Formula 1: Επιτέλους άφησαν τον Σουμάχερ ήσυχο!

Κάθε 29η Δεκεμβρίου μέσα μου μάλωναν η λύπη με το θυμό. Η στεναχώρια για το άσχημο παιχνίδι που επεφύλασσε η μοίρα στον σπουδαίο Μίκαελ Σουμάχερ εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό στις γαλλικές Άλπεις και ο εκνευρισμός για τα media που κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, έδειχναν τον χειρότερο, τον πιο αδηφάγο εαυτό τους. Για μερικά κλικ, δανεικά ελέω της ημέρας και αγύριστα, να ψάχνουν νέα για τον Σούμι κι επειδή νέα δεν υπήρχαν, να τα «γεννούν».

Φέτος το ένα εκ των δύο συστατικών της ημέρας έχει αλλάξει – τώρα που φεύγει μπορώ να το πω με σιγουριά. Η λύπη είναι εκεί. Πάντα θα είναι εκεί. Ο οδηγός που αποτελούσε κομμάτι της εργασιακής καθημερινότητάς μου επί 20 χρόνια, που σημάδεψε το σπορ που λατρεύω όσο ελάχιστοι (ενδεχομένως και κανείς), που όσο αδυσώπητος ήταν εντός πίστας τόσο Άνθρωπος ήταν μακριά από αυτή, δεν μπορεί να έχει λυγίσει ανεπιστρεπτί. Διάολε, δεν μπορεί να έχει ηττηθεί με τέτοιο τρόπο.

Κι όσο κι αν θέλω να πιστεύω πως εξακολουθεί να μάχεται, με qualifying laps επί 8 χρόνια, κυνηγώντας την ανατροπή μέσω της πιο ακραίας στρατηγικής, ξέρω πως οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο, είναι πια λιγότερες από ελάχιστες. Η ελπίδα μέσα μου έχει χαθεί, η φλόγα μέσα του ελπίζω πως όχι.

Όσοι ακολουθείτε τα γραφόμενά μου σε σταθερή βάση, ξέρω πως μάλλον σας κάνει εντύπωση η… παραίτηση – είναι κόντρα στο πνεύμα των κειμένων μου για τον Σούμι όλα αυτά τα χρόνια. Αιτία είναι το πρόσφατο, επίσημο ντοκιμαντέρ για τον Γερμανό. Δεν μου άρεσε, δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα, δεν μου πρόσφερε κάτι νέο για τον οδηγό και για την προσωπικότητα Σουμάχερ.

Το μόνο που έκανε, ήταν μέσω όσων είπαν η Κορίνα, ο Μικ και η Τζίνα αλλά και μέσω της γλώσσας του σώματος, να με κάνει να αποδεχθώ την οδυνηρή για όλους μας πραγματικότητα.

Ο Σουμάχερ που ξέραμε δεν είναι εδώ και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει.

Όμως σήμερα, η λύπη μέσα μου δεν έχει πια θυμό για να μαλώσει. Αντίθετα, συμπορεύεται με μία σιωπηλή ικανοποίηση. Γιατί παρακολουθώντας πως χειρίστηκαν τα media (εντός και εκτός συνόρων) την ημέρα αυτή, το τι (δεν) γινόταν στα social media, ένιωσα μία μικρή χαρά. Ένιωσα πως επιτέλους ήρθε η ώρα να αφήσουν τον Σούμι ήσυχο.

Δεν ξέρω αν αυτός ήταν ο στόχος του εξ αρχής, όμως αυτό που πέτυχε το ντοκιμαντέρ, ήταν να σκοτώσει την ελπίδα. Αν το έκανε σε εμένα, το έκανε σίγουρα στους περισσότερους.

Πράγμα που αυτόματα, έκανε και το κοινό πιο ανθεκτικό στο clickbait. Στον ελεεινό κανιβαλισμό του δράματος της οικογένειας Σουμάχερ. Τώρα πια, όλοι ξέρουν πως ένα δημοσίευμα που «αποκαλύπτει» την κατάσταση της υγείας του επτά φορές παγκόσμιου πρωταθλητή, μπορεί να περιέχει μόνο ψέματα και σημεία στίξης.

Έστω και οκτώ χρόνια μετά, ο μεγάλος Σούμι μπορεί να συνεχίσει τον αγώνα του ήσυχος.

Φωτογραφίες: Mercedes-AMG Petronas