Η διάσωση του γατούλη Ράιαν

• Καλές οι στρατηγικές, αλλά ηχηρές οι ήττες
• Χάθηκαν δυο εργαλεία και ένας γρύλος;
• Στην ομάδα διάσωσης -που αυξάνεται- προστίθεται η πυροσβεστική
• Επιτέλους φως -και όχι τρένο- στο βάθος του τούνελ
• Επιστροφή στην Ιθάκη για το Ράιαν

Η Παρασκευή 7 Ιανουαρίου εκτός από ημέρα εορτής του Αγίου Ιωάννη, δεν προμηνυόταν διαφορετική από τις άλλες. Ωστόσο μετατράπηκε σε έναν ιδιότυπο και αρκετά πιεστικό αγώνα δρόμου για τη διάσωση μια ψυχούλας, που βρέθηκε τη λάθος στιγμή στο λάθος σημείο.

Όλα ξεκίνησαν στις 08:00 με ένα σημείωμα που βρήκα στο Renault Captur, το έτερο ήμισυ της συγκριτικής δοκιμής με το Toyota Yaris Cross: «Στη μηχανή σας ακούγεται κλάμα γατιού μικρού. Ανοίξτε το καπό».

Δεν ήταν η πρώτη φορά που μου συνέβαινε. Τις προηγούμενες όμως, με τη λειτουργία του κινητήρα οι γάτες έφευγαν άμεσα και... ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Εδώ, τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Έστησα αυτί να ακούσω νιαούρισμα, τίποτα. Σήκωσα το καπό και έλεγξα όλα τα σημεία του κινητήρα, τίποτα. Τρίχες στο υφασμάτινο κάλυμμα της μπαταρίας έδειχναν ότι έχει περάσει γάτα, αλλά άφαντη σε εμένα.

Μετά από πέντε λεπτά ελέγχου, χτυπήματα δεξιά – αριστερά στα φτερά και ησυχία μήπως ακουστεί κάτι, όλα έδειχναν ότι η μικρή γάτα του σημειώματος είχε βρει τη μητέρα της. Βάζω εμπρός, ανοίγω τα παράθυρα και αφήνω να παρέλθει ένα λεπτό μήπως ακουστεί κάτι. Τίποτα.

Ξεκινώ από Ίλιον, παραλαμβάνω το συνάδελφο Χρήστο Λώλο από Περιστέρι και συνεχίζουμε μέσω Ε. Ο. Αθήνας – Λαμίας προς Πεντέλη, όπου και το ραντεβού μας με τον Κώστα Παστρίμα και το Toyota Yaris Cross Hybrid για φωτογράφηση. Λίγα χιλιόμετρα μετά την πλατεία της Αγίας Τριάδας στην Πεντέλη με κατεύθυνση προς νέα Μάκρη μέσω της Διονύσου, σταματάμε σε πλάτωμα δεξιά για τις πρώτες εικόνες.

Ο αέρας έχει πολύ χαμηλή ένταση, η κίνηση είναι περιορισμένη και η ησυχία χαλαρωτική. Μετά από λίγη ώρα, πρώτα ο Χρήστος και μετά εγώ αντιλαμβανόμαστε κάποια νιαουρίσματα στο κάτω μέρος του αυτοκινήτου. Αμέσως δείχνω στον Κώστα και στο Χρήστο το σημείωμα της γείτονος Νάσιας, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, που είχε αφήσει στο αυτοκίνητο.

Ο γατούλης είχε μείνει στο κάτω μέρος του αυτοκινήτου για περίπου 30 χιλιόμετρα απόσταση, με ταχύτητες που έφτασαν τα 130 χλμ./ώρα. Survivor τύπος. Και επιτέλους δήλωσε την παρουσία του. Από αυτό το σημείο, ξεκινά και η ιστορία της διάσωσής του.

Καλές οι στρατηγικές, αλλά ηχηρές οι ήττες

Κατ' αρχάς, εφαρμόσαμε την προσφιλή μας μέθοδο «φαγητό», μήπως δελεάσουμε το γατούλη. Η πρακτική φάνηκε να αποδίδει, ο Ράιαν εμφανίστηκε, στη συνέχεια ωστόσο, βλέποντας τις φάτσες μας, ανέκρουσε πρύμνα.

