Γκουντούρα στο GWomen: «Θέλω να προβάλλω αυτό που όντως είμαι, να με επιλέγουν για την ξιφασκία και όσα πρεσβεύω»

Το κεφάλαιο «Ολυμπιακοί Αγώνες»

Μετά από μία εκδρομή με το σχολείο και επίεσκεψη σε μία ημερίδα που είχε στόχο τα μικρά παιδάκια να γνωρίσουν τα αθλήματα, ήρθε σε επαφή με την ξιφασκία. Και όπως τα περισσότερα παιδικά μάτια, κοίταζε το ξίφος και τη μάσκα με ενθουσιασμό και θέλησε να ξεκινήσει. Και έτσι έγινε. Όμως, δεν σκεφτόταν τότε πως θα μπορούσε μία μέρα να βρεθεί σε Ολυμπιακούς Αγώνες, όπως εξηγεί: «Επουδενί δεν σκεφτόμουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στην κατηγορία των νεανίδων είχα κάποια εξαιρετικά αποτελέσματα, δηλαδή είχα μετάλλια και σε Παγκόσμιο και σε Ευρωπαϊκό αλλά η κατηγορία των νεανίδων είναι μικρή. Μέχρι να φτάσεις στην κατηγορία των γυναικών έχει πολλά στάδια. Τότε είχα αρχίσει να αντιλαμβάνομαι ότι ήμουν καλή. Όταν μπήκα στην κατηγορία junior, τα βρήκα λίγο… μπαστούνια. Πάλι είχα κάποιες αμφιβολίες και αφού πήρα κάποια μετάλλια ξεκίνησα να έχω αυτοπεποίθηση. Όταν πια μπήκα στην κατηγορία γυναικών και είδα το ότι στέκομαι αξιοπρεπέστατα και μπορώ, εκεί λέω «Εντάξει εδώ είμαστε, πάμε, μπορείς, γίνεται. Είναι το τελικό στάδιο». Προετοιμαζόμουν για αυτή την κατηγορία. Αν μπορούσα εκεί να σταθώ, μπορούσα να φτάσω στους Ολυμπιακούς».

Και πράγματι η Γκουντούρα έφτασε στην Ολυμπιακή πρόκριση και για πρώτη φορά θα πήγαινε στη μεγαλύτερη διοργάνωση του αθλητισμού. Η αναβολή των Αγώνων έκανε την προσμονή της μεγαλύτερη και το 2021 ήρθε. Όλη της τη ζωή προετοιμαζόταν για εκείνη την πρόκριση και τη στιγμή που θα αγωνιζόταν στην Ολυμπιακή αρένα. Όμως, τα πράγμα δεν ήρθαν όπως τα ήθελε και αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο.

«Όταν τελείωσε ο αγώνας, ενώ το περίμενα τόσο πολύ, ένιωσα πως δεν ήταν αυτό που μπορούσα να κάνω. Όταν όμως πέρασε ο καιρός και μου έφυγε αυτή η στεναχώρια, σκέφτηκα λίγο πιο ώριμα και σκέφτηκα τι έχει γίνει αυτόν τον ενάμιση χρόνοι και τι δεν πήγε καλά στην τελική μου απόδοση. Όταν ενάμιση χρόνο είχαμε κορωνοϊό, όταν ενάμιση χρόνο ερχόμουν εδώ στο ΟΑΚΑ και δεν είχα με ποιον να κάνω προπόνηση γιατί οι αθλητές δεν έρχονται και γιατί δεν μπορούσαν να βγουν από τα σπίτια τους. Όταν έκανα προπ;oνηση και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να γυρίσω κατευθείαν σπίτι μου, χωρίς να δω τους φίλους μου, τους δικούς μου ανθρώπους… Όλο αυτό με επηρέασε πάρα πολύ ψυχολογικά, ήταν πολύ δύσκολο συν το μόνιμο άγχος μην κολλήσουμε covid-19, να προσέχουμε για να μην χάσουμε το μεγάλο μας όνειρο. Τότε πάνω στη στεναχώρια μου έλεγα «έλα Δώρα, μην λες δικαιολογίες στον εαυτό σου μην είσαι φυγόπονη» και γι’ αυτό τότε, στο Τόκιο, δεν είχα πει πολλά γιατί ένιωθα πως θα φαίνονταν σαν δικαιολογία. Αλλά αργότερα το συνειδητοποίησα ότι αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν την έζησα μόνο εγω στον αθλητισμό αλλά όλοι το ζήσαμε. Και φαντάσου να μην έχεις ευκαιρία να το χάσεις αυτό (τους Ολυμπιακούς), αν κολλούσα κορωνοϊό π.χ. πριν τους Αγώνες θα έχανα αυτό για το οποίο πάλευα τόσα χρόνια».

