To gazzetta.gr έτρεξε στο HTTC με Ford Fiesta ST στα Μέγαρα!

Πως το είπε ο Ιούλιος Καίσαρας; Ήρθα, είδα και νίκησα. Ε περίπου. Κάπως έτσι το κάναμε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στα Μέγαρα.

Στο πλαίσιο του 3ου Πρωταθληματικού Αγώνα Ταχύτητας στα Μέγαρα, θα γινόταν και ο 2ος Αγώνας του HTTC στον οποίο είχαμε τρέξει και πέρισυ τέτοια εποχή, με ένα παλιό Ford Sierra 800 ετών που είχε προσφέρει ο Αλέξανδρος Ρουστέμης. Καθώς στο HTTC έχουμε ανοικτή πρόσκληση από τον φίλο μας και οργανωτή του HTTC Κώστα Λεκάκη, μας ήρθε μια ιδέα να τρέξουμε τελικά, αν κάποια από τις εταιρείες αυτοκινήτου μας εμπιστευόταν ένα καλό αυτοκίνητο (ώστε να έχουμε ελπίδες διάκρισης) ως επίσημη συμμετοχή του gazzetta.gr.

Έτσι και έγινε. Είπαμε την ιδέα μας στον Πέτρο Πιτσίνη, συμφώνησε και τα e-mails έφυγαν το ίδιο βράδυ. Την άλλη μέρα το πρωί, η γνώριμη φωνή του Γιάννη Κάττωριτς Διευθυντή του Γραφείου Τύπου της Ford μας γέμισε αισιοδοξία. Mας πρόσφερε ένα καταπληκτικό (για την περίπτωση) Ford Fiesta ST, ώστε να τρέξουμε στην κατηγορία Stock Β του ΗTTC.

Έτσι την Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου βρεθήκαμε στον γνώριμο χώρο του Αυτοκινητοδρομίου των Μεγάρων, για να οδηγήσουμε γρήγορα σε ελεύθερες δοκιμές το Ford Fiesta ST, ψάχνοντας το όριο της πρόσφυσης των ταλαιπωρημένων πολιτικών Michelin Pilot Sport4 που φορούσε, κανοντας δοκιμή του Ford Fiesta ST στον φυσικό του χώρο. Ο Πέτρος Πιτσίνης έκανε και μια προσπάθεια μήπως ενδιαφερόταν και η Michelin, να μας έδινε 4 καινούργια λάστιχα, αλλά η προσπάθεια χάθηκε στις διαδικασίες και στον ελάχιστο χρόνο που είχαμε, καθώς και το αυτοκίνητο το πήραμε το βράδυ της Πέμπτης 13 Δεκεμβρίου από τα χέρια του Νώντα Καρανικόλα.

Μάλιστα είχαμε έρθει και οργανωμένοι, καθώς είχαμε βρει στην αποθήκη μας, ένα τρομερό και φοβερό Lap Τimer που είχαμε από την εποχή που τρέχαμε Ενιαίο το 2002. Ατυχώς είχαμε αφήσει μέσα την μπαταρία και έτσι το «τρομερό και φοβερό» Lap Τimer αποδείχθηκε πως ήταν για πέταμα. Κατεβάσαμε γρήγορα μια εφαρμογή Lap Τimer στο κινητό μας, κολλήσαμε το κινητό με ταινία στην οθόνη του Fiesta και είμαστε έτοιμοι να σπάσουμε τα χρονόμετρα, προσέχοντας βέβαια, πρωτίστως να μην σπάσουμε το αυτοκίνητο και δευτερευόντως να μην σπάσουμε τα μούτρα μας και διασυρθούμε.

Το Ford Fiesta ST με τον νέο τρικύλινδρο 1.5L EcoBoost των 200 ίππων – τον πρώτο τρικύλινδρο που χρησιμοποιείται σε μοντέλο Ford Performance – κάνει εμφατικά τα 0-100 χλμ./ώρα σε 6,5 δευτερόλεπτα, διαθέτει τα πατενταρισμένα ελατήρια ανακατανομής πλευρικών φορτίων για ταχύτερη είσοδο στις στροφές και τα γνωστά επιλέξιμα προφίλ οδήγησης για χρήση σε δρόμο και πίστα, καθώς και το Launch Control για αστραπιαίες εκκινήσεις από στάση. Αυτό το τελευταίο δεν θα το χρησιμοποιούσαμε.

