Ανθούλη στο GWomen: «Μαγική χρονιά με τον Παναθηναϊκό, φοβάμαι μήπως μία μέρα ξυπνήσω κι είναι όλα ένα όνειρο»

Η χρονιά που ακόμη δεν μπορεί να πιστέψει πως έζησε

Ποιες ήταν οι σκέψεις σου μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος;

Ούρλιαζα μέσα μου, πανηγύριζα και δεν περνούσε καμία σκέψη από το κεφάλι μου. Ήταν όλο χαρά, ουρλιαχτά και πανηγυρισμοί. Μου φαινόταν τρελό. Από την αρχή της χρονιάς έλεγα πως κάποια στιγμή θα ξυπνήσω, ακόμη και τώρα το λέω πως κάποια στιγμή θα ξυπνήσω και θα είναι όλα ένα όνειρο. Δεν το έχω καταλάβει ακόμη.

Και για πρώτη φορά με τόσο κόσμο μέσα στο γήπεδο, δεν το έχουμε δει ξανά αυτό σε αγώνα βόλεϊ γυναικών...

Ανατριχίλα. Από πάνω μέχρι κάτω ανατριχίλα. Λέω: «Εδώ είμαστε, θα γίνει πανικός». Ήταν ένα σοκ γιατί το γήπεδο είναι τεράστιο. Ήταν και λίγο δύσκολο να προσαρμοστούμε εκεί, είχαμε μόνο δύο μέρες, αλλά βέβαια πόσο δύσκολο ήταν και για τον Ολυμπιακό αντίστοιχα. Στην τελική τα καταφέραμε όμως.

Πιστεύω πως αν υπήρχε και η προβολή, αν ήμασταν στην τηλεόραση δηλαδή, θα είχε και ακόμη περισσότερο κόσμο στο γήπεδο. Είναι το βασικότερο μέσο για να δείξεις κάτι καλό. Όλα τα μικρά παιδάκια που έρχονται εκεί, βλέπουν την Εθνική σαν όνειρο, είναι φοβερό. Είναι πολύ αγνό αυτό όταν γίνεται, μου φαίνεται πάρα πολύ γλυκό και δεν γίνεται να πεις όχι. Είναι το Highlight της μέρας τους, να πουν πως μετά το ματς πήγαν και έβγαλαν φωτογραφία με την τάδε αθλήτρια. Αυτό θα ήθελα κι εγώ να κάνω όταν ήμουν παιδάκι, θα πήγαινα στους αγώνες και μετά θα έβγαζα φωτογραφίες εννοείται.

Δεν με άγχωνε ο κόσμος αλλά και από την αντίπαλη ομάδα να είναι ο κόσμος πάλι δεν με αγχώνει. Δηλαδή μέσα στην ένταση του αγώνα δεν ακους ουσιαστικά το σύνθημα, δεν σκέφτεσαι αν βρίζουν εσένα ή την άλλη αλλά ακούς μόνο τη βαβούρα. Και όταν οι δικοί μας φώναζαν συνθήματα, εκείνη την ώρα δεν το ακούγαμε γιατί σκεφτόμαστε άλλα πράγματα όταν παίζουμε. Με ανέβαζε, σίγουρα, αυτό που όταν παίρναμε πόντο πανηγύριζε όλο το γήπεδο αλλά την ώρα της φάσης δεν το καταλαβαίνεις.

Σε εκτός έδρας αγώνα, κρατιέμαι να μη γελάσω με όσα ακούμε. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι έτσι περνούν καλά, έρχονται για να βρίσουν και να περάσουν καλά, τη βρίσκουν. Δεν θα κάτσω να ασχοληθώ, να ρωτήσω γιατί με βρίζεις οπότε ναι δεν με νοιάζει. Έτσι είναι πλέον στην Ελλάδα οπότε απλά το ξεπερνάς.

Ήταν όμως και μία χρονιά που είχε και την απώλεια το Κυπέλλου...

Αντικειμενικά η ΑΕΚ έπαιξε καλύτερα εκείνη τη μέρα, αντικειμενικά. Ήταν και πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα, υπήρχε άγχος και πίεση για να κρατήσουμε τα κεκτημένα αλλά έτσι είναι το βόλεϊ. Κερδίζει όποιος παίζει καλύτερα.