Αυτή η αναβολή, όμως, έφερε και το Παρίσι 2024 έναν χρόνο πιο κοντά. Και η Ελληνίδα πρωταθλήτρια ετοιμάζεται για να ζήσει αυτή την εμπειρία όπως την ονειρεύται: «Αυτό που γινόταν στο Ολυμπιακό χωριό στο Τόκιο, που μόλις μπήκαμε μέσα μας… έστριβαν το μαχαίρι στην πληγή λέγοντάς μας πόσα χάσαμε λόγω covid-19 και ότι φέτος δε ζούμε τίποτα. Και εγώ έλεγα «ευχαριστώ που το επισημαίνετε στην πρώτη μου Ολυμπιάδα»(γέλια). Προς το παρόν δεν έχω στο μυαλό μου τη γιορτή στο Παρίσι, έχει σημασία το ταξίδι πάλι. Βήμα βήμα, σιγά σιγά να φτάσουμε στην πρόκριση, να την κλειδώσουμε και μετά να πάμε στα υπόλοιπα. Ξέρεις, είναι άλλη διαδικασία να κυνηγάς πρόκριση και άλλη να ετοιμάζεσαι για Ολυμπιακούς Αγώνες. Εκεί αλλάζει η προπόνηση».

«Δεν την έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας την πρόκριση, στο μπροστά μέρος την έχουμε»

Η ελληνική ομάδα της σπάθης γυναικών, με μέλος της τη Δώρα Γκουντούρα, έφερε πέρυσι μία πολύ σημαντική διάκριση στη χώρα κατακτώντας την 6η θέση στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Με αυτή την πολύ τιμητική θέση, δημιουργήθηκε η σκέψη της Ολυμπιακής πρόκρισης σε ένα πολύ ανταγωνιστικό πεδίο.

«Πριν ξεκινήσουμε το ομαδικό το είχα πιο εύκολο στο μυαλό μου. Όταν ξεκινήσαμε κατάλαβα πως έκανα λάθος, δεν ήταν τόσο εύκολο και ήταν πολύ διαφορετικές οι συνθήκες. Προσαρμόστηκα σε αυτό και τώρα που αρχίζω να έρχομαι πιο κοντά του, αρχίζει να μου αρέσει ακόμη περισσότερο. Πάλι, όμως, μοναχικό είναι γιατί είναι ένα άθλημα το οποίο δεν χρειάζεται συνεργασία τη στιγμή που πας να πάρεις τον πόντο αλλά μόνο και μόνο που γυρίζεις πίσω και βλέπεις τους άλλους τρεις να σε στηρίζουν, να έχουν το ίδιο πάθος με εσένα είναι πολύ ωραίο, έχει πολύ ωραία ενέργεια και μου αρέσει αυτό. Είμαι παίκτρια του πάθους, της ενέργειας, της στήριξης και αυτό εμένα με ανεβάζει γενικά, μου αρέσει πολύ. Μετρήσαμε το ότι πετύχαμε κάτι καλό και θέλουμε να πετύχουμε και κάτι καλύτερο».

View this post on Instagram

A post shared by Dora Goudoura (@dora_goudoura)

«Ξέρεις για εμάς είναι τεράστιο βήμα ότι πήγε καλά αλλά όταν είμαστε στο σημείο που δεν φτάνει για να πάρεις Ολυμπιακή πρόκριση, βάζεις κάτω το κεφάλι και συνεχίζεις να δουλεύεις για τον στόχο σου. Μας δίνει αυτοπεποίθηση που κερδίζουμε χώρες που δεν μας υπολόγιζαν ποτέ, όταν δεν υπήρχαμε στον παγκόσμιο χάρτη, και τώρα παίζουμε στο κυρίως ταμπλό με την Ιταλία και λένε οι Ιταλίδες «Ωχ,θα παίξουμε με την Ελλάδα». Για εμάς είναι πολύ σημαντικό. Αλλά θέλει κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Προσπαθείς να εξελίσσεσαι μέσα σε αυτό».