Δεύτερο δέλεαρ, που ευτυχώς σκέφτηκε ο Χρήστος, ήταν τα νιαουρίσματα από αντίστοιχα video του youtube στο κινητό τηλέφωνο. Εδώ παραλίγο η διάσωση να στεφθεί με επιτυχία, καθώς η ιδέα δούλεψε, ο γατούλης ανταποκρίθηκε με συνεχή νιαουρίσματα και μάλιστα σε κάποια φάση κατέβηκε από την περιοχή του αριστερού τροχού. Προσπάθησα να τον αρπάξω, αλλά το χέρι μου δεν τον έφθασε και ανέλαβε, στα τυφλά όμως καθώς ο γάτος ήταν στην πίσω πλευρά του τροχού, να τον πιάσει ο Κώστας. Η κατάσταση προφανώς φόβισε τον Ράιαν, ο οποίος αμέσως πήδησε μέσω του ψαλιδιού πίσω στη ζέστη και στην ασφάλεια της πλαστικής ποδιάς του κάτω μέρους του κινητήρα.

Στη συνέχεια επιστρέψαμε στη στρατηγική νούμερο ένα με λουκάνικα από κάποια πιτάκια που είχαμε νωρίτερα αγοράσει -ευτυχώς η ακόρεστη όρεξή μας για μια φορά φάνηκε χρήσιμη. Ωστόσο ο μικρός δεν «ψάρωσε» και πάλι. Αντίθετα, θεώρησε καλό να καλυφθεί ακόμα πιο καλά και χώθηκε στα διαμήκη πλαστικά καλύμματα που διατρέχουν το αμάξωμα δεξιά και αριστερά στο Captur. Με αποτέλεσμα ο εντοπισμός του πλέον να είναι δυνατός μόνο ηχητικά και όχι οπτικά.

Χάθηκαν δυο εργαλεία και ένας γρύλος;

Μια σύντομη συνεδρίαση της επιτροπής διάσωσης κατέληξε στην ανάγκη αναζήτησης ανυψωτικού σε συνεργείο. Λογικά θα μπορούσαμε να σηκώσουμε το αυτοκίνητο με ένα γρύλο και με κάποια ελάχιστα και βασικά εργαλεία να ξεβιδώσουμε τα πλαστικά και να πιάσουμε το Ράιαν. Έλα όμως που τα σύγχρονα αυτοκίνητα σχεδόν στο σύνολό τους δεν έχουν ίχνος εργαλείου, ενώ λόγω της απουσίας ρεζέρβας δεν έχουν ούτε γρύλο. Το μόνα που υπάρχουν είναι τρίγωνο, πυροσβεστήρας, φαρμακείο και ειδικό ανακλαστικό γιλέκο, ένα ηλεκτρικό μοτεράκι παροχής αέρα και η αμπούλα πλήρωσης του ελαστικού με το ειδικό υγρό επισκευής.

Αν και όταν λοιπόν αγοράσετε το νέα σας αυτοκίνητο, φροντίστε να τοποθετήσετε σε αυτό μια απλή, βασική σειρά εργαλείων, ένα μικρό γρύλο ανύψωσης, ένα ζευγάρι γάντια εργασίας, φακό και ένα κλειδί για τα μπουλόνια του τροχού. Αγοράστε, τέλος, ένα λεπτό τροχό ανάγκης για ρεζέρβα -το Yaris Cross έχει το χώρο, αλλά όχι τη ρεζέρβα. Ειδικά, αν κινείστε εκτός δρόμου. Να είστε σίγουροι ότι κάποτε θα σας φανούν πολύ χρήσιμα όλα τα παραπάνω.

Χωρίς λοιπόν τίποτα από τα παραπάνω, αλλά το γατούλη σε θέση «ασφαλείας» μακριά από τους ιμάντες και τα ράουλα του μοτέρ, αποφασίζουμε αργά και προσεκτικά να οδηγήσουμε προς Μελίσσια σε αναζήτηση συνεργείου με ανυψωτικό.

