Γραμματικοπούλου στο GWomen: «Αν με στεναχωρούσε το Τάε Κβον Ντο θα έκλαιγα, για κάποιο αγόρι όχι»

Πώς ξεκίνησες το Τάε Κβον Ντο;

«Σε εισαγωγικά "ζήλεψα" τον αδερφό μου. Οπότε έμμεσα, μέσω εκείνου, ξεκίνησα και εγώ στην ηλικία των 5 ετών. Μετά μου άρεσε, προχώρησα και δεν κατάλαβα ούτε και γω το πώς πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια».

Θυμάσαι την πρώτη κλωτσιά που «έφαγες»;

«Πού "έφαγα"; Θυμάμαι μια κλωτσιά στην προπόνηση, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, όπου εμένα βέβαια μού είχε κοπεί η ανάσα. Ήταν από έναν μεγαλύτερο - οι μεγαλύτεροι μας πρόσεχαν - και θυμάμαι ότι εκείνη τη στιγμή μου είχε κοπεί η ανάσα».

Πότε κατάλαβες ότι δεν είσαι άλλο ένα παιδί που απλά κάνει πολεμικές τέχνες;

«Η αλήθεια είναι ότι άργησα να το δω σοβαρά. Μου άρεσε πολύ, το ευχαριστιόμουν και περνούσα καλά. Δεν σκεφτόμουν ούτε τους αγώνες ούτε τα μετάλλια. Ακόμα κι όταν έφτασα στο σημείο να πάρω μετάλλια και να πάω στο εξωτερικό πάλι δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Ξέρεις, ήμασταν μικρά παιδάκια στο εξωτερικό. Χαιρόμασταν μ' αυτό. Μετά, στο Λύκειο κατάλαβα ότι το έχω. Είπα: "Παίρνεις συνέχεια χρυσό μετάλλιο και αυτό δεν είναι τόσο εύκολο". Εκεί άρχισα να το βλέπω πιο σοβαρά και να λέω ότι σ' αυτό έχω κλίση. Η ζωή μου μετά κυλούσε πρώτα το Τάε Κβον Ντο και μετά όλα τ' άλλα».

Πόσο δύσκολο ήταν ως παιδί να διαχειριστείς το σχολείο, το άθλημά σου, τις παρέες σου, τον έρωτα; Είχαν θέση όλα στη ζωή σου ή έπρεπε να στερηθεί κάποια απ' αυτά;

«Σε μια συζήτηση που είχα κάνει κάποια στιγμή, είχα πει ότι μάλλον εγώ είχα ερωτευτεί το Τάε Κβον Ντο. Αν με στεναχωρούσε το Τάε Κβον Ντο θα έκλαιγα, για κάποιο αγόρι όχι. Προσπαθούσα να διαβάζω, αλλά ότα είχα προετοιμασία στα 3-5 Πηγάδια για δύο μήνες, δημιουργούνταν κενά. Οι φίλοι μου ήταν εκεί. Στη διαιτολογία πέρασα με 100% μοριοδότηση λόγω του Ευρωπαϊκού. Αυτήν τη στιγμή εκκρεμεί η πτυχιακή μου, αλλά έχω ρίξει πολύ διάβασμα».

Για μια αθλήτρια είναι πιο εύκολο να έχει σχέση επίσης με έναν αθλητή; Νιώθει ότι καταλαβαίνει το πρόγραμμά της καλύτερα;

«Εγώ δεν ήθελα να εκθέτω την προσωπική μου ζωή. Δεν ήθελα κάποιος να πει "η Βίκυ έχει αγόρι αυτόν" αντί να πει "μπράβο πήρε μετάλλιο". Με πείραζε, με ενοχλούσε. Ήθελα να το προστατεύσω. Φυσικά, είχα σχέση με αθλητή και ναι ταιριάζαμε καλύτερα γιατί ήξερε το πως έπρεπε να φάω, να κοιμηθώ, να προπονηθώ. Ενας που δεν είναι στον αθλητισμό, δεν θα καταλάβει το λόγο που πας ταξίδια. Δεν είναι εύκολο και κατανοητό. Αν φεύγεις δύο μήνες και εξαφανίζεσαι... Ή όταν φεύγεις κάθε Σαββατοκύριακο για αγώνες, θα σου πει "πού πας";».

