Η Ελλάδα την αδικεί και την πληγώνει, αλλά η Αλεξάνδρα βρίσκει την δύναμη και γι’ αυτό αποτελεί έμπνευση

Στους αθλητικούς δημοσιογράφους μας συμβαίνει συχνά να απογοητευόμαστε κατά τη διάρκεια μιας συναναστροφής με έναν μεγάλο αθλητή ή μια μεγάλη αθλήτρια. Δηλαδή συμβαίνει συχνά να πηγαίνουμε για μια συνάντηση με την ψευδαίσθηση ότι μέσα σε έναν μεγάλο αθλητή κρύβεται μια μεγάλη προσωπικότητα ή ένα λαμπρό πνεύμα που θα μας καταπλήξει. Κι ύστερα, όταν κατά την διάρκεια της συζήτησης πιάνεις τον εαυτό σου να μένει με την αίσθηση ότι δεν έχεις απέναντί σου μια θαυμαστή προσωπικότητα ή ένα λαμπρό μυαλό, δεν σου συμβαίνει απλώς ότι τον απομυθοποιείς· απογοητεύεσαι μπροστά στην διάψευση των προσδοκιών. Κι αυτό δεν έχει συμβεί μόνο σε εμένα, που έχω συναντήσει κατόχους χρυσής μπάλας ή χρυσών ολυμπιακών μεταλλίων - είναι κάτι που έχει συμβεί σε ένα σωρό ξένους συναδέλφους μου που συναναστρέφονται συχνά ορισμένους από τους πιο επιτυχημένους και δημοφιλείς αθλητές παγκοσμίως.

Το απόγευμα της Πέμπτης μου συνέβη το ακριβώς αντίθετο: πηγαίνοντας να συναντήσω μια σημαντική αθλήτρια, την Χάλκινη Παραολυμπιονίκη στην κολύμβηση Αλεξάνδρα Σταματοπούλου έπιανα τον εαυτό μου κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας να βρίσκεται απέναντι σε μια αξιοθαύμαστη προσωπικότητα. Η Αλεξάνδρα, ένα κορίτσι που γεννήθηκε στα δύσκολα, στη Ρουμανία, άρχισε να μεγαλώνει σε ορφανοτροφείο και υιοθετήθηκε στα 5 της από Έλληνες γονείς, είναι κάποια που ανέπτυξε σχεδόν από ένστικτο τις μεγάλες εσωτερικές δυνάμεις της στην ψυχή και το πνεύμα. Μια γυναίκα που έχει παλέψει με ένα σωρό δαίμονες, δεδομένου ότι προτού κλείσει τα 20 έμαθε ότι πάσχει από μια αυτοάνοση ασθένεια, η οποία έφτασε να τη ρίξει στο κρεβάτι μέχρι να καταφέρει να βρεθεί στο αμαξίδιο και να αρχίσει να κάνει τα άλματα που την παρατηρούμε να επιτυγχάνει.

Η νοοτροπία μιας γυναίκας που έχει μάθει να φέρνει τα προβλήματα και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει στην διάσταση που τους πρέπει προκειμένου να καταφέρνει να τα αντιμετωπίζει ώστε να φτάνει σε νίκες, είναι μια αληθινή πηγή έμπνευσης. Και γι’ αυτό χάρηκα πολύ που ένας εκπαιδευτικός οργανισμός σαν το ΙΕΚ ΣΒΙΕ αποφάσισε να την επιλέξει για να την τιμήσει, με αφορμή την ημέρα της γυναίκας, και να την δείξει ως πρότυπο γυναίκας στους σπουδαστές και τις σπουδάστριές του.

Σκεφτόμουν πόσα άλματα έχει κάνει η ελληνική κοινωνία συγκριτικά με την επικρατούσα κατάσταση τον καιρό που ήταν παιδί η Αλεξάνδρα ή, ακόμη περισσότερο, τον καιρό που εγώ μεγάλωνα, στην δεκαετία του ’80. Τότε που, όπως η Αλεξάνδρα μου έλεγε, “οι γονείς έκρυβαν στο σπίτι τα παιδιά που είχαν όποια αναπηρία ή όποιο άλλο πρόβλημα ή ιδιαιτερότητα”. Ευτυχώς σήμερα ζούμε στην εποχή που ένας εκπαιδευτικός οργανισμός προβάλει ως πρότυπο στους σπουδαστές του μια γυναίκα που κινείται με αμαξίδιο. Προφανώς απέχουμε πολύ από το σημείο στο οποίο πρέπει να φτάσουμε. Έχουν όμως γίνει, και γίνονται βήματα. Η κοινωνία, ή πιο σωστά ένα κομμάτι της σπάει τα στερεότυπα των προηγούμενων γενιών και αρχίζει να σκέφτεται καλύτερα. Η επόμενη Αλεξάνδρα που θα πάει σχολείο και θα έχει δυσκολίες στην ομιλία ή το περπάτημα είναι πλέον πιθανό να μην υποστεί όσα υπέστη στο σχολείο η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου.