Έχετε την Ολυμπιακή πρόκριση στο πίσω μέρος του μυαλού σας;

«Ξέραμε εξ αρχής ότι ξεκίνησε η προσπάθεια πέρυσι, για το Παρίσι 2024. Είχαμε μία τριετία, και ίσως και λίγο λιγότερο, για να κάνουμε κάτι που άλλες χώρες το κάνουν ολόκληρα χρόνια, να βρεθούμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι κάτι ακατόρθωτο. Αλλά κι εγώ όταν ξεκίνησα για την Ολυμπιακή μου πρόκριση και ήμουν στο Νο200, μου έλεγαν το ίδιο ότι ήταν ακατόρθωτο. Οπότε επειδή μου αρέσει να παλεύω για τα ακατόρθωτα, θα πω πως ναι είναι στο μυαλό μας και όχι μόνο στο πίσω μέρος αλλά και στο μπροστά μέρος. Είναι πολύ σημαντικό γιατί τόσα χρόνια έχει μάθει η ελληνική ομοσπονδία μία παράδοση αθλητών που παίρνουν ατομικές προκρίσεις στους Ολυμπιακούς και θα ήταν ωραίο να μπούμε σε αυτό και να δείξουμε πως μέσα από τη συνεργασία μπορούμε να πάμε Ολυμπιακούς. Αλλά είναι ωραίο γιατί όταν υπάρχει μία ομάδα δίνει κίνητρο και σε πολλά παιδιά να συνεχίσουν να κάνουν πρωταθλητισμό. Και όταν σκέφτονται ότι θέλουν να γίνουν κι αυτά μέρος αυτής της ομάδας, τους δίνει κίνητρο. Αυτό για εμένα μετράει πάρα πολύ».

«Η φιλοσοφία ζωής που έχω συνδέεται με τον προπονητή μου»

Το θέμα «προπονητής» στον πρωταθλητισμό είναι εξαιρετικά σημαντικό. Και η Δώρα στάθηκε τυχερή, ταίριαξε με τον προπονητή της από όταν ήταν 12 ετών και μαζί διαγράφουν την επιτυχημένη πορεία τους στο άθλημα. Με τον Θανάση Δελενίκα έχουν βρει τον τρόπο να περνούν καλά και να κάνουν τη σωστή προπόνηση ενώ η ίδια, όπως εξηγεί, έχει πάρει πολλά πράγματα από τον προπονητή της: «Δίπλα στον Θανάση έμαθα ότι θα πηγαίνω προπόνηση αλλα καμία φορά δεν θα είναι χωρίς να έχω τελειώσει το διάβασμά μου. Ο προπονητής για μένα είναι παιδαγωγός. Δεν έχει σημασία αν έρχεσαι εδώ και μάθεις την καλύτερη ξιφασκία. Αν ο άλλος δεν έχει να σου δώσει αξίες, να σου μάθει πέντε πράγματα σημαντικά, να σε καθοδηγήσει στη ζωή σου, αν είναι να μη σε κάνει καλό άνθρωπο… Και πρωταθλητή να σε κάνει, τι να το κάνω; Δεν έχουμε ανάγκη από καλούς αθλητές, από καλούς ανθρώπους έχουμε ανάγκη. Ο Θανάσης είναι εξαιρετικός και είναι όλα αυτά που περιέγραψα γιατί για να έχω φτάσει εγώ τώρα στα 25 και να μιλάω για αυτά κάπου τα έμαθα, από κάποιον τα άκουσα. Η φιλοσοφία ζωής που έχω συνδέεται με τον Θανάση γιατί όλα αυτά τα βλέπω από εκείνον. Μεγαλώσαμε μαζί, πήραμε μαζί εμπειρίες, τον είδα πως ανταποκρίνεται σε διαφορετικές συνθήκες και τον εμπιστεύομαι πάρα πολύ σαν άνθρωπο. Είναι πολύ βαρύ αυτό που κάνουμε για να έχω μία τυπική σχέση μαζί του, σαν εργοδότη με υπάλληλο. Είναι ωραία η καθημερινότητά μου μαζί του, περνάω καλά, μου αρέσει η προσπάθεια που κάνουμε. Ξέρω ότι όσες φορές κι αν πιέζομαι δίπλα του, όσες φορές κι αν κουράζομαι ή στραβώνω στο τέλος της ημέρας δεν έχω αμφιβολία ότι θέλει το καλύτερο για μένα. Αυτό είναι το σημαντικότερο. Αν κάνεις μία πορεία μόνο με βλέμμα προς τον στόχο, κάνοντας μια καθημερινότητα που δεν σου αρέσει πραγματικά θα έχεις κάνει μία ζωή που δεν σου αρέσει. Από την εμπειρία της μίας Ολυμπιάδας σου λέω πως οι Ολυμπιακοί είναι δέκα λεπτά. Τόσο διήρκεσε η προσπάθειά μου στους Ολυμπιακούς. Η προσπάθειά μου να φτάσω εκεί όμως; 15 χρόνια. Φαντάζεσαι 15 χρόνια να μην περνούσα ωραία; Μαρτύριο. Ας πήγαινα να κάνω κάτι άλλο να περνάω ωραία αν ήταν. Ούτως ή άλλως πολλά χρήματα δεν βγάζω, δημοσιότητα δεν παίρνουμε… Γιατί να βασανίζομαι 15 χρόνια για 10 λεπτά; Ξέρω ότι δε θέλω να κάνω κάτι που δε μου αρέσει, σίγουρα αυτό».