Μέσα μου ήμουν σίγουρη πως θα πετυχαίναμε τους στόχους της χρονιάς. Ήταν μία απογοήτευση η απώλεια του κυπέλλου αλλά και μετά από αυτό δεν ένιωσα ανασφάλεια ή άγχος. Είχαμε τόσο ωραίο κλίμα μεταξύ μας, τόσο καλά και σκεφτόμουν πως δεν γινόταν να μην πετύχουμε. Περάσαμε πόσες αλλαγές στο μεταξύ, αλλάξαμε προπονητή, παίκτριες έρχονταν, παίκτριες έφευγαν και από εκεί που ήμασταν 10 μετά γίναμε 16. Δηλαδή από την αλλαγή στην αλλαγή χρειαστήκαμε λίγο καιρό να προσαρμοστούμε και γι’ αυτό πιστεύω αργήσαμε να πάρουμε και τα πάνω μας.

Βάρος δεν ένιωσα από τους οπαδούς ας πούμε. Από πάντα υπήρχε ένα άγχος αλλά όπως δεν κατάλαβα και τώρα πως πήραμε πρωτάθλημα, έτσι μου είχε πάρει και τότε 2-3 μήνες να καταλάβω πως πήγα στον Παναθηναϊκό. Γίνεται συνήθεια από τη μία αλλά από την άλλη είχα περάσει κάποιες κρίσεις πανικού και ένα διάστημα περνούσα κρίσεις άγχους. Τότε πήγα και σε ψυχολόγο και με βοήθησε και τα κορίτσια με βοήθησαν πολύ και το ξεπέρασα.

Ο γυμναστής μας έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο φέτος για όλες μας. Ήταν εκεί. Δεν το έχω ξαναδεί αυτό. Όλες τις ώρες, για αποθεραπεία, για μασάζ, για ό,τι θέλαμε.

Εσύ βρίσκεσαι και σε μία θέση που παίρνεις πολλές επιθέσεις, είναι δύσκολη. Πως το διαχειρίζεσαι αυτό;

Δεν ξέρω, κάπως μου βγαίνει. Τα κορίτσια με υποστήριζαν, με βοηθούσαν πολύ στην προπόνηση και το κλίμα ήταν πολύ καλό και ένιωθα πολύ οικειότητα όπως με βοήθησε πολύ και ο προπονητής μου να πάρω τα πάνω μου. Δεν το έχω επεξεργαστεί πολύ πως ίσως έχω τόσο σοβαρό ρόλο στην ομάδα. Ίσως και επίτηδες να το κάνω γιατί μπορεί να ένιωθα άγχος και να μην μου έβγαινε καλά αλλά έτσι είναι, αυτόν τον δρόμο επέλεξα.

Δυστυχώς, όμως, οι αγώνες σας δεν καλύπτονταν τηλεοπτικά και δεν είδαμε στην τηλεόραση ούτε τον τελικό.

Στους άνδρες, από τα play-offs και μετά έπαιζαν όλα τα ματς στην τηλεόραση κανονικά. Είναι πάρα πολύ άδικο αυτό, που εμείς δεν ήμασταν πουθενά. Είναι κρίμα. Αντί να δείχουμε στον κόσμο πως παίζουμε ένα τόσο ωραίο άθλημα και πως υπάρχει τόσο πάθος, δεν δείχνουμε ούτε τους τελικούς. Δεν γίνεται να μην δείχνουμε ούτε τους τελικούς. Έχει ανέβει τόσο πολύ το πρωτάθλημα, την Α1 το καλύτερο επίπεδο του αθλήματος στην Ελλάδα και να μην το βλέπουμε αλλά Β’ και Γ΄ Εθνική ποδοσφαίρου βλέπουμε κανονικά στην τηλεόραση. Είναι άσχημο και άδικο για εμάς.

Αν έπρεπε να βάλεις έναν τίτλο στη χρονιά σου στον Παναθηναϊκό;

«Unexpected-απροσδόκητο. Όχι γιατί πήραμε το πρωτάθλημα αλλά επειδή το πρωτάθλημα είχε ανέβει αρκετά σε επίπεδο δεν ήξερε κανείς ποιος θα πάρει το κύπελλο, ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα, δεν ήταν τίποτα προβλέψιμο. Όλη η χρονιά ήταν ένα highlight. Έγιναν τόσα πολλά πράγματα και δεν θυμάμαι ούτε τα μισά από όσα έγιναν. Με βοήθησαν όλα να ωριμάσω σαν άνθρωπος και σαν παίκτρια, έγινα άλλος άνθρωπος. Ήταν μία υπέροχη χρονιά για μένα».

