Τελικός στη Νέα Υόρκη!

Σε αυτήν εδώ την ιστοσελίδα δημοσιεύτηκε πρόσφατα αποκλειστικό ρεπορτάζ, σύμφωνα με το οποίο έχει σχεδόν αποφασιστεί από την ΕΟΚ η διεξαγωγή τελικού Κυπέλλου σε πόλη της περιφέρειας, με παιδιά στις εξέδρες.

Λυπάμαι, αλλά αυτό το τρένο έφυγε. Η συνταγή έχει μπαγιατέψει και η πληγή έχει κακοφορμίσει.

Μία επιλογή τέτοιου τύπου δεν είναι παρά ημίμετρο, ένα σπίτι γεμάτο φεγγίτες. Δεν θα καταργήσει την αστυνομοκρατία ούτε από τις νεκρές ζώνες. Οσες φορές έπεσε στο τραπέζι τέτοιου είδους πρόταση, απορρίφθηκε από τις αρχές «επειδή είναι αδύνατο να ελεγχθεί το ποιόν των κηδεμόνων». Ή μήπως θα πάνε τα παιδιά στο γήπεδο ακηδεμόνευτα;

Ποιος θα αποτρέψει τα τάγματα εφόδου των δύο ομάδων από εκδρομές τρομοκρατίας στην πόλη που θα φιλοξενήσει τον αγώνα; Πως θα πειστεί ο δήμαρχος της όποιας Λαμίας ότι ο τόπος του έχει κάτι να κερδίσει από την διεξαγωγή του τελικού; Ποιος θα εγγυηθεί το αδιάβλητο της μοιρασιάς των εισιτηρίων, οι προσκυνημένες στους χούλιγκανς ομάδες ή η ανήμπορη Ομοσπονδία;

Είναι άγιοι οι 16χρονοι που θα γεμίσουν το γήπεδο αν όλα πάνε καλά ή θα πλημμυρίσουν την ατμόσφαιρα με βρισιές για μανάδες και πατεράδες; Αμφιβάλλετε ότι θα τρυπώσουν μέσα κάθε λογής ταραχοποιά στοιχεία και ότι θα δέρνονται στους δρόμους οι ντόπιοι φανατικοί; Θα στηρίξουν τέτοιο σχέδιο οι διοικήσεις ή θα το σαμποτάρουν στην πράξη;

Όχι. Δεν είναι λύση η διεξαγωγή του τελικού σε κάποια άτυχη πόλη της περιφέρειας. Και σίγουρα δεν πρόκειται να προσφέρει κάτι στο μπάσκετ. Ακόμα και αν όλα κυλήσουν ομαλά, που πολύ αμφιβάλλω, θα θεωρηθεί μία απλή παρένθεση, μία αδέξια ντρίμπλα, ένα βήμα προς το πλάι.

Και όμως, υπάρχει τρόπος να μετατραπεί ο τελικός σε όχημα διαφήμισης του αθλήματος, του ελληνικού αθλητισμού και της Ελλάδας ολόκληρης. Να κρύψουμε τη βαριά ήττα μας και να κερδίσουμε κάτι από αυτήν. Να τελειώσει η βραδιά και να είμαστε όλοι χαμογελαστοί.

Η λύση είναι η εξής: να καθιερωθεί η διεξαγωγή του τελικού στο εξωτερικό. Όχι σε κάποιον τυχαίο τόπο επιλεγμένο με κληρωτίδα, αλλά σε πόλεις όπου χτυπάει η καρδιά της Ελλάδας και του ξενιτεμένου Ελληνα.

Στη Νέα Υόρκη, όπου η Αστόρια στεγάζει 150 χιλιάδες συμπατριώτες μας και το Νιου Τζέρσεϊ άλλους 60 χιλιάδες.

Στη Μελβούρνη, που θεωρείται η τρίτη σε μέγεθος ελληνική πόλη του πλανήτη και ακούς παντού ελληνικά.

Στο Σικάγο, με τους 90.000 ομογενείς.

Στο Τορόντο, όπου ζουν οι περισσότεροι από τους 260 χιλιάδες Ελληνες του Καναδά.

Στη Βοστώνη, με τους Ελληνες της οποίας έχω και προσωπικούς δεσμούς.

Στο Σίντνεϊ, που τείνει να γίνει δεύτερη Μελβούρνη.

Στην Αγγλία, με τους 400 χιλιάδες Ελληνες φοιτητές και μετανάστες.

Στη Γερμανία, με τους 300.000 συμπατριώτες μας, «γκασταρμπάιτερ» και μη.

Ακόμα και στη Νότια Αφρική, όπου ζουν περισσότεροι από 100.000 Ελληνες της διασποράς.

