Πόσοι στην Ελλάδα γνωρίζουν για το μοντέρνο πένταθλο; Η απάντηση είναι: ελάχιστοι, αν και πρόκειται για ένα εξαιρετικά δύσκολο και ενδιαφέρον άθλημα, που αποτελεί συνδυασμό πέντε διαφορετικών αγωνισμάτων. Η Πηνελόπη Νίκα δεν θα είχε ασχοληθεί με το πένταθλο αν δεν της είχε κινήσει την περιέργεια, κι όμως, χρόνια μετά την πρώτη φορά που το δοκίμασε για... πλάκα, έχει προσθέσει στη συλλογή της μετάλλια μεταξύ των οποίων είναι και το χρυσό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Λισαβώνας.
Η αθλήτρια του Παναθηναϊκού μιλάει στο Gazzetta Women τόσο για το αγώνισμά της και τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει κάποιος που ασχολείται με αυτό στην Ελλάδα, όσο και για το πρόσφατο βραβείο fair play που έλαβε από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Πεντάθλου.
Πώς οργανώνεις την προπόνησή σου σε ένα τόσο σύνθετο άθλημα;
«Είναι πολύ διαφορετικά τα αθλήματα μεταξύ τους, η αλήθεια είναι αυτή. Είναι όλα τεχνικά και δεν βοηθάει το ένα το άλλο, αντίθετα δυσχεραίνει και την προπόνηση το ότι είναι όλα τόσο διαφορετικά. Θέλει πολλές ώρες προπόνησης και καλό προγραμματισμό.
Η βάση όλων είναι το τρέξιμο και το κολύμπι, επομένως κάνουμε κάθε μέρα εξάσκηση σε αυτά τα δύο βασικά αγωνίσματα. Απο κει και πέρα και η ξιφασκία χρειάζεται αρκετές φορές την εβδομάδα εξάσκηση γιατί παίζουμε στο ένα χτύπημα. Είναι ένα λεπτό κι ένα χτύπημα και όποιος το πάρει. Αν κερδίσεις παίρνεις ένα τεράστιο πλεονέκτημα κι αν δεν παίξεις καλή ξιφασκία χάνεις έδαφος. Τρέξιμο και κολύμπι είναι προπόνηση συντήρησης. Σκοποβολή επίσης τέσσερις φορές την εβδομάδα, το ίδιο και η ιππασία».
Ποιο από όλα τα αθλήματα θεωρείς ότι είναι το δυνατό σου σημείο και σε ποιο θέλεις περισσότερη δουλειά;
«Είναι το τρέξιμο και η σκοποβολή μαζί. Η ξιφασκία και η ιππασία επίσης, αλλά το χειρότερό μου είναι το κολύμπι κι εκεί δυσκολεύομαι περισσότερο. Σημασία έχει το να κρατιέμαι στα υπόλοιπα σε ένα καλό επίπεδο, αλλά το χειρότερό μου είναι σίγουρα το κολύμπι».
Πώς επέλεξες ένα άθλημα που δεν είναι τόσο διαδεδομένο και πώς ήρθες σε επαφή με αυτό;
«Ήμουν αθλήτρια στίβου κι έκανα μεσαίες αποστάσεις. Στο παρελθόν ήμουν και μέλος της εθνικής ομάδας. Τελείωσα φαρμακευτική στην Ελλάδα και συνέχισα τις σπουδές μου στο Λονδίνο. Έκανα κι εκεί προπονήσεις στίβου. Στην Αγγλία το πένταθλο είναι πολύ γνωστό ως άθλημα και είναι από τα δυνατά τους αγωνίσματα. Προπονούμουν μαζί με αθλητές σκοποβολής και το δοκίμασα για πλάκα. Στη συνέχεια πρόσθεσα και τα άλλα αθλήματα αλλά ξεκίνησα κυριολεκτικά από το μηδέν. Μέχρι τα 23 μου να φανταστείς δεν ήξερα κολύμπι. Ούτε είχα δει στην ζωή μου άλογο».
Το είδες ως ένα challenge;
«Ναι, δεν είχα καμία σχέση. Μου φάνηκε όμως ενδιαφέρον το να τα μάθω όλα αυτά».
