Δεσπολλάρη στο GWomen: «Από το ποδόσφαιρο αγόρασα τα παπούτσια του στίβου, όποιο άθλημα και να διαλέξω, το άλλο θα μου λείπει»

«Είχα σταματήσει τον στίβο όταν ξεκίνησα το ποδόσφαιρο στην Αθήνα αλλά μετά μου έλειψε»

Πρωταθλήτρια σε δύο αθλήματα. Πως ξεκίνησε όλο αυτό στον Πύργο;

«Ήμουν όλη την ώρα έξω όταν ήμουν μικρή, αθλητικό παιδί. Και στο σχολείο ήμουν η πιο γρήγορη. Στην ίδια πολυκατοικία έμενε ο Σάκης Καίσαρης, ο προπονητής στον Πύργο, και μου έλεγε να ξεκινήσω (σ.σ. στίβο) αλλά με άγχωνε. Ξεκίνησα αλλά δεν έκανα προπόνηση, με έπαιρνε μόνο σε κάτι αγώνες, κάτι 1000άρια και γενικά δρόμους. Πήγαινα όμως, και κέρδιζα συχνά. Κάποια στιγμή από την πίεση, ξεκίνησα ουσιαστικά πρώτη φορά στίβο. Ήταν το 2018 και την ίδια χρονιά πήρα και το πρώτο μετάλλιο στο Πανελλήνιο, βγήκα δεύτερη στα 600μ...

Ήξεραν όλοι ότι μου αρέσει πολύ και το ποδόσφαιρο αλλά δεν έπαιζα, δεν είχε ομάδα. Το 2020 έπαιξα πρώτη φορά οργανωμένα, στη Νίκη Τραγανού που ήταν Γ’ Εθνική και ανεβήκαμε Β’ Εθνική όμως μετά ήρθε ο κορωνοϊός και σταμάτησα. Βέβαια, όσο έπαιζα εκεί, δεν έκανα πολλές προπονήσεις η αλήθεια είναι. Στους αγώνες, όμως, έβαζα αρκετά γκολ και με παρακολουθούσαν γενικότερα. Τότε ήταν πιο εύκολο γιατί έκανα μία προπόνηση ποδοσφαίρου, πήγαινα έπαιζα στον αγώνα και γενικά έκανα στίβο, πήγαινα και στους αγώνες του στίβου.

Ο μπαμπάς μου από μικρή με πήγε στον στίβο, ο ίδιος. Η μαμά μου, επειδή δεν ξέρει πολύ, δεν επιλέγει κάποιο άθλημα, με αφήνει να διαλέξω όποιο θέλω εγώ. Ο μπαμπάς μου προτιμάει να πάω στον στίβο γιατί στο ποδόσφαιρο φοβάται τους τραυματισμούς, όπως όλοι οι γονείς τα φοβούνται αυτά. Ό,τι και να κάνω, με υποστηρίζουν. Αν ξεκινήσω τένις πχ. θα με υποστηρίξουν.

Τώρα έβαλα στον στίβο τον αδερφό μου, να ξεκινήσει σιγά σιγά, είναι μικρός ακόμα πηγαίνει Β’ Γυμνασίου. Είναι λεπτούλης, δεν έχει ψηλώσει ακόμη. Με παρακολουθεί πολύ, με έχει σαν πρότυπο… Κι εγώ του έχω πολλή αδυναμία, όπως και στον αδερφό μου τον μεγάλο, με τον οποίο παίζαμε ξύλο. Αν έκανε αθλητισμό εκείνος θα ήταν σίγουρα πολύ καλός. Και ο μπαμπάς μου είναι πολύ γρήγορος. Μικρός έτρεχε και έκανε και διάφορα αθλήματα, αλλά είχε περάσει δύσκολα τότε οπότε δεν έκανε στίβο. Του έχω αδυναμία και του μπαμπά μου, είναι πιο σκληρός και μοιάζουμε».

