Βαλεντίνο Ρόσι: Ο GOAT του MotoGP

Πολλοί από εμάς απολαμβάνουμε την παρακολούθηση ενός αγώνα MotoGP. Μας συνεπαίρνει το σύνολο αυτού του θαυμαστού πρωταθλήματος: οι καταπληκτικές μοτοσικλέτες, οι δύσκολες πίστες και πάνω απ’ όλα οι υπεράνθρωποι που δαμάζουν τα εξωπραγματικά αυτά μηχανήματα. Οι αναβάτες, στη θέση των οποίων φαντασιωνόμαστε τους εαυτούς μας· με τις δερμάτινες φόρμες να υποτάσσουμε στη θέλησή μας τα «τέρατα» των 260+ ίππων στις πιο τρομακτικές στροφές που έχει επινοήσει ο ανθρώπινος νους.

Κάθε αγώνας του MotoGP είναι μια γιορτή· μια γιορτή προς τιμήν της ανθρώπινης θέλησης να ξεπεράσει τους περιορισμούς που έχει επιβάλλει η φύση στο φθαρτό σώμα, μια σπονδή στην εφευρετικότητα και στην αποφασιστικότητα, όχι μόνο να ανακαλύψουμε τα όρια των φυσικών περιορισμών αλλά να τα ξεπεράσουμε. Κι όσο πολύτιμη κι αν θεωρούμε την ιστορία μας, πάνω από όλα είναι μια γιορτή για το ότι κοιτάζουμε πάντα μπροστά, προς το επόμενο βήμα, προς την επόμενη κατάκτηση.

Οι τελετάρχες αυτής της γιορτής είναι φυσικά οι αναβάτες των μοτοσικλετών. Οι άνθρωποι που ζουν τη ζωή τους ταυτόχρονα πολύ γρήγορα και πολύ αργά, οι άνθρωποι για τους οποίους το τελευταίο χιλιοστό του δευτερολέπτου όταν περνούν μια γραμμή εκκίνησης/τερματισμού έχει ίσως την ίδια βαρύτητα με το τελευταίο χλμ/ώρα μετά τα 350 στο τέλος μιας ευθείας. Οι άνθρωποι που παίζουν πόκερ με το θάνατο κάθε δεύτερη Κυριακή και συνήθως κερδίζουν - όχι γιατί έχουν το καλύτερο φύλλο αλλά γιατί είναι οι καλύτεροι παίχτες.

Ανάμεσα σε αυτούς υπάρχουν κάποιοι που ξεχωρίζουν. Ο διεθνής Τύπος εδώ και χρόνια τους έχει χαρακτηρίσει «εξωγήινους» και έχει καλούς λόγους για να το κάνει. Πάνω στις περίτεχνες μοτοσικλέτες τους δείχνουν να αγνοούν τους περίφημους κανόνες του πλανήτη Γη και κάνουν αυτά που σε άλλους κόσμους ίσως να γίνονταν, αλλά εδώ θα έκαναν τα μεγάλα κεφάλια των επιστημόνων που ερευνούν τους φυσικούς νόμους να αποκτούν ξαφνικά έντονη φαγούρα.

Όλο το παραπάνω κείμενο γράφτηκε για να φτάσουμε στον Βαλεντίνο Ρόσι. Τον «Γιατρό». Τον άνθρωπο που γκρέμισε τα σύνορα των κρατών, που είναι με μεγάλη διαφορά η πιο δημοφιλής φιγούρα στο MotoGP. Τον Ρόσι, που άπειρες φορές κατατρόπωσε με εμφατικό τρόπο όλους τους αντιπάλους του. Και κάθε φορά οι ζητωκραυγές ήταν ουρανομήκεις, από τις δεκάδες, εκατοντάδες χιλιάδες οπαδούς που γέμιζαν κάθε πίστα για να τον δουν από κοντά.

Είναι σημαντικό να βάλουμε αυτήν την προσωπικότητα σε προοπτική. Ο Ρόσι εδώ και πάνω από μια δεκαετία είναι α) πολυπρωταθλητής, β) διεθνώς αναγνωρισμένος, γ) πάμπλουτος. Κι όμως, παρότι η συντριπτική πλειονότητα όταν έφτανε σε αυτό το σημείο θα είχε σταματήσει και θα απολάμβανε τους καρπούς της επιτυχίας, ο ίδιος ο Ιταλός σούπερσταρ συνέχισε. Και δεν είναι απλώς ότι συνέχισε. Για να μπορεί να είναι ανταγωνιστικός απέναντι σε νεαρότερους, πιο εξελιγμένους και πιο «πεινασμένους» αντιπάλους, άλλαξε. Εξελίχθηκε κι αυτός, σε μιαν ηλικία που στον επαγγελματικό αθλητισμό θεωρείται ένα βήμα πριν (αν όχι μετά) τη σύνταξη.

Ο Ρόσι άλλαξε crew chief, άλλαξε μοτοσικλέτα, άλλαξε οδηγικό στιλ πάνω στη μοτοσικλέτα. Και βγήκε στις πίστες να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Όχι γιατί το νούμερο 10 (ή 8 για όσους μετρούν παγκόσμιους τίτλους μόνο την κορυφαία κατηγορία) θα ήταν κάτι πολύ διαφορετικό από το 9 (ή το 7). Αλλά γιατί το ένιωθε σαν αποστολή. Δεν μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό. Ο Ρόσι, στα 37, στα 38, στα 39, στα 40, στα 41 του, ήταν εκεί έξω για να κάνει αυτό που πρέπει να γίνει. Αυτό είναι που τον ξεχωρίζει. Το έκανε επειδή είναι η φύση του και δεν μπορεί να σταματήσει. Το έκανε επειδή μπορεί και είναι ο καλύτερος. Το έκανε επειδή πρέπει.

Ο Ρόσι είναι ο GOAT (Greatest Of All Time, ο μεγαλύτερος όλων των εποχών). Και από του χρόνου το MotoGP δεν θα τον έχει. Και θα λείψει. Πολύ.