Εχεις μετρήσει πόσα μετάλλια έχεις πάρει;

«Δεν θέλω να ακουστεί κάπως αυτό που θα πω: Όχι δεν τα είχα μετρήσει μέχρι πολύ πρόσφατα, όπου και μου ζήτησαν να γράψω στο βιογραφικό τί επιτυχίες έχω καταφέρει στο χώρο. Εκεί κατάλαβα ότι, τελικά, είναι πολλά...».

Πόσα είναι;

«Πάλι δεν θυμάμαι».

Μάλλον θα πρέπει να μας πεις το βιογραφικό σου τότε...

«Εχω σε Πανελλήνιο επίπεδο 13 χρυσά. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, διεθνή βαθμολογούμενα δηλαδή, έχω 4-5 φορές χρυσό. Σε επίσημο εθνικής ομάδας έχω πάρει ασημένιο και σε παγκόσμιο επίπεδο έχω φτάσει μέχρι την 8άδα».

Οι Ολυμπιακού Αγώνες φαντάζομαι ήταν στο μυαλό σου. Είναι ακόμη;

«Ναι, σίγουρα ήταν... Τώρα όχι ως αθλήτρια αλλά ως προπονήτρια. Στην Ελλάδα, υπάρχει ένας νόμος που σου απαγορεύει να είσαι και αθλητής και προπονητής. Υπογράφεις ένα χαρτί όπου λες, δεν ξαναπαίζω σε αγώνα».

Ηλικιακά θα μπορούσες όμως να το κυνηγήσεις.

«Εντάξει είμαι 31, δεν είμαι πια παιδάκι. Στην Ελλάδα κιόλας μ' όλα αυτά που σου προσφέρονται, δεν μπορείς να βιοποριστείς. Σωματικά, ναι, αντέχω».

Αρα, το γεγονός ότι οι συνθήκες στην Ελλάδα δεν βοηθούν έναν αθλητή να εξελιχθεί και να ακολουθήσει αυτό που αγαπά, σε έκαναν να αποφασίσεις να κάνεις πιο γρήγορα τη μετάβαση στην προπονητική;

«Ήταν ένας από τους λόγους αυτός. Όχι ο βασικότερος. Στο Πανελλήνιο έβλεπα ότι το έχω, ότι παίρνω τα χρυσά αλλά από εκεί και πέρα τί γίνεται; Παράλληλα δούλευα και έκανα και προπονήσεις σε υψηλό επίπεδο. Η διατροφή μου δεν ήταν σε επίπεδο πρωταθλητισμού λόγω του προγράμματος. Ετσι, είπα "κοίταξε να δεις: ή του κάνεις και πας ένα βήμα παραπάνω ή δεν το κάνεις καθόλου και πας παρακάτω". Και το παρακάτω ήταν να γίνω προπονήτρια».

Και πότε έγινες προπονήτρια;

«Το 2018...».

Ως αθλήτρια, αυτό που κέρδισες περισσότερο τι είναι;

«Σίγουρα ο χαρακτήρας μου. Με θυμάμαι περισσότερο να κλωτσάω παρά να περπατάω. Οι εμπειρίες που πήρα. Νομίζω ότι βλέπω αλλιώς τη ζωή, με ωρίμασε πιο γρήγορα ο πρωταθλητισμός. Ο σεβασμός κι η πειθαρχία που λένε, επίσης, είναι στοιχεία που τα κερδίζεις. Η υπομονή, η επιμονή... Όλα αυτά σε βοηθούν να φιλτράρεις και να ξέρεις προς τα που να πας σ' αυτήν την κοινωνία που ζούμε. Όλα αυτά τα έμαθα και μέσα από το Τάε Κβον Ντο».