Και έπειτα μετακόμισες στην Αθήνα, όπου και άρχισες να ασχολείσαι περισσότερο με το ποδόσφαιρο;

«Ναι ήρθα στην Αθήνα γιατί πέρασα στη γυμναστική ακαδημία (ΤΕΦΑΑ) και με προσέγγισαν ποδοσφαιρικές ομάδες και ξεκίνησα στην Αγία Παρασκευή.

Τότε, είχα πει πως θα σταματήσω τον στίβο και είχα σταματήσει τελείως για έξι μήνες, πήγαινα μόνο χαζοέτρεχα στο ΟΑΚΑ γιατί δεν μου έφτανε η προπόνηση. Μετά μου έλειψε όμως και ξεκίνησα ξανά με τον Μιχάλη Αναγνώστου, τη μισή χρονιά. Έπειτα έφυγα από αυτή την ομάδα και πήγα στον Παναθηναϊκό.

Ο Παναθηναϊκός με προσέγγισε πολύ ωραία, με είχε προσέξει που ξεχώριζα και νομίζω με ήθελε αρκετά. Τότε είχαμε συμφωνήσει πως θα είμαι και στον στίβο και στο ποδόσφαιρο και πήγα όντως και στα δύο, οπότε υπήρχε και μία κατανόηση προς τις προπονήσεις, γιατί σε άλλη ομάδα δεν θα μπορούσα εύκολα να πω πως είμαι κουρασμένη από την άλλη προπόνηση κτλ.. Πήγα αμέσως εκεί. Με βοηθούσαν αρκετά, με βοηθούσε ο γυμναστής πχ. όταν ήμουν κουρασμένη και το εκτιμώ πολύ αυτό.

Είναι δύσκολο και για τους δικούς μου, όπως και για μένα που είμαι στην Αθήνα. Δηλαδή, αν πάω στον Πύργο για δύο μέρες θα γυρίσω αλλιώς, γιατί ηρεμείς σε μία μικρή πόλη και θέλω να βλέπω και τους δικούς μου».

(photo credits:Τζίνα Σκανδάμη)

«Δεν θα μπορέσω και να διατηρήσω το 2:02 στα 800μ. και να παίζω και στην Α’ Εθνική»

Με τον Μιχάλη Αναγνώστου πως είναι η συνεργασία σας; Μαζί έχετε φέρει εξαιρετικά αποτελέσματα.

«Ο κύριος Καίσαρης με τον κύριο Παυλόπουλο, που είναι στον Πύργο, είπαν πως ο Μιχάλης (Αναγνώστου) είναι πολύ καλός και έτσι ξεκινήσαμε. Είναι ο καλύτερος. Ταιριάζουμε πάρα πολύ πιστεύω, όσο περνάει ο καιρός δενόμαστε και πιο πολύ. Τον έχω πρότυπο. Σου αλλάζει όλη την ψυχολογία, τον τρόπο που σκέφτεσαι και μπαίνεις με άλλη ψυχολογία στον αγώνα. Σκέφτεται ψηλά αυτός. Δηλαδή, την πρώτη φορά που με είδε μου λέει πως θα πάμε στο Παγκόσμιο φέτος, πως θα κάνω 2:09.

Εγώ τότε είχα περίπου 2:15 και άκουγα αυτό τον χρόνο και μου φαίνοντα κάτι εξωπραγματικό, έβλεπα το 2:10 σαν κάτι φοβερό. Το μυαλό μου δηλαδή το έκανε έτσι, δεν είχα την ψυχολογία,αλλά μετά άλλαξε ο τρόπος που σκέφτομαι και έφτασα στο 2:02!

"Όσα χωράει το μυαλό σου, τόσα μπορείς να κάνεις". Αυτή είναι μια φράση που μου λέει συχνά. Αν δηλαδή εγώ μπορώ να σκεφτώ ότι θα πάρω μετάλλιο, τότε θα πάρω μετάλλιο. Ταιριάζω με τον κόουτς γιατί είναι πολύ δυνατός -όπως υπήρξε και σαν αθλητής πολύ δυνατός και με ψυχή- και έχει μία αθλήτρια που έχει ίδια χαρακτηριστικά».