Ταυτόχρονα ακολούθησες το επάγγελμα που σπούδασες;
«Ναι και σήμερα δουλεύω ως φαρμακοποιός. Παράλληλα συνεχίζω τις σπουδές μου στην ιατρική»
Πώς συνδυάζεις τις τόσο απαιτητικές σπουδές σου με ένα επίσης απαιτητικό άθλημα που απαιτεί τόσες ώρες προπόνησης;
«Η αλήθεια είναι ότι έχω συνηθίσει να κοιμάμαι λίγο. Έχω πολύ αυστηρό πρόγραμμα αναγκαστικά επειδή είναι πολλές οι ώρες και στο φαρμακείο, όπου δουλεύω. Και στην ιατρική όσο ανεβαίνω επίπεδο, το διάβασμα αυξάνεται οπότε ένα καλό πρόγραμμα είναι απαραίτητο».
Νιώθεις ότι έχει χρειαστεί να θυσιάσεις πράγματα για να ασχοληθείς με τον πρωταθλητισμό;
«Δεν θα έλεγα ότι θυσίασα. Επιλέγω να λέω πως απλά κάνω ένα διαφορετικό τρόπο ζωής κι έχω πλέον συνηθίσει έτσι. Είναι πιο εύκολο να υπάρχει μία δομή στο τι έχω να κάνω μέσα στη μέρα μου, αλλά η αλήθεια είναι ότι λειτουργώ πάντα υπό πίεση. Έχω μικρά κενά ανάμεσα στα πράγματα που πρέπει να κάνω καθημερινά».
Μπορείς να μας περιγράψεις τη δική σου οπτική από την κούρσα με αφορμή την οποία πήρες το βραβείο fair play;
«Είχαμε το Παγκόσμιο Κύπελλο πεντάθλου στην Σόφια. Η κολύμβηση όπως είπα και πριν είναι το πιο αδύναμο αγώνισμά μου. Στο τέλος βγαίνει μία κατάταξη και ανάλογα με το που τερματίζεις παίρνεις ένα handicap. Βλέπω, λοιπόν, τα αποτελέσματα και βλέπω ότι μού έχει δοθεί λάθος χρόνος και είμαι ξαφνικά στα τοπ3 ενώ περίμενα πολύ πιο κάτω. Μίλησα στους κριτές και τούς είπα ότι υπάρχει ένα λάθος στα αποτελέσματα. Στην αρχή ζήτησαν αποδεικτικά στοιχεία, όμως πήγα και μίλησα με μία άλλη υπεύθυνη για να δει ξανά τα αποτελέσματα. Είδαν βίντεο και διόρθωσαν το λάθος τελικά. Δεν μπορούσα να μη ζητήσω να διορθωθεί κι αν δεν το έλεγα, αυτό θα εξέθετε και την ίδια τη διοργάνωση. Δεν ήθελα κι εγώ σε καμία περίπτωση να εκμεταλλευτώ την κατάσταση, το έβλεπα ως κάτι ανήθικο. Ήξερα πως θα μπορούσα να βελτιώσω τη βαθμολογία μου στα επόμενα αγωνίσματα, επομένως επέμεινα για να διορθωθεί».
Είδες την βράβευσή σου ως έναν τρόπο να γνωρίσει περισσότερος κόσμος το άθλημα που κάνεις δεδομένου ότι στην εκδήλωση υπήρχαν πολλά άτομα από τον χώρο του αθλητισμού;
«Η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν άτομα από τα πολύ γνωστά αγωνίσματα, ποδόσφαιρο, μπάσκετ και στίβο. Πολύς κόσμος, όμως, ήξερε τι είναι πένταθλο και αυτό δεν το περίμενα για να είμαι ειλικρινής, ήταν μία έκπληξη. Μερικοί ήταν ενημερωμένοι και για το ότι θα καταργηθεί η ιππασία από το πένταθλο και θα μπει στη θέση της ένα νέο αγώνισμα, που θα θυμίζει στίβο μάχης με εμπόδια».
