Μια αποσβολωμένη Αλίτσε μπήκε στο «Olympiahalle» του Μονάχου για να αγωνιστεί στον τελικό του μονόζυγου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Καλλιτεχνικής Γυμναστικής του 2022 στη Γερμανία τον Αύγουστο. Η Ιταλίδα είχε ήδη κερδίσει το χάλκινο τρία χρόνια πριν σε αυτό το άθλημα στο Στσέτσιν της Πολωνίας και σε εκείνη τη διοργάνωση υπολογιζόταν ανάμεσα στα φαβορί για το βάθρο.Ωστόσο, λίγα λεπτά νωρίτερα, η Ντ' Αμάτο είχε δει τη δίδυμη αδελφή της Άζια να τραυματίζεται στον τελικό του άλματος, με αποτέλεσμα να χρειαστεί να μεταφερθεί από τον στίβο κλαίγοντας. Αυτή η ιδιαίτερη σύνδεση, τόσο χρήσιμη σε όλη την αθλητική διαδρομή των αδελφών, μοιάζει πιο έντονη από ποτέ όταν κάποια από τις δύο πονάει.
«Είσαι ο μόνος άνθρωπος που με καταλαβαίνει απλά κοιτώντας με στα μάτια...», έγραψε η Αλίτσε για την αδελφή της σε μια ανάρτηση στο Instagram τον Φεβρουάριο του 2021, όταν οι δυο τους έκλεισαν τα 18 τους χρόνια. «Ο μόνος που καταλαβαίνει τον πόνο μου, τη μελαγχολία, τον θυμό, την ευτυχία... είναι πραγματικά θέμα μιας απλής ματιάς». Ωστόσο, η Αλίτσε έπρεπε να ανέβει στην «σκηνή» και να αποδώσει - όχι μόνο χωρίς την πάντα σταθερή Άζια στο πλευρό της, αλλά γνωρίζοντας ότι η αδελφή της πονούσε. Αλλά ανέβηκε, ολοκληρώνοντας ένα φανταστικό πρόγραμμα και παίρνοντας μια βαθμολογία αρκετή για να της εξασφαλίσει το ασημένιο μετάλλιο. Στην ιταλική ομάδα όλες αισθάνονται σαν αδελφές μεταξύ τους, όχι μόνο οι δίδυμες Ντ' Αμάτο.
Η ιταλική ομάδα γυναικών ήταν τα αστέρια που ξεχώρισαν στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2022, διεκδικώντας τον πρώτο τίτλο της χώρας τους στο αγώνισμα από το 2006. Η Άζια έγινε η πρώτη Ιταλίδα που κατέκτησε τον ευρωπαϊκό τίτλο στο σύνθετο άλμα μετά τη συμπατριώτισσά της και είδωλο της γυμναστικής, Βανέσα Φεράρι, τετράκις Ολυμπιονίκη και ασημένια νικήτρια των ασκήσεων εδάφους στο Τόκιο 2020, το 2007.
Η ομάδα πετούσε, φεύγοντας επίσης από το πρωτάθλημα του 2022 με χάλκινο μετάλλιο για τη Μάτζιο στο σύνθετο άλμα, ασημένιο στο άλμα για την Άζια - παρά τον τραυματισμό που υπέστη κατά την προσγείωση του δεύτερου άλματος - και ασημένιο και χάλκινο στο έδαφος για τη Μάτζιο και την Αντρεόλι, αντίστοιχα. Μια δεκαετία σκληρής δουλειάς είχε αρχίσει να αποδίδει καρπούς.
«Η σχέση μας ως ομάδα είναι ιδιαίτερη, γιατί έχουμε τα πάντα κοινά. Κάνουμε τα πάντα μαζί, ζούμε μαζί 24 ώρες την ημέρα, κάνουμε τα πάντα το ίδιο εδώ και σχεδόν δέκα χρόνια. Η σχέση μας διαμορφώθηκε από την αρχή σιγά-σιγά και τώρα, μετά από δέκα χρόνια, είναι σαν να έχουμε πολλες αδελφές», δηλώνει στο olympics.com η Αλίτσε. «Οι τέσσερις μας έχουμε ένα κοινό χαρακτηριστικό, που είναι η τρέλα, γιατί αν δεν είσαι τρελός, δεν παίζεις αυτό το άθλημα», πρόσθετει και ύστερα αρχίζει να μιλά για τη δίδυμη αδερφή της Άζια.