Για το ποδόσφαιρο τι σου λέει;

«Στην αρχή με άφηνε να παίζω ποδόσφαιρο, για να πάω στο εξωτερικό ίσως, επειδή μου έλεγε πως δεν είμαι για εδώ. Δηλαδή πίστευε πως θα τον σταματήσω τον στίβο φέτος γιατί ξέρει πώς είναι η κατάσταση και μου έλεγε ότι αφού στο ποδόσφαιρο είναι καλύτερα τα πράγματα... καταλάβαινε.

Στην ουσία εγώ έκανα στίβο από το ποδόσφαιρο, τα παπούτσια του στίβου, τα spikes μου τα αγόρασα από το ποδόσφαιρο, το ρολόι μου το πήρα από το ποδόσφαιρο. Ο Παναθηναϊκός είναι πολύ τυπικός σε αυτά, πληρωνόμαστε κάθε μήνα και τώρα που είμαστε Α’ Εθνική ανέβηκαν λίγο τα χρήματα, ήταν μία βοήθεια.

Τώρα, όμως, άλλαξαν κιόλας τα πράγματα και με παροτρύνει να αφήσω το ποδόσφαιρο και να κάνω μόνο στίβο. Γιατί κι εκείνος δεν το πίστευε, το 2:02 όμως είναι άλλη κατηγορία. Αρχικά με συμβούλευε να αφιερωθώ στο ποδόσφαιρο όμως τώρα, άλλαξαν τα πράγματα. Είναι δύσκολο για μένα να επιλέξω… Τώρα, αυτή την στιγμή, θα πω στίβο».

Τώρα που έχεις ανέβει επίπεδο και στα δύο αθλήματα, πόσο δύσκολο είναι να τα συνδυάζεις; Πως είναι μία τυπική μέρα σου;

«Επειδή έχουμε ανέβει κατηγορία στο ποδόσφαιρο, οι προπονήσεις θα είναι πιο απαιτητικές. Γι’ αυτό ακριβώς λέω πως δεν θα μπορέσω και να διατηρήσω το 2:02 και να παίζω στην Α’ Εθνική, να πηγαίνω σε αγώνες, να κάνω ταξίδια.

Πιστεύω σε μένα αλλά δεν γίνεται αυτό, θα συγκρουστούν και θα χρειαστεί να αφήσω και την σχολή μου που την έχω παραμελήσει λίγο ήδη, αλλά θέλω να να την παρακολουθήσω κανονικά. Οπότε ή θα κάνω στίβο 100% ή ποδόσφαιρο 100% συν τη σχολή μου.

Τώρα κάνω στίβο, ποδόσφαιρο και σχολή. Και τα τρία μαζί. Δεν προλαβαίνω να κάνω άλλα πράγματα…

Έχω πολλά υποχρεωτικά μαθήμα στο ΤΕΦΑΑ αλλά δεν δείχνουν ιδιαίτερη κατανόηση. Τώρα, με το μετάλλιο, μπορεί και να δείξουν… Υπάρχει και αυτό που σε μερικά μαθήματα, αν δεν κάνεις το άθλημα των καθηγητών, δυσκολεύουν τα πράγματα λίγο πιο πολύ, και ίσως φανεί στη βαθμολογία αυτό.

Μια τυπική μέρα είναι πολύ γεμάτη. Το πρωί θα έχω μάθημα σχεδόν όλες τις μέρες, μπορεί 2-3 ώρες, μπορεί και 4 ώρες, μετά πηγαίνω σπίτι, τρώω, ξεκουράζομαι και ξεκινάω για ΟΑΚΑ. Κάνω την προπόνησή μου περίπου δύο ώρες, γύρω στις 18:00 φεύγω και παίρνω το λεωφορείο να πάω σπίτι. Το βράδυ πηγαίνω ποδόσφαιρο, από τις 21:00-23:00 και μετά κοιμάμαι γύρω στη 01:00.