Μέσα σε 4 χρόνια έχουν γίνει μεγάλες αλλαγές στη ζωή σου, από το σχολείο βρέθηκες στον Άρη και την Α1 και μέχρι να παίζεις βασική στον Παναθηναϊκό. Πως ήταν όλο αυτό για σένα;

Μη μου τα λες έτσι γιατί φοβάμαι πως από στιγμή σε στιγμή θα ξυπνήσω και θα έχω δει όνειρο, δεν θα έχω προπόνηση. Μου φαίνεται απίστευτο. Βέβαια θεωρώ πως έγιναν όλα τόσο γρήγορα που δεν ήταν καλό για μένα και την ψυχική μου υγεία γιατί δεν πέρασα ακριβώς την εφηβεία που περνούν όλοι. Εκεί στα 15-16 που θα έπρεπε να… γίνω άνθρωπος, να ξεκινήσω να κοινωνικοποιούμαι και να διαμορφώνομαι ήρθε ο κορονοϊός. Στο μηδέν αυτό. Και μετά πήγα στην Αθήνα, έγινε ένα κάθετο άλμα και έγινα ένας άλλος άνθρωπος. Η μάνα μου τα έχει πάθει όλα… Μα κι εγώ δεν τα θυμάμαι όλα πλέον, απλά ορισμένες φορές θυμάμαι κάτι και λέω: «Α, ναι! Έγινε κι αυτό».

Στο Μαρούσι και όπου είναι περισσότεροι Παναθηναϊκοί είχα περισσότερη αναγνώριση αλλά γενικά παντού πλέον, όπου κι αν είμαι, φοράω τα ακουστικά μου και απλά προχωράω γιατί κάποια βλέμματα είναι τόσο αδιάκριτα που καταλήγει εκνευριστικό. Δεν με ενοχλεί ακριβώς αλλά είναι αυτή η αδιακρισία.

Βέβαια τυχαίνει να πήγαινα αρκετά στον Πειραιά, εκεί ήταν ο ψυχολόγος μου. Δεν φοβόμουν αλλά έχει τύχει να πάω κατευθείαν μετά την προπόνηση και να κρατάω την τσάντα του Παναθηναϊκού και έχω βάλει πάνω tape για να το καλύψω. Μία άλλη μέρα φορούσα το μπουφάν και κρατούσα με το χέρι μου το σήμα, γιατί φοβάσαι κάπως. Με κοιτούσαν οι γύρω μου δηλαδή. Δεν ένιωθα ότι προκαλούσα αλλά μπορεί να συνέβαινε το πιο απλό, να με βρίσει κάποιος κι εγώ να πρέπει να ασχοληθώ με τον κάθε «βαρεμένο» που θα νομίζει πως πήγα στον Πειραιά για να φλεξάρω πως είμαι Παναθηναϊκός. Μία φορά ήμουν στους Αμπελόκηπους, στον σταθμό μετρό, και έβλεπα ένα παιδάκι που φορούσε εμφάνιση Ολυμπιακού και αγχωνόμουν πραγματικά για το παιδάκι και μήπως κάποιος το πειράξει. Μέσα στο γήπεδο είναι όλα πολύ ωραία, το κλίμα είναι τέλειο, ναι αλλά από έξω…

Τι πήρες από κάθε βήμα που έκανες και τις ομάδες που έπαιξες;

Από τον Άρη πήρα την εμπειρία μου στην Α1, για πρώτη φορά. Τότε είχα αρχίσει κάπως να ανεβαίνω, η εμπειρία της βασικής είναι η βάση που έφτιαξα. Είχα καλές συμπαίκτριες, πήρα πολλές εμπειρίες.

