλω να γίνω προπονήτρια ας πούμε. Πρωταθλητισμός και τέλος. Οτιδήποτε άλλο κάνω μετά θα είναι να πηγαίνω στα στάδια και να παρακολουθώ αγώνες, όχι προπονητικά δε νομίζω.

Νομίζω πως στη ζωή μου μετά θα ήθελα να γυρίσω πίσω στην Κέρκυρα. Ή βασικά οπουδήποτε αλλού εκτός από την Αθήνα, είναι ένα χάος εδώ. Δηλαδή εγώ μικρή έβγαινα έξω έπαιζα, εδώ που βγαίνουν τα παιδάκια; Που παίζουν; Δεν με πειράζει που η Κέρκυρα είναι μικρή σε σχέση με την πόλη, ίσα ίσα θα έχει και ησυχία».

«Κυρίως ψυχολογική η κούραση, στη σχολή σκέφτομαι την προπόνηση και στην προπόνηση τη σχολή»

Οπότε μετά τη σχολή, πηγαίνεις στην προπόνηση και την επόμενη μέρα ξανά το ίδιο. Πόσο δύσκολο είναι αυτό;

«Πολύ. Νιώθω πως δεν αποδίδω στην προπόνηση, νιώθω πως έχω μείνει πολύ πίσω και δεν βγάζω ποιοτική προπόνηση. Νομίζω πως είμαι κάπως στα χαμένα, σκέψου φέτος πως είχα δύο τραυματισμούς και ήταν πολύ σημαντικό γιατί ήμουν ήδη πίσω και με άφησαν ακόμη πιο πίσω οι τραυματισμοί. Και μάλιστα, οι τραυματισμοί για μένα είναι πιο σπάνιοι, δεν τραυματίζομαι εύκολα αλλά φέτος πήγε αλλιώς.

Δεν ήμουν καθόλου θετική η αλήθεια είναι, σκεφτόμουν πως δεν πάει τίποτα καλά. Όμως, όταν αγωνίστηκα στο Πανελλήνιο ανοιχτού (Βόλος, 8-9/7) το πάλεψα μες τον αγώνα και ένιωσα πάλι ζωντανή. Λίγο χάρηκα γιατί σκέφτομαι πως ακόμη μπορώ και ένιωσα καλύτερα».

Το πρόγραμμά σου έχει πολλή κούραση δηλαδή, σωματική και ψυχολογική...

«Κυρίως ψυχολογική είναι η κούραση και είναι χειροτερό. Είμαι στη σχολή και σκέφτομαι πως θα είμαι εκεί για πόσες ώρες ακόμη και θα είμαι κουρασμένη στην προπόνηση και μετά πηγαίνω στην προπόνηση, σερί, και προσπαθώντας να ξεχάσω τη σχολή μου έρχεται πως πρέπει να διαβάσω για το ένα και έχω την επόμενη μέρα το άλλο. Νομίζω πως δεν συνειδητοποιώ τι κάνω, έχω χάσει την πραγματικότητα. Δεν επεξεργάζομαι πραγματικά τι πρέπει να κάνω στην προπόνηση και προσπαθώ να βρω τι κάνω λάθος αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ για να το βρω.

Ίσως να ήταν η χειρότερη χρονιά μου αυτή. Τη χρονιά που έκανα την αλλαγή και ήρθα από την Κέρκυρα στην Αθήνα ούτε που γίνεται να τη συγκρίνω με τη σεζόν που πέρασα τώρα, ήταν μία τεράστια πρόκληση.

Είναι ένα χάος γιατί γυρίζω στο σπίτι και σκέφτομαι πως πρέπει να σκουπίσω, να σφουγγαρίσω, να διαβάσω, να βάλω πλυντήριο. Είναι ένα χάος. Στην Κέρκυρα δεν χρειαζόταν να κάνω τίποτα αλλά τώρα είναι έξτρα κουραστικό, γιατί έχεις και όλα τα άλλα στο μυαλό σου.

Όταν είμαι κουρασμένη και έρχεται κάποιος και μου λέει μία ατάκα «Αν υπάρχει θέληση, όλα γίνονται», μου τη σπάει τόσο πολύ! «Είπες την εξυπνάδα σου κι εσύ», αυτό σκέφτομαι.

