Ρόγκα στο GWomen: «Έδωσε πολλές απαντήσεις ο Παναθηναϊκός, ιδανικό να σταματήσω κατακτώντας το Ευρωπαϊκό»

«Πάντα μου άρεσε να εκφράζομαι μέσω της ζωγραφικής, την είχα παρατήσει, αλλά στην καραντίνα με βοήθησε πάρα πολύ»

Ας ξεκινήσουμε με χόμπι σου, τη ζωγραφική. Πως προέκυψε;

«Γενικά νομίζω πως έχω καλλιτεχνικό πνεύμα. Από μικρή μου άρεσε να ζωγραφίζω και να εκφράζομαι μέσω της ζωγραφικής και ουσιαστικά όταν ήμουν 18 ετών η πρώτη μου επιλογή ήταν η αρχιτεκτονική, στις Πανελλήνιες. Το αποφάσισα αργά και έκανα μόνο για πέντε μήνες μαθήματα στο σχέδιο μιας και μου το πρότεινε μία καθηγήτρια καλλιτεχνικών στο σχολείο γιατί είδε κάτι σε μένα. Θα ήθελα να περάσω αρχιτεκτονική αλλά δεν πέρασα για πολύ λίγο μόρια, δυστυχώς. Η δεύτερη επιλογή μου ήταν τα οικονομικά αλλά… τα τελειώσαμε, τελειώσαμε και το μεταπτυχιακό και απλά κορνιζάραμε τα πτυχία.

Την είχα ξεχάσει τη ζωγραφική για κάποια χρόνια, γιατί ήμουν εθισμένη και απασχολημένη με το βόλεϊ και μου ήρθε ξανά η επιθυμία να ζωγραφίσω όταν ήμασταν στην πρώτη καραντίνα. Ήταν ένας τρόπος μου να διοχετεύω την ενέργειά μου για να μην οδηγηθώ σε κανένα... φονικό. Υπήρχε πολλή ένταση μέσα μου. Νομίζω όλοι οι αθλητές το αντιμετωπίζουν γιατί όταν σταματάς το βόλεϊ μετά δεν ξέρεις πως να το διαχειριστείς. Ζούσαμε μία τρέλα τότε. Από τότε, είναι ένας τρόπος για να να ηρεμώ και να χαλαρώνω όποτε έχω χρόνο γιατί οι υποχρεώσεις μου με το βόλεϊ είναι πολλά».

Είπες πως είσαι ένα καλλιτεχνικό πνεύμα. Με τι άλλο ασχολείσαι;

«Η αλήθεια είναι ότι ένα φεγγάρι έκανα και κοσμήματα και τον τελευταίο καιρό κάνω και διάφορα μπρελόκ για κλειδιά. Γενικά ασχολούμαι και με το ξύλο, κάνω φωτιστικά ξύλινα, λαμπατέρ, κρεμαστά… Καταπιάνομαι με πολλά. Είναι αγχολυτικά αυτά για μένα και όταν βλέπω πως βγαίνει και ένα ωραίο αποτέλεσμα, σου δίνει μεγαλύτερη όρεξη να ασχοληθείς».

Ασχολείσαι με αυτά πριν ή μετά την προπόνηση;

«Μόλις γυρίσω από την προπόνηση, μιας και κάνουμε προπόνηση νωρίς. Έχω όλο το απόγευμα ελεύθερο, με τον καφέ μου, ήρεμα...».

Έχεις σκεφτεί να ασχοληθείς με αυτά όταν σταματήσεις το βόλεϊ;

«Τι έχω σκεφτεί αλλά για την ώρα με ικανοποιεί αυτό σαν χόμπι. Τώρα, όταν με το καλό σταματήσω το βόλεϊ, θα το δω. Δεν το απορρίπτω εντελώς αλλά θέλω να δω πως μπορεί να γίνει να ασχοληθώ επαγγελματικά με κάτι από αυτά».

Έχεις κάνει κάποια σχετικά μαθήματα;

«Μαθήματα δεν έχω κάνει εκτός από λίγα σε γραμμικό και ελεύθερο σχέδιο. Μόνη μου θα δω διάφορα βιντεάκια για να δω κάποιες τεχνικές. Δεν έχω πάει ποτέ σε σεμινάριο. Ίσως όταν σταματήσω και αποφασίσω να ασχοληθώ με αυτά να παρακολουθήσω πιο εντατικά».

Τι σου αρέσει περισσότερο να φτιάχνεις;

«Αφηρημένα μου αρέσει να ζωγραφίζω, όχι κάτι συγκεκριμένο. Δεν μου αρέσει να κάνω προσωπογραφίες. Προτιμώ να κάνω αντικείμενα που βλέπω με κάρβουνο και μολύβι. Μου αρέσουν πολύ τα χρώματα και το πιο ελεύθερο σχέδιο, που δεν το βλέπω κάπου αλλά απλώς μου ήρθε».

Με τα πολλά χρώματα εκφράζεις και τον εσωτερικό σου κόσμο;

«Είμαι ζωντανός άνθρωπος, ζωντανή, του να εκφράζομαι έντονα γι’ αυτό και τόσα χρώματα σε όσα ζωγραφίζω. Δεν είμαι χαμηλών τόνων».

Και τα οικονομικά πως προέκυψαν;

«Εκείνα τα χρόνια, γιατί δεν είμαι και κανένα νιάτο, ήταν “μόδα” το να γίνεις γιατρός, δικηγόρος, οικονομολόγος. Είναι λάθος στα 18 σου να αποφασίζεις για το μέλλον σου. Ήταν στα top επαγγέλματα ας πούμε οπότε και συμβουλεύτηκα και τους γονείς μου. Η μαμά μου έχει τελειώσει την ίδια σχολή με μένα. Είχα ψάξει τότε και οδηγούς επαγγελματικής αποκατάστασης και τι μπορεί να κάνεις μετά. Στην πορεία όμως ήρθαν άλλα πράγματα, ήταν διαφορετικά από όσα διάβασα, αλλά τελικά ολοκλήρωσα τη σχολή γιατί δεν μπορούσα να την αφήσω στη μέση, είναι ο χαρακτήρας μου έτσι».

Σκέφτηκες να ασχοληθείς με κάτι άλλο;

«Δεν θα περνούσα ποτέ ξανά την διαδικασία των Πανελληνίων! Τότε είχα δώσει 12 μαθήματα στην Γ' Λυκείου και με εκείνο το σύστημα είχαμε Πανελλήνιες και στην Β'».

