Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν γίνει σχόλια σχετικά με την ηλικία αθλητριών και την πορεία τους στον στίβο. Να αποσυρθούν, να σταματήσουν να αγωνίζονται αφού μεγάλωσαν και αφού ακόμη δεν έχουν πετύχει κάτι μεγάλο ή επειδή ό,τι έχουν ήδη πετύχει είναι όλα όσα μπορούν να κάνουν στην καριέρα τους. Ευτυχώς, οι αθλήτριες δεν ακούν.
Το παράδειγμα της Κέιτι Μουν (πρώην Ναζότ) είναι ένα από τα πολλά που αποδεικνύουν πως η ηλικία δεν παίζει ρόλο. Και φυσικά, δεν παίζει μεγαλύτερο ή μικρότερο ρόλο ανάλογα με το φύλο του ανθρώπου.
Η Μουν ήταν μία καλή άλτρια του επί κοντώ. Όχι όμως αρκετά καλή για να βρεθεί σε Παγκόσμια πρωταθλήματα και Ολυμπιακούς Αγώνες καθώς λόγω του ότι είναι Αμερικανίδα η διαδικασία πρόκρισης είχε περισσότερα βήματα. Έτσι μέχρι και το 2018, που ήταν ήδη 27 ετών, δεν είχε αγωνιστεί ποτέ σε Παγκόσμιο ή Ολυμπιακούς. Εκείνη τη χρονιά, έκανε το πρώτο βήμα για τον κόσμο των μεγάλων ευκαιριών και βρέθηκε στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του Μπέρμιγχαμ, στον ίδιο τελικό όπου η Κατερίνα Στεφανίδη είχε κατακτήσει το χάλκινο. Η Μουν κατετάγη πέμπτη με 4.70μ., ενώ λίγες μέρες νωρίτερα είχε κάνει 4.91μ..
Και το 2019 βρέθηκε στο Παγκόσμιο ανοιχτού της Ντόχα και έκανε ξανά 4.70μ., για να βρεθεί στην έβδομη θέση αυτή τη φορά. Η πανδημία που ακολούθησε ήταν για εκείνη δώρο. Σε σχέση με την πλειοψηφία των αθλητών και αθλητριών, εκείνη μπορούσε να προπονηθεί και αυτό λειτούργησε ως πλεονέκτημα. Με την επανάληψη, που η ίδια θεωρεί πως είναι πολύ σημαντική στο αγώνισμά της, έφτασε εκεί που ήθελε να είναι.
Το 2021, στα 30 της πλέον, ήταν έτοιμη για την πρώτη της συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Τότε, μάλιστα, προέκυψε και μία μεγάλη αλλαγή στα κοντάρια της. Τον Μάιο του 2021 έσπασε το σετ που είχε και αναγκάστηκε να πάρει καινούργια με αποτέλεσμα να βρει αυτό που η ίδια χαρακτήρισε «τέλειο». «Το ότι έσπασαν τα κοντάρια μου ήταν μία ευλογία, μεταμορφωμένη», είχε δηλώσει η ίδια τότε.
Στα 30 της που άλλοι ίσως τη συμβούλευαν να σταματήσει και να ασχοληθεί με κάτι άλλο, αφού δεν είχε καταφέρει ακόμη να διακριθεί, εκείνη βρέθηκε στους Ολυμπιακούς και όχι απλά για να καταγράψει μία συμμετοχή. Ήταν σε φόρμα, σε καλή κατάσταση και πολύ, πολύ πεινασμένη. Εκείνη τη σεζόν ήταν ανίκητη, είχε πηδήξει 4.95μ., ήταν το φαβορί. Και δικαίωσε τα προγνωστικά αφού με 4.90μ. πήρε το πολυπόθητο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο. Στα 30 της. Την ίδια ηλικία είχαν και οι τρεις μεταλλιούχοι του βάθρου ενώ και η τέταρτη στον τελικό, η δική μας Κατερίνα Στεφανίδη, ήταν στα 31.
Εκείνη ήταν η πρώτη μεγάλη διάκριση της Μουν και μετά ακολούθησαν δύο back-to-back χρυσά στο Παγκόσμιο ανοιχτού (στα 31 της και τα 32 της χρόνια), ένα αργυρό στο Παγκόσμιο κλειστού (στα 31) και το πρώτο της διαμάντι στον τελικό Diamond League (στα 32).
Η Αμερικανίδα χρειάστηκε μία ολόκληρη καριέρα για να μπορέσει να εναρμονίσει την ψυχολογία της, το πνεύμα της και την τεχνική της ώστε να μπορέσει να κάνει τα άλματα που ήθελε.
«Είναι 50-50, το σώμα με το μυαλό. Αλλά έπρεπε να ξεπεράσω κάποια πνευματικά ζητήματα ώστε να μπορέσω να φτιάξω τα τεχνικά. Είναι το ίδιο σημαντικά αλλά, αν πρέπει να διαλέξεις, το ψυχολογικό είναι πιο σημαντικό. Τον τελευταίο χρόνο (σ.σ. 2022) η τεχνική μου δεν χάθηκε αλλά όταν πνευματικά είσαι στα κάτω σου και νιώθεις πεσμένη και αμφισβητείς τον εαυτό σου, τότε τίποτα δεν θα γίνει. Οπότε για μένα, η ψυχολογία είναι πιο σημαντική- κάτι δηλαδή που ήταν πάντα ένα ζήτημα για μένα.
Αλλά έκανα και τεχνικά λάθη πριν, τα οποία βέβαια δεν διορθώνονταν αν δεν διορθωνόταν το πνευματικό ζήτημα. Δηλαδή να κάνω επίθεση όταν είμαι στον διάδρομο και όχι να φοβάμαι, αυτό δεν χάνεται αλλά έμαθα να το κρατάω σε υψηλά επίπεδα», εξήγησε μιλώντας στο runblog μετά το Παγκόσμιο πρωτάθλημα του Όρεγκον.
Το 2024 θα είναι 33 ετών, θα βρεθεί εφ' όσον όλα πάνε καλά στους Ολυμπιακούς του Παρισιού και θα διεκδικήσει ένα ακόμη μετάλλιο. Κανένα πικρόχολο σχόλιο δεν θα τη βγάλει εκτός διαδρομής.