Δόξα τω Θεώ Πανόπουλον ένεκεν και Chaos

Πέρα από το γεγονός ότι τα site και τα περιοδικά αυτοκινήτου ανακοινώνουν συνήθως πολλές εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια αναγνώστες, μουσαντένιους ή πραγματικούς, σίγουρα θα είδαν αυτές τις ημέρες μια έκρηξη στις επισκέψεις τους, όπως και εμείς στο inMotion του Gazzetta. Απογείωση. Πραγματική.

Αυτό, κυρίες και κύριοι, το χρωστάμε όλο στο Σπύρο Πανόπουλο και στο όραμά του για ένα ultracar ελληνικής κατασκευής. Όσο κι αν το Chaos αποδείχτηκε τέτοιο κυρίως για την επικοινωνιακή εξέλιξή του, τόσο πυροδότησε μια μεγάλη συζήτηση για προσπάθεια κατασκευής ελληνικού αυτοκινήτου. Η οποία, διόλου είναι το διαβόλου.

Το κατέγραψαν ήδη κάποιοι πιο ικανοί συνάδελφοι, ορμώμενοι και αυτοί από το όραμα του Πανόπουλου: η ιστορία της κατασκευής αυτοκινήτων στην Ελλάδα είναι πολύ μεγάλη και ξεκινά πολύ παλιά. Από το 1995, που το κλείσιμο της ΤΕΟΚΑΡ στο Βόλο έβαλε τέλος στο πιο ανθηρό και σοβαρό εγχείρημα κατασκευής αυτοκινήτων στην Ελλάδα, έχουν περάσει ήδη 26 χρόνια.

Υπολογίστε τριάντα ακόμα πίσω, κατά τα οποία στην Ελλάδα κατασκευάζαμε αμαξώματα λεωφορείων και φορτηγών, τα ελαφρά επαγγελματικά Pony και Farma, τα DIM, τα Lada Niva και παράλληλα Alfa Romeo, Mazda και λοιπές μάρκες. Επίσης ένα από τα πρώτα «σύγχρονα» ηλεκτρικά αυτοκίνητα στον κόσμο, το Enfield 8000 που έφτιαξε ο Γουλανδρής στο Νεώριο της Σύρου, στις αρχές του 1970! Δείτε και την εξαιρετική σχετική ταινία του φίλου και συναδέλφου Μιχάλη Σταυρόπουλου. Γιατί οι Έλληνες φτιάχνουμε και άλλα πράγματα εκτός από αυτοκίνητα! Για να καταλήξουμε στις αρχές της νέας χιλιετίας, όπου παρουσιάστηκε ακόμα ένα ελληνικό αυτοκίνητο -το Aletis από την ΕΛΒΟ- και πολύ πιο πρόσφατα το Korres P4, ως ένα πρωτότυπο supercar.

Δεν προσπαθώ να κάνω ιστορική καταγραφή. Αυτή, την έχει κάνει ήδη ο καλός συνάδελφος στο παρελθόν και φίλος για πάντα Λάμπρος Σκαρτσής, στο βιβλίο που υπογράφει μαζί με τον Γιώργο Αβραμίδη, «Made in Greece». Αν θέλετε να έχετε την πιο ολοκληρωμένη εικόνα για την αυτοκινητοβιομηχανία στην Ελλάδα, η οποία μάλιστα θα σας εκπλήξει, αναζητήστε το.

Το σημείο στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι το εξής: To «ελληνικό αυτοκίνητο» ως έννοια δεν είναι απλώς ένα όραμα. Δε ανάγεται στο επίπεδο του ιδεατού. Το «ελληνικό υπεραυτοκίνητο» επίσης. Είναι μια πραγματικότητα, την οποία πολλοί δεν γνωρίζουν λόγω... μικρής ηλικίας. Οπότε, οποιοσδήποτε έχει ένα αντίστοιχο όραμα δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται αλαφροΐσκιωτος όταν το δημοσιοποιεί ή το επιδιώκει.

Σίγουρα ο κάθε Σπύρος Πανόπουλος θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη του τους λόγους για τους οποίους καμία ελληνική βιομηχανία ή βιοτεχνία αυτοκινήτου δεν μακροημέρευσε. Επίσης, θα πρέπει να διαβάσει πολύ και να συζητήσει ακόμα περισσότερο με όλους αυτούς τους πιονιέρους της αυτοκίνησης στην Ελλάδα, για τους παραπάνω λόγους. Και για να αποφύγει τους ίδιους σκοπέλους - ή να αλλάξει όραμα στην ανάγκη.

Το σίγουρο είναι ότι ξεκινάει από καλή βάση. Στην Ελλάδα, καμία προσπάθεια μαζικής παραγωγής αυτοκινήτων δεν πρόκειται, στις παρούσες συνθήκες τουλάχιστον, να ευοδωθεί. Το είχε δηλώσει στον υπογράφοντα, σε συνέντευξή του στο Auto Τρίτη ο διευθυντής της ΤΕΟΚΑΡ το 1994 -αν θυμάμαι καλά- στο πλαίσιο ενός μεγάλου ρεπορτάζ για την ελληνική αυτοκινητοβιομηχανία.

Μόνο αυτοκίνητα ειδικού σκοπού, supercars κ.λ.π. αποκτούν λόγο ύπαρξης από επιχειρηματική άποψη, καθώς έχουν μεγάλο κόστος αγοράς και αναλογικά μικρό κατασκευής, ταιριάζουν σε μικρές, ευέλικτες βιοτεχνικές μονάδες και μπορούν, λόγω πολύ χαμηλής παραγωγής, να αποφύγουν τα προβλήματα με τις νομοθεσίες ασφάλειας, ρύπων και λοιπών προαπαιτούμενων της Ε.Ε. Ή, απλά, να διατεθούν σε αγορές που δεν έχουν τόσο αυστηρές προδιαγραφές.

Άσχετα με τις πραγματικές προθέσεις του Σπύρου Πανόπουλου, που μένουν να αποδειχτούν, η ιστορία δείχνει ότι το ελληνικό αυτοκίνητο είναι εφικτό. Αν υπάρξει και πολιτική βούληση στήριξης μιας εμβρυακής αυτοκινητοβιομηχανίας με τις βάσεις της και τις αναφορές της στην υψηλή τεχνολογία και στην εξειδίκευση, τότε μπορεί να αποδειχτεί εφικτή και βιώσιμη η πιθανότητα να μπει τάξη στο Chaos.