Πώς σου φαίνεται αυτή η αλλαγή;
«Είναι ανάμεικτα τα συναισθήματα. Από τη μία όσοι κάνουμε πένταθλο τα τελευταία χρόνια έχουμε συνηθίσει σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο με την ιππασία να το κάνει όλο πιο συναρπαστικό. Από εκεί και πέρα καταλαβαίνω τις δυσκολίες στο να διεξαχθεί το πένταθλο γιατί δεν έχουν οι διοργανώτριες χώρες τη δυνατότητα να παρέχουν τόσα άλογα στους αθλητές. Είναι και πολύ δύσκολο να προπονηθεί κάποιος στην ιππασία. Επομένως, είναι θετικό το ότι με αυτήν την αλλαγή έχουν περισσότερα άτομα πρόσβαση στο άθλημα. Είναι μία περίοδος προσαρμογής για όλους βέβαια, αλλά ελπίζω να πάει καλά αυτό και να είναι το πένταθλο πιο προσιτό στον κόσμο από δω και πέρα».
Πώς είναι οι συνθήκες προπόνησης εδώ στην Ελλάδα;
«Είναι δύσκολες γιατί δεν υπάρχουν μαζί όλα συγκεντρωμένα. Πρέπει να αλλάζεις μέρη για να προπονηθείς και οι αποστάσεις δεν βοηθούν. Δεν υπάρχουν και πολλοί πενταθλητές που να ακολουθούν το ίδιο πρόγραμμα με εσένα. Επομένως, κάνω τρέξιμο με τους αθλητές στίβου, ξιφασκία με τους αθλητές ξιφασκίας αλλά δεν μπορείς να ακολουθήσεις το ίδιο πρόγραμμα με εκείνους».
Είναι αρκετά κοστοβόρο το να ασχοληθεί κανείς με το πένταθλο; Υπάρχει στήριξη στους αθλητές που θέλουν να ασχοληθούν με αυτό;
«Όταν ξεκινάς σε μικρή ηλικία το κόστος είναι αρκετά μεγάλο επειδή δεν μπορεί να σε στηρίξει κάποιος πέρα από τους γονείς σου. Υπάρχει εξοπλισμός που πρέπει να αγοραστεί και είναι αρκετά ακριβός. Όσο μεγαλώνεις και ειδικά αν γίνεις μέλος της εθνικής ομάδας, υπάρχει μία ομοσπονδία που προσπαθεί να σου καλύψει κάποια βασικά έξοδα και να σε βοηθήσει. Εμένα προσωπικά με βοηθάει η ομοσπονδία και η Ολυμπιακή Επιτροπή, κυρίως καλύπτοντας έξοδα σε αγώνες στο εξωτερικό. Απο κει και πέρα, ο σύλλογός μου, ο Παναθηναϊκός είναι ο κύριος υποστηρικτής μου. Αφενός με βοηθάει καλύπτοντας έξοδα αγώνων (αεροπορικά, entry fees, διαμονή) και αφετέρου με την ιατρική μου περίθαλψη, τις φυσιοθεραπείες, τις εξετάσεις μου και τις θεραπείες αποκατάστασης».
Σε σχέση με συναθλητές σου από άλλα κράτη; Πόσο επαρκής είναι αυτή η βοήθεια;
«Δεν είναι η ίδια επειδή εκεί οι αθλητές πληρώνονται για να ασχολούνται μόνο με αυτό. Υπάρχει μεν βοήθεια μετά από ένα επίπεδο και μετά, δουλεύω όμως ταυτόχρονα γιατί πρέπει και να ζήσω. Δεν βγαίνει διαφορετικά όταν ασχολείσαι με τον ερασιτεχνικό αθλητισμό στην Ελλάδα και είναι ελάχιστοι αυτοί που μπορούν να λύσουν το βιοποριστικό τους πρόβλημα μόνο μέσω του πρωταθλητισμού. Πολύ πρόσφατα μίλησα με παίκτριες του Παναθηναϊκού και μου εξήγησαν ότι κι εκείνες δουλεύουν, πράγμα που δεν περίμενα. Γι αυτό είναι σημαντικό το να προβάλλονται περισσότερο αυτά τα αθλήματα, αλλά και γενικότερα ο γυναικείος αθλητισμός».