«Η σχέση μου με τα social media ήταν κακή στην αρχή...»

Πλέον, καλώς ή κακώς, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν γίνει μέρος της ζωής μας και μάλιστα είναι ίσως το βασικότερο μέσο που «πληρώνει» τους αθλητές αυτή τη στιγμή. Διότι έτσι γίνονται οι συμφωνίες με τους χορηγούς. Και δεν είναι καθόλου δύσκολο να παρασυρθεί κανείς και να αλλάξει για να μπορέσει να μπει σε καλούπια και να ταιριάξει με τα πρότυπα των social media. Η 25χρονη πρωταθλήτρια, δεν θέλει να αλλοιωθεί ούτε να αλλάξει για να επηρεάσει.

«Η σχέση μου με τα social media ήταν στην αρχή κάκιστη, έγινε μέτρια και πιστεύω την έχω φτάσει σε ένα επίπεδο καλό, ανάλογα με το τι θεωρεί ο καθένας καλό βέβαια. Νομίζω ότι δεν έχω αλλοιώσει πολύ τον χαρακτήρα μου για να προβληθώ στα social, δηλαδή προβάλω αυτό που όντως είμαι σε ένα σημείο το οποίο χρειάζεται. Όταν θα πάω να μιλήσω με έναν χορηγό θα πω συγκεκριμένα πράγματα, όπως τα λέω σε εσάς εδώ. «Αν θέλεις να κερδίσεις μέσα από τους followers μου, μην κλείσεις εμένα». Αν περιμένουν, δηλαδή, να κερδίσουν ανταποδοτικά μέσα από το προφίλ μου στο Instagram δεν είμαι καλό μέρος να επενδύσεις. Επενδύεις στη Δώρα Γκουντούρα γιατί καταλαβαίνεις ότι είναι αθλήτρια υψηλού επιπέδου, της αξίες που πρεσβεύει μέσα από τον αθλητισμό, το αθλητικό κοινό που έχει. Με στηρίζεις οικονομικά γιατί καταλαβαίνεις όλο αυτό το πακέτο που έχω, όχι όμως ανταποδοτικά με giveaway και εκπτωτικούς κωδικούς. Αυτό μπορεί να το κάνει κάποιο άλλο προφίλ και δεν είναι κακό να επιλέξουν αυτό. Είναι πολύ ταπεινωτικό όταν ένας χορηγός με ρωτάει πόσους followers έχω και όχι για τις διακρίσεις μου και την πορεία μου στον αθλητισμό. Και «τσιμπάει» λίγο αυτό»

View this post on Instagram

A post shared by Dora Goudoura (@dora_goudoura)

«Δεν έχω χορηγούς εγώ, έχω υποστηρικτές»

«Αντιλαμβάνομαι ότι πρέπει όντως να πεις ευχαριστώ στους ανθρώπους που σε βοηθάνε».