«Το βόλεϊ δεν το επέλεξα, με επέλεξε»

Εκείνη την εποχή αποφάσισες να ασχοληθείς με το βόλεϊ;

«Είχε ξεκινήσεις από τα 16 μου. Δεν το επέλεξα, με επέλεξε. Ο πατέρας της κολλητής μου είχε μία ομάδα στην Καλαμαριά και μέσω της γυμναστικής με είδαν, εκείνος πρότεινε να πάω να δοκιμάσω και επειδή ήμουν αθλητικό παιδί και έκανα και στίβο, όμως δεν είχα σκοπό να το συνεχίσω για πολύ. Πήγα στις προπονήσεις, μέρα με τη μέρα μου άρεσε περισσότερο, κυρίως επειδή ήταν ομαδικό άθλημα γιατί δεν είμαι της φιλοσοφίας των ατομικών αθλημάτων.

Το επαγγελματικό βόλεϊ ήρθε τη χρονιά των Πανελληνίων και αμέσως μετά. Μέχρι τότε έπαιζα στην ομάδα στον Εαρινό Καλαμαριάς, που τώρα έχει γίνει Ναύαρχος Βότσης και με ζήτησε ο Αίαντας Ευόσμου που ήταν στην Α2. Βέβαια η μεταγραφή μου δεν έγινε τότε και συνδυάστηκε το ότι πέρασα στην Αθήνα με το να πάω να παίξω στην Α2, στον Ολυμπιακό».

Εκείνη την εποχή είχες τρίλημμα οικονομικά, τέχνη και βόλεϊ;

«Ναι ναι, αλλά είχα μπει στον δρόμο να τεστάρω το βόλεϊ επαγγελματικά. Να δω αν μπορώ. Η σχολή πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Αφού δεν πέρασα στην αρχιτεκτονική την άφησα την τέχνη. Έκανα κάποια σχέδια σε τετράδια. Έχω κάνει και δυο - τρεις πίνακες για παιδικά δωμάτια που μου ζήτησαν φίλες μου, οι οποίες έχουν γίνει μαμάδες».

Έζησες τις δύσκολες εποχές του βόλεϊ...

«Έπεσα πάνω στη μετάβαση από τις καλές στις δύσκολες εποχές. Πήγα για δοκιμαστικά στον Πανελλήνιο τότε, που ήταν ο Πολύζος και ήταν στις καλές εποχές του με τις top αθλήτριες. Ήταν η Φένια Παπαγεωργίου, η Κατερίνα η Νικολαΐδου, η Τέζα, χαμός. Τώρα εγώ, ένα κοριτσάκι 18 χρονών που έπαιζα στον Εαρινό Καλαμαριάς που η μπάλα έκανε να περάσει το φιλέ σε άλλους χρόνους, πήγα εκεί και κάρφωναν, έφευγε η μπάλα… έκανα κίνηση να την πιάσω και είχε φύγει, είχε περάσει και λέω «Τι γίνεται εδώ;».

Δεν πήγα τελικά επειδή είχε κλείσει το ρόστερ αλλά πήγα στον Ολυμπιακό, που είχε στόχο να ανέβει εκείνη τη χρονιά και κοντραριζόταν με την ΑΕΚ και το Αιγάλεω τότε. Ανεβήκαμε κατηγορία, με τον Μηλιώνη τότε και την επόμενη χρονιά πήγα στην Άρτεμις Κορυδαλλού, με τον κύριο Σαρανταίο ο οποίος με βοήθησε πάρα πολύ γενικότερα. Είναι φοβερός άνθρωπος και επαγγελματίας στη δουλειά του. Από τους ελάχιστους με πλάνο στον χώρο του βόλεϊ. Έχω να το λέω αυτό για τον κύριο Γιώργο».

Πόσο εύκολο ήταν να αντιμετωπίσεις την πίεση του επαγγελματισμού;

«Μπορούσα να αντιμετωπίσω την πίεση γενικά, γιατί ήμουν πολύ πειθαρχημένο άτομο και είχα βάλει τα πάντα σε κουτάκια αλλά φυσικά με βοήθησε πάρα πολύ και η οικογένειά μου. Παιδάκι 18 ετών, με νέα ερεθίσματα, στην Αθήνα… Δεν με άφησαν να φύγω μόνη οι γονείς μου, ήταν εκεί αλλά έπρεπε να βρω τους ρυθμούς μου. Είχε έρθει ο πατέρας μου μαζί μου.

Από τον Ολυμπιακό έφυγα γιατί ήθελαν να με δώσουν σε άλλη ομάδα να παίξω, πράγμα που δεν ήθελα γιατί πέρασα λίγο δύσκολα για να πάρω το δελτίο στα χέρια μου. Αυτό είναι από τα κυριότερα προβλήματα των αθλητών».

Πότε αποφάσισες να γίνεις επαγγελματίας;

«Νομίζω ότι κατέληξα πως θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικό με το βόλεϊ τότε που με την Άρτεμις Κορυδαλλού ανεβήκαμε στην Α1. Και τότε ήρθε ο Ηρακλής Κηφισιάς, του οποίου ο προπονητής με εξέλιξε σαν αθλήτρια και του οφείλω πάρα πολλά»

«Μέχρι τα 25-26 δεν σκέφτηκα το οικονομικό κομμάτι. Το άθλημα αυτο με γέμιζε, ήμουν ευτυχισμένη και χαρούμενη»

Σκέφτηκες ποτέ τις οικονομικές δυσκολίες του βόλεϊ;

«Μέχρι τα 25-26 μου, δεν είχα σκεφτεί ποτέ το οικονομικό. Ήταν κάτι το οποίο με γέμιζε, ήμουν ευτυχισμένη, χαρούμενη και ένιωθα καλά γιατί κάτι έκανα στη δική μου τη ζωή. Έκανα το χόμπι μου και πληρωνόμουν, μπορεί να μην έπαιρνα τα εκατομμύρια αλλά έβγαζα τα έξοδά μου. Και δεν ντράπηκα να δουλέψω τα καλοκαίρια, για να βάλω χρήματα στην άκρη. Έκανα και την μεταβατική μου περίοδο. Τα συνδύαζα αλλά μη ρωτήσεις πως βγήκε η σχολή… Άργησα λίγο αλλά τα κατάφερα, στα 6,5-7 χρόνια».

Μετά τον Ηρακλή;

«Μετά τον Ηρακλή Κηφισιάς ήρθε η ΑΕΚ, με τον Αποστόλη Οικονόμου. Αυτός με επέλεξε. Ήταν σχολείο για μένα. Ήταν ένα μεγάλο τεστ, για να δω αν μπορώ να ανταπεξέλθω στον πρωταθλητισμό. Πήραμε το Super Cup και την επόμενη χρονιά η ΑΕΚ έφτασε κοντά στο πρωτάθλημα, ήθελε μια νίκη αλλά έκανε το «break» o Ολυμπιακός. Ήταν ένα crash test για να δω αν μπορώ να ανταπεξέλθω στον πρωταθλητισμό».

