Η επιλεκτική ευαισθησία μας για την οδική ασφάλεια

Να λείπουν οι αναλύσεις χωρίς στοιχεία, οι αναθεματισμοί και τα δάκρυα. Οι τέσσερις συμπολίτες μας που χάθηκαν με φρικτό τρόπο στο πάρκινγκ ενός αυτοκινητόδρομου, αποτελούν την κορυφή ενός τεράστιου παγόβουνου, πάνω στο οποίο συγκρούονται και σκοτώνονται χιλιάδες Έλληνες κάθε χρόνο. Ο σάλος που ξεσηκώθηκε μετά το τραγικό αυτό δυστύχημα, θα ήταν κατανοητός σε μία άλλη χώρα όπου τηρούνται οι κανόνες και η παραβατική συμπεριφορά των οδηγών είναι κοινωνικά μη αποδεκτή και δαχτυλοδειχτούμενη. Οχι όμως και στην Ελλάδα, όπου καταπατούνται εδώ και δεκαετίες όλες οι έννοιες της οδικής ασφάλειας. Ο αείμνηστος Αρης Σταθάκης είχε πει κάποτε, ότι «και λίγοι σκοτωνόμαστε με βάση την αντικοινωνική συμπεριφορά μας στο τιμόνι». Γιαυτό, ας περάσουμε επιτέλους από τα λόγια και την οργή στις πράξεις και ας μην επικαλούμαστε την έλλειψη παιδείας, υποδομών και ελέγχων μόνον όταν συμβαίνουν φρικτά δυστυχήματα και όταν είναι επώνυμοι τα θύματα. Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης κατακλύζονται σε αυτές τις περιπτώσεις από κάθε είδους σχόλια, στα οποία όλοι δείχνουμε τους άλλους και κανένας τον εαυτό του. Σαν να είμαστε δηλαδή μία χώρα – πρότυπο κυκλοφοριακής αγωγής και οδικής ασφάλειας, ενώ ισχύει βεβαίως το αντίθετο. Δεν δικαιούμαστε πλέον να πέφτουμε από το ροζ συννεφάκι μας μετά από κάθε συγκλονιστικό περιστατικό, γιατί με τις συνθήκες στους δρόμους μας είναι απλά νομοτελειακό και απολύτως προβλέψιμο. Δεν θέλω να βγάλω έξω από αυτή την κατάσταση την ουρά μου, όλοι έχουμε –λίγο ή πολύ- τις ευθύνες μας γιαυτή την εθνική κατάντια. Αντί για μνημόσυνο στα αδικοχαμένα θύματα των ελληνικών δρόμων σας υποσχόμαστε λοιπόν, ότι θα δώσουμε από εδώ και εμπρός στο gazzetta.gr πολύ μεγαλύτερη έμφαση σε θέματα οδικής ασφάλειας, για να βάλουμε το δικό μας μικρό λιθαράκι και να ευαισθητοποιηθούμε ΟΛΟΙ. Γιατί αν δεν αλλάξουμε τα πάντα, είναι θέμα χρόνου, να χτυπήσει η φρίκη την πόρτα και του δικού μας σπιτιού.