Αυτό που βοηθάει είναι να έχεις ένα πρόγραμμα και να γράφεις τα πάντα. Δηλαδή πως στις 08:00 θα ξυπνήσεις, στις 08:10 θα βάλεις πλυντήριο κτλ. Αν αφήσεις κάτι για αργότερα, θα πέσεις στην κίνηση στην Κηφισίας που λέει ο λόγος και θα πάρεις απουσία στο εργαστήριο. Κάπως έτσι προσπαθώ να το κάνω αλλιώς χάνεται».

«Χοροπήδηξα τόσο πολύ από τη χαρά μου που μετά όλα μαύρισαν για λίγο»

Η εικόνα της νεαρής ακόμη αθλήτριας να χοροπηδά στην άκρη, δίπλα στο σκάμμα, στο στάδιο του Μπόρας κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος Κ20 του 2019 τη θυμόμαστε ακόμη. Η χαρά που ζωγραφίστηκε σε πρόσωπο και σώμα και το ουρλιαχτό που ακούστηκε κυριολεκτικά σε ολόκληρο το στάδιο, μας θυμίζει πάντα πως ο αθλητισμός έχει αυτόν τον σκοπό: να προσφέρει χαρά. Η Καρύδη, τότε, κατέκτησε το πρώτο της χρυσό μετάλλιο σε ευρωπαϊκή διοργάνωση και «έσπασε» το φράγμα των 14 μέτρων. Χαρακτηριστικά, τότε, είχε πει πως μετά από αυτόν τον πανηγυρισμό ένιωσε πως το κεφάλι της πόνεσε και της ήταν κάπως δύσκολο να συνεχίσει. Με τον ίδιο τρόπο πανηγύρισε και το πολύ μεγάλο άλμα των 6.71μ. το 2020. Με το μυαλό της σε τόσο μοναδικές στιγμές, συνεχίζει για ακόμη μεγαλύτερες...

Ποια στιγμή από τις δύο ξεχωρίζεις περισσότερο; Αν μπορείς να τις ξεχωρίσεις.

«Το θυμάμαι πάρα πολύ εκείνο το άλμα στα 14 μέτρα. Και στο 6.71μ. που έκανα στα Γιάννενα επίσης. Χοροπήδηξα τόσο πολύ από τη χαρά μου που μετά όλα μαύρισαν για λίγο, νόμιζα θα λιποθυμήσω (γέλια). Νομίζω το ρεκόρ στο μήκος είναι καλύτερο σαν επίδοση και έχει διαφορετική βαρύτητα, ήταν ρεκόρ της Νίκης Ξάνθου αυτό!

Το καθένα έχει τα καλά του αλλά νομίζω πως το Ευρωπαϊκό θα το βάλω λίγο πιο ψηλά γιατί είναι διαφορετικό να αγωνίζεσαι στην Ελλάδα και εντελώς διαφορετικό να αγωνίζεσαι στο εξωτερικό, διαχειρίζεσαι τους αγώνες πολύ διαφορετικά. Οπότε νομίζω γι’ αυτό κερδίζει το Ευρωπαϊκό.

Η αλήθεια είναι πως τώρα πιέζομαι περισσότερα, τότε δεν πιεζόμουν τόσο. Τότε συνέχεια βελτιωνόμουν και σκεφτόμουν πως μπορώ να κάνω κι άλλο και πιο πολύ, νόμιζα πως εγώ κάθε εβδομάδα θα πηδάω και 20 πόντους παραπάνω σε λίγο θα έβγαινε έξω από το σκάμμα. Οπότε δεν ζοριζόμουν, δουλεύοντας μου έβγαινε.

Τα 14 μέτρα αποτελούν κάτι σαν «όριο» για σένα πλέον;

«Το 2021 είχα βάλει "ταβάνι" το 14.32μ. (Ολυμπιακό όριο), δεν το έκανα. Το 2022 έβαλα στόχο τα 14μ., δεν το έφτασα πάλι. Νιώθω ότι βάζω «ταβάνια» και με πιέζουν και τώρα είχα βάλει το 13.70μ. και σκεφτόμουν πως δεν θα μπορώ ούτε να κάνω αυτό. Αλλά νομίζω ότι με αγχώνει πολύ αυτό που σκέφτομαι, θα προσπαθήσω να χαλαρώσω. Είναι κάτι που μπορώ να κάνω και το έχω κάνει τόσο δύσκολο στο μυαλό μου. Όταν χαίρεσαι τον αγώνα και δεν σκέφτεσαι όρια, συνήθως βγαίνουν μόνα τους.

