Αυτοί είναι οι οδηγοί Formula 1 που αγωνίστηκαν σε Ολυμπιακούς Αγώνες

• Βερνάρδος Μαρίνος «Μπεν» Πον
• Πρίγκιπας Μπιρά
• Ρομπέρτο Κασιμίρο Μιέρες
• Αλφόνσο δε Πορτάγκο
• Ντιβίνα Μαίρη Γκαλίτσα
• Μπομπ Σεντ
• Ρόμπιν Ουίντοους
• Άλεξ Ζανάρντι

Πολλοί αρνούνται να αποδεχθούν τους οδηγούς αγώνων ως αθλητές – άσχετα αν στο πλαίσιο της σύγχρονης Formula 1, πιο λογικό είναι να εντάσσονται στην κατηγορία «υπεραθλητές». Και καθώς ο συσχετισμός άλλων σπορ, με τις μάχες στην πίστα, δεν είναι προφανής, δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί έναν πιλότο της κορωνίδας του μηχανοκίνητου αθλητισμού να μάχεται σε μία Ολυμπιακούς Αγώνες.

Κι όμως, παραδείγματα υπάρχουν. Όχι ένα και δύο αλλά συνολικά 8! Ακολουθούν λοιπόν οι οδηγοί που πέρασαν από τη Formula 1 αλλά κάποια στιγμή στην καριέρα τους, συμμετείχαν και σε Ολυμπιάδα.

Βερνάρδος Μαρίνος «Μπεν» Πον

Ο Ολλανδός εκκίνησε σε ένα Grand Prix της Formula 1 – τον αγώνα της πατρίδας του το 1962. Έτρεξε στο παλιό Ζάντβοορτ με τα χρώματα της Ecurie Maarsbergen, μία ιδιωτική ομάδα που συμμετείχε με Porsche 787.

Δεν κατάφερε να τερματίσει, καθώς το μονοθέσιό του αναποδογύρισε κι αυτός κατέληξε σε θάμνους. Τη γλίτωσε χωρίς σοβαρά τραύματα και ορκίστηκε να μη τρέξει ξανά με μονοθέσια. Τήρησε τον όρκο, συμμετείχε σε αγώνες για τρία ακόμα χρόνια αλλά μόνο σε κατηγορίας sports cars.

Το 1972 συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μοναχού, αγωνιζόμενος στη σκοποβολή πήλινου στόχου. Συγκεκριμένα, κατέλαβε την 31η θέση στο skeet.

Πρίγκιπας Μπιρά

Ο Πρίγκιπας Μπιρά του Σιάμ (σ.σ. η σημερινή Ταϊλάνδη) είχε πλούσια καριέρα στη Formula 1. Συνολικά συμμετείχε σε 19 Grand Prix την περίοδο 1950-1954, αγωνιζόμενος με τις Enrico Plate, Gordini, Connaught, Maserati, Scuderia Milano και στις τελευταίες έξι εμφανίσεις του, ως ιδιωτική συμμετοχή.

Κέρδισε συνολικά 8 βαθμούς ενώ το καλύτερο αποτέλεσμά του ήταν η 4η θέση στο Grand Prix Γαλλίας του 1955, στην πίστα της Ρεμς. Είχε βάθρο στη Μόντσα το 1949, προτού δηλαδή θεσπιστεί το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ενώ είχε και εμφανίσεις στον 24ωρο αγώνα Λε Μαν.

Μετά την καριέρα το στις πίστες, στράφηκε στην ιστιοπλοΐα και μάλιστα συμμετείχε σε τέσσερις Ολυμπιάδες: το 1956 στη Μελβούρνη αγωνιζόμενος στην κατηγορία Star, το 1960 στη Ρώμη αγωνιζόμενος στην ίδια κατηγορία, το 1964 στο Τόκιο και την κατηγορία Dragon και το 1972, στο Μόναχο, στην κατηγορία Tempest.

Ρομπέρτο Κασιμίρο Μιέρες

Ήταν ένας από τους αντιπάλους του Μπιρά στην Ολυμπιάδα της Ρώμης – μάλιστα ο Αργεντινός κατέλαβε τη 17η θέση, ενώ ο Πρίγκιπας τη 19η.

Στις πίστες της Formula 1 είχε 17 συμμετοχές σε Grand Prix την περίοδο 1953-1955. Ο οδηγός από τη Μαρ ντελ Πλάτα σημείωσε μία φορά τον ταχύτερο γύρο, κέρδισε συνολικά 13 βαθμούς και το καλύτερο πλασάρισμά του ήταν η τέταρτη θέση, την οποία κατέκτησε τρεις φορές (Ελβετία και Ισπανία το 1954, Ολλανδία το 1955).

Αλφόνσο δε Πορτάγκο

Ο Ισπανός αριστοκράτης έτρεξε σε 5 Grand Prix τη διετία 1956-1957. Οδήγησε για λογαριασμό της Ferrari και ανέβηκε μία φορά στο βάθρο, στο βρετανικό γύρο του Σίλβερστον όπου και τερμάτισε δεύτερος.