Πως θυμάσαι την πρώτη σου κλήση για να παίξεις στο εξωτερικό;

«Ήμουν 13 ετών και δεν το αποφάσισα εγώ. Ήμουν στην Εθνική ομάδα, είχα βγει πρώτη στο Κορασίδων και έτσι πήγαμε αποστολή στο Παλέρμο στην Ιταλία, στο Παίδων - Κορασίδων. Εντάξει, ήταν ένα παραμύθι, ένα τεράστιο ξενοδοχείο... Σαν να με είχαν πάει στη Disneyland. Εβλεπες ένα τεράστιο στάδιο με πολλά φώτα, αποστολές, πολλές χώρες, σημαίες, χρώματα, παρέλαση... Λες και έβλεπες τελετή έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων. Ήταν ένα όνειρο και το έζησα μέχρι τέλους».

Ποια είναι η πιο σημαντική σου διάκριση;

«Το 2007 στο Αζερμπαϊτζάν που πήρα το πρώτο μου ασημένιο μετάλλιο με την Εθνική Ομάδα. Είναι άλλο το συναίσθημα... Κρατάς τη σημαία της χώρας σου στο βάθρο, σε χειροκροτεί όλη η ομάδα από κάτω. Βλέπεις ότι η προσπάθειά σου κατά την προετοιμασία δεν πήγε χαμένη. Είναι συναισθήματα που δεν τα ξεχνάς».

Επειδή αναφέρθηκες στο θέμα της προετοιμασίας, πως μπορείς κάθε μέρα να βρίσκεσαι στα όρια;

«Από μικρή έμαθα να ζω μέσα στον πρωταθλητισμό και μέσα στο πρόγραμμα. Πριν την κρίση και σε πιο μικρές ηλικίες ήταν ακόμα καλύτερα. Όταν ήμασταν στην Εθνική, μας πήγαιναν σ' ένα ξενοδοχείο για δύο μήνες, κάναμε προπόνηση, τρώγαμε, κοιμόμασταν... Είχες μεγαλύτερη απόδοση, γιατί τα πάντα ήταν χτισμένα γύρω από το στόχο που είχες.

Μετά, που μεγάλωνες, δεν ήσουν πια το παιδάκι που πλήρωνε ο γονιός σου. Είχες το σπίτι σου, πλήρωνες για το φαγητό σου, για το ενοίκιό σου... Χάνεις τουλάχιστον ένα 10% της απόδοσής σου, γιατί δεν τρως σωστά, δεν ξεκουράζεσαι σωστά και απλά προτεραιότητά σου δεν είναι μόνο ο πρωταθλητισμός. Ερχεται στη μέση και το βιοποριστικό για το οποίο οφείλεις να φροντίσεις».

Άρα, στην Ελλάδα τουλάχιστον, είναι πολύ δύσκολο να ασχοληθείς επαγγελματικά με το Τάε Κβον Ντο;

«Κοιτάξτε να δείτε, γενικότερα σ' όλα τα αθλήματα η Ελλάδα στερείται σε πολλά. Αυτό το είδαμε και στου τελευταίους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου βγήκαν πολλοί αθλητές και έκαναν πολλά παράπονα για τις συνθήκες προπονήσεων και τις υποδομές που δυστυχώς δεν υπάρχουν. Ο Έλληνας αθλητής είναι πάντα... εκεί και πρωταγωνιστεί γιατί έχει να αντιμετωπίσει περισσότερες δυσκολίες από έναν Ιταλό για παράδειγμα. Θα κάνει μεγαλύτερες θυσίες και θα δυσκολευτεί για να φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο αλλά μπορεί να τα καταφέρει. Μόνο και μόνο που δεν υπάρχει κάποια χορηγία ή επιδότηση - δεν ξέρω πως να το πω - σε κάποιον αθλητή που πάει καλά ή κάποιο κατάλληλο στάδιο για να προπονείται... Στο εξωτερικό, υπάρχουν χώρες, που αν οι αθλητές τους πάρουθν διεθνές μετάλλιο τους δίνουν μισθό εφ' όρου ζωής. Δεν το συζητάμε».

Αυτές οι δυσκολίες σας κάνουν και πιο ανταγωνιστικούς;

«Σε πεισμώνουν, σίγουρα σε πεισμώνουν. Πολλοί το λένε ότι οι Ελληνες παίζουν με ψυχή. Λες "όχι, θα τα καταφέρω"».

Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία σου;

«Νομίζω το κομμάτι της διατροφής, όταν έπρεπε να χάσω κάποια κιλά σε περιορισμένο χρόνο, ενώ παράλληλα έπρεπε να φροντίσω για τη διατροφή μου, για την εργασία μου, τις προπονήσεις μου. Δεν είναι το ίδιο το να έχεις το φαγητό σου έτοιμο από το να πάρεις, να το μαγειρέψεις και να το φας».

Η νίκη που συναισθηματικά ήταν πιο έντονη για εσένα;

«Στο Αζερμπαϊτζάν γιατί ήταν ένα μετάλλιο που δεν το παίρνεις απλά και μόνο επειδή μπήκες στην Εθνική. Δεν το κατακτά ο καθένας. Θυμάμαι ότι το βράδυ στο ξενοδοχείο, κοιμήθηκα ενώ το είχα βάλει κάτω από το μαξιλάρι μου. Ήταν τόσο πολύ έντονο. Θυμάμαι όμως άλλη μια νίκη μου. Είχα πάει στην Ουκρανία και πριν τον αγώνα είχα πάθει διάστρεμμα. Δεν ήξερα καν αν θα αγωνιστώ και ήμουν για μια εβδομάδα με πάγους, δεν περπατούσα καν. Όμως, μέσα απ' αυτήν τη δυσκολία, πείσμωσα περισσότερο. Ενιωσα ότι ήθελα να ανέβω στο βάθρο ακόμα πιο πολύ. Δεν ξέρω πως να τα εξηγήσω».

Τελικά, τι έκανες;

«Βγήκα πρώτη».

Το Τάε Κβον Ντο είναι ένα πολύ απαιτητικό άθλημα σωματικά και πνευματικά. Μία γυναίκα πως διαχειρίζεται τις μέρες της περιόδου; Τι κάνει στις προπονήσεις και τι όταν παίζει αγώνες; Υπάρχει διαφορετική προσέγγιση;

«Προφανώς μου έχουν συμβεί όλα και σε αγώνες και σε προπόνηση. Τις μέρες τις περιόδου κάποιες ασκήσεις τις κάνεις πιο δύσκολα λόγω των πόνων που νιώθεις. Κάποια ανοίγματα, κάποια απ τσάκι. Και θα λερωθούμε και θα πονέσουμε... Αυτό θα γίνει και στον αγώνα. Εννοείται μού έχει συμβεί να λερωθώ. Πας αλλάζεις και συνεχίζεις. Είναι μια δυσκολία, αλλά στον αγώνα τον πόνο δεν τον νιώθεις τόσο όσο στην προπόνηση λόγω της έντασης που έχεις. Εδώ δεν καταλαβαίνεις την κλωτσιά που θα φας. Θεωρώ ότι μία γυναίκα μόνο και μόνο που μπαίνει να κάνει προπόνηση έχοντας περίοδο, είναι σκληρή. Δεν είναι εύκολο».

Ενιωσες ποτέ αυτήν τη διάκριση που γίνεται μεταξύ άντρα και γυναίκας;

«Το Τάε Κβον Ντο ως άθλημα χωρίζεται σε κατηγορίες: Γυναίκες - Άντρες. Οπότε ο καθένας πάει στη μεριά του. Τώρα το να πει κάποιος "α, αυτή είναι γυναίκα", ως αθλήτρια δεν το βίωσα. Αναγνωρίζουν και σήμερα το τι έχω καταφέρει.

Τώρα, ως προπονήτρια δεν μπορώ να πω ότι ισχύει το ίδιο. Έτσι κι έτσι... Νομίζω ότι υπάρχει μια επιφύλαξη ακόμη όταν βλέπουν μια γυναίκα προπονήτρια. Στο χώρο του Τάε Κβον Ντο δεν υπάρχουν πολλές προπονήτριες. Αν κοιτάξετε, θα βρείτε 4-5, δεν είναι πολλές. Αυτό ξεκινάει από την κοινωνία και μπαίνει και στο άθλημα. Όμως, αυτό αλλάζει. Σιγά σιγά αλλάζει».