Ξεκινήσαμε προσεκτικά, βάλαμε το Racing Mode που απενεργοποιεί το ESP αλλά όχι το ABS και κάναμε 3 μόνο γύρους για να δούμε που βρισκόμαστε. Στον δεύτερο γύρο κάναμε 1.14.400 που δεν ήταν καθόλου κακό. Το ρεκόρ της κλάσης και της κατηγορίας το είχε μια Lotus Elise με 1.10.300 που ήταν ένας απλησίαστος χρόνος. Πηγαίνοντας βόλτα κάναμε ένα 1.14.400 αν πιέζαμε λίγο που θα βρισκόμασταν; Με τον καιρό να είναι εντελώς στεγνός και με ήλιο αλλά με χαμηλές θερμοκρασίες 8 βαθμών, μπήκαμε για ένα σετ 5 γρήγορων γύρων.

Το 1.13.500 που κάναμε μας γέμισε αισιοδοξία καθώς ήταν ήδη καλύτερο από τον 2ο χρόνο της κλάσης Stock B που στον προηγούμενο αγώνα ήταν 1.13.900.

Η Κλάση Stock B αφορά αυτοκίνητα 1.500-1.600 κ.εκ. με Turbo ή έως 2.000 ατμοσφαιρικά. Η Κλάση Stock A αφορά αυτοκίνητα 2.000 κ.εκ με Turbo ή με περισσότερα από ατμοσφαιρικά 2.000 κ.εκ.

Έτσι λοιπόν σχετικά εύκολα, είχαμε στο τσεπάκι μας την 2η θέση στην Κλάση μας την Stock B και θα έπρεπε να περάσουμε και κάποιον ή κάποιους από την Stock A για να διακριθούμε σε επίπεδο κατηγορίας Stock. Μια πολύ δύσκολη αποστολή, καθώς τα υπόλοιπα αυτοκίνητα της Stock A ήταν όλα του Group VW (ΑUDI, VW, SEAT) με δίλιτρους Turbo κινητήρες και 2 από αυτά ήταν και τετρακίνητα! Καλά κρασιά...

Με αυτά στο μυαλό και με την προϋπόθεση πως δεν άξιζε να ρισκάρουμε μια έξοδο, μπήκαμε για ένα 3ο σετ 5 γύρων.

Γενικά δεν αντιμετώπιζα κάποιο πρόβλημα. Σκεφτόμουν πως όλα αυτά τα χρόνια έχω... κάπου 800 γύρους στα Μέγαρα σε διάφορους αγώνες. Ωστόσο δεν μπορούσα να φρενάρω με σωστή αίσθηση κάνoντας trail braking, καθώς το ABS μου χαλούσε την ισορροπία και βρισκόμουν με περισσότερα χιλιόμετρα από όσα έπρεπε στην είσοδο της στροφής... Χρειαζόταν να άλλαξω στυλ και να οδηγήσω με τεχνική μονοθεσίου. Να φρενάρω δυνατά στην ευθεία και μόλις έμπαινε το ABS να συνεχίσω να φρενάρω με ταχύτητες και να κάνω έτσι trail braking, ώστε να ανεβάζω και τις στροφές ψηλά και το turbo να είναι «ζωντανό» στην έξοδο. Το βρήκα στον δεύτερο γύρο και ξανά στον τρίτο. Μετά δοκίμασα κάτι άλλο που τα έκανε μαντάρα, αλλά εν πάσει περιπτώσει είχα δύο καλούς και αλάνθαστους γύρους σε ένα σχετικό καλό όριο, αρκετά κάτω όμως από το απολύτο, που θα έπρεπε να παίρνω ρισκάροντας μια έξοδο.

Οι χρόνοι ήταν πολύ καλοί. Ο πρώτος καλός γύρος ήταν 1.12.950 και ο δεύτερος 1.12.955. Μάλιστα. Η σταθερότητα έδειχνε πως δεν είχε άλλο, με τον τρόπο που οδηγούσα. Έχανα στην 4 και στην 8 εν γνώση μου περίπου 400-600 χιλιοστά καθώς εκεί θα έπρεπε να πάρω ρίσκα που δεν μπορούσα (μπορεί και να μην μπορώ πια) ή δεν ήθελα να πάρω. Είχα και την φωνή μέσα μου, που μου έλεγε... «Σιγά Μπαλούρδο έχουμε και παιδάκια...».

Το 1.12.950 είναι ένας πολύ καλός χρόνος για 13 γύρους προπόνησης. Αυτόν είχαμε, με αυτόν θα τρέχαμε. Δεν γινόταν να κάνω άλλους γύρους, καθώς δεν είχαμε άλλα ελαστικά και έπρεπε να κάνουμε και άλλους 20 γρήγορους γύρους στους δύο αγώνες το Σάββατο και την Κυριακή.