Στην ομάδα διάσωσης -που αυξάνεται- προστίθεται η πυροσβεστική

Στο δρόμο προς τα Μελίσσια η γυναίκα μου Φωτεινή με ενημερώνει τηλεφωνικά ότι σύμφωνα με τη γειτόνισσα Νάσια, εγκλωβισμένα γατιά αναλαμβάνει να διασώσει και η πυροσβεστική. Φτάνουμε στα Μελίσσια, βρίσκουμε συνεργείο, αλλά πάνω στο ανυψωτικό έχει ακινητοποιημένο αυτοκίνητο. Για να μη χάσουμε ώρες, καλούμε την πυροσβεστική. Ανταποκρίνεται με ζήλο, έρχονται σε 15 λεπτά, αλλά τα πολλά πλαστικά καλύμματα στο κάτω μέρος του Captur δεν διευκολύνουν.

Τέσσερις πυροσβέστες κάνουν προσπάθεια για περίπου ένα τέταρτο, επιστρατεύουν και αυτοί τα νιαουρίσματα μέσω κινητού από το youtube, ωστόσο αποτέλεσμα δεν προκύπτει. «Βρείτε καλύτερα ανυψωτικό. Αν μας πείτε μπορούμε να ξηλώσουμε τα πλαστικά και να βγει ο γάτος, αλλά είναι κρίμα να καταστραφεί καινούριο αυτοκίνητο», μας πληροφορεί ο επικεφαλής.

Οι πυροσβέστες είχαν δίκιο. Δεν είχαν πρόσβαση στο κάτω μέρος του αυτοκινήτου και μόνο με λοστούς θα μπορούσαν να παραβιάσουν τα σημεία στήριξης των πλαστικών. Αυτό όμως θα τα κατέστρεφε. Στο μεσοδιάστημα εκτός από εμάς τους τρεις, μια κυρία ενός καφέ μας βρίσκει μια μικρή κούτα για να τοποθετήσουμε το Ράιαν μετά, περαστικοί μας δίνουν συμβουλές και συνολικά περίπου 15 με 20 άτομα ασχολούνται με την επίλυση του θέματος. Ας είναι όλοι καλά, τους ευχαριστούμε. Ο ευγενικός ιδιοκτήτης του συνεργείου της Citroen στο οποίο απευθυνθήκαμε αρχικά μας υποδεικνύει πολύ κοντά ένα κατάστημα Fit&Go το οποίο έχει σειρά ανυψωτικών. Χαιρετάμε τους πάντες, και ξεκινάμε για ένα ακόμα επεισόδιο της διάσωσης.

Επιτέλους φως -και όχι τρένο- στο βάθος του τούνελ

Σε πέντε λεπτά φτάνουμε στο συνεργείο Fit&Go του κ. Αθ. Τέφα στην οδό Ελ. Βανιζέλου 32-24 στα Μελίσσια. Ευτυχώς για την επιχείρηση αλλά δυστυχώς για εμάς όλα τα ανυψωτικά είναι εν χρήσει, ενώ απ' έξω περιμένουν αρκετά ακόμα αυτοκίνητα τη σειρά τους. Ωστόσο, μετά την ενημέρωση του ιδιοκτήτη και των μηχανικών για το πρόβλημά μας, δίνεται άμεση προτεραιότητα σε εμάς. Δεν περνούν 15 λεπτά και το Captur είναι στο ανυψωτικό. Ένας νέος και πολύ ευγενής μηχανικός, ο Στέφανος, αναλαμβάνει την αποσυναρμολόγηση των πλαστικών, στο σημείο όπου έχουμε εντοπίσει το Ράιαν.

Σε δύο λεπτά αποκτάμε οπτική επαφή. Αμέσως, καταστρώνουμε το σχέδιο της τελικής επέμβασης: Εγώ, καλύπτω με το χέρι μου την πίσω έξοδο. Ο Παστρίμας περιμένει από την εμπρός. Ο Στέφανος της Fit&Go αναλαμβάνει με μια προέκταση να σπρώχνει ελαφρά τον Ράιαν προς την ενδεδειγμένη έξοδο. Ο Χρήστος, καταγράφει σε pixel στο χρονικό.