Εκείνη η χρονιά ήταν μία περίοδος για μένα που έπαθα σοκ. Εκεί που ήμουν στο «θα παίζω και βόλεϊ μαζί με όλα τα υπόλοιπα», ξαφνικά πήγαμε σε συνεντεύξεις και τηλεόραση, που μου ήταν πρωτόγνωρα. Δεν τα κατάλαβα καν αυτά, παίζει αν συνειδητοποίησα όσα έχουν συμβεί κάπου φέτος. Γιατί δεν με είχε προετοιμάσει κανείς. Οι γονείς μου βοήθησαν όσο μπορούσαν αλλά κι εκείνοι δεν είχαν ζήσει κάτι τέτοιο, ήταν πρωτόγνωρο. Ήταν απότομο και ακόμη είναι… κάπως.

Στο σχολείο ήμασταν όλοι αθλητές, το μισό βόλεϊ της Θεσσαλονίκης ήταν εκεί δηλαδή και ήξεραν κάπως πως ήταν η φάση μου. Δεν είχα πολύ ανοιχτό κύκλο στο σχολείο μου, όμως, θυμάμαι πως έκανα παρέα με πέντε άτομα ή δέκα μαξ. Δεν δέχθηκα καμία διαφορετική αντίδραση, ούτε για τα οπαδικά γιατί ήμασταν παίκτριες από τον Άρη και από τον ΠΑΟΚ και δεν υπήρχε καμία «κόντρα».

Βέβαια, πιστεύω όλοι ίσως να έχουμε περάσει λίγο μπούλινγκ στη ζωή μας.Παιδιά χωρίς φίλτρο ήταν. Αφιλτράριστα σχόλια που δεν ήξερα πως να τα διαχειριστώ. Απλά από το γυμνάσιο και μετά ήμουν όπως τώρα, που δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα κάτι. Δεν ήμουν και πολύ κοινωνική, antisocial και μιλούσα με δύο άτομα ας πούμε. Στη Βούλα στο σχολείο, Γ’ Λυκείου, μιλούσα με ένα άτομο, ούτε με τη διπλανή μου. Δεν είναι ότι με πείραζε, απλά έτσι είμαι.

«Να πάρω εμπειρία και πίεση και έπειτα να φύγω στο εξωτερικό, αυτό είχα σκεφτεί πριν ξεκινήσω στον Παναθηναϊκό»

Στη Θέτιδα, θυμάμαι, όταν πήγαμε πρώτη φορά να δούμε το σπίτι στη Βούλα κτλ. και σκέφτηκα «Μα τι παράδεισος είναι αυτός;» και μετά πήγα μία βόλτα στο κέντρο και λέω «Α, αυτή είναι η Αθήνα!». Εκεί ήταν ένα πιο οικογενειακό κλίμα και πιο χαλαρά, πιο μακριά από την υπόλοιπη Αθήνα. Ήμουν και ανήλικο τότε… Τους αγαπώ πολύ όλους από την ομάδα, τους έχω στην καρδιά μου. Τώρα για την Αθήνα, είμαι εδώ δύο χρόνια και δεν έχω πάει παντού φυσικά. Έχει τόσα πράγματα να κάνεις, απίστευτο μου φαίνεται. Μέσα στη χρονιά φέτος έκανα… πάρα πολλά τατουάζ. Δεν έβγαινα πολύ έξω, «έκοβα» βόλτες όμως απλά βόλτες».

Και ήρθε η πρόταση του Παναθηναϊκού. Πότε έγινε η προσέγγιση;

«Από τον Παναθηναϊκό, με πλησίασαν και μου είπαν πως με θέλουν στην ομάδα, γύρω στον Φεβρουάριο ή Μάρτιο. Συγκεκριμένα μίλησα με τον Θάνο Αραγιάννη και συμφώνησα αμέσως. Ήταν η καλύτερη επιλογή να παίξω ακόμη μία χρονιά βασική, να πάρω εμπειρία και πίεση και… ένα πρωτάθλημα και μετά να φύγω. Το μυαλό ήταν στο εξωτερικό γιατί καλώς ή κακώς είναι πιο επαγγελματικά, αν και ο Παναθηναϊκός είναι από τα πιο επαγγελματικά σωματεία στην Ελλάδα. Πέρασα πάρα πολύ ωραία φέτος παρά τις δυσκολίες και τις ήττες, και εξωγηπεδικά πέρασα πολύ ωραία, αλλά ήμουν αποφασισμένη να φύγω. Είπαμε με τον μάνατζερ να ξεκινήσω σε μία λίγκα υψηλότερου επιπέδου, με άλλες συναθλήτριες, να παίξω με ανώτερες ομάδες. Είναι ένα βήμα παραπέρα».

