Στα 55 της ξεκίνησε το τρέξιμο και έκτοτε δεν το άφησε ποτέ. 36 ολόκληρα χρόνια μετά η Σταματία Φώτα περήφανα περνά τις γραμμές του τερματισμού, όσο ήδη οραματίζεται τις επόμενες διαδρομές που θα διασχίσει. Η 91χρονη δρομέας, που τρέχει και στον Αυθεντικό Μαραθώνιο αλλά και στον Ημιμαραθώνιο Αθήνας, μίλησε στην ιστοσελίδα του ΣΕΓΑΣ για την ατελείωτη αγάπη της για το τρέξιμο και τη λαχτάρα που έχει να συμμετέχει σε αγώνες.
«Ξεκίνησα να τρέχω όταν έχασα τον σύζυγό μου. Ήμουν 55 ετών. Αγάπησα το τρέξιμο και έφτασα να τρέχω μέχρι και σε ημιμαραθώνιο. Πλέον, μετέχω σε αποστάσεις 5χλμ και όπου έχει αγώνες πηγαίνω, αν είναι δυνατόν ακόμα και κάθε Σαββατοκύριακο. Να φανταστείτε τη λαχτάρα έχω, κάποιες φορές μου λένε “αυτή την εβδομάδα δεν έχει κάποιον αγώνα, θα πρέπει να περιμένεις”», εξηγεί η ίδια που μετέχει και σε αγώνες της κατηγορίας Masters ενώ έχει αγωνιστεί μέχρι και σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα: «Έχω αναδειχτεί τρεις φορές πανελληνιονίκης κι έχω τρέξει στην Ιταλία, στη Σερβία, στην Κροατία, στη Ρουμανία κι αλλού.
Μακάρι να μπορούσα να είχα ασχοληθεί νωρίτερα με το τρέξιμο, από τότε που ήμουν μικρή. Ήμασταν, όμως, φτωχή οικογένεια και έπρεπε να δουλέψω κι εγώ από 15 χρονών, να βοηθήσω να σπουδάσει ο αδερφός μου.
Ο πατέρας μου ασχολούνταν με την πολιτική και ήταν μάλιστα φίλος με τον Γρηγόρη Λαμπράκη. Διατηρώ ακόμα δεσμούς με την οικογένεια Λαμπράκη και όταν μετέχω στις εκδηλώσεις του μαραθωνίου, τρέχω για αυτόν και φοράω πάντα φανέλα με τη μορφή του».
Παρά τα ερεθίσματα που μπορεί να είχε από μικρή, το τρέξιμο ήρθε στη ζωή της αρκετά αργότερα όμως χρειάστηκε μόνο λίγο καιρό για να μπορέσει να το βάλει στη ζωή της για πάντα: «Ήμουν εκεί με τους χειμερινούς κολυμβητές και γνώρισα τον κύριο Κανακάρη. Ήταν εκεί ο Δρόσος, γνωστός μαραθωνοδρόμος, και τον έβλεπα να τρέχει στην άμμο.
Με βλέπει ο Κανακάρης και μου λέει “δεν κουράστηκες με τα πήγαινε-έλα; Έλα να τρέξεις μαζί μας”. Κι έτσι έκανα. Γράφτηκα στο σύλλογό του και κάπως έτσι ξεκίνησα. Παλιά πήγαινα στον Άγιο Κοσμά, αλλά, δυστυχώς, δεν είναι πια διαθέσιμος για το κοινό. Ήμουν εκεί τη μέρα που έκλεισε. Πήγαινα από τον Πειραιά με τα πόδια μέχρι εκεί και γύριζα πίσω.
Πλέον, περπατάω όπου μπορώ. Είναι αυτό που με κρατά δυνατή και μου χαρίζει ενέργεια».
φωτογραφία: ιστοσελίδα ΣΕΓΑΣ