Ο 21ος αιώνας έκανε τα πρώτα του βήματα και ήταν βαριά, σχεδόν ασήκωτα. Ξέρετε, το παρελθόν δεν είναι ανάλαφρο και δεν μπορείς να το απορρίψεις, να το πετάξεις από πάνω σου. Όταν, λοιπόν, η Κάθι Φρίμαν άναβε τον βωμό των Ολυμπιακών Αγώνων του Σίδνεϋ, το 2000, δεν έριχνε φως μόνο στο «τώρα». Η ολυμπιακή φλόγα δεν ήταν -και δεν πρέπει να είναι- ένα επίμονο πυροτέχνημα. Ζέσταινε τα μάτια και τις καρδιές των θεατών, αλλά φώτιζε και τα περασμένα, τα επώδυνα.
Η Φρίμαν δεν μπορούσε να ξεχάσει και κάτι από τη μνήμη της είχε βάλει σε εκείνο το (ολυμπιακό) φως. Φυσικά και δεν το έλεγε, δεν το φώναζε. Η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων απαιτεί σεβασμό, αληθινό και ουσιαστικό. Δεν είναι για τους επισήμους, ούτε για τους χορηγούς βέβαια. Το πνεύμα και οι ψυχές των λαών τιμώνται, οι πέντε ολυμπιακοί κύκλοι. Αν μπορούσε, η Φρίμαν αυτούς θα έδειχνε. Εκείνη τη στιγμή σήκωνε το δικό της παρελθόν λίγο ψηλότερα και στην καρδιά της αντηχούσαν λέξεις όπως Ελευθερία, Ισότητα, Αξιοπρέπεια, Σεβασμός. Η Κάθι Φρίμαν, η Αυστραλή, η Αβορίγινας, η χρυσή ολυμπιονίκης, η κόρη, η εγγονή, αυτή που πάντα ήταν εκεί και δέχτηκε τον πόνο, τη συγγνώμη και την ελπίδα. Η Κάθι Φρίμαν και ο έκτος ολυμπιακός κύκλος.
Κουβαλώντας τον άχρωμο δακτύλιο
Η Κάθι Φρίμαν αντιμετώπισε τις προσωπικές δυσκολίες, το συλλογικό τραύμα και την ανάγκη ενός λαού να φανεί, να είναι περήφανος, να είναι ελεύθερος. Από το μηδέν της γέννησης, της μάθησης και της επιβίωσης, στο άπειρο της αναγνώρισης, της παραδοχής, της αντοχής, της πραγματικής (;) ορατότητας. Αυτός είναι ο έκτος κύκλος και η πρώην αθλήτρια τον ολοκλήρωσε και τον κουβαλά με επιτυχία. Τα πάθη, τα λάθη, οι αδικίες και οι λίγες χαρές συνιστούν τον άχρωμο δακτύλιο και πρώτο σημάδι αναγνώρισης το χρυσό μετάλλιο στα 400 μ εμπόδια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϋ. Την ημέρα του μεγάλου αγώνα οι αμερικανοί σχολιαστές θύμιζαν: «Η Κάθι περίμενε γι’ αυτή τη στιγμή από το 1996, η Αυστραλία από το 1964 και οι Αβορίγινες από πάντα». Η αναμονή όρισε, καθόρισε και της έδωσε τη μεγάλη νίκη.
Η Κάθι Φρίμαν γεννήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 1973 και είναι κόρη των Σεσίλια Μπάρμπερ, Νόρμαν Φρίμαν. Ο πατέρας της έπαιζε ράγκμπι και διακρινόταν για την ταχύτητα του. Η Κάθι δεν ήταν μοναχοπαίδι. Στην οικογενειακή εστία ζούσαν και οι Γκάβιν, Γκαρθ, Νόρμαν και η Αν Μαρί. Η τελευταία, μεγαλύτερη από την αδερφή της, υπέφερε από εγκεφαλική παράλυση και πέθανε το 1990. Ο θάνατός της ήρθε λίγες μέρες μετά το πρώτο χρυσό μετάλλιο της Κάθι. [Κοινοπολιτειακοί Αγώνες]. Αυτή, όμως, δεν ήταν η μοναδική απώλεια. Το 2008, ο αδερφός της Νόρμαν έχασε τη ζωή του σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Το δέσιμο με την οικογένεια ήταν ισχυρό, ήταν παράγοντας που επηρέασε την καριέρα της. Όταν έκανε τα πρώτα της βήματα στον στίβο, στο επίπεδο του σχολικού αθλητισμού, ήταν ο πατριός της (σ.σ οι γονείς της είχαν χωρίσει), ο Μπρους Μπάρμπερ, που την προπονούσε. Και η σκληρή δουλειά απέδωσε.