Μένω μόνη αλλά έχω συγγενείς κοντά μου, που με βοηθάνε ευτυχώς. Έχω περάσει δύσκολες ώρες αλλά έκανα αυτό που αγαπάω. Περίμενα την Κυριακή να παίξω στον αγώνα και τα ξεχνούσα αυτά. Βέβαια, γενικά ήταν δύσκολα με τις ώρες και καθυστερούσα συνέχεια στην αρχή. Τώρα είμαι εντελώς διαφορετική.

Αλλά ήταν δύσκολο. Για παράδειγμα, μια ημέρα πριν τον αγώνα το Σάββατο, έκανα προπόνηση κανονικά στον στίβο, γιατί δεν μπορούσα να τη χάσω. Αυτό δεν το καταλαβαίνουν στο ποδόσφαιρο φυσικά, αν και προσπαθούν πολύ να με στηρίζουν».

«Για να αποφασίσω να μείνω στον στίβο, πρέπει να βλέπω την κούρσα που έκανα στη Σιλεσία»

«Ήμουν για έναν μήνα Καρπενήσι στην προετοιμασία και επειδή έχω συνηθίσει εδώ να «τρέχω» για όλα, εκεί σα να ξεκουράστηκα. Βοηθηθήκαμε και από τον ΣΕΓΑΣ και κάναμε την προετοιμασία μας δωρεάν. Και αφού ξεκουράστηκα, κατευθείαν έτρεξα [καλά]. Φαντάσου πόσο πολύ άλλαξαν όλα, ο τρόπος δηλαδή της προπόνησης και όλα. Το είχα μέσα μου να τρέξω πιο γρήγορα.

Στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ομάδων έκανες μία εμφάνιση που δεν περίμενε κανείς, μία εξαιρετική επίδοση και μάλιστα σε αγώνα στο εξωτερικό. Πως ήταν αυτή η κούρσα;

«Δεν το περίμενε κανείς. Σε μεγάλες διοργανώσεις με πιάνει εμένα τρέλα, έχω νεύρα, με πιάνουν όλα. Στην Πολωνία ειδικά ήταν ο αγαπημένος μου αγώνας, τον είχα ευχαριστηθεί. Καθόμουν πίσω στην κούρσα, ούτε ζοριζόμουν μέσα στο μπουλούκι, δεν σκεφτόμουν, τίποτα. Έκατσα πίσω, αυτό που έπρεπε να κάνω. Έχω δουλέψει πολύ. Και αυτή την ορμή, που λέτε, την έχω από μόνη μου ναι, αλλά τη χρειάζεται και το ποδόσφαιρο. Το πέρασμα στη Σιλεσία ήταν τέλειο, απλά έπρεπε μετά να κάνω υπομονή και έκατσα πίσω γιατί είχα δυνάμεις. Για να αποφασίσω να μείνω στον στίβο, πρέπει να βλέπω αυτό τον αγώνα στην Πολωνία. Τον βλέπω και λέω κατευθείαν "στίβο θα κάνω", αλλά μετά έρχεται και το ποδόσφαιρο που μ’ αρέσει. Βέβαια το ποδόσφαιρο έχει και κάποιες ιδιαιτερότητες. Μπορεί κάποιος σε μία ομάδα να είναι στον πάγκο και να παίρνει αρκετά χρήματα, που δε λέω πως δεν συνεισφέρει γιατί και ο πάγκος είναι σημαντικός. Ένα παιδί του στίβου, όμως, δεν παίρνει τίποτα».