Πως ήταν η πίεση;

«Ήταν μεγάλη η πίεση και δύσκολα διαχειρίσιμη αλλά μέσα από όλες αυτές τις καταστάσεις που έζησα έγινα καλύτερη. Έμαθα να είμαι ψύχραιμη, να διαχειρίζομαι την πίεση, να μη μου αποσπά την προσοχή το τι συμβαίνει εκτός γηπέδου και ακόμη και τώρα με ρωτάνε πολλοί πως το κάνω και αν άκουγα τι έλεγαν για μένα.

Ήταν δύσκολο επειδή ήμουν μικρή. Την πρώτη χρονιά που το βίωσα όλο αυτό ήταν δύσκολο και έλεγα “μα γιατί;”. Διάβαζα και άρθρα για την ομάδα μου και για μένα και με έπαιρνε και από κάτω. Μετά, όμως, με συζητήσεις με τους γονείς κυρίως σταμάτησα να δίνω βάση στο τι λέει ο καθένας γιατί εγώ ξέρω και τι είμαι και πως ανταπεξέρχομαι σε όλο αυτό. Από τη δεύτερη χρονιά και μετά ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Έκανα focus σε ό,τι έπρεπε να κάνω εγώ, και βόμβες να έπεφταν γύρω μου εγώ δεν καταλάβαινα».

Μπήκες σε διαδικασία να ζητήσεις ψυχολόγο;

«Δεν ζήτησα βοήθεια από ψυχολόγο τότε αλλά είχα όταν ήμουν στον Παναθηναϊκό και ήμασταν στην Pre League».

«Περίμενα πως ο Παναθηναϊκός θα κατέβει, έλεγα πως δεν γίνεται να τον αφήσουν να μην παίξει. Έκανα δουλειά γραφείου που με κατέστρεψε σωματικά και ψυχολογικά»

Πως βίωσες την χρονιά που ο Παναθηναϊκός δεν κατέβηκε στην Α1;

«Δύσκολη χρονιά για μένα. Για κάθε αθλητή νομίζω, η περίοδος του καλοκαιριού, είναι μία πολύ αγχωτική περίοδος. Πόσο μάλλον αν δεν έχεις ένα συμβόλαιο να σε δεσμεύει, μιας και στο βόλεϊ είναι σχεδόν όλα τα συμβόλαια μονοετή. Δεν ήξερα αν με θέλει η ομάδα, αν πρέπει να ψάξω αλλού, με έπαιρναν τηλέφωνα από άλλες ομάδες και έλεγα πως ο Παναθηναϊκός είναι προτεραιότητά μου και πως πρέπει να περιμένω αλλά δεν ήξερα τι θα γίνει. Διάβαζα άρθρα, δεν ήξερα τι γίνεται. Έλεγα πως δεν με ενδιαφέρει το οικονομικό, ήθελα μόνο να βγάζω τα έξοδα μου, αλλά δεν ήξερα, δεν έπαιρνα μία απάντηση για το τι θα γίνει και δεν ήξερα πως να κινηθώ. Περίμενα μέχρι τελευταία στιγμή και ήλπιζα πως κάτι θα γίνει, δεν μπορούσαν να αφήσουν τον Παναθηναϊκό να μην κατέβει στο πρωτάθλημα. Κάτι θα κάναμε, πίστευα, με μία ομάδα με μερικές έμπειρες για να τραβήξουν την ομάδα να σωθεί η κατηγορία και του χρόνου βλέπουμε αλλά δεν έγινε ούτε αυτό. Και έμεινα χωρίς ομάδα…

Το σύμπαν μου έδινε σημάδια, πως εκενη τη χρονιά δεν θα έπαιζα. Πολύ δύσκολη περίοδος για μένα, δεν είχα διάθεση και έπρεπε να βρω έναν τρόπο να βγάζω χρήματα γιατί ξαφνικά βρίσκεσαι στα 30 και πρέπει να βγεις στην αγορά εργασίας. Βέβαια, είχα εμπιστοσύνη σε μένα και ήξερα τι μπορώ να κάνω. Πήγα να δουλέψω σε ένα διαγνωστικό κέντρο, με τα πτυχία που είχα δηλαδή και το μεταπτυχιακό που είχα ολοκληρώσει παράλληλα με το βόλεϊ, μπόρεσα. Είχα πει πως εφόσον είμαι τόσα χρόνια με τον αθλητισμό, θέλησα να κάνω ένα μεταπτυχιακό να συνδυάσω αθλητισμό και οικονομικά και έτσι έκανα master στο sports marketing and management. Έτσι, πήγα να δουλέψω στο οικονομικό κομμάτι αλλά δεν είχε ακριβώς θέση και έτσι κατέληξα στα αποτελέσματα, δακτυλογραφούσα και έμαθα και τυφλό σύστημα και έμεινα εκεί για έναν χρόνο. Θέλω να πιστεύω πως τα κατάφερα καλά αλλά ήξερα πως αυτό δεν κάνει για μένα, θα ήμουν δυστυχισμένη, δεν θα μπορούσα να ζήσω εκεί. Η δουλειά γραφείο με κατέστρεψε και σωματικά, έβαλα πολλά κιλά, ακόμα και ας μην έτρωγα και ήμουν χάλια και ψυχολογικά. Κάτι έπρεπε να κάνω να επιστρέψω στο βόλεϊ και τότε ήρθε ο Παναθηναϊκός, με τον Κυριάκο τον Καμπερίδη. Πάλεψα να χάσω κιλά και τότε ήρθε και ο ψυχολόγος…».

