Η ιστορία της Alfa Romeo 750 Competizione με άρωμα… Abarth (pics)

• Το μαγικό χέρι του Abarth
• 

Όλα ξεκίνησαν στη γέννηση του παγκοσμίου πρωταθλήματος της Formula 1 πίσω στο 1950. Η Alfa Romeo κυριάρχησε το 1950 και το 1951, με τους Τζουσέπε Φαρίνα και Χουάν Μανουέλ Φάντζιο να κατακτούν τα πρωταθλήματα οδηγών. Όμως οι μεγάλες αλλαγές που συντελέστηκαν στο ιστορικό εργοστάσιο του Πορτέλο, οι οποίες ήταν απαραίτητες για την προετοιμασία της Alfa Romeo για τη νέα εποχή της αυτοκίνησης, οδήγησαν στην αποχώρηση της από το θεσμό μετά από δύο χρονιές θριαμβευτικών νικών.

Όμως για μία μάρκα με το DNA της Alfa Romeo, η εμπλοκή με τους αγώνες δεν θα μπορούσε να σταματήσει. Ενώ οι 1900 και Giulietta ήταν ήδη η επιτομή του οικογενειακού αυτοκινήτου που ήταν ικανό να κερδίζει αγώνες, οι μηχανικοί της Alfa Romeo κάτω από απόλυτη μυστικότητα ετοίμαζαν πρωτότυπα για την σπορ κατηγορία αγωνιστικών.

Μετά την φουτουριστική σειρά 1900 C52 (1952-1953), η οποία έμεινε στην ιστορία με το προσωνύμιο «Disco Volante», ο λεγόμενος «Ιπτάμενος Δίσκος», το 1955 γεννήθηκε η 750 Competizione. Η πρώτη έμεινε στην ιστορία για το καινοτόμο σχήμα της, αλλά και η δεύτερη δεν στερήθηκε διαφορετικότητας, κάτι που μάλλον ήταν φυσικό αφού τη δημιουργία της επωμίστηκαν ο ιδιοφυής μηχανικός Κάρλο Άμπαρθ (Carlo Abarth) και ο ταλαντούχος σχεδιαστής Μάριο Μποάνο. Ως βάση χρησιμοποιήθηκε ο κινητήρας της Giulietta, όμως οι ομοιότητες σταμάτησαν εκεί με την αγωνιστική barchetta με το επιτυχημένο οικογενειακό μοντέλο.

Το μαγικό χέρι του Abarth

Στην εξέλιξη του πρωτότυπου 750 συμμετείχε από την πρώτη στιγμή ο Άμπαρθ, ο οποίος ανέλαβε τη βελτίωση του κινητήρα και τον σχεδιασμό του πλαισίου. Από την πλευρά του, ο Μποάνο αποφάσισε να ακολουθήσει έναν διαφορετικό σχεδιαστικό δρόμο για αυτή την ξεχωριστή Alfa Romeo. Η 750 Competizione φιλοξενούσε μια σειρά νέων χαρακτηριστικών, όπως για παράδειγμα οι διπλές εξατμίσεις στην αριστερή πλαϊνή πλευρά, τα πίσω χαρακτηριστικά φτερά των τροχών, αλλά και ο περίεργος σχεδιασμός στο προσκέφαλο του οδηγού. Η διθέσια διάταξη είχε τη θέση του οδηγού στη δεξιά πλευρά, οι δύο θέσεις διαχωρίζονταν μεταξύ τους με μια λεπτή μεταλλική επιφάνεια.

Πηγαίνοντας κόντρα εκείνη την εποχή στην επιλογή σωληνωτών πλαισίων για την κατασκευή αγωνιστικών αυτοκινήτων, ο Άμπαρθ επέλεξε τη δημιουργία ενός αμαξώματος από μεταλλικά ελάσματα. Ο τοποθετημένος στο εμπρός μέρος κινητήρας έδινε κίνηση στους πίσω τροχούς, ενώ η εμπρός ανάρτηση συνδυαζόταν με άκαμπτο πίσω άξονα.

Ο κινητήρας της Giulietta Sprint δέχθηκε τις επεμβάσεις του κορυφαίου βελτιωτή Άμπαρθ, ο οποίος αύξησε τη χωρητικότητα από τα 1.290 cc στα 1.488 cc, τοποθέτησε κεφαλή twin-spark και με προσεκτική αναβάθμιση όλων των περιφερειακών πέτυχε την εντυπωσιακή ιπποδύναμη των 145 ίππων στις 8.000 σ.α.λ. Η συνολική απόδοση σχεδόν διπλασιάστηκε από το αρχικό σύνολο. Σε συνδυασμό με ένα κιβώτιο 5 σχέσεων, ο κινητήρας της 750 Competizione της χάριζε τελική ταχύτητα που ξεπερνούσε τα 220 χλμ/ώρα.

Δυστυχώς το εντυπωσιακό μικρό αγωνιστικό αυτοκίνητο δεν είχε την ευκαιρία να αποδείξει τη δυναμική του, παρά τις πολύ υποσχόμενες δοκιμές που πραγματοποίησε. Εν τέλει η διοίκηση της εταιρείας αποφάσισε να συνεχίσει την αποχή από τους αγώνες σε επίσημο επίπεδο. Η μία και μοναδική 750 Competizione που κατασκευάστηκε συνεχίζει να ζει μέχρι σήμερα υπό την προστασία του τμήματος Heritage της Stellantis και να θυμίζει, τόσο το διαχρονικό πάθος της μάρκας για τους αγώνες, όσο και το ανταγωνιστικό πνεύμα του Κάρλο Άμπαρθ.