Μπήκες και για πρώτη φορά στην Εθνική ομαδα στίβου γυναικών. Πως την είδες σε σχέση με αυτή του ποδοσφαίρου;

«Η ομάδα στίβου είναι άκρως καλύτερη, αν και με την ομάδα Εθνικής γυναικών ποδοσφαίρου δεν έχω πάει σε μεγάλη διοργάνωση. Είμαι σίγουρη πως θα είναι ωραία αλλά ξέρω ότι ίσως να υπάρχουν κλίκες, γιατί πάντα υπάρχει και αυτό του ποιός θα παίξει στον αγώνα. Στον στίβο εγώ δεν είδα κλίκες. Αντιθέτως υπάρχει ωραίο κλίμα. Ήταν πολύ ωραίο το συναίσθημα, ένιωσα πολύ ωραία γιατί με υποστήριξαν πάρα πολύ και τα μεγάλα ονόματα δηλαδή! Και μετά, δέχθηκα πολλή αγάπη».

Στο Ευρωπαϊκό Κ23 στο Εσποο κατέκτησες το πρώτο σου «μεγάλο» μετάλλιο. Περίγραψέ μας τις σκέψεις σε εκείνον τον τελικό.

«Στον τελικό δεν ήμουν πολύ καλά, πονούσε το κεφάλι μου με είχε πιάσει πάρα πολύ. Είχα έναν κόμπο στον σβέρκο κάπως, μπορεί και από το άγχος, δεν ξέρω. Δεν ήμουν όμως όπως θα ήθελα, αν ήμουν ξεμπλοκαρισμένη θα ήταν ίσως λίγο διαφορετικά.

Πριν τον αγώνα, που είχε καθυστερήσει κιόλας, ο Μάικ (σ.σ. Μιχάλης Αναγνώστου) είχε τρελαθεί γιατί έβρεχε και ξέρει πως η βροχή μου αρέσει εμένα. Έλεγε "είμαστε τέλεια, πάμε δυνατά", είχε τρελαθεί και αυτό εμένα με ξεάγχωσε, με μπούσταρε πολύ.

Είχαμε πει πως αν η κούρσα πάει αργά, όπως πήγε, θα κολλήσω πίσω γιατί έχω την ταχύτητα στο τέλος. Μου είχε πει να μην μείνω εσωτερικά, ας έτρεχα και στον (διάδρομο) 2 δηλαδή. Ξεκίνησα το πρώτο 100άρι γρήγορα αλλά μετά πήγα να πέσω γιατί δεν πήγαινε η Ισπανίδα, δεν έμπαινε μπροστά με τίποτα. Σκέφτηκα τότε να φύγω μπροστά, να μην έχω στο κεφάλι μου ότι είμαι πίσω, γιατί ήμουν αγχωμένη από τον προκριματικό και πήγαινα μία μέσα, μία έξω. Στον προκριματικό έκανα καλύτερη κούρσα, δηλαδή, πιο στρωτή.

Μετά πήγα μπροστά, 62 δευτερόλεπτα περάσαμε τον πρώτο γύρο, που ήταν αργά, και μετά μπήκαν μπροστά μου δύο. Τότε λέω "θα περιμένω λίγο ακόμα, μέχρι 600άρι", κι εκεί που περίμενα μπήκαν τέσσερις μπροστά μου. Τότε σκέφτηκα να κολλήσω εκεί, να κάνω μία αλλαγή στα 600μ. Όταν μπήκα στην ευθεία, ήμουν έκτη νομίζω, πέρασα μέσα γιατί δεν ξέρω αν έβγαινα έξω αν θα τις προλάβαινα. "Τώρα δεν υπάρχει περίπτωση να το χάσω", έλεγα και αφού είχα δυνάμεις πήγαινα για το μετάλλιο. Από πριν το σκεφτόμουν το μετάλλιο, είχα σκεφτεί το χάλκινο και στην κούρσα δηλαδή μέχρι το χάλκινο σκεφτόμουν, γι’ αυτό και πήρα το χάλκινο. Είχαν φύγει οι δύο, έκαναν το ξεπέταγμά τους και είναι δύσκολο να τις φτάσεις μετά. Δεν είναι η τακτική που θα ήθελα το χάλκινο, όμως, είναι επιτυχία»