Τον αγώνα στον Βόλο (Πανελλήνιο ανοιχτού, 8-9/7) τον χάρηκα η αλήθεια είναι, κι ας μη βγήκε το αποτέλεσμα που ήθελα. Το πάλεψα και ένιωσα ζωντανή, ότι μπορώ να πηδήξω… Γιατί νωρίτερα είχα κάνει δύο αγώνες στα 12.90μ., που τόσο δεν έκανα ούτε σαν κορασίδα.

Και είναι αστείο τώρα αυτό με το Ευρωπαϊκό Κ23. Είναι πολύ αστείο αυτό τώρα γιατί το 2021 στο Ευρωπαϊκό Κ23 στο Ταλίν, που βγήκα δεύτερη, σκεφτόμουν πως έχασα γιατί εγώ πήγαινα εκεί για να κερδίσω, είχα και την καλύτερη επίδοση και ήμουν και το φαβορί. Σκέφτομαι πως τότε δεν ήμουν καθόλου ευχαριστημένη όμως τώρα, πριν το Πανελλήνιο, σκεφτόμουν πως μπορεί να μην περάσω καν τελικό όπως πηγαίνει η σεζόν. Εγώ πήγαινα εκεί να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ».

«Τους σκέφτομαι πολύ τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το θεωρώ εφικτό»

Βρισκόμαστε σε προ-Ολυμπιακή χρονιά και το Παρίσι 2024 πλησιάζει σημαντικά. Ποιες είναι οι δικές σου σκέψεις;

«Τους σκέφτομαι πάρα πολύ τους Ολυμπιακούς. Και το ‘21 θεωρούσα πως ήταν εφικτή η πρόκριση αλλά δεν μπήκα για λίγο. Και τώρα πιστεύω πως είναι εφικτό, το επίπεδο κιόλας τώρα νομίζω πως είναι λίγο πιο χαμηλό. Μακάρι…

Το είχα πιστέψει πάρα πολύ πως μπορούσα να το κάνω τότε γιατί ξεκίνησα τη σεζόν και ο πρώτος μου αγώνας ήταν το 14.19μ. και είχαμε και πολλούς αγώνες μπροστά μας, και καλούς αγώνες. Εκείνη τη χρονιά είχα το Ευρωπαϊκό της κατηγορίας μου, Ευρωπαϊκό ομάδων, το βαλκανικό, είχα το πανελλήνιο που μπορούσα και να κερδίσω βαθμούς αλλά και πίστευα πως μπορούσα να πηδήξω περισσότερο για το όριο (14.32μ.). Αλλά νομίζω πως πιέστηκα πάρα πολύ, στο μυαλό μου κυρίως γιατί σκέφτηκα πως πρέπει να κάνω αυτή την επίδοση και νομίζω γι’ αυτό έκανα μία κοιλιά επειδή απογοητεύτηκα. Έτσι ξεκίνησα λίγο υποτονικά τη σεζόν μετά, ξεκίνησε και η σχολή τότε.

Τότε κυνηγούσα μέχρι και το Βαλκανικό να πάω στο Τόκιο, ήταν ο προτελευταίος αγώνας της σεζόν μου εκείνος.Εκεί, μάλιστα, είχα κάνει και δύο άκυρα άλματα για πολύ λίγο, που ήταν πολύ καλά όμως και ήταν σίγουρα πάνω από το Ολυμπιακό όριο. Θυμάμαι είχα βγει από τον αγώνα και δεν είχα σταματήσει να κλαίω.

Και μετά σκεφτόμουν πως «Δεν τα κατάφερα» οπότε δεν με ένοιαζε το Ευρωπαϊκό Κ23. Μετά έχασα και στο Ευρωπαϊκό γιατί δεν του έδωσα τόση βαρύτητα. Στο μυαλό μου η δεύτερη θέση ήταν σα να έχω χάσει. Γιατί από την Τουρκάλα που έχασα, την Τούγκμπα Ντανισμάζ, δεν είχα χάσει ούτε σε έναν αγώνα νωρίτερα γιατί είχαμε συναντηθεί αρκετές φορές. Και τα 14μ. που έκανε, δεν ήταν κάτι τόσο δύσκολο για μένα. Τότε πηδούσα 14 μέτρα στάνταρ, ήταν το φιξ το άλμα μου ο μέσος όρος μου και κοιτούσα να κάνω κάτι παραπέρα...