«Θέλαμε πάσει θυσία να ανέβουμε, θα ήταν αποτυχία αν δεν το κάναμε»

Πως ήταν η χρονιά στην Pre League;

«Θέλαμε πάσει θυσία να ανέβουμε στην Α1, θα ήταν αποτυχία αν δεν ανεβαίναμε. Από ‘κει και πέρα ήταν μία όμορφη χρονιά γιατί το σύνολο των αθλητριών ήταν αξιόλογο και ήταν και πολύ καλά παιδιά. Κάναμε ένα πολύ ωραίο παρεάκι, ο προπονητής ήταν πάντα δίπλα μας και βοήθησε πάρα πολύ, το τονίζω, ο ψυχολόγος που ήταν στην ομάδα ο κ. Πετρούνιας. Ήταν πάντα εκεί για εμάς και εμένα βοήθησε πάρα πολύ, που εγώ είχα και εξωγηπεδική σχέση μαζί του. Τότε πολλοί με ρώτησαν αν ντρέπομαι, αν έχω πρόβλημα, αν αισθάνομαι άβολα που πηγαίνω σε ψυχολόγο… Είναι ένα ταμπού. Η απάντησή μου ήταν πως όλοι μας έχουμε προβλήματα και κάποιες φορές χρειαζόμαστε βοήθεια και το θέμα είναι να καταλάβεις πως έχεις πρόβλημα και να το λύσεις για να μην το έχεις. Δεν έδωσα ποτέ μου σημασία σε αυτά, δεν με επηρέασαν ποτέ τέτοιες ατάκες και “απορίες”.
Πιεστική χρονιά αλλά τελείωσε όμορφα. Μπορεί να μην βγήκαμε πρωταθλητές, να μην πήραμε την άνοδο κατευθείαν, αλλά ήταν όμορφα. Δεν είναι ότι την πίεση μας τη μετέφερε η διοίκηση ή ο κόσμος, την είχαμε εμείς σαν αθλήτριες γιατί ξέραμε που βρισκόμασταν».

Υπήρχε περισσότερο ελπίδα ή φόβος;

«Τότε ήταν αυτό που λέμε «αναγεννιέσαι από τις στάχτες σου», γιατί πιο κάτω ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να φτάσει. Θεωρώ ότι υπήρχε μόνο η ανοδική πορεία, βήμα-βήμα για να ανέβει».

«Το περσινό πρωτάθλημα ήταν διαφορετικό από το φετινό, αλλά και τα δύο ήταν εξωπραγματικά, ήταν φοβερά»

Από την δεύτερη κατηγορία έχεις πάει στα δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα. Ας ξεκινήσουμε με το περσινό...

«Το περσινό ήταν πολύ διαφορετικό από το φετινό αλλά και τα δύο ήταν εξωπραγματικά για μένα, ήταν φοβερά».

Σε ένα σημείο υπήρχε μια πτώση...

«Η ομάδα θα την κάνει την κοιλιά της κάποια στιγμή, το θέμα είναι να μην την κάνει στο λάθος σημείο. Δεν μπορώ να πω τι έφταιξε. Από κάθε προπονητή παίρνεις κάτι είτε είναι έμπειρος είτε είναι άπειρος και δεν μπορείς να κρίνεις ποιος είναι καλός και ποιος είναι κακός. Θεωρώ πως οποιοσδήποτε και να ερχόταν εκείνη τη χρονική στιγμή, μόνο η αλλαγή του προσώπου δηλαδή, θα έκανε τη διαφορά».

Πως ήταν η ομάδα πριν γίνει η αλλαγή προπονητή;

«Η αλήθεια είναι ότι δείχναμε κουρασμένες και βαλτωμένες. Ήμασταν σε μία λούπα, γύρω γύρω από τον εαυτό μας. Και υπήρχε ανασφάλεια για τους εαυτούς μας, για το ποιες είμαστε και τι μπορούσαμε να κάνουμε. Κάτι που το βιώσαμε και φέτος, όχι όπως πέρυσι αλλά το βιώσαμε. Κάναμε 2-3 αλλαγές πέρυσι και η ομάδα πίστεψε στον εαυτό της».

«Μετά τη νίκη στον 4ο τελικό ήμουν σίγουρη πως θα το κερδίζαμε στο Ρέντη. Περήφανη που έζησα την καταστροφή, αλλά ήμουν εκεί και δεν έπεσα»

Πότε άρχισες εσύ να το πιστεύεις;

«Νομίζω μετά τον δεύτερο τελικό, που κερδίσαμε τον Ολυμπιακό μέσα σε εμάς. Κερδίζοντας τον τέταρτο τελικό λέω “εδώ είμαστε”. Και βλέποντας και τις συμπαίκτριές μου ήμουν σίγουροι πως πηγαίνοντας στο Ρέντη θα το παίρναμε. Ήμουν σίγουρη για την ομάδα, τις συμπαίκτριές μου, εμένα, το ήξερα πως δεν θα χάναμε. Έβλεπα και τον Ολυμπιακό, απέναντι, σα να είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά».

Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα από την Pre League φτάσατε στην κατάκτηση του τίτλου…

«Αυτές οι σκέψεις πέρασαν στο Κύπελλο, όταν πήρα το βραβείο της MVP. Δάκρυα, συγκίνηση… Έλεγα πως οι κόποι μου και όσα έχω περάσει, ανταμείβονται με τον καλύτερο τρόπο για μένα. Στο πρωτάθλημα, απλά είχα φοβερή ανακούφιση και φοβερή χαρά και έλεγα “Ναι, το κάναμε. Τα καταφέραμε!”.
Το στάδιο της καταστροφής το έζησα στο πετσί μου αλλά είμαι περήφανη που δεν έπεσα και ήμουν εκεί».

«Μας περίμεναν στην Συγγρού μηχανάκια και έλεγα μέσα μου πως δεν παίζει να το ζω αυτό, το χαμόγελο ήταν μέχρι τα αυτιά»

Και φεύγετε από το Ρέντη και πάτε στη Λεωφόρο και…

«Ξέρεις, μου περιέγραφε ένα σκηνικό για την ομάδα με Ρούξi, Μυλωνά κτλ. Και ήταν στο Ρέντη νομίζω, είχαν πέμπτο τελικό, έκαναν το break, πήραν το πρωτάθλημα και αφού έφτασαν στον Τάφο και υπήρχε νέκρα, δεν ήταν κανείς. Και μπαίνουν μέσα στο γήπεδο και γινόταν χαμός. Και σκεφτόμουν τότε τι συναισθήματα θα έζησαν αυτές οι αθλήτριες, μακάρι να το ζήσω κάποια στιγμή. Και το έζησα… Από τη Συγγρού μας πήγαιναν με μηχανάκια, ήμουν μπροστά, έβγαζα βίντεο και έλεγα “δεν παίζει να το ζω εγώ αυτό, αυτή τη στιγμή”. Δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια, το χαμόγελο ήταν μέχρι τα αυτιά και έλεγα απλά “Πωπω!”.
Βέβαια, δεν το χαρήκαμε τόσο γιατί ακόμη είχαμε τον κορονοϊό και δεν ήρθαμε τόσο κοντά με τον κόσμο. Οπότε ήμασταν λίγο πιο μαζεμένες αλλά η τρέλα ήταν μεγάλη. Ήταν όνειρο».