Σκοτώθηκε σε ηλικία μόλις 28 ετών, όταν κατά τη διάρκεια του θρυλικού αγώνα Mille Miglia του 1957, ένα κλαταρισμένο ελαστικό έστειλε τη Ferrari 335 S εκτός δρόμου ενώ κινούνταν με 240 χιλιόμετρα την ώρα. Ο Πορτάγκο, ο συνοδηγός του Έντμουντ Νέλσον αλλά και εννέα θεατές μεταξύ των οποίων πέντε παιδιά, έχασαν τη ζωή τους στο δυστύχημα αυτό.

Ένα χρόνο νωρίτερα, είχε αγωνιστεί στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1956, όπου έχασε το μετάλλιο στο αγωνιστικό έλκηθρο για 0.16 δευτερόλεπτα!

Ντιβίνα Μαίρη Γκαλίτσα

Μία από τις ελάχιστες γυναίκες που έφτασαν στον μαγικό κόσμο της Formula 1, αν και στις τρεις συμμετοχές της σε Grand Prix, δεν κατάφερε να προκριθεί στο grid του κυρίως αγώνα. Παρά τις επιτυχίες της σε μικρότερες κατηγορίες, στο βρετανικό GP του 1976 και σε αυτά της Αργεντινής και της Βραζιλίας το 1978, απέτυχε να προκριθεί στον αγώνα.

Όμως προτού δοκιμάσει τις δυνάμεις της στο μηχανοκίνητο αθλητισμό, ήταν αθλήτρια του σκι και μάλιστα πολύ καλή. Κατείχε το Βρετανικό ρεκόρ ταχύτητας σε κατάβαση πλαγιάς και συμμετείχε σε 4 Ολυμπιάδες: το 1964 στο Ίνσμπουργκ, το 1968 στη Γκρενόμπλ, το 1972 στο Σαπόρο και το 1992 στην Αλμπερτβίλ.

Μπομπ Σεντ

Ο Νεοϋορκέζος συμμετείχε σε ένα Grand Prix της Formula 1 - το 1969 στον αγώνα του Σέμπρινγκ στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Εγκατέλειψε μετά από έξοδο στον πρώτο γύρο.

Στο αγωνιστικό έλκηθρο αποδείχθηκε καλύτερος, συμμετείχε σε δύο Ολυμπιάδες (1968 στη Γκρενόμπλ και 1972 στο Σαπόρο), με καλύτερο αποτέλεσμα τη δέκατη θέση. Μάλιστα, το 1968 είχε τεθεί αντιμέτωπος με τον επόμενο οδηγό της λίστας!

Ρόμπιν Ουίντοους

Ένας ακόμα αθλητής του αγωνιστικού ελκήθρου, το 1968 στη Γκρενόμπλ είχε αντιμετωπίσει τον Σεντ. Εκείνη ήταν η δεύτερη Ολυμπιάδα του, αφού είχε λάβει μέρος και το 1964 στο Ίνσμπουργκ.

Στο μηχανοκίνητο αθλητισμό είχε αρκετές συμμετοχές σε κορυφαίους θεσμούς, ενώ στη Formula 1 έκανε μόνο μία εμφάνιση: στο βρετανικό Γκραν Πρι του 1968 στο Μπραντς Χατς, όπου εγκατέλειψε από μηχανική αιτία.

Άλεξ Ζανάρντι

Για το τέλος αφήσαμε τον σπουδαίο Ιταλό που δίνει αυτή την περίοδο έναν ακόμα μεγάλο αγώνα, προσπαθώντας να ανακάμψει από τα σοβαρά τραύματα ως συνέπεια σύγκρουσης με φορτηγό εν μέσω αγώνα με χειρήλατο ποδήλατο. Όμως δεν είναι η μοναδική ατυχία που του χτύπησε την πόρτα.

Είχε δύο θητείες στη Formula 1. Η πρώτη την περίοδο 1991-1994 όπου αγωνίστηκε δίχως επιτυχία με τις Jordan, Minardi και Lotus και η δεύτερη με τη Williams το 1999. Στις 44 συμμετοχές του σε Grand Prix, βαθμολογήθηκε μόνο μία φορά, με την έκτη θέση στη Βραζιλία το 1993.

Ανάμεσα στις δύο θητείες στην κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού, είχε κατακτήσει δύο τίτλους στο αμερικανικό πρωτάθλημα CART, στο οποίο και επέστρεψε το 2001. Μεσούσης της σεζόν, στον αγώνα του Λάουσιτζ, ένα τρομακτικό ατύχημα οδήγησε στον ακρωτηριασμό των ποδιών του.

Όχι μόνο δεν το έβαλε κάτω αλλά συνέχισε τους αγώνες, με ειδικά τροποποιημένα οχήματα, όπου γεύτηκε ξανά τη χαρά της επιτυχίας – με βάθρα και νίκες. Όμως παράλληλα, το ανήσυχο πνεύμα του τον έκανε αθλητή χειρήλατου ποδηλάτου και μάλιστα εξαιρετικό. Συμμετείχε στην Παραολυμπιάδα του Λονδίνου το 2012 και του Ρίο Ντε Τζανέιρο το 2016, κατακτώντας 6 μετάλλια (4 χρυσά και δύο ασημένια).

Φωτογραφία: BMW