Ολυμπιακοί Αγώνες: Μέγας είσαι Απόστολε και θαυμαστά τα έργα σου

Αποστολή στο Παρίσι: Πηνελόπη Γκιώνη

Στις 30 Ιουλίου ήταν που γράφαμε πως ο Απόστολος Χρήστου έχασε το χάλκινο Ολυμπιακό μετάλλιο για 0.02 στα 100μ ύπτιο. Την 1η Αυγούστου οι τίτλοι μας γύρισαν τούμπα. Ο Χρήστου είχε γίνει αργυρός Ολυμπιονίκης στα 200μ ύπτιο, ούτε 48 ώρες μετά τη στιγμή που είπε πως δεν θέλει να συμμετάσχει σε αυτό το αγώνισμα. Και από το «Πως να του φτάσει η τέταρτη θέση;» που τριβέλιζε το μυαλό όλων μας, το κάρμα ήρθε και έβαλε τα πράγματα στη θέση τους.

Από την κόλαση στον παράδεισο, από την πλήρη απογοήτευση στα πελάγη ευτυχίας και από το «Γιατί;» στο «Επιτέλους» μέσα σε μόλις λίγες ώρες. Είναι απορίας άξιο πως ο Χρήστου έχει καταφέρει να διαχειριστεί τόσο καλά όλα τα συναισθήματα που έχει νιώσει αυτές τις μέρες.

Ο 27χρονος κολυμβητής κατέκτησε ένα μετάλλιο που η Ελλάδα μέχρι χθες, μόνο να το ονειρευτεί μπορούσε. Δεν το είχε αγγίξει ποτέ, με μοναδική εξαίρεση τον φοβερό Σπύρο Γιαννιώτη στην ανοιχτή θάλασσα (αργυρός Ολυμπιονίκης, Ρίο 2016). Η κολύμβηση στους Ολυμπιακούς είναι τόσο γεμάτη, αποκλειστικά και μόνο για την ελίτ και ο Χρήστου ανήκει σε αυτή την ελίτ, χρόνια τώρα. Από το 2014, όταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες νέων στο Νανζίνγκ είχε κατακτήσει το αργυρό. Δέκα χρόνια μετά η ιστορία επαναλήφθηκε, με καλύτερους όρους, και ο Χρήστου πήρε ό,τι του χρωστούσε το κάρμα.

«Η καθημερινή προπόνηση και οι απαιτήσεις», απαντά όταν τον ρωτάω ποιο ήταν το δυσκολότερο σημείο της πορείας του ως τη μεγάλη επιτυχία. Αυτό το κάθε μέρα, βρέξει χιονίσει, είσαι δεν είσαι καλά. Αυτό το συνέχεια είναι που μπορεί να σου φθείρει την ψυχή αν δεν αγαπάς παθιασμένα αυτό που κάνεις. Και ο Χρήστου όχι απλά λατρεύει το κολύμπι αλλά δίνει την ψυχή του γι’ αυτό, όπως έκανε εδώ και 20 χρόνια μέχρι να φτάσει στο Ολυμπιακό μετάλλιο.

Και πως να μην δακρύσει; Το «επιτέλους» έκανε κόμπο στον λαιμό, τον έπνιγε το κλάμα της δικαίωσης, του λυτρωμού. Άξιζαν όλα. Κάθε προπόνηση, κάθε φορά που δεν ήθελε να πάει στο κολυμβητήριο αλλά το έκανε με το ζόρι, κάθε κακή μέρα που πέρασε στην προπόνηση και έφυγε θυμωμένος, κάθε αγώνας που δεν του βγήκε, κάθε πολύ πρωινό ξύπνημα που σηκωνόταν ενώ νύσταζε, κάθε «όχι» που έλεγε σε πράγματα που ήθελε να κάνει, κάθε μικρή λεπτομέρεια που τον ζόριζε.

Και είναι όπως τα έχουμε γράψει ξανά, το Ολυμπιακό μετάλλιο είναι ξεχωριστό, δεν περιγράφεται με λέξεις. Άπαξ και το κατακτήσεις, είναι δικό σου για πάντα και δεν στο παίρνει κανείς ποτέ. Μπαίνεις σε ένα πάνθεον με θρύλους και ό,τι και να γίνει δεν φεύγεις από εκεί. Ο Χρήστου προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να κρατήσει τα δάκρυά του, να μην τα αφήσει να κυλήσουν. Όταν όμως ανέβηκε στο βάθρο και η μπλέ, παχιά κορδέλα του μεταλλίου πέρασε στον λαιμό του δεν άντεξε άλλο. Έπιασε το μετάλλιο, να σιγουρευτεί πως είναι αληθινό, το κοίταξε καλά καλά, το φίλησε. Ήταν ολόδικό του, το δώρο του στον εαυτό του για όλα αυτά που είχε περάσει. Και όταν όλο το κοινό τον χειροκροτούσε, ευχαριστιόταν τόσο που τα συναισθήματα πια ήταν ανεξέλγκτα μέσα του. Τα βίωνε όλα μαζί. Κυρίως, όμως, είχε πετύχει αυτό το «γαμώτο». Το «Δεν γίνεται να μην πάρω μετάλλιο, το αξίζω». Μαζί του δακρύσαμε όλοι, φαντάζεστε να μην είχε κολυμπήσει ποτέ στα 200μ ύπτιο όπως έλεγε; Αλλά, τι γράφω... Αυτός ο αθληταράς δεν θα τα παρατούσε ποτέ.

Αυτές τις μέρες είδαμε πολλές εκδοχές του ίδιου ανθρώπου. Τον συγκρατημένο Απόστολο, τον αισιόδοξο, τον χαρούμενο, τον απογοητευμένο, τον πικραμένο, τον χαλαρό, τον ανάλαφρο, αυτό που έχει βρει ξανά την ελπίδα και τέλος τον δικαιωμένο. Ο Χρήστου σε αυτή τη διοργάνωση είχε να κάνει με όλους του τους εαυτούς, να τους διαχειριστεί και να πετύχει. Θέλει μαεστρία τέτοια διαχείριση, δεν είναι παιχνίδι. Η ψυχολογία μπορεί να σε πετάξει στα τάρταρα χωρίς καν να προλάβεις να το καταλάβεις. Οι μεγάλοι αθλητές όμως ξέρουν, τα μπορούν όλα.

Σημασία έχει μόνο πως ο αθλητής του Παναγιώτη Βελέντζα που ανήκει στον Ολυμπιακό, σήμερα θα ξυπνήσει και θα έχει την ευκαιρία να αντιληφθεί πως είναι ο αργυρός Ολυμπιονίκης στα 200μ ύπτιο και πως πλέον ο μεγαλύτερος στόχος του έχει επιτευχθεί και είναι η ώρα για νέα όνειρα, απαλλαγμένος από εκείνο το βάρος στο στήθος.

Για την ιστορία, ο Απόστολος Χρήστου έχει ένα χάλκινο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα 50άρας πισίνας (Ολυμπιακών διαστάσεων), οχτώ μετάλλια σε Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ανδρών 50άρας (τρία χρυσά, ένα αργυρό, τέσσερα χάλκινα), ένα χάλκινο σε Ευρωπαϊκό 25άρας πισίνας κατέκτησε και πλέον κατέχει και το αργυρό Ολυμπιακό μετάλλιο.

Σύνολο, 11 μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις σε επίπεδο ανδρών. Μέγας είσαι Απόστολε και θαυμαστά τα έργα σου...