Μόνο στις ΗΠΑ ζουν σχεδόν 3 εκατομμύρια πολίτες ελληνικής καταγωγής, διψασμένοι, οι περισσότεροι, για γεύσεις από την πατρίδα. Στην Αυστραλία, 700 χιλιάδες. Ημουν στην Αμερική τις μέρες του Μουντιάλ του 1994, ήμουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίντνεϊ, έζησα από κοντά τις εκδηλώσεις λατρείας για τον Μάρκο Παγδατή στη Μελβούρνη το 2006, έχω ακούσει και τις ιστορίες των συναδέλφων από το Μουντομπάσκετ του Τορόντο, το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας, την επίσκεψη της Εθνικής ποδοσφαίρου στο Σικάγο, τους αγώνες των ελληνικών ομάδων στη Βρετανία. Είδα 7.000 Ελληνες να γεμίζουν το Ποδηλατοδρόμιο της Κολωνίας για αδιάφορο ματσάκι της Εθνικής μπάσκετ, έζησα ακόμη και τη «μικρή Ελλάδα» της Τιφλίδας.

Είμαι απόλυτα βέβαιος, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία στο μυαλό μου, ότι ένας τελικός Κυπέλλου μπάσκετ ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό ή τον Αρη και τον ΠΑΟΚ θα γέμιζε (με πανευτυχείς συμπατριώτες μας) κλειστό γήπεδο 15-20 χιλιάδων θέσεων σε τουλάχιστον 15 μεγαλουπόλεις του πλανήτη εκτός των ελληνικών συνόρων.

Πιστεύω ότι το εγχείρημα θα είχε παρόμοια εισπρακτική επιτυχία ακόμα και σε ευρωπαϊκές πόλεις χωρίς ιδιαίτερο ελληνικό στοιχείο, αλλά με φίλαθλη παράδοση ή ξεχωριστή αγάπη για το μπάσκετ ή και τα δύο: Μαδρίτη, Βαρκελώνη, Βιτόρια, Τελ Αβίβ, Σιένα, Βελιγράδι, Λιμόζ, Στοκχόλμη, Κάουνας, Ζάγκρεμπ.

Οι ξένοι φίλαθλοι θα εκτιμήσουν το δώρο πολύ περισσότερο απ’όσο εμείς και θα το υποδεχθούν με ανοιχτές αγκάλες δίπλα στους απανταχού Ελληνες, αρκεί να γίνει και η απαραίτητη –στοιχειώδης- διαφήμιση.

Ξέρω τι σκέφτεστε: οι «στρατοί» των δύο ομάδων θα φτάσουν εύκολα εκεί σε κάποια ευρωπαϊκή πόλη. Ναι, αλλά το Ισραήλ, η Σερβία, η Ισπανία, η Γαλλία, η Γερμανία έχουν αστυνομία που γνωρίζει καλά την αποστολή της και δεν αστειεύεται. Και τέλος πάντων, αν είναι να εμφανιστούν αμετανόητες οι διοικήσεις των ομάδων, ας λουστούν και τις συνέπειες και ας τρέξουν να βγάλουν τους ταραξίες από τα κρατητήρια.

Διάβολε, δεν χρειάζεται να επιχορηγήσουν (και αυτές) τις εκδρομές τα αφεντικά των ομάδων. Ας κόψουν επιτέλους τον ομφάλιο λώρο. Ή μήπως έχουν λεφτά για ξόδεμα και αθλητικό τουρισμό τα χουλιγκάνια;

Υπάρχει, πάντοτε, και η λύση της Κύπρου – μου την επισήμανε ο φίλος Πάρις Παπαέλληνας και έχει δίκαιο. Ωστόσο, η Μεγαλόνησος αντιμετωπίζει τα δικά της προβλήματα με το χουλιγκανισμό, ενώ έχει ισχυρούς πυρήνες οπαδών των ελλαδικών ομάδων. Και εννέα απ’ευθείας πτήσεις την ημέρα από Αθήνα.

Ας την αφήσουμε για λίγο στην άκρη την Κύπρο. Όχι ότι είναι κακή αυτή η εναλλακτική λύση, κάθε άλλο…

Ο «τελικός της διασποράς» θα λάβει διαστάσεις ελληνικής γιορτής και θα υπενθυμίσει αυτό που τείνουμε να ξεχνάμε: ότι το μπάσκετ είναι ένα από τα ελάχιστα εξαγώγιμα προϊόντα της κακόμοιρης πατρίδας μας. Θα είναι σαν μία επίσκεψη της Εθνικής ομάδας στην Αμερική ή την Αυστραλία, με το πρόσφατο δέλεαρ της επίσημης αναμέτρησης και της απονομής ενός τροπαίου. Όπως και να το κάνουμε, είναι λιγότερο ελκυστικό ένα φιλικό ματς από έναν τελικό Κυπέλλου. Μοιάζει σαν να χαρίζεις χάντρες στους ιθαγενείς.