Η ομάδα δεν ξεκίνησε καλά, ωστόσο ο ερχομός του Καλμαζίδη φάνηκε να αλλάζει τον Παναθηναϊκό. Τι ήταν αυτό που άλλαξε;

«Ο Καλματζίδης έφερε ένα πιο χαλαρό κλίμα στην ομάδα, έκανε την πλάκα του. Και να χάναμε 20-10 ήταν ήρεμος, μας έδινε οδηγίες χωρίς να υπάρχει πανικός κι αυτό μας βοήθησε πολύ. Και μέσα στο Ρέντη, πιστεύω, η ηρεμία του και το ότι δεν φώναζε μας βοήθησε πάρα πολύ. Εννοείται βοήθησε πολύ και σε τακτική, αλλά η ηρεμία που έβγαζε ήταν αυτό που άλλαξε σε μεγάλο βαθμό την εικόνα της ομάδας».

Και τώρα Ιταλία. Υπάρχει πίεση και άγχος πηγαίνοντας στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου; Και που θα ήθελες να φτάσεις; Ποια τα όνειρά σου;

«Δε με φοβίζει να πάω στην Ιταλία, πηγαίνω για να δουλέψω. Αυτό πρέπει να κάνω γιατί τεχνικά δεν είμαι ολοκληρωμένη, καθόλου, και πρέπει να δουλέψω στα βάρη μου πχ. χωρίς την πίεση του να πρέπει να αποδώσω στο γήπεδο όπως είμαι τώρα βασική. Είχα κάποιες προτάσεις να παίξω στη Γαλλία βασική αλλά δεν ήθελα γιατί δεν ήθελα να βγω απλά στο εξωτερικό, έχει σημασία το τί θα κάνω εκεί. Ήθελα να μην έχω την ίδια πίεση που είχα τώρα και να αφοσιωθώ στο δικό μου κομμάτι, στα τεχνικά και τα βάρη που είναι ακραία σημαντικά.

Δεν ξέρω που θέλω να φτάσω, δεν έχω σκεφτεί ομάδα ή χώρα αλλά θέλω να φτάσω στο πικ των ικανοτήτων μου. Όπου φτάσω, δεν ξέρω μέχρι πού μπορώ. Έχω ακούσει να μου λένε διάφορα αλλά δεν ξέρω ακόμη».

Πως ήταν όταν έφυγες από τη Θεσσαλονίκη πρώτη φορά; Και πως διαχειρίζονται οι γονείς σου όλα όσα έχουν συμβεί, που φεύγεις ξανά για ακόμη πιο μακριά...

Είναι πολύ δύσκολο να διατηρήσεις φιλίες όταν φεύγεις, εκεί φαίνονται οι φίλοι βέβαια. Έχω κρατήσει πολύ λίγες επαφές με άτομα στη Θεσσαλονίκη αλλά έτσι φάνηκε πόσο θέλει κάποιος να είστε φίλοι, και το αντίθετο φυσικά. Στην αρχή είχα πάθει σοκ γιατί πέρασα καραντίνα δύο χρόνια, μέσα και μετά εδώ ήταν σοκ.

Είναι μέρος του αθλητισμού αυτό. Καλώς ή κακώς θα χρειαστεί να αλλάξεις συχνά περιβάλλοντα, είναι μία θυσία που πρέπει να κάνεις. Ο πρωταθλητισμός έτσι είναι, θυσιάζεις φιλίες, χρόνο ίσως κάποιο μέρος της διασκέδασης. Έχω αποφασίσει όμως πως αυτό είναι που θέλω να κάνω και άρα πρέπει να γίνουν αυτά. Το ότι ξεκίνησα από τόσο μικρή δεν ξέρω αν είναι ακριβώς καλό γιατί «έχασα» πολλά από όταν περνούσα την εφηβεία μου. Αλλά ξέρω πως αυτό θέλω να κάνω, αν δεν ήθελα να κάνω αυτή τη ζωή δεν θα την έκανα. Πάρα πολλές φορές μπορεί να γκρινιάξω γιατί έχω προπόνηση το πρωί, γιατί πρέπει να βγω και δεν μπορώ και διάφορα άλλα όμως στην τελική αν δεν θέλεις να αφήσεις αυτά για να κάνεις κάτι άλλο, μην το κάνεις. Μην κάνεις πρωταθλητισμό. Και το λέω και για μένα αυτό γιατί πολλές φορές γκρινιάζω.