«Τι να πεις για το ένα άτομο με το οποίο όχι μόνο έχεις μια απόκοσμη σχέση αλλά και που έχει κάνει ακριβώς το ίδιο ταξίδι». Αμφότερες ξεκίνησαν τη γυμναστική σε ηλικία επτά ετών και στα 10, μετακόμισαν μακριά από το σπίτι για να προπονηθούν κάτι που σφυρηλάτησε ακόμα περισσότερο το δεσμό τους. «Δεν θα μπορούσα να ανταλλάξω την αδελφή μου με κανέναν άλλον. Δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν άλλο άνθρωπο. Τώρα είμαστε ενωμένες, είμαστε ενωμένες τόσο στον αθλητισμό όσο και έξω από αυτόν. Έχει συμβεί αρκετές φορές να χρειαστεί να χωρίσουμε για διάφορους λόγους, ήταν δύσκολο και όταν χωρίζουμε, συνειδητοποιώ ότι πρέπει να είμαι μαζί της και να κάνω αυτό που κάνω, καθώς πάντα κάναμε τα πάντα μαζί», περιγράφει. Η Άζια η πιο συγκρατημένη από τις δύο, συμφωνεί. «Όταν δεν είναι κοντά μου, είναι σαν να μου λείπει ένα κομμάτι (του εαυτού μου)».
Αδελφά πνεύματα
Ο καταστροφικός τραυματισμός της Αλίτσε στο Ευρωπαϊκό έβαλε ταφόπλακα σε ένα κατά τα άλλα επιτυχημένο πρωτάθλημα. Μια επέμβαση στους συνδέσμους του αστραγάλου την έθεσε εκτός για το υπόλοιπο της σεζόν, συμπεριλαμβανομένου του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος στο Λίβερπουλ του Ηνωμένου Βασιλείου που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο, μόλις δύο μήνες αργότερα.
Ωστόσο, μεταξύ των δύο διοργανώσεων, τα αδέλφια Ντ' Αμάτο έχασαν τον πατέρα τους. «Αγαπημένε μου μπαμπά», έγραψε η Αλίτσε σε μια οδυνηρή ανάρτηση τον Σεπτέμβριο. «Είμαι άφωνη. Δεν σου άξιζαν όλα αυτά. Η ζωή δυστυχώς έβαλε μπροστά σου ένα δύσκολο εμπόδιο, που δεν μπορούσε να λυθεί, αλλά που ήθελες να το αφήσεις στην άκρη... δώσαμε μια υπόσχεση ο ένας στον άλλον ότι θα παλεύουμε πάντα για οτιδήποτε, μαζί μέχρι το τέλος και το έκανες όσο μπορούσες... ευχαριστώ που μου το έμαθες κι αυτό...».
«Έχουμε περάσει πολλά μαζί», δήλωσε η Άζια στο Olympics.com, «και η απώλεια του πατέρα μας έχει αναμφίβολα αφήσει ένα σημάδι, αλλά ο δεσμός μας μας βοήθησε να το ξεπεράσουμε πιο "εύκολα"».
Η Αλίτσε συμφωνεί, και αναφέρει επίσης την υποστήριξη των "αδερφών" τους στην ομάδα της Ιταλίας. «Οι συναθλητές μας ήταν πάντα πολύ ενωμένοι... αυτό μας βοήθησε και θα μας βοηθήσει. Επίσης με τους ανθρώπους που είναι και θα είναι δίπλα μας, να το ξεπεράσουμε πιο 'εύκολα' σίγουρα, ακόμα κι αν είναι ακόμα δύσκολο να το ξεπεράσουμε».
Τώρα οι δύο αδερφές εξ' αίματος μαζί με τις συναθλήτριές τους στοχεύουν σε ένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισίου. «Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, όταν χάσαμε το ολυμπιακό μετάλλιο, υπάρχει αυτή η επιθυμία για εξιλέωση, να πάρουμε αυτό που μας αξίζει, και πιστεύω ότι με όλη τη δουλειά που κάνουμε μπορούμε να το κάνουμε», λέει η Άζια. Με την αδελφική... συνέργεια, τους δεσμούς μεταξύ των συμπαικτριών, την αγάπη και την καθοδήγηση των φίλων και της οικογένειας και την ουράνια βοήθεια από τον πατέρα τους, η Αλίτσε, η Άζια και η αδελφότητά τους έχουν όλα τα φόντα να πετύχουν τους στόχους τους.