Τί είναι αυτό που θεωρείς ότι πρέπει να αλλάξει δομικά για να αλλάξει κι η αντίληψη του «α, είναι γυναίκα» που ενδεχομένως να υπάρχει;

«Δύσκολη ερώτηση. Πρέπει να αρχίσουμε να αλλάζουμε εμείς πρώτα. Πρόσφατα σε μια συζήτηση που είχαμε με μια παγκόσμια πρωταθλήτρια, θυμάμαι να λέει: "Φέρομαι αντρικά μέσα στον αγωνιστικό χώρο για να μην με αντιμετωπίζουν σαν τις άλλες κοπέλες για τις οποίες χρησιμοποιούν σεξιστικά σχόλια". Και σκέφτομαι ότι δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα σε κάποιον άντρα ή γυναίκα. Πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας και να προχωράμε. Όπως αθλητικά δεν έχω να αποδείξω κάτι σε κάποιον, έτσι κι ως προπονήτρια με τη δουλειά μου θα καταλάβουν αν χωράει η διάκριση άντρας/γυναίκα. Δεν έχω να επιβάλλω κάτι σε κάποιον».

Τι είναι αυτό που σε έχει στεναχωρήσει περισσότερο στο άθλημα αυτό;

«Αγωνιστικά, όταν με έχουν αδικήσει. Μάλιστα, δεν ήταν γιατί ήθελαν να προωθήσουν μια καλή αθλήτρια, αλλά γιατί υπήρχαν συμφέροντα. Με είχε στεναχωρήσει, αλλά θα πω ό,τι λέω και στους μαθητές μου: "Υπάρχουν κάποιοι που έχουν τις δικές τους απόψεις και κρίσεις και εσύ είσαι εκεί για να διεκδικήσεις αυτό που σου αξίζει". Εχασα και με αδίκησαν; Θα δουλέψω πιο πολύ ώστε την επόμενη φορά να κάνω πιο ξεκάθαρη τη νίκη μου και να μην μπορεί να με αδικήσει κάποιος. Στεναχωρήθηκα γιατί δεν πήγα στην Εθνική εκείνη τη χρονιά, αλλά τελικά εκεί πήγα. Οι διαιτητές δεν είναι μηχανές. Μπορεί όντως να σε αδικήσουν από λάθος. Εσύ όταν δεν θα πάρεις τον πόντο που άξιζες, τι έκανες για να πιέσεις ώστε να τον διεκδικήσεις στην επόμενη μάχη που έδωσες; Την αδικία δεν την αλλάζεις. Αυτό που σας είπα ήταν και το πρώτο μου "χαστούκι", άργησα πολύ να το ξεπεράσω».

Είπες ποτέ «τα παρατάω»;

«Ναι, ήταν η περίοδος που είχα μαζέψει όλα μου τα πράγματα και είπα "τέλος". Ήταν το καλοκαίρι πριν πάω στον Ολυμπιακό. Εείχα μαζέψει όλα μου τα πράγματα, τα είχα βάλει σε σάκους και είχα αποφασίσει ότι δεν θα ασχοληθώ ξανά με το Τάε Κβον Ντο».

Γιατί έγινε αυτό;

«Είχαν αρχίσει να βγαίνουν στην επιφάνεια όλες οι αδικίες που βίωσα. Είπα: "Πέρασες πολλά..."».

Θα έγινε και κάτι που θα σε ώθησε περισσότερο στην απόφαση αυτήν, όμως...

«Ναι. Όταν θα γίνει κάτι στην οικογένειά σου, γιατί στο Τάε Κβον Ντο με τους συναθλητές, τον προπονητή, τον προπονητή στην Εθνική, είμαστε μια οικογένεια, τότε... Ε, αυτό που έγινε τότε με πείραξε και το πήρα πιο βαριά απ' ότι ίσως θα έπρεπε. Είμαι και πιο συναισθηματική και είπα: "Γιατί; Κρίμα". Δεν υπάρχει λόγος να αναφερθώ σ' αυτό συγκεκριμένα. Με τα παιδιά από την ομάδα μου είμαστε μέχρι και σήμερα πολύ αγαπημένοι. Αν έχεις καλή ομάδα πας και καλύτερα. Σε ανεβάζουν και μέσα απ' αυτούς εξελίσσεσαι».