Ακριβώς μετά τον αγώνα με ποιο πρόσωπο μίλησες πρώτο;

«Μετά τον αγώνα μίλησα με την κολλητή μου, που είναι πολύ σχετική με τον στίβο και με έχει βοηθήσει πάρα πολύ και με τη μαμά μου βέβαια. Μετά, με τη θεία μου την Άλμα (σ.σ. Δεσπολλάρη) που έκανε επίσης στίβο, έκανε επί κοντώ και ξέρει... Μιλάμε συνέχεια με τη θεία μου, θα μου πει και διάφορα πράγματα που γνωρίζει, τεχνικά. Νομίζω η θεία μου είναι η πιο μεγάλη φαν μου, επειδή ξέρει το άθλημα και πολλά για να τα καταλάβει κάποιος πρέπει να είναι σχετικός. Θα ήθελα πολύ να μοιάσω στη θεία μου, ο χαρακτήρας της μ’ αρέσει γιατί είναι τελειομανής. Πιστεύει πολύ στη δύναμή μου.

Σε πολλά αγωνίσματα αντοχής, μπορεί να τρέχουμε στην Ελλάδα αλλά όταν βγαίνουμε έξω δεν τρέχουμε καλά. Δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό. Εγώ το ‘χω να τρέξω έξω, μ’ αρέσει δηλαδή. Στην Πολωνία ειδικά, μόλις μπήκα μέσα για την κούρσα λέω "Ω! Τέλεια", δεν αγχώθηκα καθόλου. Σκέφτομαι πως αφού το έχω στα πόδια μου, μπορώ να κάνω μία καλή επίδοση γιατί να φοβάμαι;».

Στίβος ή ποδόσφαιρο; Το μεγάλο δίλημμα

Τί διαφορά έχουν ποδόσφαιρο και στίβος στην προπόνηση;

«Το ποδόσφαιρο είναι πιο διασκεδαστικό στην προπόνηση, έχει χαρακτηριστικά ομαδικότητας και πρέπει να είσαι καλα΄με όλη την ομάδα για να βγει το καλό αποτέλεσμα. Στον στίβο είναι πιο σκληρό, πρέπει να έχεις καλή ψυχολογία για να ανταπεξέλθεις. Όμως, στο ποδόσφαιρο μπορεί να έχεις μία-δύο συμπαίκτριες να σου τη λένε ακόμα κι αν είσαι καλός, θα βρουν κάτι. Και στον στίβο θες να βλέπεις στην κερκίδα, έψαχνα και τον Καίσαρη να τον βρω να τον βλέπω. Σε άλλον αγώνα, που ήξερα πως θα έρθει ο μπαμπάς μου, ο αδερφός μου και η κολλητή μου, κοιτούσα να τους βρω και δεν τους είδα. Τους είδα όταν περνούσα το 400άρι και τότε άλλαξε όλη η ψυχολογία μου».

Ποιο από τα δύο παρακολουθείς περισσόοτερο;

«Στίβο βλέπω πάρα πολύ, ποδόσφαιρο όμως παρακολουθώ περισσότερο γυναικών παρά των ανδρών, δηλαδή το ποδόσφαιρο ανδρών μπορεί και να το βαρεθώ σε κάποια στιγμή. Μπαρτσελόνα υποστηρίζω, η Βόλφσμπουργκ μου αρέσει σαν παίκτρια επίσης.

Είμαστε πολύ χαμηλά στην Ελλάδα, φέτος έβλεπα πιο πολύ λόγω του Παναθηναϊκού που ήταν ωραίο το πρωτάθλημα αλλά δεν είμαι τόσο φανατική».

Βρίσκεσαι μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα και χρειάζεται να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο αθλήματα που αγαπάς.