Με αυτή τη φράση η Δώρα διαχώρισε τους όρους «χορηγός» και «υποστηρικτής» και εξήγησε: «Δηλαδή δεν είναι μόνο μία σχέση συνεργασίας, υπογράφουμε ένα συμβόλαιο και πρέπει να τους ανεβάζω μόνο αλλά πως να μην πω ευχαριστώ στη BWIN, την εταιρεία που ξεκίνησε να με στηρίζει όταν ήμουν στο Νο70 ή 80 στην Παγκόσμια κατάταξη. Και τώρα που είμαι το Νο6 πως να μην βγαίνω κάθε φορά να λέω στ social media πως ευχαριστώ αυτή την εταιρεία που με βοήθησε όταν ήμουν στο πουθενά; Τώρα που έχω μία συμμετοχή σε Ολυμπιακούς. Πρέπει να το πω, να το αναφέρω και να ξέρει ο κόσμος γιατί αυτούς τους ανθρώπους όντως πρέπει να τους αναφέρουμε. Και αυτούς και τους υπόλοιπους φυσικά. Όταν έχεις πάρει ένα Ολυμπιακό μετάλλιο είναι εύκολο να έρθουν όλοι και να σου προσφέρουν στήριξη. Αλλά η πραγματική επιτυχία είναι να αναγνωρίσεις την προσπάθεια του αθλητή από πριν. Και δεν έχει να κάνει αν θα σου φέρουν εν τέλει το αποτέλεσμα, μπορεί να μην το έφερνα ποτέ αλλά και που μπήκε στη διαδικασία να με στηρίξει, νομίζω το ευχαριστώ είναι λίγο. Γι’ αυτό και με όσους χορηγούς συνεργάζομαι έχουμε άλλη σχέση, είναι υποστηρικτές μου και όντως ενδιαφέρονται και θα με πάρουν τηλέφωνο να με ρωτήσουν πως είμαι και τι κάνω. Έχω υποστηρικτές δηλαδή, δεν έχω χορηγούς. Και φυσικά θα στηρίξεις κι εσύ τον χορηγό σου αλλά αυτό γίνεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο, όταν έρθουν οι διακρίσεις μου μέσα από τις συνεντεύξεις μου και όσα θα πω και θα δείξω. Δεν θέλω όμως να αλλοιωθώ. H επιρροή είναι κάτι που δεν το καταλαβαίνεις ότι το κάνεις, αν είμαι το πρότυπο που θέλει να έχει να δει τη Δώρα και να σκεφτεί ότι αυτό που κάνω του αρέσει και θέλει να το ακολουθήσει. Γιατί αν βγω και πω «Δες αυτό, επηρεάσου» είναι διαφήμιση, δεν είναι επιρροή. Και αν είμαι επιρροή, μπορεί να μην είμαι»

View this post on Instagram

A post shared by Dora Goudoura (@dora_goudoura)

Όμως, και πάλι ο πρωταθλητισμός δεν είναι εύκολος. Είναι πολυέξοδος και δεν σου επιτρέπει να δουλεύεις για να έχεις εισόδημα από αλλού. Βιοπορίζεσαι από τον πρωταθλητισμό. «Θα θέλαμε περισσότερα. Δυστυχώς, επικρατεί μία άποψη ότι επειδή ανεβάζουμε συνέχεια χορηγούς ότι βγάζουμε και αρκετά χρήματα και ακούμε από τον κόσμο αυτό το «αμάν πια, πόσους χορηγούς έχεις»; Δεν μπορώ και να μπαίνω στη διαδικασία όμως να λέω πως δεν βγάζουμε τόσα χρήματα από αυτό γιατί είναι πάρα πολλά τα έξοδα του να κάνεις πρωταθλητισμό. Και κάνεις μόνο αυτό. Δεν έχεις άλλους πόρους, είναι το βασικό σου επάγγελμα, δεν προλαβαίνεις να κάνεις κάτι άλλο και πρέπει να βιοπορίζεσαι από αυτό. Θέλει περισσότερους από έναν και δύο χορηγούς για να βιοπορίζεσαι αξιοπρεπώς γιατί δεν μιλάμε για τεράστια ποσά όπως πιστεύει ο κόσμος. Υπάρχει μία κινητοποίηση, από την ΕΟΕ και τον κύριο Καπράλο με το πρόγραμμα «Υιοθετήστε έναν αθλητή» το οποίο έχει βοηθήσει πολλούς αθλητές και τον ευχαριστούμε γι’ αυτό. Όμως, θέλει κι άλλο».