Οι ξένες παίκτριες πως το βίωσαν;

«Τα πράγματα στο εξωτερικό είναι πολύ διαφορετικά και οι ξένες μας το έζησαν φουλ. Η Μάρετ ερωτεύτηκε, τι όμορφα που είναι να σε οδηγούν με το μηχανάκι… Και η Τζένιφερ το ίδιο, ήταν όλες μόνιμα με το κινητό και τραβούσαν ή έκαναν live για να το δουν όλο.
Όλος ο κόσμος έχει να το λέει για τον κόσμο του Παναθηναϊκού. Από τα ευρωπαϊκά, που οι ομάδες έρχονταν στον Άγιο Κοσμά και χειροκροτούσαν τον κόσμο και μας έλεγαν “τι ζείτε εδώ”, τους άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα. Όλος ο κόσμος έχει να το λέει. Νομίζω πως η ομάδα είναι συνυφασμένη με τους οπαδούς του και την ατμόσφαιρά του και την υποστήριξη που έχει».

Όπως στα άκρα είναι στις χαρές έτσι είναι και στις αποτυχίες. Υπήρχε τέτοια ένταση;

«Με τον Παναθηναϊκό δεν έχω βιώσει το να με κρίνουν έντονα οι οπαδοί επειδή δεν τα πήγα καλά, εκτός από φέτος. Μετά το παιχνίδι με το Μαρκόπουλο, που ήταν η χειρότερη εμφάνιση που έχουμε κάνει σαν ομάδα τα τελευταία πέντε χρόνια θα έλεγα γιατί δεν λειτούργησε τίποτα για εμάς τότε, έγινε μία “επίσκεψη” θα έλεγα από μία μερίδα οπαδών να μας πουν ότι τι κάνουμε και που βαδίζουμε και πως αυτή δεν είναι η εικόνα της ομάδας… Ήταν ένα ταρακούνημα αλλά ήξερα τι έλεγαν, όταν είσαι απ’ έξω και τα βλέπεις από εκεί δεν ξέρεις τι συμβαίνει μέσα και δεν μπορείς να γνωρίζεις τι συμβαίνει μέσα γι’ αυτό και τους δικαιολογώ. Στο τέλος εγώ όμως το είπα, και το έγραψα και στο Instagram, πως πολλοί βιάστηκαν να μας πουν losers.
Είναι οι προπονητές του καναπέ που λέμε, που βλέπουν από μακριά μία μπάλα να πηγαίνει πέρα δώθε από το φιλέ και 12 αθλητές μέσα θεωρούν πως είναι γκουρού του βόλεϊ. Βλέπουν τους αθλητές σαν μηχανές που δεν θα κάνουν λάθη, δεν θα φάνε άσσο, δεν θα πετάξουν μπάλα έξω. Είναι η ελληνική πραγματικότητα αυτό: θα κάνεις κάτι καλό, θα σε αποθεώσουν αλλά αν κάνεις λάθος τότε είσαι το παλτό».

«Η πορεία μας έδειχνε πως πάμε στα βράχια, εγώ εμφέβαλα για εμένα και ήρθε ο Καλμαζίδης και έφερε την απόλυτη ηρεμία»

Πως έζησες τη χρονιά φέτος; Μια χρονιά που δεν ξεκίνησε καλά…

«Από την αρχή της χρονιάς υπήρχαν πολλά σκαμπανεβάσματα, πολλή αβεβαιότητα, τι θα κάνουμε στην προετοιμασία, πως θα λειτουργήσουμε. Ο στόχος ήταν να υπερασπιστείς τα κεκτημένα ενώ είσαι στον Παναθηναϊκό, ο κόσμος περιμένει το back2back και να παίξεις όσο το δυνατόν καλύτερα. Και οι δημοσιογράφοι κάνουν κακό, να σου πω την αλήθεια γιατί αποθέωναν παίκτριες καινούργιες και έβαζαν τον πήχη πάρα πολύ ψηλά και μετά έλεγαν όλοι ότι είμαστε φαβορί κτλ. Καλύτερα να κρατήσεις χαμηλά τη μπάλα και να πας βήμα βήμα, αγώνα με τον αγώνα.
Θεωρώ πως δεν υπήρχε σωστή συνεργασία μεταξύ του προπονητή και της ομάδας των παικτριών, δεν υπήρχε σωστή διαχείριση συναισθημάτων γιατί πρέπει να καταλαβαίνεις απέναντί σου τι άνθρωπο και τι αθλητή έχεις για να μπορείς να τον διαχειριστείς. Για παράδειγμα, όταν έχεις μία αθλήτρια όπως η Μάρθα (σ.σ Ανθούλη) που στα 18 της κάνει ντεμπούτο σε μία ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό, που έχει πάρει νταμπλ την προηγούμενη χρονιά, και είναι βασική διαγώνια πρέπει να τη διαχειριστείς με διαφορετικό τρόπο από ότι μία αθλήτρια η οποία έρχεται είτε από τον πάγκο είτε μία βασική που έχει εμπειρία πολλών ετών. Το άθλημα δεν είναι ατομικό, είναι ομαδικό και πρέπει να πλαισιώνεται από αθλήτριες αξιόλογες, να τη βοηθάνε γιατί για να παίξει μία αθλήτρια καλά πρέπει να παίζουν όλες καλά».

Τι άλλαξε ο Καλμαζίδης;

«Η πορεία μας έδειχνε πως πηγαίναμε στα βράχια, ότι το είχαμε χάσει. Εγώ αμφέβαλα για την ποιότητά μου σαν αθλήτρια, δεν ήξερα αν μπορώ να παίξω τελικά σε αυτό το επίπεδο ή όχι. Έφτασα στα 34 και 35 μου να λέω “Τελικά μπορώ να παίξω ή δεν μπορώ; Μήπως πρέπει να πάω σπίτι μου;” Και ξαφνικά μετά από την αναμπουμπούλα, τον αναβρασμό, τα νεύρα κτλ. ήρθε ο Καλμαζίδης και έφερε την απόλυτη ηρεμία. Πήγαμε από τους 240, στους 60 παλμούς. Αν με ρωτάς εμένα, με βοήθησε πολύ γιατί ήταν επικοινωνιακός, ήταν ήρεμος και δεν πήγε να κάνει εξωπραγματικές αλλαγές.
Όταν ξεκινήσαμε στα play-off με την Θέτιδα, και κερδίσαμε τα δύο παιχνίδια, και την επόμενη μέρα που πήγαμε προπόνηση μας έδωσε την αίσθηση πως δεν παίξαμε τελικά όπως έπρεπε να έχουμε παίξει ενώ εμείς σκεφτόμασταν μόνο ότι κερδίσαμε. Σε προσγείωνε ήρεμα, με ωραίο τρόπο του τύπου “Μπορείς να παίξεις καλύτερα, να πας παραπάνω”. Συζητούσε με κάθε αθλήτρια, είτε ήταν η βασική πασαδόρος είτε ήταν η δεύτερη, ήθελε να έχει επικοινωνία με όλες».