Η μαμά μου, την πρώτη φορά που έφυγα, με έπαιρνε τηλέφωνο το πρωί, στο διάλειμμα, πριν την προπόνηση, μετά την προπόνηση, πριν φάω… Την καταλαβαίνω φυσικά, προφανώς θα είναι υπερπροστατευτική! Ο μπαμπάς μου ενθουσιάζεται πολύ με όλα αυτά, όχι για να φλεξάρει αλλά γιατί του αρέσει πολύ όλο αυτό που γίνεται αλλά ξέρει πως ο κόσμος θα πει διάφορα, γιατί αυτό κάνει ο κόσμος γενικά. Είμαι αρκετά ξεροκέφαλη πολλές φορές και πολλές φορές συμβαίνει αυτό με τις μανάδες μας, που τους λέμε πως δεν έχουν δίκιο αλλά τελικά έχει».

Και... εντάξει η Αθήνα, τώρα με την Ιταλία πως το διαχειρίστηκαν;

«Εντάξει, βέβαια, τους κάνω και μια χάρη που δεν πήγα στην Αμερική ε; Η Ιταλία είναι πιο κοντά. Είχα προτάσεις για υποτροφίες εκεί αλλά δεν το ένιωθα καλά εγώ και παρ΄ ότι είχαμε συμφωνήσει προφορικά με το Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν, το λύσαμε. Δεν ξέρω αν θα το πετύχαινα κιόλας το εγχείρημα, σπουδές με αθλητισμό. Έχω τεράστιο σεβασμό για τις αθλήτριες που το πετυχαίνουν αυτό αλλά δεν το έβλεπα για μένα αυτό. Στις ΗΠΑ κιόλας το έβλεπα και κάπως αλλιώς γιατί μπορεί σε δύο χρόνια να είχα βελτιωθεί πάρα πολύ και να μην μπορούσα να φύγω».

View this post on Instagram

A post shared by Martha Anthouli (@anthoulh)

Δεν μπορούμε να παραλείψουμε την Εθνική ομάδα βόλεϊ και την πορεία σας προς το Ευρωπαϊκό. Τότε είχαμε δει κόσμο και στους προκριματικούς αγώνες...

Δεν μπορώ να πω μέχρι πού θα φτάσουμε αλλά σίγουρα μπορώ να πω πως θα «σκυλιάσουμε». Περάσαμε ένα δύσκολο καλοκαίρι πέρυσι και γι’ αυτό φέτος θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να φτάσουμε όπου μπορούμε. Έχουμε έναν βατό όμιλο θα έλεγα αλλά θα δείξει τις ημέρες του αγώνα πως θα πάει γιατί για κάποιες παίκτριες θα είναι η πρώτη φορά στο Ευρωπαϊκό. Και για μένα, δηλαδή, θα είναι μόλις η δεύτερη φορά δεν είναι τόσο εύκολο. Παίζουν πάρα πολλά πράγματα ρόλο.

Το συζητούσαμε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και λέγαμε πως θα ήταν όνειρο. Είναι όνειρο αυτό. Στεναχωρήθηκα που δεν πήρα μέρος και στους Μεσογειακούς δηλαδή (σ.σ λόγω τραυματισμού), ζήλεψα κοιτώντας τα βίντεο και φαινόταν σαν ένα πάρτι. Ελπίζω να συμμετάσχω μου σε τέτοιες διοργανώσεις στη ζωή .

Στον αθλητισμό, δυστυχώς, το ζήτημα της ψυχικής υγείας δεν λαμβάνει την προσοχή που του αρμόζει και καλείστε να τα αντιμετωπίσετε όλα μόνοι σας ενώ τα social media πολλές φορές δυσχαιρένουν την κατάσταση. Πως το αντιμετωπίζεις εσύ όλο αυτό;