Η καλύτερη αθλήτρια της Αυστραλίας
Η Φρίμαν, στα 16 της, έγινε η πρώτη Αβορίγινας που κέρδισε χρυσό μετάλλιο. Ήταν στους Κοινοπολιτειακούς Αγώνες του 1990 με την ομάδα 4Χ100. Δεν ήταν, όμως, μόνο η προπόνηση που την οδηγούσε, την ωθούσε να ξεπερνάει τα όποια εμπόδια, τον εαυτό της. Ήταν ο τρόπος σκέψης και προσέγγισης του στίβου. Έχει δηλώσει πως «το τρέξιμο ξεπερνά το σωματικό και το διανοητικό στάδιο. Αφορά και το συναισθηματικό και το πνευματικό. Μπορείς να αντλήσεις ενέργεια από το σύμπαν, τα αστέρια, τον ήλιο, όλα όσα είναι γύρω σου. Μπορείς να αντλήσεις απ’ όσα συνέβησαν στη ζωή σου». Και στη δική της συνέβησαν, τόσο σε πρώτο χρόνο όσο και σε δεύτερο. Οι προσωπικές απώλειες φυσικά και έγραψαν μέσα της, φυσικά και την έκαναν ανθεκτική. Το ίδιο συνέβη και με τη σκληρή μοίρα της γιαγιάς της, η οποία υπήρξε μέλος της Κλεμμένης Γενιάς. Τι σημαίνει όμως Κλεμμένη Γενιά; Την περίοδο 1910-1970, περίπου 100 χιλιάδες παιδιά απομακρύνθηκαν βιαίως από τις οικογένειές τους (Αβορίγινες). Τοποθετήθηκαν σε ορφανοτροφεία κι άλλα ιδρύματα και αυτή η βάρβαρη κίνηση έγινε στο πλαίσιο της «πολιτικής αφομοίωσης». Χιλιάδες οικογένειες διαλύθηκαν και πάρα πολλά παιδιά κακοποιήθηκαν. Γι’ αυτό και το 2008 η κυβέρνηση της Αυστραλίας ζήτησε συγγνώμη από τους Αβορίγινες. Πέρα απ’ αυτά, η Φρίμαν ήρθε αντιμέτωπη και με τη ρατσιστική αντιμετώπιση. Όταν κέρδισε στους Κοινοπολιτειακούς Αγώνες του 1994, ο αρχηγός της ομάδας της Αυστραλίας, ο Άρθουρ Τάνσταλ, την έψεξε επειδή την ώρα των πανηγυρισμών κρατούσε και τη σημαία των Αβορίγινων. Και κάπως έτσι το ταλέντο, οι ώρες προπόνησης και το πείσμα έφτιαξαν αυτή τη μεγάλη αθλήτρια. Το 2003 η εφημερίδα The Age την ανακήρυξε «Σπουδαιότερη αθλήτρια της Αυστραλίας». Τον Ιούλιου της ίδιας χρονιάς ανακοίνωσε την απόφασή της να αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Είχε κουραστεί, δεν είχε την ίδια επιθυμία… Είχε κερδίσει τα πάντα, είχε κερδίσει τη δίκαιη αναγνώριση, είχε δώσει σε όλους να καταλάβουν ότι είναι -και θα είναι- ελεύθερη. Ο κύκλος της γέννησης, των στενάχωρων στιγμών, των βιωμάτων, της βαριάς κληρονομιάς, της προσπάθειας, της επιτυχίας, είχε κλείσει. Ένας νέος ξεκινούσε.
Πηγές
-Celebrating 50 Years Of The Remarkable Cathy Freeman [marieclaire.com.au]
-Συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη [Εφ. «Τα Νέα», από Κ. Ξενάκη]