Έτσι λοιπόν ξυπνήσαμε στις 5 τα χαράματα του Σαββάτου και στις 7.30 είμασταν στην πίστα. Με τα μάτια κλειστά μπήκαμε στις 9.00 για «ζέσταμα» 5 γύρων. Με την υγρασία της νύχτας η πίστα έδειχνε μούσκεμα. Όσο γρήγορα -που λέει ο λόγος- να πήγαινες καλύτερο χρόνο από 1.20.+ δεν μπορούσες να κάνεις. Ευτυχώς το ίδιο πρόβλημα είχαν και οι άλλοι.

Στις 9.30 ξεκινήσαμε τον αγώνα των 5 πολύ γρήγορων γύρων. Με την Lotus και το τετρακίνητο Audi να έχουν τον δικό τους αγώνα, η προσπάθειά μου είχε επικεντρωθεί στο να καταφέρω να περάσω τουλάχιστον έναν από την Stock Α και φυσικά να μην με περάσει το άλλο Ford Fiesta ST που έτρεχε στην κλάση μας.

Άδικα ανησυχούσα. Βρήκα αμέσως ρυθμό και παρά την υγρασία η πίστα στέγνωνε γύρο με τον γύρο. Αμέσως έπιασα ένα 1.14 χαμηλό και γύρισα εκεί τουλάχιστον τους 4 από τους 5 γύρους. Έριχνα 3 δευτερόλεπτα στο γύρο στο δίλιτρο Τurbo VW Golf της μεγαλύτερης κατηγορίας και 4-5 δευτερόλεπτα στο γύρο, στο άλλο Ford Fiesta ST. Εκτός απροόπτου είχα κλειδώσει το κυπελάκι στον αγώνα του Σαββάτου. Τώρα έμενε να μην τα κάνω μούσκεμα στον αγώνα της Κυριακής... ο οποίος από ότι έδειχνε θα ήταν και αυτός μουσκεμένος, καθότι οι πρόγνωσεις έδιναν καταιγίδες.

Άντε πάλι ξύπνημα στις 5 και άντε πάλι στις 7.30 με το σκοτάδι ακόμα να παρκάρω μέσα στην πίστα.

Την Κυριακή που θα γίνονταν και όλοι οι αγώνες του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Ταχύτητας το πρόγραμμα ήταν πιεσμένο και το ζέσταμα άρχισε πιο νωρίς, στις 8.30.

Η πίστα ήταν μούσκεμα αν και η βροχή είχε σταματήσει. Καθώς θα έκαναν ζέσταμα όλοι οι οδηγοί και του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Ταχύτητας, υπήρχε περίπτωση η πίστα να στεγνώσει κάπως... Στον αγώνα η πίστα συνέχιζε να είναι βρεγμένη, με μικρά σημεία στην αγωνιστική γραμμή να έχουν στεγνώσει. Ότι χειρότερο. Δεν βρήκα ρυθμό καθώς είχα μερικά βίαια γλυστρήματα... Σαχλαμάρες και ανόητες δικαιολογίες. Τάχα κάνει πάνω μου και δεν ήθελα να πιέσω. Πήγα πολύ συντηρητικά και με πέρασε το δίλιτρο turbo VW Golf της μεγαλύτερης κατηγορίας κατά 4 δευτερόλεπτα που σήμαινε πως κρατούσα την 3η θέση στην κατηγορία αφού στον πρώτο αγώνα του είχα πάρει διαφορά 13 δευτερολέπτων. Μια χαρά.

Στην απονομή ήμουν όλο χαμόγελα. Τον αγώνα κέρδισε ένα Audi Quattro TTs 2.0 TSi με 2η την Lotus Elise και 3ους εμάς! Καλύτερα δεν γινόταν. Από το ξεσκούριασμα βρεθήκαμε με κύπελο. Αυτό και αν ήταν έκπληξη... Το Ford Fiesta ST μας δεν έκανε τσικ, δεν ζήτησε τίποτε και ήταν απροβλημάτιστο. Γενικά πήγαμε τόσο αργά που δεν είχαμε καμιά έξοδο και το γυρίσαμε αγρατζούνιστο. Ήταν όλα υπέροχα και περάσαμε σούπερ.

Α... θα το ξανακάνουμε. Ακούς Γιάννη Κάττωριτς;