Η ψυχική υγεία δεν παίρνει όση προσοχή θα έπρεπε. Ειδικά στους αθλητές, οποιασδήποτε ηλικίας, γιατί απλά σκέφτονται «Μπες μέσα και απόδωσε», δεν τους ενδιαφέρει. Ο ψυχολόγος έχει περάσει σα να είναι κάτι κακό, ότι κάποιος πρέπει να είναι τρελός για να πάει ενώ είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα. Και ας μην έχεις κάποιο πρόβλημα, λες τα «μέσα σου» και σιγά σιγά νιώθεις καλύτερα. Κι εγώ το βόλεϊ το χρησιμοποίησα ως αφορμή για να πάω στον Δημήτρη Πετρούνια αλλά κυρίως μιλούσα για άλλα θέματα, για μένα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θεωρούμε κακό τον ψυχολόγο, πρέπει να δώσουμε περισσότερη σημασία στην ψυχολογία των αθλητών γιατί είναι μία πολύ δύσκολη κατάσταση όσα βιώνουν.

Αν δεν ήμουν αθλήτρια δεν θα είχα social media. Είναι ψυχοφθόρα και αρκετά ψεύτικα. Όχι τόσο το να δεις κάποιον δημοφιλή και πως ζει αλλά θεωρώ πως χαλάει το «μέσα σου», με έναν έμμεσο τρόπο γιατί μπαίνεις στη διαδικασία να συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλους. Για τους αθλητές επίσης είναι δύσκολα γιατί μπαίνεις στη διαδικασία να συγκρίνεις τον εαυτό σου μονίμως με τους υπόλοιπους και να σκεφτείς γιατί κάποιος έχει πετύχει πριν από σένα και γιατί εσύ δεν έχεις πετύχει ακόμη όσα εκείνος.

Έχει τύχει να ανοίξω requests μηνυμάτων και να με βρίζουν, τυχαίοι άνθρωποι. Έχει τύχει να μου γράψουν: «Εσύ τώρα θεωρείσαι ταλέντο; Τράβα στην Ιταλία σου» την ώρα των play-offs κι εγώ γελούσα. Γιατί αυτοί που τα γράφουν δεν ξέρουν από αθλητισμό, δεν ξέρω από το άθλημα και απλά βρίζουν για να βρίζουν και ευτυχώς δεν με έχουν επηρεάσει αυτά. Είμαι τυχερή που δεν επηρεάστηκα γιατί είναι πολύ άσχημο. Θυμάμαι, δηλαδή, πως πέρυσι η Εύα Χαντάβα όσο ήταν στους τελικούς είχε κλείσει εντελώς το instagram για να μη διαβάζει κανένα σχόλιο. Η καλύτερη επιλογή ήταν.

Η Μάρθα σε 10 χρόνια...

Το νεαρό της ηλικίας σου εσύ το σκέφτεσαι; Το υπολογίζεις;

Δεν σκέφτομαι ιδιαίτερα την ηλικία μου, ότι είμαι μικρή. Αυτό μπορώ να κάνω και αυτό κάνω, δεν έχει τόση σχέση η ηλικία. Μπορεί να ήμουν 20 ή 23 π.χ. και να έκανα τα ίδια ακριβώς. Οι συμπαίκτριές μου με αντιμετωπίζουν κάποιες φορές σαν τη μικρή της ομάδας, ναι. Αν καμιά φορά υπήρχε άνιση κόντρα πάνω στο φιλέ θα γίνονταν ίσως πιο προστατευτικές αλλά ήμουν σε φάση πως παίζω εκεί γιατί αξίζω να παίζω εκεί, δεν χρειάζεται να με προσέχουν σαν παιδάκι και νομίζω το έχω δείξει πως δεν είμαι παιδάκι, πνευματικά.

Έχεις πρότυπο κάποια αθλήτρια ή κάποιον αθλητή;

Δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω έναν μόνο άνθρωπο, ο κάθε αθλητής έχει τη δική του καριέρα και το δικό του μονοπάτι. Θαυμάζω πάρα πολλούς αθλητές, την Εγκόνου θαυμάζω, την Φεντοροβτσέβα και άλλες. Θα ήθελα να φτάσω στο επίπεδό τους δηλαδή. Να φτάσω όσο ανώτερα μπορώ και θα δούμε, μπορεί να φτάσω στο επίπεδό τους μπορεί και όχι.

Δεν σκέφτομαι ότι εγώ μπορεί να είμαι πρότυπο. Εγώ κάνω τη δουλειά μου και πρώτα κοιτάζω αυτό, να κάνω καλά αυτό που μπορώ και θέλω και να είμαι καλά εγώ και το μέσα μου. Αλλά θέλει σίγουρα να προσέχω που πάω, τι κάνω, που πηγαίνω κτλ. Γιατί θα ακούσω στον δρόμο πως «Α, αυτή παίζει στον Παναθηναϊκό».