Υπήρξε προπονητής που σε απογοήτευσε;

«Εννοείται, στα 17 μου. Εκλαιγα και έλεγα ότι δεν θέλω να παίξω. Ήταν μια κατάσταση που είχε να κάνει με μια θέση που μου στέρησε. Ήταν δική μου, την άξιζα. Δεν μου εξηγήθηκε ποτέ το γιατί. Το μόνο που άκουσα ήταν: "Καλό είναι να μην πας". Ήταν ένας προπονητής που τον είχα πολλά χρόνια. Αν μου έλεγε "αυτό είναι κουζίνα κι όχι τραπέζι", θα το πίστευα. Ό,τι έγινε... έγινε».

Στο χώρο του αθλητισμού έχουν γίνει τελευταία αρκετές καταγγελίες που αφορούν περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης. Εσύ έχεις κάποια ανάλογη εμπειρία;

«Ναι, όταν ήμουν στην Α' Λυκείου. Συμμετείχαμε σ' ένα πρωτάθλημα Νεανίδων. Ενα πολύ ωραίο πρωτάθλημα, μέναμε στο Ολυμπιακό Χωριό και συμμετείχαν αθλητές απ' όλα τα αθλήματα στην Ελλάδα. Συνοδός μας ήταν ένας γιατρός. Αυτός ο γιατρός, έκανε κάποιες κινήσεις... Δεν ντρέπομαι να το πω. Τότε κάναμε προπονήσεις και μας είχαν πει ότι αν κάποιος είναι πιασμένος και χρειάζεται μασάζ να ενημερώσει για να πάει στο φυσικοθεραπευτή της ομάδας ποδοσφαίρου. Εγώ τότε ήμουν μικρούλα, δεν είχα κάνει και πολλές φυσικοθεραπείες. Είχα ενοχλήσεις στον τετρακέφαλο και ενημέρωσα το γιατρό. Κοίταξε ο άνθρωπος, λοιπόν, για να δει το πρόβλημα που είχα και μου είπε: "Την ημέρα που θα πάτε για να δείτε την Ελλάδα στο μπάσκετ, εσύ να μην πας στον αγώνα, έλα στο δωμάτιό μου για να σου κάνω μασάζ". Προφανώς και κατάλαβα ότι κάτι πήγαινε λάθος. Ενημέρωσα τον προπονητή μου, ο οποίος δεν με τρόμαξε ούτε είπε: "τι είναι αυτά που κάνει". Το χειρίστηκε σωστά, γιατί είχα αγώνες. Ετσι, μου είπε να πω ότι δεν θα πάω στον αγώνα μπάσκετ αλλά τελευταία στιγμή να έρθεις μαζί μας να μπεις στο πούλμαν. Ετσι, πήγα κανονικά στον αγώνα, ο γιατρός έμεινε πίσω. Μετά αυτός κάτι έκανε σε μια αθλήτρια της πάλης. Τι ακριβώς δεν έμαθα ποτέ, ο αρχηγός αποστολής το έμαθε και απλά αυτός ο γιατρός δεν υπήρξε ποτέ ξανά σε κάποια άλλη αποστολή».

Και πως ήρθε η απόφαση τελικά να μην τα παρατήσεις αλλά να συνεχίσεις προπονήτρια στον Ολυμπιακό;

«Επαιξα το τελευταίο μου Ευρωπαϊκό. Αποφάσισα να κλείσω έναν ωραίο κύκλο και να ανοίξω έναν άλλον. Εκλεισα αυτό το κομμάτι στα 28 μου χωρίς να πέσω. Ήθελα να ασχοληθώ και με τη διαιτολογία και να ανοίξω και τη δική μου σχολή. Με πήραν τηλέφωνο εκείνη την περίοδο, μου είπαν ότι είναι από έναν σύλλογο και να βρεθούμε να μιλήσουμε αν με ενδιέφερε. Δεν μου είχαν πει ποιος είναι ο σύλλογος. Βρεθήκαμε, τα είπαμε και εκεί μου πρότειναν να γίνω υπεύθυνη στο τμήμα του Ολυμπιακού. Και έτσι ασχολήθηκα. Προπονήτρια ήμουν και στον Όμιλο Γαία, αλλά υπεύθυνη ήταν η κα Σκεπετάρη που ήταν και προπονήτρια μου, αλλά υπεύθυνη ήμουν στον Ολυμπιακό».

