“Μπαμπά, την Ντουντουνάκη γιατί την θαυμάζουμε, αφού δεν βγήκε πρώτη;”

Αυτοί είναι οι 11οι θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες που παρακολουθώ. Και ευτυχώς, επειδή έγιναν τo 2004 στην Αθήνα, μου έχει τύχει να ζήσω Αγώνες και “από μέσα”. Όμως όλες οι προηγούμενες εμπειρίες μου δεν μπορούν να συγκριθούν με την σημερινή: να βλέπω τους Ολυμπιακούς Αγώνες παρακολουθώντας τις αντιδράσεις της 6χρονης κόρης μου στα ερεθίσματα που λαμβάνει κατά την διάρκεια των ζωντανών μεταδόσεων ή κάθε φορά που της δείχνω στιγμές των Αγώνων σε βίντεο. Στο μυαλό μου, διαχρονικά, αυτή ήταν μια από τις μεγαλύτερες προσφερόμενες αξίες αυτών των αγώνων, αν όχι η μεγαλύτερη: οι παραστάσεις που περνούν μπροστά από τα παιδικά μάτια, δηλαδή οι τηλεοπτικές σκηνές πλαισιωμένες από τα σχόλια και τις αντιδράσεις του οικογενειακού περιβάλλοντος. Ένα παιδί 6 ετών, δηλαδή μια λευκή κόλλα, βλέπει τα αθλήματα, και συναισθάνεται τον θαυμασμό των γονιών του για τους αθλητές και τον σεβασμό που εκείνοι δείχνουν προς την προσπάθεια ενός αθλητή που μπορεί να κατέκτησε χρυσό μετάλλιο ή μπορεί να το έχασε για λίγο, ή μπορεί να μην πήρε μετάλλιο, ή μπορεί απλώς να κατάφερε να τερματίσει, ή μπορεί να μην τερμάτισε επειδή του έτυχε κάτι.

Αυτό το κλιπ που σχηματίζεται και εντυπώνεται στην παιδική μνήμη δημιουργεί μια επίγνωση που λειτουργεί τελικά ως πυξίδα προσανατολισμού. Μέσα από τις παραστάσεις το παιδί σχηματίζει μια εντύπωση σχετικά με “το στοιχείο του” στον αθλητισμό. “Να, αυτό το άθλημα θέλω να δοκιμάσω, νομίζω αυτό είναι για μένα, θα ήμουν καλή και θα μου άρεσε”. Μαζί με το στοιχείο του, το παιδί συναντιέται και με τα νοήματα του αθλητισμού. Με βλέπει να συγκινούμαι με την Άννα Ντουντουνάκη, και καταλαβαίνει πόσο περήφανος είμαι και πόσο καμαρώνω ένα κορίτσι που δεν τερμάτισε πρώτο και δεν μπήκε στον τελικό. Κι έτσι αρχίζει τις ερωτήσεις, τα “γιατί μπαμπά την θαυμάζουμε αφού δεν νίκησε”, και αρχίζει να συναντιέται με τις απαντήσεις για τις θυσίες ενός κοριτσιού που “κοπανιέται” στις προπονήσεις παρόλο που ξέρει ότι δεν θα την κάνει πλούσια σε χρήμα η κολύμβηση, και για τις θυσίες των γονιών του κοριτσιού, που βάζουν κόπο, χρήμα και ενέργεια για να υποστηρίξουν παντοιοτρόπως την προσπάθεια του κοριτσιού τους χωρίς να προσβλέπουν στα εκατομμύρια ή τα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ της “μεταγραφής” που θα αλλάξει, με οικονομικούς όρους, και την δική τους ζωή.

Σε αντίθεση με ότι μου συνέβαινε παραδοσιακά, που κοιτούσα καχύποπτα κάθε εισαγωγή νέου σπορ στους Αγώνες, τούτη τη φορά πιάνω τον εαυτό μου να επεξεργάζεται με πιο ανοιχτό κεφάλι τις “καινοτομίες” των Αγώνων του Τόκιο. Διότι ναι, όπως όλα, και οι Ολυμπιακοί Αγώνες πρέπει να αλλάζουν προκειμένου να συναντούν τις ανάγκες εκατομμυρίων ανθρώπων ανά τον πλανήτη που δοκιμάζουν νέα αθλήματα. Προφανώς πρέπει να υπάρχει μέτρο, και οι αποφάσεις να λαμβάνονται μετά από ανάλυση και αξιολόγηση, αλλά όπως και αν προκύπτουν τα νέα σπορ, τα βρίσκω - στην μεγάλη εικόνα - καλοδεχούμενα. Διότι σήμερα τα νέα παιδιά βλέπουν το σκέιντμπορντ, για το οποίο ενδέχεται να έχουν κυνηγηθεί στη γειτονιά, να μπαίνει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ταυτίζονται, συνδέονται, και την ίδια ώρα παίρνουν την “τρέλα” τους πιο πολύ στα σοβαρά και ενθαρρύνονται να δοκιμάσουν τα όρια τους και να κυνηγήσουν τα οράματα τους. Όπου σκέιντμπορντ βάλτε, το sport climbing, το “3 Χ 3” μπάσκετ, το freestyle BMX, δηλαδή τα νέα σπορ που βλέπουμε σε αυτούς τους Αγώνες.

Τα παιδικά μου χρόνια και τα όσα ζω σήμερα με την κόρη μου με διδάσκουν ότι ο αθλητισμός είναι μια από τις καλύτερες πλατφόρμες επικοινωνίας του γονιού με το παιδί. Τα ερεθίσματα που λαμβάνει το παιδί λειτουργούν ιδανικά για να κατανοήσει, στο εισαγωγικό επίπεδο, μια σειρά από αξίες και ιδανικά· όχι μόνο για τον αθλητισμό, για τη ζωή. Κι ύστερα είσαι εσύ που στέκεσαι δίπλα στο παιδί, για να επηρεάσεις τις αντιλήψεις και να μεταδώσεις τη νοοτροπία. Από εσένα εξαρτάται αν το παιδί θα θαυμάζει τον Παναγιώτη Γκιώνη όσο τον Στέφανο Τσιτσιπά. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι εκεί για να δώσουν τα ερεθίσματα στο παιδί και σε εσένα την ευκαιρία να τα αξιοποιήσεις.