Ολυμπιακοί Αγώνες: Βάλτε έναν Beacon (ή μια Μπέλα) στην ζωή σας

Όποτε έβλεπα το «Χάτσικο (Χάτσι για την ακρίβεια)», μια ταινία που εστιάζει στο πόσο πιστός και αφοσιωμένος μπορεί να είναι ένας σκύλος στο αφεντικό του, πάντα βούρκωνα. Την τελευταία διετία, όμως, αυτά τα συναισθήματα πολλαπλασιάζονται επί εκατό. Επανέρχομαι παρακάτω.

Το προαναφερθέν, πολύ γλυκό φιλμ με πρωταγωνιστή τον πάντα συμπαθή Ρίτσαρντ Γκιρ, είναι βασισμένο σε μια πραγματική ιστορία με ήρωα τον Χάτσικο, έναν σκύλο ράτσας Ακίτα που πήγαινε κάθε μέρα (μα κάθε μέρα) έξω από τον σταθμό τρένου της Σιμπούγια του Τόκιο, για να περιμένει το αφεντικό του, έναν καθηγητή πανεπιστημίου, να γυρίσει από την δουλειά του.

Μια μέρα, όμως, ο καθηγητής δεν γύρισε, γιατί δυστυχώς είχε ραντεβού με τον θάνατο. Ο Χάτσικο, όμως, συνέχισε να πηγαίνει κάθε μέρα (μα κάθε μέρα) να τον περιμένει μέχρι, βεβαίως, που πέθανε και αυτός.

Για να τιμηθεί όπως της άξιζε αυτή η απίστευτη ιστορία αφοσίωσης και αγάπης, έξω από τον σταθμό της Σιμπούγια στην ιαπωνική πρωτεύουσα υπάρχει το άγαλμα του Χάτσικο, δίπλα στο οποίο είχα την ευκαιρία να φωτογραφηθώ, με αφορμή το ταξίδι μου στο Τόκιο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2021.

Εκτός, όμως, από το συγκεκριμένο άγαλμα, στο πανεπιστήμιο όπου δίδασκε ο καθηγητής – αφεντικό, υπάρχει ένα φανταστικό έργο που αναπαριστά τον καθηγητή και τον σκύλο να ανταμώνουν, πιθανότατα κάπου εκεί ψηλά.

Επιστρέφω. Τα συναισθήματα, λοιπόν, ήταν πάντα έντονα όταν έβλεπα την συγκεκριμένη ταινία, το φινάλε του «Μάρλεϊ, ένας μεγάλος μπελάς» ή του «Με τα μάτια του Έντσο», οι οποίες έχουν σε κεντρικούς ρόλους αξιολάτρευτα τετράποδα.

Πλέον, αυτά τα συναισθήματα με ξεπερνούν κατά καιρούς. Και γι’ αυτό ευθύνεται ένα αξιαγάπητο, φασαζιόρικο και «μασάω και τρώω τα πάντα» ημίαιμο ελληνικό ποιμενικό που μπήκε στην ζωή της οικογένειάς μου εδώ και δύο χρόνια.

Η Μπαλού («βαφτιστικό») που έγινε Μπέλα, ήρθε σαν σίφουνας στο σπίτι μας πριν από δύο καλοκαίρια. Ήταν λίγων μηνών και προερχόταν από φιλοζωική στα Μέγαρα, όπου ζούσε μαζί με τα τρία αδέλφια της, αφού είχαν χάσει την μητέρα τους.

Η αρχή, όπως σε κάθε σχέση και συμβίωση, ήταν δύσκολη. Η συνέχεια έχει και αυτή τα ζόρια της. Όλα, όμως, γίνονται μέσα από την αγάπη. Η Μπέλα έχει καταπιεί (και ευτυχώς βγάλει στη συνέχεια) κάλτσες, έχει μασήσει παπούτσια, καλώδια (ευτυχώς εκτός πρίζας), αφήνει παντού τρίχες. Κυρίως, όμως, αφήνει χαρά πίσω της.