Τώρα που το σκέφτομαι λέω πως αντί να σκεφτώ τότε αυτό που έπρεπε και να ασχοληθώ με αυτό που ήταν για μένα εκείνη τη στιγμή, εγώ…»

«Οι χορηγοί μου με στηρίζουν πολύ αλλά έχω στο μυαλό μου πως βγήκα δεύτερη στο Πανελλήνιο, όχι πρώτη... Είναι πιεστικό κι αυτό»

Στον στίβο είναι γεγονός πως δεν υπάρχουν χρήματα, εκτός αν βρίσκεσαι στην ελίτ. Άρα επιβιώνετε με χορηγούς. Σου δημιουργεί ένα επιπλέον άγχος αυτό;

«Το σκέφτομαι πολύ, είναι αλήθεια. Γιατί πέρυσι η χρονιά δεν πήγε καλά για εμένα, που βέβαια τώρα που το σκέφτομαι είχα συμμετοχή και σε Ευρωπαϊκό και σε Παγκόσμιο, αλλά το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό. Μία χρονιά δεν πήγε καλά, δεύτερη δεν πήγε καλά και φτάσαμε τώρα στην προ-Ολυμπιακή χρονιά. Αυτή τη χρονιά την κυνηγάνε όλοι πάρα πολύ, είναι η στιγμή για όλους ακόμη και για τη διαφήμιση δηλαδή. Και τώρα στηρίζουν και περισσότερο τους αθλητές οπότε το ότι δεν πήγα καλά με κάνει να σκέφτομαι πως δεν θα έρθει κάποιος καινούργιος χορηγός.

Εγώ έχω χορηγούς που με στηρίζουν πολύ αλλά είναι στο μυαλό μου πως στο Πανελλήνιο βγήκα δεύτερη, όχι πρώτη… Είναι πίεση κι αυτό. Αν είσαι πρώτος θα ασχοληθούν όλοι μαζί σου αλλά αν βγεις δεύτερος; Σα να μην υπάρχεις πουθενά. Εγώ, προσωπικά, δεν έχω να πω τίποτα για τους χορηγούς μου όμως γιατί με στηρίζουν τόσο πολύ. Από τον ΟΠΑΠ, που είμαι στην ομάδα, με στηρίζουν πραγματικά στις σπουδές μου, μου λένε πως κάνω κάτι σπουδαίο και πως για εκείνους είναι μεγάλη επιτυχία αυτό. Μου εξηγούν πως μόνο από την επιλογή που κάνω να ακολουθήσω τις σπουδές μου, γι’ αυτούς είναι κάτι σπουδαίο. Είναι ίσως από τους λίγους που με νοιάζονται όντως γιατί βλέπεις πολλούς που γράφουν πως είμαι «τραγική» ή πως «τουλάχιστον θα γίνεις οδοντίατρος» και τέτοια.

Με τα social media πως τα πηγαίνεις εσύ; Γιατί πλέον οι χορηγοί στηρίζονται αρκετά σε αυτά.

«Στην προπόνησή μου, ας πούμε, δεν θα βγάλουμε κινητά εμείς. Αν χρειαστεί να βγάλω κάποια φωτογραφία ή κάποιο βίντεο φυσικά θα το κάνω αλλά όχι μέσα στην προπόνηση. Αλλά έχει σημασία για τους χορηγούς γενικά, ναι. Ακούς και περιπτώσεις που μπορεί να λένε πως «Α, δεν έχεις ωραίο προφίλ» και δε σε αναλαμβάνουν. Από την άλλη αν δεις μεγάλα ονόματα στο εξωτερικό, δεν έχουν εμπορικά προφίλ και ούτε κάνουν συνέχεια post χορηγών. Εδώ, αρκετοί χορηγοί έχουν απαιτήσεις του τύπου να ανεβάζει κανείς τέσσερα post τον μήνα. Τον κόσμο τον ενδιαφέρει αυτό που κάνει ο καθένας στην πραγματικότητα

Υπάρχει κάτι που δεν σας ρωτάει κανείς αλλά θεωρείς πως πρέπει να ειπωθεί;

«Αυτά που δεν μας ρωτάει κανείς ποτέ είναι αυτά που συζητήσαμε εδώ. Γιατί όλοι κοιτάζουν μόνο επιδόσεις και θα πουν μόνο πως δεν πηγαίνουμε καλά αν κάνουμε έναν κακό αγώνα ή μια κακή σεζόν. Τις δυσκολίες έξω από αυτό, δεν τις σκέφτεται κανείς».