Πως βίωσες την περίοδο του τραυματισμού σου;

«Ήταν μία δύσκολη περίοδος για μένα, και για την ομάδα θεωρώ. Το συζητήσαμε πάρα πολύ, πήρα την απόφαση να το κάνω γιατί θα ρίσκαρα αν συνέχιζα συντηρητικά και ίσως πάθαινα κάτι χειρότερο στους τελικούς και θα ήταν πολύ άσχημο. Οπότε αποφασίσαμε πως η καλύτερη χρονική περίοδος ήταν μετά τον Ολυμπιακό, να κερδίσουμε, και μετά ήταν το στοίχημα για το Final 4 Κυπέλλου».

«Δεν διαχειριστήκαμε την πίεση στο Κύπελλο και το χάσαμε, όμως ο κόουτς δεν μας άφησε να πέσουμε»

Η χρονιά δεν είχε μόνο καλά πράγματα αλλά και άσχημα όπως η απώλεια του Κυπέλλου...

«Ο ερχομός του Τούρκου προπονητή στην ΑΕΚ, θεωρώ πως τις συμμάζεψε. Είχαν καλές μονάδες και βγάζω το καπέλο στην Αρτακιανού και στην Νίζετιτς που έκρυψαν την Καλντερόν. Από ‘κει και πέρα, όμως, όπως όλες οι ομάδες έτσι και η ΑΕΚ είχε τρωτά σημεία και το στοίχημα ήταν αν θα μπορέσεις να τα βρεις και να πιέσεις εκεί, στα αδύναμά τους σημεία».

Πως ήταν η απώλεια γιατί πέρσι είχες κατακτήσει το νταμπλ και φέτος ξεκίνησες με απώλεια του Κυπέλλου;

«Θεωρώ πως ήταν μεταβατική εκείνη η περίοδος, είχε έρθει ο Καλμαζίδης, εγώ είχα μπει σε προπόνηση μια εβδομάδα μόλις μετά το χειρουργείο μου ενώ η ΑΕΚ είχε μπει σε καλή τροχιά και ρόλαρε, είχε αξιόλογες αθλήτριες. Εμείς, νομίζω, δεν μπορέσαμε να διαχειριστούμε την πίεση που είχαμε και μην ξεχνάμε πως για κάποιες ήταν η πρώτη φορά που διεκδικούσαν Κύπελλο».

Υπήρχε πτώση ψυχολογίας μετά την απώλεια του Κυπέλλου;

«Δεν μας άφησε να πέσουμε ο Καλμαζίδης. Μας είπε πως από εκεί και πέρα πρέπει να είμαστε ενωμένοι σαν μια γροθιά και πως πιστεύει ότι το πρωτάθλημα είναι δικό μας και μπορούμε να το κερδίσουμε, απλά καθημερινά θα έπρεπε να δουλεύουμε. Και κάθε μέρα μας το θύμιζε αυτό!
Μέχρι το τέλος υπήρχε ένα θρίλερ στη βαθμολογία γιατί πολλοί έλεγαν πως θα επιλέγαμε να πάμε με τον ΠΑΟΚ γιατί είναι πιο βατός αντίπαλος και πως θέλαμε πέσει ο Ολυμπιακός με την ΑΕΚ γιατί μπορεί να διαβάσει καλύτερα το παιχνίδι της, κάτι τέτοια άκουγα. Εμείς είχαμε στήριξη και από τη διοίκηση, μας έλεγαν πως δεν έχει τελειώσει τίποτα και πως έπρεπε απλά να πιστέψουμε στους εαυτούς μας».

«Ουσιαστικά οι τελικοί ήταν με την ΑΕΚ, δεν θέλω να ξαναπάιξω στην ζωή μου σε άδειο γήπεδο»

Ήταν ουσιαστικά οι τελικοί τα ματς με την ΑΕΚ;

«Θεωρώ πως ναι. Και στην κανονική διάρκεια είχαμε δει πως τον Ολυμπιακό μπορούσαμε να τον κερδίσουμε. Πόσο διαφορετικά να έπαιζε; Τον πετύχαμε και στην αρχή της σεζόν αλλά και μετά, όταν οι ομάδες είχαν διαβάσει η μία την άλλη και είχαν φορμαριστεί κάποιες αθλήτριες, όμως και τη δεύτερη φορά τους κερδίσαμε και εκτός έδρας κιόλας. Μετά την πρόκριση επί της ΑΕΚ λέγαμε πως ήμασταν κοντά αλλά δεν ήμασταν ακόμα εκεί. Λέγαμε μόνες μας πως έπρεπε να κάνουμε focus σε κάθε παιχνίδι. Δεν ήταν εύκολο.

Στον πρώτο τελικό καρδιοχτυπήσαμε με την εκκένωση του γηπέδου. Πάλι! Έλεγα πως δεν το ζούσαμε αυτό. Ήταν πολύ δύσκολο. Είχαμε μπει σε ρυθμό και πήραμε το πρώτο σετ με 11 και λες τι γίνεται δεν μπορεί να είναι αυτή η πραγματική εικόνα. Κάναμε ένα black out από αυτά που συνηθίζαμε. Μπορεί να παίρναμε το πρώτο σετ, όμως χάναμε το δεύτερο και πολύ εύκολα. Πήραμε το τρίτο σετ, ήμασταν 2-1 μπροστά και λες πάμε με τη φόρα να το τελειώσουμε και έγινε ότι έγινε.
Σταμάτησε ο αγώνας, πήγαμε στα αποδυτήρια και βγήκαμε έξω με την Αθηνά επειδή δεν έφευγαν οι οπαδοί. Αν δεν έβγαιναν από το γήπεδο εντός ενός συγκεκριμένου χρονικού ορίου θα έπαιρνε ο Ολυμπιακός στα χαρτιά τη νίκη. Και λέω "όχι ρε παιδιά, περιμένετε. Ο ιδρώτας μας, η προσπάθεια μας, τα σκ@τ@ που έχουμε φάει τόσο καιρό. Δεν μας αξίζει έτσι". Εν τέλει άδειασε το γήπεδο. Δεν θέλω να ξαναπαίξω ποτέ στη ζωή μου σε ένα τόσο άδειο και κρύο γήπεδο. Είναι ότι πιο άχαρο υπάρχει. Δεν μου αρέσει. Στην έδρα μου τουλάχιστον. Πήραμε το σετ, όμως ξέραμε πως ο Ολυμπιακός μπορεί να μην ήταν τόσο δυνατός όσο προηγούμενα χρόνια αλλά θα έβγαζε αντίδραση. Το θέμα ήταν πόσο σύντομα θα του έβγαινε αυτό. Στον δεύτερο τελικό παίξαμε αρκετά καλά. Τράβηξαν όλες οι αθλήτριες και καταφέραμε να νικήσουμε».