Όταν φεύγουμε από το σπίτι, βγάζει μελαγχολικά την μουσούδα της στο μπαλκόνι και περιμένει με ανυπομονησία να γυρίσουμε. Και όταν το κάνουμε, η αντίδρασή της, η ουρά πέρα – δώθε, η χαρά της δεν λέγεται. Αλλά, βεβαίως, εκφράζεται και σου αλλάζει την ημέρα, όσο δύσκολη και να ήταν αυτή.

Πάντα αγαπούσα τα ζώα, παρότι όταν ήμουν μικρός με είχε δαγκώσει ένας σκύλος. Λόγω της δουλειάς, όμως, δεν έκανα το βήμα να υιοθετήσω έναν σκύλο, γιατί δεν θα άντεχα να τον αφήνω τόσες ώρες μόνο του στο σπίτι. Και, κυρίως, δεν θα το άντεχε αυτός.

Τώρα, όμως, νιώθω ευλογημένος που η οικογένειά μου συμπληρώνεται από ένα πλασματάκι (πλασματάρα!) που δεν μιλάει, αλλά «μιλάει» περισσότερο από όλους μας μαζί. Με το βλέμμα της, με την αφοσίωσή της, με το παιχνίδι της. Ποτέ, ποτέ στο παρελθόν η λέξη «βόλτα» (που την τρελαίνει) δεν είχε τόσο μεγάλη αξία. Και η «λιχουδιά» επίσης.

Η ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας την συμβίωση με την Μπέλα γεννήθηκε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, οι οποίοι φτάνουν απόψε στο τέλος τους. Οφείλεται στον Beacon (το όνομά του μεταφράζεται ως «φως του φάρου» ή «αχτίδα ελπίδας»), ένα αξιαγάπητο, τετράχρονο Golden Retriever που με την παρουσία του γέμιζε χαρά και πολύτιμη ηρεμία την γυμναστική ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών, στην προετοιμασία της για το μεγάλο ραντεβού.

Ήταν, αναμφίβολα, ο MVP (Most Valuable Puppy, δηλαδή το πιο πολύτιμο κουτάβι) της ομάδας που κατέκτησε εννέα μετάλλια (τρία χρυσά, ένα ασημένιο και πέντε χάλκινα) στην γαλλική πρωτεύουσα, παρότι για πρακτικούς λόγους δεν μπόρεσε να ταξιδέψει στο Παρίσι.

Ακόμα και έτσι, όμως, η παρουσία του στα αμερικανικά trials, στο πλαίσιο σχετικού προγράμματος ψυχοθεραπείας που έχει μεγάλη επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες, αποτέλεσε εφαλτήριο για τις γυμνάστριες, ώστε να πετύχουν στην μεγάλη αθλητική γιορτή.

Η Μπέλα, ως άλλος Beacon, τη νιώθουμε πλέον απαραίτητη στην ζωή μας. Για την σημασία των τετράποδων φίλων τα είχε γράψει περίφημα σε αυτή την διαδικτυακή γωνιά ο Βασίλης Σαμπράκος και συμφωνώ μέχρι κεραίας με κάθε του λέξη. Είχα και εγώ, άλλωστε, την τύχη να γνωρίσω από κοντά την καταπληκτική Φρίντα.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα μετά από έναν μήνα στο Παρίσι, περιμένω πως και πως να δω και πάλι από κοντά την οικογένεια. Και σε αυτή, εδώ και δύο χρόνια, προστέθηκε μια… τριχωτή κοπελιά που μας έχει αλλάξει το έξω και, κυρίως, το μέσα μας. Αν δεν το έχετε κάνει και έχετε την (οικονομική, συναισθηματική, χρονική) δυνατότητα, μην διστάσετε. Βάλτε έναν Beacon (ή μια Μπέλα) στην ζωή σας. Θα με θυμηθείτε.