Το σχέδιο αποδείχτηκε στρατηγικά σωστό και ο Ράιαν βρέθηκε -με άσκηση βίας για να είμαστε ειλικρινείς αλλά την ελάχιστη δυνατή- στα στοργικά χέρια του Κώστα Παστρίμα. Οι φίλοι μας πλέον στη Fit&Go μας ενημερώνουν ότι δεν είναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζουν τέτοιο περιστατικό. Δυστυχώς όμως πολλές φορές τα γατάκια δεν είναι αντίστοιχα τυχερά, καθώς πιάνονται στους ιμάντες και στις τροχαλίες των κινητήρων με θανάσιμο αποτέλεσμα.

Ειδικά τώρα το χειμώνα, λοιπόν, αν ακούσετε νιαούρισμα στο χώρο του κινητήρα κάποιου αυτοκινήτου αφήστε και εσείς ένα μήνυμα όπως έκανε η Νάσια σε εμένα. Έτσι ο οδηγός θα έχει το νου του το πρωί να ψάξει για το ζωάκι. Αν έχει δε και την ευαισθησία, όπως δεκάδες άνθρωποι που βοήθησαν στην περίπτωση του Ράιαν, τότε...

Επιστροφή στην Ιθάκη για το Ράιαν

Ο Ράιαν είναι πλέον ασφαλής, αλλά διόλου ήσυχος και ήρεμος. Μέσα στο κουτάκι του πασχίζει να βρει την έξοδο, την οποία του κλείνει πολύ προσεκτικά και ευγενικά ο Χρήστος. Ο οποίος θα διαπιστώσει μάλιστα και την πρακτική έκφανση της φράσης «ουδείς πιο αχάριστος του ευεργετημένου», υπό τη μορφή μιας γενναίας «ανακούφισης» του Ράιαν. Τα περισσεύματα της οποίας εισχώρησαν βαθιά στο παντελόνι του Χρήστου.

Το γεγονός μας ανάγκασε σε μια επιπλέον στάση στο σπίτι του Χρήστου για πλύσιμο και αλλαγή ρούχων, πριν από μια ακόμα στο Ίλιον, σπίτι μου. Όπου παραδίδω στις 14:50 πλέον το γατούλη στη Φωτεινή.

Στο διάστημα της μιας ώρας που έχουμε στα χέρια μας το Ράιαν, έχουμε παρατηρήσει ότι δεν είναι ημερών, αλλά τουλάχιστον 7-8 εβδομάδων. Επιπλέον είναι καθαρός, χωρίς τσίμπλες και με στεντόρειο νιαούρισμα, η ένταση του οποίου δεν έχει μειωθεί επί τουλάχιστον 5 ώρες.

Όλα μας καταδεικνύουν ότι ο Ράιαν έχει μια μητέρα που τον διατηρεί σε άψογη κατάσταση και η οποία, λογικά, βρίσκεται πέριξ της περιοχής που ήταν παρκαρισμένο το Renault Captur. Φεύγοντας λοιπόν από το σπίτι μου με τον Κώστα και τον Χρήστο για να επιστρέψουμε -επιτέλους- στο gazzetta, ρίχνω μια ματιά σε παρακείμενο οικόπεδο όπου λιάζονται αρκετές γάτες. Μια από αυτές φροντίζει ένα μικρό, το οποίο φαίνεται από το μέγεθος να έχει την ίδια διάπλαση με τον Ράιαν. Ενημερώνω τη γυναίκα μου, η οποία μετά από λίγο κατεβάζει τον Ράιαν στο οικόπεδο. Αυτός αρχίζει τη γνωστή καραμούζα, η μητέρα του τον εντοπίζει άμεσα και τον αρπάζει γρήγορα κοντά της.

Τέλος καλό, όλα καλά; Ίσως όχι, υπό την έννοια ότι ο Ράιαν παραμένει ένα αδέσποτο. Η περιπέτειά του όμως αποτελεί ένα μάθημα προς όλους εμάς ότι με αλληλεγγύη και καλή διάθεση, η ελπίδα δεν σβήνει και η ζωή υπερισχύει, όσο αντίξοες και αν είναι οι συνθήκες. Καλή τύχη γατούλη Ράιαν.