Η αλήθεια είναι πως δεν μου αρέσει να με βλέπω να παίζω. Βλέπω μόνο για τα τεχνικά και λέω «Πω, πως παίζω έτσι;». Είμαι τελειομανής και τυχαίνει ακόμη σε κάποια φάση να πουν ότι «Α, τι καλά που το έκανε αυτό» αλλά εγώ να σκεφτώ πως το έκανα χάλια. Δεν μου αρέσει ακόμη το πως παίζω, δεν είμαι ποτέ απόλυτα ευχαριστημένη με τον εαυτό μου που είναι και καλό και κακό για εμένα. Σε αυτό με έχει βοηθήσει και ο ψυχολόγος, που με έχει βοηθήσει να το ξεπεράσω κάπως αυτός της κριτικής γιατί κάποιες φορές μπορεί να ήταν βαρύ. Μπορεί να ένιωθα πως είχα παίξει ένα μέτριο ή κακό ματς και μετά να βλέπω πως τελικά δεν ήταν ακριβώς έτσι.

Πολλοί έχουν σπεύσει να σε συγκρίνουν με την Ανθή Βασιλαντωνάκη, έχετε κάνει παρόμοια βήματα στον χώρο. Πως το βλέπεις εσύ αυτό;

Φυσικά την κοιτάζω την Ανθή. Την Ανθή μου! Και ζητάω πάρα πολλές φορές συμβουλές και όταν σκεφτόμουν που να πάω τη συμβουλεύτηκα. Από τις πορείες μας φαίνεται σα να την αντιγράφω (γέλια). Έτυχε να έχουμε ίδιους δρόμους και δεν με νοιάζει η σύγκριση. Εγώ κοιτάζω τη δουλειά μου και ό,τι γίνει, δεν μπορώ να βάζω τόση πίεση πάνω μου.

Πως θα ήθελες να είναι η Μάρθα σε 10 χρόνια;

Δεν νομίζω πως θα φτάσω σε μεγάλη ηλικία και θα συνεχίσω να παίζω. Είναι έτσι η ζωή που αν κάνεις και παιδιά, χάνεις χρόνο. Πόσο σεβασμό έχω για τις Σίλβα και Καλντερόν, που είναι επαγγελματίες αθλήτριες και έχουν και παιδιά, δεν μπορώ να το περιγράψω. Είναι φοβερό, ακραίο και είναι και οι δύο τόσο καλές. Η Σίλβα πέρασε τη διαδικασία της εγκυμοσύνης δύο φορές και επέστρεψε, φοβερό.

Όλοι μου λένε, όταν τελειώσω το βόλεϊ, να πάω να γίνω τατουατζής… (γέλια). Αν πιάσω μηχανή στο χέρι μου βέβαια θα γίνω ανεξέλεγκτη. Τα τελευταία 3-4 χρόνια κοιτάζω τη διατροφολογία ή και personal training αλλά όχι προπονητική. Κάνεις πρωταθλητισμό όλη σου τη ζωή και μετά θα προπονήσεις; Όχι. Τρώμε πολλή κούραση.

Η Ανθούλη για προπονητής και συμπαίκτριές της στον Παναθηναϊκό

Για το τέλος αφήσαμε την γνώμη της 18χρονης διαγώνιας για τον προπονητή και τις συμπαίκτριές της στον Παναθηναϊκό.

Καλμαζίδης;; Είναι «ζεν» με την ηρεμία του μας βοήθησε σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Ρόγκα: Σκυλί, δουλευταρού όσο δεν πάει άλλο

Γκρόθες: Πρότυπο σε όλα

Κρος: Leader

Παπαφωτίου: Καθοδηγητής, μέσα στην χρονιά μας συμβούλευε όλες

Ανάε: Κοσμάρα λίγο, το λέω με την καλή έννοια μην παρεξηγηθώ (γελάει)

Χατζηευστρατιάδου: Επίμονη

Μεταξά: Ψυχούλα, κάναμε πολύ παρέα και θα μου λείψει

(Photo credits: Τζίνα Σκανδάμη)