«Ξέρεις τι λένε; Αν έχεις πλούσιους γονείς κάνε στίβο, αν όχι, παίξε ποδόσφαιρο. Ενώ ο στίβος είναι ένα πολύ ωραίο άθλημα και αν καταφέρεις να πάρεις κάποιες χορηγίες, θα είναι καλύτερα, είναι δύσκολο.

Εγώ πιο δημοφιλής έγινα από τον στίβο, όχι από το ποδόσφαιρο. Από την άλλη, άκουγα πως ήμουν πολύ καλή στο ποδόσφαιρο και είχαν πει πως είμαι ακατέργαστο διαμάντι και πως αν έφτιαχνα την τακτική μου θα μπορούσα να εκτοξευτώ- όπως και έγινε φέτος, που τη βελτίωσα την τακτική μου και έγινα καλύτερη. Παίζει ρόλο η εμπειρία στο ποδόσφαιρο και αν για παράδειγμα παίξω Εθνική γυναικών, μία άλλη παίκτρια μπορεί να πάρει περισσότερα χρήματα από μένα μόνο και μόνο από το όνομα, όχι απαραίτητα γιατί έχει καλύτερα σωματικά προσόντα ας πούμε.

Πλέον έχει αλλάξει το ποδόσφαιρο βέβαια, θέλει φυσική κατάσταση, καλούς αθλητές. Στην Ελλάδα παίζουμε καλό ποδόσφαιρο αλλά δεν είναι ότι είμαστε πολύ γρήγορες ας πούμε, θέλει και μυαλό. Εμένα, δηλαδή, με έχει βοηθήσει ο στίβος στο ποδόσφαιρο όμως όχι το αντίθετο γιατί το ποδόσφαιρο με σφίγγει, δεν με βοηθάει. Εγώ έχω να βελτιώσω πολλά στον στίβο, το σώμα μου κυρίως και γι’ αυτό δεν μπορώ να τα συνδυάζω πια νομίζω.

Ο Πρόεδρος (του ΠΑΟ) μου είχε πει φέτος να πάρω μία γεύση από Α’ Εθνική, να δω πως είναι ενώ παράλληλα έχω τις διεθνείς παραστάσεις στον στίβο και πρότεινε να κάνω περισσότερο στίβο. Είναι δύσκολο κι αυτό όμως, λίγη προπόνηση ποδοσφαίρου και να πηγαίνω στους αγώνες; Με το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα δεν ξέρω πόσο μπορώ να ασχοληθώ, θα ήθελα να παίξω στο εξωτερικό αν είναι. Θα πήγαινα στο εξωτερικό, μπορεί να είχα φύγει ήδη αλλά είχα στο μυαλό μου και τη σχολή. Με έχουν προσεγγίσει από ομάδες. Όμως θα μου λείπει το ατομικό, αυτό του στίβου. Θέλω να ξεχωρίζω.

Η Στέλλα η Ντζάνη, που παίζαμε μαζί στην ομάδαα, είναι φοβερή και με έχει συμβουλέψει. Μου λέει πως θα ήταν καλύτερα να συνεχίσω στον στίβο γιατί στο ποδόσφαιρο ίσως να αλλάξουν πράγματα, μπορεί μία φορά να μην παίξω γιατί ίσως επιλεχθούν παίκτριες με άλλο background ενώ στον στίβο έχω εντυπωσιάσει και τα πράγματα εκεί είναι αξιοκρατικά. Θεωρεί πως ο δρόμος έχει ανοίξει για μένα στον στίβο.

Πως θα είμαι στα 30; Θα ήθελα, σε ό,τι διαλέξω, να έχω φτάσει σε κορυφαίο επίπεδο και επαγγελματικά να κάνω αυτό που μου αρέσει- η γυμναστική και η φυσικοθεραπεία. Δεν ξέρω αν μπορώ να ζω από τον αθλητισμό γι’ αυτό δεν το έχω στο μυαλό μου και έτσι έχω το back up πλάνο.

Ό,τι κι αν κάνω, θα μου λείψει το άλλο».