Πετρούνιας στο Gazzetta: «Θα ρουφήξω τη ζωή μέχρι το μεδούλι»

«Από όλες όλες όλες τις προσγειώσεις που έκανα στις 20 μέρες που βρίσκομαι στη Γαλλία, από όλες τις προπονήσεις μου, αυτή ήταν η πρώτη φορά που προσγειώθηκα χωρίς το παραμικρό βηματάκι. Είχα κι άλλες καλές εξόδους, αλλά ποτέ άλλοτε δεν κόλλησαν τα πόδια μου κάτω όπως σήμερα. Το ζητούμενο ήταν να είμαι ψύχραιμος στον αγώνα και πιστεύω το κατάφερα. Τρις Ολυμπιονίκης, πάει να πει τρις ευτυχισμένος». Λίγο πριν την απονομή των μεταλλίων, ο Λευτέρης Πετρούνιας. Το Gazzetta τον συνάντησε στα έγκατα της Αρένα Μπερσί.

-Είσαι δηλαδή απόλυτα ικανοποιημένος;
«Βάζω τον εαυτό μου στη γωνία και τον κρίνω αυστηρά, όπως πάντα. Με πιάνουν τα κολλήματά μου, μη με παρεξηγείτε! Έκανα δύο λαθάκια, στην κατακόρυφο. Και στην πρώτη και στη δεύτερη. Αυτά τα δύο χαμένα 10αράκια μου στέρησαν το χρυσό μετάλλιο. Εάν τα απέφευγα, θα ισοβαθμούσα με τον Λιου Γιανγκ και θα ήμουν πρώτος λόγω του μικρότερου βαθμούς δυσκολίας».

-Πάντως λάμπεις από τη χαρά.
«Ναι, είμαι πολύ χαρούμενος, αφού στόχος μου ήταν να ανεβώ ξανά στο βάθρο, για τρίτη φορά. Δεν με πειράζει που το μετάλλιό μου είναι χάλκινο. Ποιος ξέρει, μπορεί το 2028 στο Λος Άντζελες να είναι χρυσό»!

-Συγγνώμη, ποιο Λος Άντζελες; Θα είσαι 38 χρονών τότε.
«Αλίμονο. Θα συνεχίσω! Πριν και μετά το Τόκιο μπήκα στο χειρουργείο, και δεν μου περνούσε από το μυαλό ότι θα έφτανα μέχρι εδώ, αλλά αυτή τη φορά φεύγω από μία Ολυμπιάδα υγιής, χωρίς να χρειάζομαι νυστέρι. Δεν έχω κανέναν λόγο να σταματήσω. Αυτό που ζω σκοπεύω να το απολαύσω και να το ρουφήξω μέχρι το μεδούλι. Έχω μπροστά μου τόσα χρόνια χωρίς γυμναστική, δεν βιάζομαι να τα ζήσω».

-Και η οικογένεια; Οι κόρες δεν θα θέλουν να βλέπουν περισσότερο τον πατέρα τους;
«Δεν ξέρω πώς κατόρθωσε η Βασιλική να έρθει κάτω, αλλά αγκαλιαζόμασταν και κλαίγαμε. Δεν μπορούσαμε να αρθρώσουμε λέξη. Έχουν φτιάξει την καθημερινότητά μας και όλα κυλούν ομαλά. Περιμένω πώς και πώς να αγκαλιάσω τις κοράκλες μου στην Αθήνα. Όταν όμως μεγαλώσουν λίγο, θα είναι καλό να με παρακολουθούν να αγωνίζομαι και να καταλαβαίνουν τι βλέπουν».

-Οπότε, αύριο πρωί πρωί επιστρέφεις στην Αθήνα.
«Όχι! Ήταν να φύγω αύριο, αλλά θα μείνω άλλες δύο μέρες, για να δω τα μετάλλια του Καραλή και του Τεντόγλου! Και αν η Εθνική μπάσκετ προχωρήσει, θα αλλάξω ξανά τα εισιτήρια ώστε να παρακολουθήσω και τη δική της προσπάθεια».

-Όταν βρίσκεσαι πάνω στους κρίκους, πού ταξιδεύει το μυαλό; Ξεφεύγει καθόλου ή είναι αφοσιωμένο στον αγώνα;
«Στην επόμενη άσκηση. Στην ανάγκη να τα κάνω όλα σωστά. Δίνω εντολές στον εαυτό μου. Σφίξε τώρα, καμπούριασε λίγο, τέτοια. Δεν σας κρύβω όμως, ότι από το πρωί σήμερα το μυαλό ξέφευγε και σκεφτόμουν και τις διακοπές μου! “Είναι τα τελευταία 60 δευτερόλεπτα πριν τις διακοπές”, έλεγα στον προπονητή μου. “Μετά από αυτά τα 60 δευτερόλεπτα δεν θα θέλω ούτε να σε βλέπω”, αστειευόταν εκείνος».

