Οι σκέψεις πριν τον τελικό, πριν από κάθε τελικό. Θα βάλεις τα δυνατά σου, θα δώσεις τα πάντα, θα παλέψεις, θα σκάψεις βαθιά μέσα σου για να βρεις το ανέλπιστο και το άγνωστο που σε οδηγεί, μας οδηγεί, θα φυλάξεις στην ψυχή σου την οικογένεια, την πατρίδα, τα βλέμματα των παιδιών, αθώα, των συμπατριωτών σου,, γεμάτα αγωνία και προσδοκία, των ξένων, γεμάτα αδιαφορία, πρόκληση, απορία, θα δεις τη γραμμή τερματισμού και θα τη σβήσεις, θα την κάνεις μια κουκκίδα στο άπειρο και σε αυτό θα τρέξεις, θα τρέξεις και θα βγάλεις φτερά, θα πατήσεις στους δρόμους της φωτιάς, θα μεγαλώσεις τα στενά της γειτονιάς, των δικών σου δρόμων, θα ξεχάσεις την ήττα για λίγα δευτερόλεπτα, θα αναμετρηθείς με το τέλειο και τη σίγουρη ήττα που θα σε φέρει πιο κοντά στο νήμα που ορίζει και κόβει ο χρόνος, θα δεχτείς τις γραμμές του πάνω στο σώμα σου, θα μετράς από μέσα σου τα δευτερόλεπτα, δεν θα φοβάσαι την πιστολιά και την πτώση, θα έχεις πλέξει από πριν το στεφάνι της νίκης με λόγια απλά, κατανοητά, άμεσα, καθαρά, θα βρεις λίγο χώρο για μια μεγάλη εκπνοή και στο φινάλε, ό,τι κι αν γίνει, θα εκστομίσεις αυτό που πάντα ήθελες να πεις, αυτό για το οποίο δεν σταμάτησες να παλεύεις. Και τα άηχα, τα εσωτερικά, έγιναν φωτογραφία παλιά, νέα, παντοτινή! Πάμε στο 1992, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης και στο χρυσό της Βούλας Πατουλίδου στα 100 μέτρα με εμπόδια. Ας γραφτούν οι κειμενολεζάντες!
Λεζάντα νο1
Ας παγώσει ο χρόνος, για λίγο, παρακαλώ. Το «κλικ» υπακούει στην παράκληση μας. Λίγο πριν τον τερματισμό, λίγο πριν το φώτο φίνις, λίγο πριν τη λεπτή φωτεινή γραμμή. Πέντε γυναικεία σώματα αγωνίζονται, συναγωνίζονται. Τα αγάλματα κατέβηκαν από τα βάθρα τους, σπάσανε τις προθήκες και έτρεξαν τον δρόμο τον καλό, τον αγώνα τον ένα, τον μοναδικό. Και βλέπεις τα πρόσωπα να πονάνε, να μάχονται με το κορμί για να κρατήσουν τη σαρκωμένη σκέψη εκεί, στα χέρια, στα πόδια, στον κορμό. Οι τέσσερις της φωτογραφίας «σκίζουν» τον αέρα και προσπαθούν να ακουμπήσουν τον χρόνο, να τον στείλουν ακόμη πιο μακριά. Η τελευταία, στην άκρη της εικόνας, στην κορύφωση της στιγμής, λυγίζει, το πόδι σχεδόν τσακίζει και ετοιμάζεται να πέσει. Τότε το γαλανόλευκο ξεπροβάλλει και έχει σηκωθεί λίγο ψηλότερα, λίγο καλύτερα… Θα κερδίσει! Ναι, θα κερδίσει και οι σημαίες θα ανεμίσουν, τα ταμπούρλα θα ακουστούν και η ψυχή θα μιλήσει και θα πει «για την Ελλάδα ρε γαμώτο!». Η Βούλα Πατουλίδου περνά τα εμπόδια, τη γραμμή του τερματισμού πρώτη και το χρυσό -ολυμπιακό- μετάλλιο είναι γεγονός.
Λεζάντα νο2
Το πλήθος στις κερκίδες είναι μικρές λευκές κουκκίδες. Το φως το αληθινό και το τεχνητό δημιουργεί αναρίθμητα ειδώλια. Οι επίσημοι αριθμοί δεν έχουν σημασία, μια και οι ματιές ενώνονται με τις ατέλειωτες επιθυμίες. Και εκεί που φαίνονται οι ολυμπιακοί κύκλοι, μέσα στη «χρυσή θάλασσα» υπάρχουν Έλληνες που περιμένουν και η σκέψη βρε λες; τους ανακατεύει τα σωθικά. Οι φωτογράφοι έχουν πάρει θέση στο πλάι, δίπλα από τη γραμμή τερματισμού. Ακόμη και τα αντικείμενα μοιάζουν να παρακολουθούν! Αυτό που φέρνει σε κίτρινο ορθοστάτη και το καμπανάκι που ξεκουράζεται και αφήνει το μέταλλο του να δει… Και οι αθλήτριες φτάνουν, διανύουν τα τελευταία μέτρα. Η Ντίβερς, όμως, χαμηλώνει το βλέμμα, απότομα, αρχίζει η πτώση. Δίπλα της, η συμπατριώτισσα της, η Λίντα Τόλμπερτ, πασχίζει να μείνει όρθια και αν γίνεται να κρατήσει κι αυτή που πέφτει. Δεν γίνεται. Το μελαψό κορμί που παρεμβάλλεται (μάλλον η ΛαΒόνα Μάρτιν, 2η θέση) στην ουσία χάνεται από την υπερπροσπάθεια της Πατουλίδου. Η Ελληνίδα είχε λάβει μέρος και στους Ολυμπιακούς της Σεούλ (1988), αλλά σε αυτή τη φωτογραφία είναι η στιγμή της. Το δαχτυλίδι και η αλυσίδα στον λαιμό στέκουν λίγο πιο πάνω από το κόκκινο λαστιχάκι μαλλιών της Ντίβερς. Η Πατουλίδου δεν πατά στο έδαφος και την επόμενη στιγμή που θα το κάνει θα είναι νικήτρια. Δίπλα της η Γιορντάνκα Ντόνκοβα, από τη Βουλγαρία. Τερματίζει στη 3η θέση, αυτή που κατείχε το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100μ με εμπόδια. Η εικόνα έχει όρια. Πέρα απ’ αυτά θα ακολουθήσουν οι μεγάλες ανάσες, ο ιδρώτας και αυτό το «γαμώτο» που θα μας συνοδεύει μια ζωή.