« Δεν υπάρχει πιο συγκινητικό πράγμα για εμένα από το να βλέπω αθλήτρια να αγωνίζεται σε Ολυμπιακούς Αγώνες και να έχει το παιδί της στις κερκίδες»

Ο σεξισμός υπάρχει παντού. Όπς εξηγεί η Γκουντούρα, αυτό είναι κάτι που ξεκινά από την κοινωνία και περνάει στον αθλητισμό. Και εμφανίζεται με διάφορες μορφές. Αλλά το σκηνικό έχει αρχίσει να αλλάζει...

«Στην ξιφασκία έχω αντιμετωπίσει άπειρα προβλήματα αλλά ποτέ σε σχέση με το φύλο μου γιατί ίσα ίσα η γυναικεία σπάθη είναι που έχει πάει την ξιφασκία ένα βήμα παραπέρα. Τώρα γενικά για τις διακρίσεις που υπάρχουν στον αθλητισμό, ξεκινούν πάντα από τα στερεότυπα που υπάρχουν στην κοινωνία. Ότι είναι αντιαισθητικό να είναι τόσο γυμνασμένη γιατί χάνει τη θηλυκότητά της, δεν μπορεί να κάνει πρωταθλητισμό και να είναι μάνα γιατί ποιος θα προσέχει το παιδί της, ότι η γυναίκα δεν μπορεί να είναι 40 ετών και να κάνει πρωταθλητισμό, όλα στερεότυπα. Αλλά ευτυχώς που υπάρχουν οι γυναίκες που δεν πιστεύουν σε αυτά τα στερεότυπα και τα σπάνε καθημερινά. Δεν υπάρχει πιο συγκινητικό πράγμα για εμένα από το να βλέπω αθλήτρια να αγωνίζεται σε Ολυμπιακούς Αγώνες και να έχει το παιδί της στις κερκίδες. Πόσα στερεότυπα έχει σπάσει αυτή η γυναίκα; Έχει μπει σε όλη αυτή τη διαδικασία της γέννας, έχει σπιτρέψει, προπονείται και είναι στους Ολυμπιακούς. Άρα όλα τα παραπάνω ήταν στη θεωρία γιατί στην πράξη δεν ισχύει τίποτα. Αλλάζουν αυτά σιγά σιγά, αλλάζει η κοινωνία άρα και κομμάτια στον αθλητισμό. Ό,τι και να προσπαθήσεις να κάνεις, να εξελιχθείς σε οτιδήποτε θα ακούσεις από κάπου ένα «Δε μπορείς». Αν τα ακούς, όμως, αυτά δεν πηγαίνεις πουθενά. Εγώ τόσα χρόνια έχω μάθει πως όταν μου λένε ότι δε μπορώ να κάνω κάτι, είμαι σε καλό δρόμο. Αν αρχίσουν να μου λένε ότι μπορώ, τότε μάλλον κάτι πάει λάθος»

«Μου αρέσει να βοηθάω, γι' αυτό και στην αρχή σκεφτόμουν την πανεπιστημιακή νοσηλευτική»

Η ίδια πέρα από τις επιτυχίες της στον πρωταθλητισμό έχει καταφέρει να πάρει και το πτυχίο της, στην Κοινωνιολογία στο Πάνειο πανεπιστήμιο, ενώ τώρα κάνει και το μεταπτυχιακό της στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας πάνω στην κοινωνική εργασία. Και πως μπορεί ένας πρωταθλητής, τέτοιου επιπέδου, να συνδυάσει δύο τόσο απαιτητικά πράγματα; «Προγραμματισμός και πολλή στήριξη, δεν θα το παίξω ήρωας. Αν δεν είχα τους γονείς μου, τον προπονητή μου, τους φίλους μου δεν θα μπορούσα. Χρειάζεται στήριξη για να τα κάνεις όλα αυτά. Είναι πολύ δύσκολη συνθήκη από μόνη της για να μη σε βοηθάνε οι γύρω σου».