-Και πόσο θα διαρκέσουν αυτές οι διακοπές;
Τον επόμενο χρόνο δεν θα κατέβω σε αγώνες. Οι προπονήσεις βέβαια θα συνεχιστούν κανονικά, ίσως λίγο πιο συντηρητικά, από τα μέσα Σεπτέμβρη. Εάν το αφήσεις, σε αφήνει. Έπειτα θα ζυγίζουμε με τον προπονητή μου τα δεδομένα και θα χαράξουμε πορεία. Η αλλαγή του κανονισμού είναι ευεργετική για μένα που είμαι γέρος! Πλέον οι ασκήσεις από δέκα γίνονται οχτώ. Συνεπώς, τα προγράμματα γίνονται κατά 20 τοις εκατό ευκολότερα. Είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου δοθεί για την ερχόμενη τετραετία».

-Τρία σερί μετάλλια από διαδοχικούς Ολυμπιακούς Αγώνες έχει φέρει στην Ελλάδα μόνο ο Πύρρος Δήμας (σ.σ για την ακρίβεια 4 σερί, 3 χρυσά κι ένα χάλκινο).
«Ναι, και ήταν παρών σήμερα, εδώ στο Παρίσι. Μετά τον αγώνα, μιλήσαμε με τα μάτια. Ο Πύρρος είναι ο Πύρρος. Μεγαλώσαμε μαζί του και κλαίγαμε από χαρά».

-Πλέον ο κόσμος στην Ελλάδα κλαίει από χαρά με τον Λευτέρη Πετρούνια.
«Το οραματιζόμουν από 18-19 χρονών, αλλά δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμη. Εκείνο που με χαροποιεί είναι ότι οι επιτυχίες μου έφεραν κόσμο στο άθλημά μου. Τα γυμναστήρια της ενόργανης γέμισαν με μικρά παιδιά και τα οφέλη είναι πολλαπλά. Εισπράττων την αγάπη του απλού φιλάθλου και χαίρομαι που αυτό το όνειρο έγινε πραγματικότητα».

-Μήπως η ενόργανη είναι ομαδικό άθλημα;
«Εκεί ψηλά στους κρίκους είναι ατομικό, αλλά κάτω στο έδαφος είναι πράγματι ομαδικό. Αν δεν με πίστευαν οι δικοί μου άνθρωποι, δεν θα έφτανα ποτέ μέχρι εδώ. Τις τελευταίες 3-4 μέρες, ο προπονητής μου (σ.σ.: Δημήτρης Ράφτης) δεν μου έδινε καθόλου οδηγίες. “Σε εμπιστεύομαι απόλυτα”, μου έλεγε. “Ξέρω ότι θα κάνεις αυτό που πρέπει για να φέρεις το σώμα και το μυαλό σου στην κατάλληλη θέση”».

-Τον είδαμε να κλαίει μετά τον αγώνα.
«Τον πρώτο καιρό δεν συνέβαινε αυτό, αλλά πλέον υπάρχει συναισθηματικό δέσιμο. Είναι για μένα δεύτερος πατέρας, φίλος, κολλητός. Ήταν λογικό να ζοριστεί. Όλοι οι συνεργάτες μου, η Βάνα, ο Παξινός ο γιατρός, ο Νίκος ο Προβιάς που τον βλέπετε δακρυσμένο, είναι δεύτερη οικογένεια».

-Πότε συνειδητοποίησες ότι το μετάλλιο εξασφαλίστηκε;
«Μόλις τελείωσε την προσπάθειά του ο Γάλλος, ο Σαμίρ Αΐτ Σαΐντ, αφού φοβόμασταν πολύ την πιθανότητα να ευνοηθεί λόγω έδρας. Επειδή βέβαια ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται, περίμενα καλού κακού να ολοκληρώσει και ο Αρμένιος, τον Νταβιτιάν. Εάν υπήρχε η δυνατότητα, θα ήθελα να ανεβάσω τον Γάλλο δίπλα μου στο βάθρο και να μοιραστώ μαζί του το χάλκινο μετάλλιο! Του αξίζει, μετά από όσα έχει περάσει. Στο Ρίο έσπασε το πόδι του, ενώ τώρα μετράει δύο σερί Ολυμπιάδες τέταρτος. Η τέταρτη θέση είναι η χειρότερη. Χαίρομαι φυσικά για το μετάλλιό μου, αλλά λυπάμαι για τον Σαμίρ, που τον ξέρω 20 χρόνια και είναι εξαιρετικό παιδί».

-Μετά τον προκριματικό υπαινίχθηκες ότι υπήρχαν διάφορα προβλήματα στην προετοιμασία σου.
«Ναι, εννοούσα οργανωτικά θέματα. Τώρα που πήγαν όλα όπως ήθελα, μπορώ να εξηγήσω. Όλοι οι αθλητές παραπονιούνται για το φαγητό στο Ολυμπιακό Χωριό, για αστοχίες στη μετακίνηση, για διάφορα παράξενα πράγματα. Ποτέ δεν κατάφερα να κοιμηθώ τέσσερις ώρες σερί. Μας φταίνε όλα, αλλά ας μη ξεχνάμε ότι η κατάσταση ήταν ίδια για όλους. Δεν το είχα μόνο εγώ το πρόβλημα ούτε ψάχνω για δικαιολογίες».