«Ωραίο συναίσθημα αλλά δύσκολο γήπεδο το ΟΑΚΑ, δεν έπρεπε να μας ξεγράψουν και να δείουν σεβασμό στον πρωταθλητή»

Πως έζησες το ΟΑΚΑ με τόσο κόσμο;

«Ήταν ωραίο το ΟΑΚΑ από άποψη κόσμου, όμως είναι δύσκολο γήπεδο για βόλεϊ. Εμένα με δυσκόλεψε πολύ. Χάνεσαι μέσα εκεί. Είχαμε τρεις προπονήσεις. Τι να προλάβεις να καταλάβεις από το γήπεδο. Εμένα με δυσκόλεψε πιο πολύ στο σερβίς, όχι τόσο στην πάσα ή στην άμυνα. Ήμουν πολύ πιεσμένη στον τρίτο τελικό. Ήθελα να νικήσουμε και να σηκώσουμε το πρωτάθλημα μέσα στην έδρας μας».

Ποια ήταν τα συναισθήματα έπειτα από το δεύτερο διαδοχικό πρωτάθλημα;

«Δεν το συνειδητοποίησα γρήγορα αλλά δυο - τρεις μέρες μετά. Στην κατάταξη ήμασταν τρίτοι, παίξαμε τελικούς 3ος με 4ο και πήραμε το πρωτάθλημα, ενώ άλλοι έλεγαν και έλεγαν... Μου ήρθαν εικόνες, σχόλια και ατάκες που άκουσα μέσα στο γήπεδο. "Αυτή η ομάδα δεν πάει πουθενά". Έλεγα γιατί μας ξεγράφετε έτσι»

Και γι' αυτό το ξέσπασμα σου στα Social Media;

«Ναι. Εκνευρίστηκα και κάποια στιγμή πρέπει να τα ακούσουν οι άνθρωποι που κάθονται, γράφουν και κρίνουν. Σεβαστή η άποψη σου αλλά μην τα ισοπεδώνεις όλα. Δείξε λίγο σεβασμό στον πρωταθλητή. Κάτι ξέρουμε και έχουν κερδίσει την περσινή σεζόν».

«Η σχέση με τον κόσμο χτίστηκε πριν την Pre League, ποτέ μου δεν έκρυψα πως είμαι Παναθηναϊκός και ας με έχουν κρίνει γιαυτό»

Πως είναι οι σχέσεις σου με τον κόσμο;

«Είναι μια σχέση που είχε χτιστεί πριν την Pre League. Από την πρώτη μου χρονιά στον Παναθηναϊκό ήταν φοβερός ο τρόπος που ο κόσμος που ο κόσμος αγκάλιασε την ομάδα και εμένα. Έπαιζα στην ΑΕΚ πριν, ερχόμουν μέσα στην Κυψέλη και άκουγα όσα ακούνε τώρα οι αθλήτριες που δεν παίζουν στον Παναθηναϊκό. Όταν ήρθα ήταν φοβερή η αγάπη που εισέπραξα. Βέβαια και εγώ κάτι προσέφερα στην ομάδα. Κάτι είδαν και εκτίμησαν. Υπάρχει μια σχέση εκτίμησης και σεβασμού.

Παναθηναϊκός είμαι. Δεν το κρύβω. Όποτε μπορώ πηγαίνω να βλέπω τους αγώνες άλλων τμημάτων, τραγουδάω και πανηγυρίζω. Για εμένα είναι και θα είναι μεγάλος σταθμός στην καριέρα και στην ζωή μου ο Παναθηναϊκός και θα είναι για πάντα».

Έχεις φοβηθεί κάποια στιγμή από κάποιο οπαδικό επεισόδιο;

«Ξέρετε πολύ καλά πως έχουν γίνει πολλά σκηνικά. Οι οπαδοί δεν κολλάνε αν είσαι άνδρας ή γυναίκα. Υπάρχουν άνανδροι που θα ασκήσουν λεκτική βία. Δεν έχω φοβηθεί ποτέ. Έχω κριθεί όμως από δημοσιογράφους για τα φιλοΠαναθηναϊκά μου αισθήματα. Είναι δικαίωμα μου πια ομάδα υποστηρίζω και πως θα το εκφράσω.

Αυτή την αγάπη την έχεις βάλει πιο ψηλά από το επάγγελμα σου; Θα μπορούσες να φύγεις για ομάδα με περισσότερα χρήματα και έμεινες στον Παναθηναϊκό...

«Ναι, έβαλα μπροστά το συναίσθημα και δεν το μετανιώννω. Προτιμώ να είμαι σε μια ομάδα που την έχω ως σπίτι μου και ξέρω πως με σέβονται, με αγαπάνε και με εκτιμάνε παρά να πάω αλλού για τα χρήματα».

«Σκέφτομαι σοβαρά να είναι η τελευταία μου χρονιά φέτος, θέλω να κάνω οικογένεια και θαυμάζω τον άνθρωπό μου που δεν με πιέζει γιαυτό»

Πως βλέπεις την Πέννυ σε 10-15 χρόνια;

«Θεωρώ πως τα χρόνια που θα παίξω βόλεϊ είναι ελάχιστα. Μάλλον αυτή που έρχεται θα είναι και η τελευταία μου σεζόν. Το σκέφτομαι πολύ σοβαρά».

Έχεις κουραστεί;

«Ναι. Θεωρώ πως πρέπει να ξέρεις πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να αποσυρθείς. Πρώτα με ενδιαφέρει τι λέω εγώ για εμένα. Αν αυτό που θα βγάζω στο γήπεδο θα είναι αρκετό για εμένα. Αν θα είναι η Πέννυ που ξέρω».

