Τα πράγματα είναι πολύ απλά: Δεν υπάρχει καμία ντροπή για κανένα αποτέλεσμα στον αθλητισμό. Καμία ήττα και κανένας αποκλεισμός δεν ντροπιάζει κανένα έθνος και καμία χώρα. Και το αναφέρω πρώτο-πρώτο αυτό για να γίνει γρήγορα αντιληπτό.
Η Μαρία Σάκκαρη είναι φανερά πιεσμένη και σε κακή ψυχολογική κατάσταση από τα αποτελέσματά της τη φετινή σεζόν. Ο πρόωρος αποκλεισμός της από τον πρώτο γύρο των Roland Garros, Wimbledon και US Open έφεραν το ξέσπασπά της και τα δάκρυα μετά την ήττα από την Μασάροβα, μια αντίδραση ανθρώπινη και απόλυτα κατανοητή, για μια αθλήτρια εκ των κορυφαίων του κόσμου, που ξέρει τις δυνατότητές της και νιώθει πως απογοητεύει πρώτα απ’ όλα τον εαυτό της.
Αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση, ότι ντροπιάζει την Ελλάδα. Έχουμε πάρα πολλά πράγματα για να νιώθουμε ντροπή στον ελληνικό αθλητισμό, τα εντός των αγωνιστικών χώρων αποτελέσματα όμως είναι τα μοναδικά που δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.
Ντροπή είναι να σφάζονται κυριολεκτικά άνθρωποι γιατί υποστηρίζουν μια οποιαδήποτε ομάδα, ντροπή είναι να σχεδιάζονται πεσίματα και ταξίδια στο εξωτερικό με πρόσχημα τις ομάδες για να παίζουν ξύλο οι «υπέροχοι λαοί», ντροπή είναι επαγγελματίες αθλητές να μην λαμβάνουν τα δεδουλευμένα τους και να σκέφτονται την αυτοκτονία, ντροπή είναι να μην έχουν χώρους να προπονηθούν αθλητές επιπέδου Ολυμπιακών Αγώνων, ντροπή είναι να εύχονται καρκίνους και θανάτους οι «υπέροχοι λαοί» στις κερκίδες.
Ντροπή δεν είναι μία ήττα κι ένας αποκλεισμός. Είναι απόλυτα κατανοητή η απογοήτευση που νιώθουν οι αθλητές. Αυτοί μόνο ξέρουν το βάρος που κουβαλούν στις πλάτες τους για επιτυχίες και αποτελέσματα, όμως και η ήττα είναι μέσα στο πρόγραμμα.
Ο αθλητισμός δεν είναι μόνο νίκες. Γι’ αυτό και είναι τόσο συναρπαστικός. Κανένας και καμία δεν υπογράφει συμβόλαιο για κατακτήσεις τροπαίων. Αν ήταν έτσι, δεν θα ασχολούταν άνθρωπος με τα σπορ.
Η Μαρία Σάκκαρη είναι μία εκ των κορυφαίων τενιστριών στον κόσμο. Έχει σκαρφαλώσει στο Νο. 3 της παγκόσμιας κατάταξης, έχει παίξει σε δύο ημιτελικούς Grand Slam και μαζί με τον Στέφανο Τσιτσιπά είναι ο λόγος που μια ολόκληρη χώρα ξαφνικά απέκτησε ενδιαφέρον για ένα άθλημα που για δεκαετίες ολόκληρες παρέμενε το… βίτσιο κάποιων λίγων «περίεργων».
Ίσως ακόμα και η ίδια δεν έχει καταλάβει ακόμα τι έχει προσφέρει στον ελληνικό αθλητισμό. Ή ίσως το έχει καταλάβει και γι’ αυτό νιώθει μια έξτρα πίεση κάθε φορά που αγωνίζεται.
Η αλήθεια είναι όμως, πως και δέκα Grand Slams να κατακτήσει από εδώ και πέρα, αυτό δεν θα αλλάξει την κληρονομιά της στο άθλημα στην Ελλάδα. Το legacy της είναι παγιωμένο στις συνειδήσεις όλων των Ελλήνων φιλάθλων.
Προφανώς, έχει πολλά πράγματα να δει με την ομάδα της. Υπάρχουν λόγοι, αγωνιστικοί και ψυχολογικοί, που η χρονιά της φέτος δεν ήταν αυτή που περίμενε, αν και δεν ήταν τελείως καταστροφική. Είναι δεδομένο πως χρειάζεται ένας υγιής και ψύχραιμος απολογισμός, για να προχωρήσει στη συνέχεια.
Από αυτή την εξίσωση, όμως, μπορεί να βγάλει τα συναισθήματα των Ελλήνων. Δεν χρωστάει τίποτα σε κανέναν φίλαθλο και δεν πρέπει να κουβαλάει κανένα βάρος προσδοκιών, πέρα από τις δικές της και της ομάδας της.
Η δουλειά των φιλάθλων είναι να υποστηρίζουν τους αθλητές στα καλά και τα άσχημα, στα εύκολα και τα δύσκολα. Η τοξικότητα στις κερκίδες και τα social media θα πρέπει να αφήνει παγερά αδιάφορους όλους τους αθλητές.
Η κριτική είναι μέσα στο παιχνίδι, οι απαιτήσεις επίσης. Αν όμως ο κάθε αθλητής και η κάθε αθλήτρια επηρεάζονται από όσα γράφονται και λέγονται γι’ αυτούς κι αυτές, τότε θα χαθούν σε έναν αδυσώπητο κυκλώνα φιλοδοξιών χωρίς τέλος. Οι φίλαθλοι και οι εκάστοτε υποστηρικτές δεν είναι ποτέ ευχαριστημένοι. Πάντα θέλουν νίκες, πάντα θέλουν το επόμενο τουρνουά, τον επόμενο τίτλο. Ακούγεται υγιές και φυσιολογικό αυτό;