Η Αλεξάνδρα βάζει για τα καλά στο πετσί της την αδικία της συμπεριφοράς του κράτους. Προσέξτε, μια αθλήτρια που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2018 στο Δουβλίνο, έμαθε ξαφνικά, ετεροχρονισμένα, ότι δεν θα λάβει από την Πολιτεία το πριμ για την επιτυχία της επειδή στον αγώνα συμμετείχαν αθλήτριες από 7 και όχι από 8 διαφορετικές χώρες. Δηλαδή επειδή μια άλλη αθλήτρια αποχώρησε την ημέρα του αγώνα, η Πολιτεία, δια νόμου, ακυρώνει το χρυσό μετάλλιο και δεν το ανταμείβει. Αλήθεια τώρα;

Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου είναι μια ολυμπιονίκης που δεν έχει πάψει μέχρι σήμερα να αγωνίζεται για τα δικαιώματα των παραολυμπιονικών. Παλεύει με τη φωνή της να πείσει το ελληνικό κράτος να αντιμετωπίσει τους παραολυμπιονίκες όπως τους ολυμπιονίκες, δηλαδή σαν επαγγελματίες αθλητές. Αντί να κάνει δημόσιες σχέσεις με την φτηνή έννοια, και να στέκεται δίπλα σε πολιτικούς για μια σέλφι, η Αλεξάνδρα γίνεται δυσάρεστη σε αυτούς με τη φωνή της και τη συνέπεια στον δημόσιο λόγο της διότι αρνείται να εγκαταλείψει αυτή τη μάχη που δίνει προκειμένου οι νεότεροι, οι αθλητές και οι αθλήτριες που θα κάνουν κάποιο παραολυμπιακό άθλημα και θα διακριθούν να μην αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα που εκείνη αντιμετωπίζει.

Η Αλεξάνδρα την αδικία, την καχυποψία και την τοξικότητα δεν την εισπράτει από το κράτος μόνο στην πτυχή του αθλητισμού. Είναι μια γυναίκα που κάθε 5 χρόνια πρέπει να ξαναπερνά από επιτροπή που ελέγχει αν πάσχει ή όχι ακόμη από το “σύνδρομο δύσκαμπτου ανθρώπου” προκειμένου να αποφασίζει αν εξακολουθεί ή όχι να δικαιούται το επίδομα αναπηρίας που λαμβάνει. Και προσέξτε, για περίπου ένα 6μηνο, κάθε φορά που φτάνει η εποχή της επανεξέτασης, το επίδομα κόβεται. Κόβεται. Δηλαδή το κράτος της λέει με τη συμπεριφορά του “κόψε το λαιμό σου και ζήσε με σκουπίδια μέχρι να αποφασίσω αν έχεις ή όχι αναπηρία”.

Αντιμετωπίζοντας όλα αυτά, και τόσα παραπάνω που δεν τα έβγαλε από μέσα της προκειμένου να “μη σας μαυρίσω την ψυχή”, η Αλεξάνδρα δεν τα υπομένει απλώς· τα αντιμετωπίζει, τα ξεπερνάει και βρίσκει τον τρόπο να χαμογελάει, να λέει “δεν έχω τίποτα, απλώς ζω καθιστή” και να βάζει διαρκώς νέους στόχους και να επιτυγχάνει υπερβάσεις. Είναι μια γυναίκα - πηγή έμπνευσης. Δεν είναι μόνο μια από τις πιο αξιόλογες αθλήτριες που συνάντησα ποτέ, αλλά και μια από τις πιο γενναίες γυναίκες και από τις πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες που έχω συναντήσει στον αθλητισμό. Υποκλίνομαι. Και εύχομαι ολόψυχα να συνεχίσει να βρίσκει νόημα να μιλά και να επηρεάζει τη νοοτροπία και τις αντιλήψεις μας με τη φωνή της.