Πως ήταν η περίοδος της μετάβασης;

«Δεν είναι πολύ εύκολο. Δυσκολεύτηκα γιατί ως αθλήτρια λες: "Ό,τι θέλω το κάνω". Ως προπονήτρια θα πρέπει να βρεις τον τρόπο να μεταλαμπαδεύσεις τη γνώση σου στον άλλον. Και στεναχωριέσαι όταν βλέπεις έναν αθλητή να μπορεί να το κάνει και απλά να μην το πιστεύει».

Από τον Ολυμπιακό τι κρατάς;

«Τι να πούμε... Ήταν η πρώτη μου εμπειρία ως προπονήτρια, εκεί πήρα και τα πρώτα μου μετάλλια ως προπονήτρια. Πήγα Σεπτέμβριο, γνώρισα τις πρώτες αθλήτριες και μετά από λίγο σε ένα διεθνές τουρνουά στη Βουλγαρία πήραμε μετάλλιο. Δεν το ξεχνάω αυτό! Αυτή ήταν η πρώτη φορά που έκανα καρέκλα-προπονήτρια. Είχαμε και τρομερό δέσιμο. Αυτό είναι το μυστικό και έρχεται με το χρόνο. Τα παιδάκι από την άλλη, έρχονται, κάνουν την προπόνησή τους και πάνε σπίτι τους. Όμως χτίζουν χαρακτήρα εκεί. Και έχεις ρόλο και εσύ στο πώς θα σέβεται τους γύρω του, πώς θα είναι καλός μαθητής, πώς θα εξελιχθεί ως αθλητής».

Πιο εύκολο είναι να προπονείς παιδάκια ή μεγαλύτερους;

«Ε, παιδάκια. Στα παιδάκια μαθαίνεις κλωτσιές... Είσαι η δασκάλα τους, σε κοιτάνε... Στους αθλητές πρέπει να μπεις σ' όλο το κομμάτι τους. Στο αγωνιστικό, στο ψυχολογικό. Είναι και το θέμα της περιόδου... Μία αθλήτρια μπορεί να έχει τις ορμόνες της, να έχει πάρει και κάποια κιλά παραπάνω πριν τη ζύγιση. Μπορεί να σε ρωτήσει ο αθλητής αν τον αγαπάς... Εχουμε κι αυτά».

Είπες κάτι που δεν το 'χα σκεφτεί. Μία αθλήτρια λόγω περιόδου, αν είναι λίγο πιο βαριά, δεν έχει άλλη μεταχείριση;

«Παλιά υπήρχε αυτό. Όταν έλεγες "είμαι αδιάθετη", υπήρχε ανοχή για κάποια γραμμάρια. Κόπηκε αυτό. Δεν ξέρω ακριβώς το λόγο, αλλά φαντάζομαι ότι το χρησιμοποιούσαν. Τώρα, έχεις δεν έχεις περίοδο πρέπει να είσαι στα κιλά σου. Αν πρέπει να είσαι 57 κιλά, πρέπει να είσαι 57 κιλά. 75 κιλά και 100 γραμμάρια δεν παίζεις».

Εσύ πόσα κιλά χρειάστηκε να χάσεις για να παίξεις αγώνα;

«Εχω χάσει 6 κιλά σε 5 μέρες».

Ακραίο. Πώς έγινε αυτό;

«Κατ' αρχάς να πω ότι τα ξαναπήρα αλλά πέρασα τη ζύγιση. Θυμάμαι ακριβώς όμως τι είχα φάει και τι είχα κάνει. Για 2 μέρες είχα φάει για πρωινό ένα βραστό αβγό, μεσημέρι ένα φιλέτο κοτόπουλο 120 γραμμάρια, ένα αγγούρι και το βράδυ έτρωγα ένα γιαούρτι με μία κουταλιά μέλι και πολύ λίγο νερό. Τις επόμενες 3 μέρες δεν είχα φάει και δεν έπινα νερό. Δεν το συστήνω αυτό σε κανέναν και καμία! Επίσης, έτρεχα με αντιανεμικά δύο φορές την ημέρα. Ήταν και καλοκαίρι».

