Η ζωή με ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο – Vol 3 (pics)

Ας κάνουμε εικόνα μια καθημερινή αλληλουχία κινήσεων που αφορά τη μετακίνησή μας: Πλησιάζουμε το αυτοκίνητο, βάζουμε το χέρι μας στη χειρολαβή και αυτό ανοίγει. Προφανώς, διότι ο δέκτης έχει διαβάσει το σωστό κώδικα από τον πομπό – κλειδί που έχουμε στην τσέπη μας.

Καθόμαστε, πατάμε φρένο και ξαφνικά τα πάντα ζωντανεύουν στο ταμπλό. Πριν όμως από αυτό, με το άνοιγμα της πόρτας, έχει ξεκινήσει η λειτουργία του κλιματισμού. Χωρίς αυτή την δυσάρεστη αίσθηση το καλοκαίρι, της αρχικής παροχής θερμού αέρα.

Μεγάλες θήκες στις πόρτες, ανάμεσα στα καθίσματα και στη βάση του ταμπλό, μπορούν να φιλοξενήσουν κάθε μικρό αντικείμενο η συσκευή έχουμε καθημερινά ανάγκη. Στη συνέχεια, πάντα με το φρένο πατημένο, επιλέγουμε από ένα μικρό περιστροφικό διακόπτη στο άνω δεξί μέρος του πίνακα οργάνου να κινηθούμε εμπρός, πίσω ή καθόλου.

Εκκίνηση μόνο με το πάτημα του γκαζιού και -αν έχεις ανοιχτά τα παράθυρα- ακούς έναν μάλλον απρόσωπο τεχνητό ήχο έως την ταχύτητα των 25 χλμ./ώρα, που προσομοιώνει αυτόν των τρόλεϊ.

Στη συνέχεια δεν ακούς σχεδόν τίποτα, αν δεν έχεις ανοιχτό το πολύ αποδοτικό σύστημα ήχου, έως και τα περίπου 80-90 χλμ./ώρα, που κάνουν την εμφάνισή τους, ακουστικά, ο αέρας και τα ελαστικά. Όχι ενοχλητικά. Απλά, επειδή δεν υπάρχει κινητήρας, η σκηνή τους ανήκει.

Χωρίς κόπο

Αν έχεις επιλέξει τη θέση B στο κιβώτιο, που προσφέρει τη μέγιστη ανάκτηση ενέργειας, έχεις κατά βάση να ασχοληθείς με το γκάζι. Το φρένο χρειάζεται, αλλά κυρίως για τη στάση. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις και με προνοητική οδήγηση, αρκεί το γκάζι για να επιταχύνεις και να... επιβραδύνεις. Ναι, με το γκάζι. Απλά όχι πιέζοντας, αλλά απελευθερώνοντας.

Το πόσο αγχολυτική, εύκολη και μάννα εξ ουρανού είναι η παραπάνω διαδικασία στον έντονα κορεσμένο κυκλοφοριακό φόρτο των πόλεων, δεν είναι δυνατόν να το αποτυπώσουν οι λέξεις. Σε σχέση με ένα αυτοκίνητο που διαθέτει χειροκίνητο κιβώτιο, η διαφορά είναι ουρανομήκης.

Αλλά και οπουδήποτε αλλού, πουθενά το συμβατικό αυτοκίνητο δεν μπορεί να συγκριθεί, ως απόδοση, με το ηλεκτρικό. Πατάς το γκάζι και έχεις όλη τη ροπή διαθέσιμη, από στάση έως τη μέγιστη σχεδόν ταχύτητα. Αυτό, με πολύ απλά λόγια, σημαίνει ότι ξεκινάς χωρίς ποτέ να αγχωθείς για τη σωστή χρήση του συμπλέκτη, δεν χρειάζεται να ανησυχείς αν έχεις τη σωστή σχέση στο κιβώτιο, ούτε και να απασχολείς ένα χέρι και ένα πόδι επιπλέον, σε μόνιμη βάρδια.

Όχι μόνο εύκολο

Ακόμα και στη γρήγορη οδήγηση, η απόδοση του ηλεκτρικού μοτέρ απέχει παρασάγγες από αυτή του θερμικού. Πόση ροπή, σε πόσες στροφές, επί τη ρίζα του 3,14 και ότι του φανεί του Λωλοστεφανή (συγγνώμη Κώστα). Τίποτα. 300 Nm και 204 ίπποι είναι δικοί σου, κάθε νανοδευτερόλεπτο, όποτε θελήσεις να πατήσεις το γκάζι ώσπου να σταματήσει στο πάτωμα.

Περνάς τα υπόλοιπα αυτοκίνητα σαν σταματημένα, στρίβεις με τα ελαστικά να πασχίζουν να κρατηθούν στις ζάντες, στο εσωτερικό χάνει η μάνα το παιδί, όλα αυτά όμως ο οδηγός τα βιώνει με ηρεμία Σαμάνου στο απόγειο του διαλογισμού του.

Επειδή ίσως κάποιες ή κάποιοι από εσάς σκεφτούν ότι αυτά τα γράφει κάποιο 25χρονο που έχει καταστρέψει τα 5/10 της οπτικής του ικανότητας στις οθόνες των κινητών και στα video του youtube έχοντας εμπειρία οδήγησης μόνο σε προσομοιωτές, να συστηθούμε: Είμαι 52, οδηγώ από τα 12 μοτοσικλέτες δίχρονες και 4Τ, από τα 14 αυτοκίνητα και από τα 22 φορτηγά. Τα τελευταία μόνο για πλάκα. Ο ορισμός του petrolhead.

Με τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, συγγνώμη, αλλαξοπίστησα. Πλέον είμαι electrohead. Δεν θα ήθελα ποτέ ξανά να οδηγήσω αυτοκίνητο με θερμικό κινητήρα. Ούτε καν αυτά τα υβρίδια που αποκαλούνται plug in hybrid. Αρκετά ήταν τα 150 περίπου χρόνια της μονοκρατορίας του ρυπογόνου, θορυβώδους και υπερκαταναλωτικού κινητήρα εσωτερικής καύσης. Ήρθε το τέλος -τι καλά.