Οι διψασμένοι για γουλιές Ελλάδας ομογενείς θα μετατρέψουν το τριήμερο της επίσκεψης των δύο ομάδων σε λαϊκό προσκύνημα. Δεν έχουν δα συχνά την ευκαιρία να βλέπουν από κοντά Ελληνες υπεραθλητές όπως ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης ή ομάδες με ευρωπαϊκά τρόπαια.

Η παρουσία τους σε κάθε εκδήλωση που μυρίζει πατρίδα αγγίζει τα όρια του παροξυσμού, ακόμα και όταν μιλάμε για μικρές κοινότητες, σε απομακρυσμένους τόπους όπως η Βενεζουέλα, όπου έγινε το Προολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ.

Στη Μελβούρνη, περπατάς στο δρόμο και ακούς παντού ελληνικά, μπαίνεις σε κατάστημα και σου λένε κατ’ευθείαν «καλημέρα» αν σε δουν μελαχρινό. Στη Βοστώνη, τα ελληνικά στέκια είναι αμέτρητα, ενώ στη Νέα Υόρκη υπάρχει «little Greece» όπου καλά καλά δεν μιλάει ο κόσμος αγγλικά. Υποθέτω ότι δεν χρειάζεται να συνεχίσω.

Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, θα μαλακώσει ακόμα και η αντιπαλότητα μεταξύ των δύο ομάδων. Κατά πάσα βεβαιότητα θα αποφασίσουν να ταξιδέψουν με το ίδιο αεροπλάνο από και προς τον τόπο διεξαγωγής, να εμφανιστούν από κοινού σε εκδηλώσεις της τοπικής κοινότητας, να κοιμηθούν ενδεχομένως στο ίδιο ξενοδοχείο.

Νομίζετε ότι θα φέρουν αντίρρηση οι αθλητές και οι προπονητές; Μόνο από τις διοικήσεις μπορεί να πηγάσει διαφωνία, αλλά και αυτό είναι συζητήσιμο. Ας βάλουμε και ξένους διαιτητές, στην ανάγκη. Αμερικανούς στην Αμερική, Αυστραλούς στην Αυστραλία, Φιμπαίους στην Ευρώπη. Ή δύο ξένους και έναν Ελληνα. Ελεος πια με τη διαιτησία.

Ο Σπυρόπουλος έγραψε σε πρόσφατο σχόλιό του ότι οι Ιταλοί έκαναν το περυσινό ποδοσφαιρικό Σούπερ Καπ στη «Φωλιά του Πουλιού» στο Πεκίνο. Δεν ήταν η πρώτη φορά, αλλά η τρίτη στην Κίνα, πέμπτη συνολικά στο εξωτερικό. Η Supercoppa Italiana φιλοξενήθηκε το 2002 στην Τρίπολη της Λιβύης και το 2003 στο στάδιο των Τζάιαντς στο Νιου Τζέρσεϊ, με 55.000 κόσμο.

Η επιλογή της Κίνας υπαγορεύτηκε φυσικά από οικονομικό άνοιγμα και της Λιβύης από πολιτική υστεροβουλία, αλλά η Αμερική είναι μία διαφορετική υπόθεση. Δεν έχω ξαναδεί ξεσηκωμό σαν αυτόν των Ιταλών και Ιρλανδών μεταναστών της Νέας Υόρκης την εβδομάδα του αγώνα ΕΙΡΕ-Ιταλίας στο Μουντιάλ του ’94. Στο ποδόσφαιρο, είναι φυσικά καθεστώς η διεξαγωγή φιλικών αγώνων μεταξύ δύο «ξένων» ομάδων σε τρίτη χώρα. Πόσο κόσμο λέτε ότι θα μαζέψει ένα ματς Μπαρτσελόνα-Ρεάλ στις ΗΠΑ; Στο μπάσκετ, το αντίστοιχο «κλάσικο» μιλάει ελληνικά.

Δυσκολεύομαι να υπολογίσω το πιθανό κόστος ενός τέτοιου τολμήματος, αλλά ξέρω τούτο: ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός θα πληρώσουν και φέτος πρόστιμο 15-16 χιλιάδων ευρώ, όπως κάθε χρόνο. Οι άδειες κερκίδες του Ελληνικού δρομολογούν διαφυγόντα κέρδη, όπως και το «κεκλεισμένων των θυρών» της αναπόφευκτης τιμωρίας, χώρια οι διαφημιζόμενοι που απομακρύνονται τρέχοντας πριν συνδέσουν το όνομά τους με τους κακοποιούς και τη ζούγκλα.