Πώς «επιβίωσες»;

«Ήμουν πολύ αδύναμη, κοιμόμουν πολλές ώρες. Είναι λάθος, δεν το προτείνω σε κανέναν. Τότε αποφάσισα να σπουδάσω διαιτολογία. Ήμουν 17 ετών».

Τώρα, έχει τη δική σου σχολή στην Καλαμάτα.

«Τα βήματά μου έχουν γίνει όλα ομαλά. Πέρασα σχεδόν απ' όλα τα επίπεδα. Λέω σχεδόν γιατί δεν πήγα σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Πήγα σε Προ Ολυμπιακά τουρνουά, πήρα βαθμολογίες, έγινα αρχηγός Εθνικής ομάδας και έκλεισε ένας κύκλος πολύ ωραία. Μετά πήγα στον Ολυμπιακό ως προπονήτρια. Πήγα σε έναν μεγάλο σύλλογο, ξεκινώντας στα... βαθιά. Εκεί υπήρξε και το "εντάξει γυναίκα είναι, όχι άντρας". Υπήρχε κι η σύγκριση γιατί πριν από μένα υπήρχε ένας άλλος προπονητής. Επρεπε λοιπόν να αποδείξω - δυστυχώς - γρήγορα τί αξίζω έχοντας μπροστά μου τουρνουά στο εξωτερικό. Ετσι, εκεί ψήθηκα πιο γρήγορα. Τώρα στη δική μου σχολή, έχω εδώ τα παιδάκια μου. Τώρα μαθαίνει ο ένας τον άλλον. Εδώ είμαι μια προπονήτρια, που συστήνομαι σιγά σιγά».

Στην Καλαμάτα, που η κοινωνία είναι πιο κλειστή, καταλαβαίνει ο κόσμος την επιτυχία που κουβαλάς;

«Ναι το καταλαβαίνει. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν έχω διαφημιστεί πάρα πολύ. Κάπως μου ακούγεται όταν μιλάω για μένα, ούτε τα τρόπαιά μου δεν έχω βάλει στη σχολή μου. Στην επαρχία όμως ακούγεται πιο εύκολα η επιτυχία σου. Στην Αθήνα όχι τόσο».

Ως προπονήτρια ονειρεύεσαι τους Ολυμπιακούς Αγώνες;

«Είναι ένα μακρινό όνειρο. Αυτό που θέλω αυτήν τη στιγμή είναι να δημιουργήσω έναν σύλλογο που θα προάγει τον υγιή αθλητισμό. Να μαθαίνουν τα παιδιά να έχουν αθλητική παιδεία. Κι αν κάποιος έχει το ταλέντο να πάει ως εκεί θα το κυνηγήσω και εγώ μαζί του,. Απλά δεν θα χρησιμοποιούσα πλάγια μέσα. Θα έκανα τα αδύνατα δυνατά όμως για να πάει στο σπουδαιότερο αθλητικό γεγονός του πλανήτη κάποιος που πραγματικά τ' αξίζει».

Τι θα ήθελες να αλλάξει από την Ομοσπονδία ώστε να έχουμε πιο «δυνατή» παρουσία του Τάε Κβον Ντο στους Ολυμπιακούς Αγώνες;

«Θεωρώ ότι κάνουν βήματα. Αν δεν κάνω λάθος είχαμε να δώσουμε συμμετοχή σε δύο Ολυμπιάδες. Πρώτη φορά νομίζω ότι είχαμε μία αθλήτρια σαν συμμετοχή στο Τάε Κβον Ντο μετά τις δύο Ολυμπιάδες. Προχωράμε και εμείς! Εγιναν βήματα, στήριξαν, έγινε μια προετοιμασία καλή τα τελευταία δύο χρόνια. Αν δεν υπάρχει στήριξη για την προετοιμασία δεν μπορείς να πας στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ενας αθλητής στο εξωτερικό έχει την προπόνησή του, τη διατροφή του, το φυσικοθεραπευτή του. Η ψυχολογία του και μόνο είναι διαφορετική. Η αθλήτριά μας, μπήκε στην 8άδα, ήταν πολύ καλή. Είναι η Φανή Τζέλη. Είναι και μικρή και έχει μέλλον».