Ασχολείσαι με τα σχόλια;

«Δεν ασχολούμαι πια. Πριν μια δεκαετία τα διάβαζα και απορούσα γιατί. Πλέον δεν ασχολούμαι και δεν με αγγίζουν αυτά. Θέμα είναι να τα έχω καλά με τον εαυτό μου. Θα ακούσω τους δικούς μου ανθρώπους και τον πατέρα μου που είναι πάντα δίπλα μου».

Ο πατέρας σου ασχολείται με το βόλεϊ;

«Έπαιζε πολύ παλιά, ερασιτεχνικά στον Πανελλήνιο. Ξέρει από βόλεϊ και είναι πάντα ειλικρινής μαζί μου».

Σκέφτεσαι την οικογένεια;

«Ναι. Το σκέφτομαι πολύ σοβαρά».

Η Κατερίνα Στεφανίδη είναι στα 33 της και της κάνουν πολλά σχόλια για την ηλικία της. Την ρωτάνε πότε θα κάνει παιδιά. Εσένα σου κάνουν αυτές τις ερωτήσεις; Σε ενοχλούν;

«Τέτοια σχόλια δεν έχω δεχτεί αλλά δεν θα με πείραζε και να με ρωτήσουν. Αν είσαι έγκυος και κάνεις δουλειά γραφείου μπορείς να εργαστείς, ενώ εγώ δεν θα μπορώ να κάνω πτώσεις, να τρέξω, ούτε τίποτα. Εγώ δεν θα είχα πρόβλημα να απαντήσω σε αυτές τις ερωτήσεις. Ότι είναι να έρθει ας έρθει».

Σου έχει πει ο άνθρωπος σου να κάνετε παιδί;

«Αυτό το θαυμάζω στον άνθρωπο που είναι δίπλα μου και γι' αυτό είναι δίπλα μου. Με σέβεται και σέβεται τις επιθυμίες μου. Μου λέει πως δεν θα με πιέσει και θα περιμένει να είμαι έτοιμη. Βλέπει πως αυτό που κάνω με γεμίζει και με κάνει ευτυχισμένη και θέλει να είμαι ευτυχισμένη. Δεν θέλει να σταματήσω κάτι επειδή "πρέπει", θέλω αυτός, θέλει ο κόσμος ή θέλουν οι γονείς».

Πόσο άσχημα νιώθεις ψυχολογικά που δεν υπάρχει τηλεοπτική μετάδοση στο βόλεϊ γυναικών;

«Δεν μας δείχνουν πουθενά. Αυτό του YouTube πια... Δεν μου αρέσει που δεν μπαίνω στο σπίτι της ελληνικής οικογένειας και δεν με βλέπουν τα παιδάκια. Όχι εμένα αλλά την κάθε αθλήτρια και να γνωρίσουν το άθλημα. Καλές και οι συγκεντρώσεις που κάνουμε στα σχολεία αλλά δεν αρκεί».

Έχεις πραγματοποιήσει τα όνειρα σου στο βόλεϊ; Θα είσαι γεμάτη όταν σταματήσεις;

«Από τη στιγμή που έχω πάρει πρωτάθλημα και Κύπελλο ναι. Όταν ξεκίνησα να παίζω βόλεϊ έβαζα στόχους. Είχα την μεθοδολογία να πηγαίνω βήμα βήμα από μικρούς στόχους στους μεγάλους. Step by step. Να παίξω, να παίξω καλά, να πετύχει τους στόχους της η ομάδα, να μπούμε τετράδα, να ανέβουμε κατηγορία, να παίξω σε υψηλό επίπεδο. Πήγα, δοκίμασα, το έκανα».

Σκέφτηκες να πας στο εξωτερικό; Είναι δύσκολο για ένα λίμπερο να πάει στο εξωτερικό...

«Ήθελα. Υπήρχε μια περίοδος χρονική, στην μετάβαση μου στον Ηρακλή Κηφισιάς, είχε βρεθεί μια ομάδα στη Γερμανία αλλά τα λεφτά ήταν ελάχιστα. Εκεί έπαιξε ρόλο η τότε σχέση μου και το οικονομικό κομμάτι».

«Ο επιμένων νικά, θα ήθελα να κλείσω φέτος με κάτι καλό στην Ευρώπη»

Τι τίτλο θα έβαζες στην καριέρα σου;

«Ο επιμένων νικά!».

Τι να περιμένουμε την επόμενη χρονιά; Ο Παναθηναϊκός βάζει ψηλά τον πήχη και για την Ευρώπη...

«Θα ήταν το ιδανικό για να κλείσω την καριέρα μου με μια διάκριση στην Ευρώπη. Και φέτος ήθελα να σταματήσω αλλά με... έτρωγε λίγο μέσα μου, ενώ και η προσέγγιση της ομάδας ήταν απίστευτη. Προπονητής και διοίκηση με προσέγγισαν με πολύ όμορφο τρόπο για να καθίσω ακόμα μια χρονιά και ένας λόγος είναι και η Ευρώπη, είναι μια μεγάλη εμπειρία ζωής και για εμένα».

Θα είναι ο πιο δυνατός Παναθηναϊκός της τελευταίας 15ετίας;

«Έχω δει τα ονόματα των αθλητριών που έρχονται. Με βάση αυτά νομίζω ναι. Την μπάλα χαμηλά και πιστεύω πως μπορούμε να πετύχουμε κάτι καλό».

Δεν έχεις κρύψει ποτέ την αγάπη σου για τον Παναθηναϊκό. Ποια είναι τα αγαπημένα σου συνθήματα;

Δεν έχω ένα, αλλά δύο. Αρχικά το «στ' αστέρια θέλω γήπεδο» και φυσικά το «χόρτο μαγικό».

Τι είναι για εσένα ο Παναθηναϊκός;

Ο Παναθηναϊκός για εμένα είναι το δεύτερο μου σπίτι, είναι ένα μικρό σχολείο, είναι καθοριστικός σταθμός στην καριέρα μου και στην ζωή μου γενικότερα! Ο Παναθηναϊκός για μένα είναι ΙΔΕΑ!

Και θα κλείσουμε λέγοντάς σου ονόματα και εσύ θα μας λες τα πρώτα πράγματα που σκέφτεσαι.

Καλμαζίδης: Ήρεμη δύναμη
Παπαφωτίου: Ορθολογικός παίκτης
Γκρόθες: Σκληρλο καρύδι
Ανάε: Wonderland child
Γκάιτς: Βέρος Σέρβος
Οικονόμου: Μεθοδικότητα
Ανθούλη: Αγαθός γίγαντας
Χατζηευστρατιάδου: Θηρίο ανήμαρο
Κρος: Ομαδικό πνεύμα
Μεταξά: Παλιοσειρά και ανερχόμενη influencer