Στην Αμερική ή την Αυστραλία, το γήπεδο θα γεμίσει σίγουρα και η εύρεση τοπικών και μη χορηγών θα είναι πολύ εύκολη υπόθεση, ένεκα της ατμόσφαιρας γιορτής και της δημοφιλίας των δύο ομάδων στην ελληνική κοινότητα.

Κατά πάσα πιθανότητα, οι φιναλίστ δεν θα βγάλουν ούτε ένα ευρώ από το ταμείο τους όταν γίνει η σούμα. Μπορεί να έχουν και κέρδη. Από τους τελικούς του Ελληνικού τι σόι κέρδη έχουν; Ακόμα κι αν έβγαζαν κάποια λεφτά, που δεν βγάζουν, η δυσφήμιση της διαβολοβδομάδας του τελικού και των ημερών που ακολουθούν θα τους τα έβγαζε ξυνά.

Ενας τελικός σαν αυτόν που προτείνω θα μπορούσε να διεξαχθεί στο κενό ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη φάση της Ευρωλίγκας, ώστε να συνδυαστεί με τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα του Δεκεμβρίου. Οι παίκτες θα έχουν τη δυνατότητα να πάρουν μαζί και τις οικογένειες, όπως κάνουν στα ταξίδια της Εθνικής ομάδας.

Εναλλακτικά, υπάρχει το πρόσφορο Σαββατοκύριακο της διακοπής της Ευρωλίγκας, αυτό που είναι ειδικά σχεδιασμένο για να διευκολύνει τη διεξαγωγή των Φάιναλ-4, Φάιναλ-8 και …Φάιναλ-2 των κατά τόπους Κυπέλλων. Σύμφωνοι, το τζετ λαγκ ενός υπερατλαντικού ταξιδιού θα δημιουργήσει κάποια προβλήματα στις δύο ομάδες.

Αλλά το τίμημα είναι μικρό, πολύ μικρό. Και λύνεται εύκολα το πρόβλημα. Αναχώρηση Σάββατο αμέσως μετά τους αγώνες της 6ης αγωνιστικής της Ευρωλίγκας, τελικός Τετάρτη, επιστροφή Παρασκευή της επόμενης εβδομάδας, με αναβολή κάποιων αγώνων του ελληνικού πρωταθλήματος. Αυτός ο σχεδιασμός αφήνει έξι μέρες περιθώριο για να συνέλθει ο οργανισμός. Δεν είναι δα λίγο.

Ειδάλλως, ας αφήσουμε τον τελικό για το τέλος της αγωνιστικής περιόδου, όπως κάνει η ποδοσφαιρική Πρέμιερ Ληγκ στην Αγγλία. Δεν είναι υποχρεωτικό να διεξάγεται το χειμώνα, κάθε άλλο. Θα είναι ένα εξόχως γιορτινό «γκραν φινάλε» και ιδανική ευκαιρία για να παρηγορηθεί ο ηττημένος των τελικών της Α1, αν είναι ίδιο το ζευγάρι.

Η δημοσιογραφική κάλυψη θα είναι βεβαίως ελλιπής σ’έναν τόπο μακρυνό, αλλά μικρό το κακό. Εν πολλοίς, αρκεί η τηλεοπτική κάλυψη. Εγώ πάντως θα πήγαινα στην Αμερική κολυμπώντας για να καλύψω τέτοιο ματς.

Τι λέτε, λοιπόν; Πάμε έξω να παίξουμε; Στην ομογένεια, όπου υπάρχουν Ελληνες. Θα είναι και ωραίο μήνυμα προς τα έξω: «Δείτε, υπάρχει και αυτή η Ελλάδα». Η Ελλάδα που βρίσκει τρόπους να μετατρέπει τα παθήματά της σε μαθήματα και τις ήττες της σε νίκες.

Περιμένω με ενδιαφέρον τα σχόλια των αναγνωστών και ιδίως τις τοποθετήσεις εκείνων που κρατούν το καρπούζι και το μαχαίρι. Ας ρίξουμε, επιτέλους, μία τολμηρή ζαριά. Εγώ, πάντως, τη βαρέθηκα τη μεμψιμοιρία και το τσαλαβούτημα στο βούρκο της της "ελληνικής πραγματικότητας". Τώρα που φτάσαμε στο απόλυτο ναδίρ, δεν έχουμε και κάτι να χάσουμε.