Και, γιατί κοινωνιολογία;

«Όταν φτάνεις στην ηλικία των 18 ετών και όταν έχεις την επιλογή να πας όπου θέλεις (λόγω του άνευ που είχε από τις διακρίσεις που είχε κερδίσει) είναι πολύ δύσκολο, δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να διαλέξω τότε. Στα 18 πέρα από τον αθλητισμό που ήμουν καλή και το ήξερα, δεν ήξερα σε τι άλλο μπορεί να είμαι καλή. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να πάω πανεπιστημιακή νοσηλευτική, γιατί είχα στο μυαλό μου πως μου αρέσει να βοηθάω τους ανθρώπους αλλά μετά φοβήθηκα όλα αυτά με τις βελόνες και τα αίματα… Οπότε μετά είπα να πάω σε κάτι πιο θεωρητικό αλλά σε μία επιστήμη που είτε μέσω της έρευνας είτε μέσω της δράσης μπορείς να βοηθήσεις, γι’ αυτό και τώρα ασχολούμαι με το κομμάτι της πρόνοιας. Έχω ασχοληθεί και με τον εθελοντισμό, όχι όσο θα ήθελα βέβαια αλλά τότε στην καραντίνα που είχα περισσότερο χρόνο και νομίζω πως και από αυτό τον δρόμο πάλι κατέληξα στο να βοηθάω. Ήμουν σε μία οργάνωση που λέγεται «Δείπνο αγάπης» και όποιος θέλει μπορεί να πάει να βοηθήσει και μοιράζει κυρίως φαγητό σε άστεγους τα βράδια. Όποιος θέλει αν ψάξει στο διαδίκτυο μπορεί να βρει και να βοηθήσει, είτε αυτό είτε άλλους οργανισμούς. Δυστυχώς, έχω την εντύπωση πως αν προσπαθήσεις να προωθήσεις μία καλή σου πράξη είναι σα να τη διαφημίζεις και θα ακουστεί αυτό το «το κάνει για να μας το δείχνει» ενώ στην πραγματικότητα μπορεί να είναι για να μαζευτούμε περισσότεροι άνθρωποι για να βοηθήσουμε. Γι’ αυτό και δεν το ανέβασα πουθενά κι εγώ, δεν ήταν ανάγκη μου να το προβάλλω άλλωστε».

Πως είναι η Δώρα έξω από την ξιφασκία;

«Ό,τι βλέπεις εδώ αυτή τη στιγμή, μέσα και έξω από την ξιφασκία» απάντησε πολύ γρήγορα.

«Είσαι το κομμάτι σου εδώ μέσα, δεν το κάνω διεκπαιρεωτικά. Αυτό είμαι, όταν παίζω πάνω στην πίστα, δεν αφήνω κανένα μέρος του εαυτού μου πίσω γιατί όλα τα μέρη του εαυτού μου είμαι. Είμαι χαλαρή και της παρέας και χρειάζεται κάποιες φορές και στην προπόνηση, όταν πρέπει να δουλέψω πιο σκληρά θα κάνω αυτό. Στον ελεύθερό μου χρόνο, θα πω την αλήθεια, μου αρέσει να… «μπετώνω» στον καναπέ. Αλλά κοίτα τι γίνεται. Αν το κάνω αυτό μετά θα σκεφτώ ότι είχα ελεύθερο χρόνο και τον έφαγα απλά για να κάτσω και όχι, έπρεπε να κάνω κάτι να περάσω καλά. Μου αρέσουν πολύ τα escape room, στην αρχή παίζαμε γριφο-δωμάτια αλλά μετά επειδή βαρεθήκαμε ξεκινήσαμε τα τρομακτικά με ηθοποιούς. Φοβάμαι πάρα πολύ, η αδρεναλίνη ανεβαίνει σε άλλα επίπεδα και μπορεί να θέλω να τελειώσει αλλά όταν βγαίνω από το δωμάτιο σκέφτομαι «ωραίο ήταν, πάμε ξανά».