Το αγωνιστικό αδιέξοδο του Notorious

• Η τριλογία με τον Ποριέρ
• Το υπερόπλο που έχει σκουριάσει
• Η μεταμόρφωση του προπονητή

Μέσα στην θέρμη και την διπλή ποδοσφαιρική γιορτή του προηγούμενου Σαββατοκύριακου, είναι λογικό ένα άλλο άθλημα, έστω και δημοφιλές να πέρασε σε δεύτερη μοίρα.

Λογικό εδώ που τα λέμε. Το να έχεις στο ίδιο Σαββατοκύριακο τον τελικό του Euro και τον τελικό του Copa America δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια για οτιδήποτε μη ποδοσφαιρικό. Κι όμως, τα ξημερώματα της 11^ης Ιουλίου, είδαμε πιθανόν το άσχημο τέλος μιας καριέρας που οριοθέτησε και εκτόξευσε το MMA, εκείνο το κατά πολλούς βάρβαρο άθλημα του οκταγώνου που ξεκίνησε την πορεία του στο mainstream τον Νοέμβρη του μακρινού 1993, με το UFC 1.

Είπα τέλος καριέρας; Ωραία, ίσως υπερέβαλα λίγο. Τα ξημερώματα της 11^ης Ιουλίου λοιπόν, είδαμε πιθανόν το τέλος της καριέρας του πολυδιαφημισμένου Κόνορ Μαγκρέγκορ στο υψηλότερο επίπεδο. Κατά πάσα πιθανότητα το κάλεσμα του οκταγώνου θα τον ξαναφέρει απέναντι από κάποιον αντίπαλο, αλλά σε έναν περίπου χρόνο από τώρα, όταν και θα μπορέσει να αγωνιστεί και πάλι , το άθλημα θα τον έχει αφήσει πίσω του. Ή για να είμαστε όσο πιο ακριβείς γίνεται, ακόμα πιο πίσω από όσο τον έχει ΗΔΗ αφήσει.

Η τριλογία με τον Ποριέρ

Ο τρίτος του αγώνας με τον Ντάστιν Ποριέρ άλλωστε, είχε από την αρχή την μορφή του make or break. Ο Ιρλανδός από το 2018 όταν και ηττήθηκε από τον ανίκητο Χαμπίμπ Νουρμαγκομέντοφ μετράει (μαζί με εκείνη την αναμέτρηση) 4 αγώνες. Αποτέλεσμα; Μια εκκωφαντική ήττα κόντρα στον μεγάλο «εχθρό» του από το Νταγκεστάν, μια ήττα από τον Ντάστιν Ποριέρ τον Γενάρη του ‘21 και μια μόλις νίκη απέναντι στον ένα-βήμα-πριν-την-απόσυρση Ντόναλντ Σερόνε, πριν φτάσουμε στην 11^η Ιουλίου, όταν και χάνει κατά κράτος ΞΑΝΑ από τον Ποριέρ στον πρώτο γύρο της αναμέτρησής τους. Δεύτερος γύρος ασφαλώς δεν υπήρξε, μιας και ο «Νοτόριους» προδόθηκε από το πόδι του, το οποίο δίπλωσε και έσπασε, σε μια στιγμή που πραγματικά δεν μπορείς να παρακολουθήσεις χωρίς να σφίγγεται το στομάχι σου.

Μέσα σε όλα, ο Ιρλανδός ξέχασε τις ίδιες του τις τοποθετήσεις περί του να αποδέχεσαι την ήττα με σεβασμό, καθώς το θέαμα του πεσμένου στο τατάμι Μαγκρέγκορ, να βρίζει χυδαία τον αντίπαλό του και την σύζυγό του, ενώ οι γιατροί του έδεναν το πόδι, φαντάζει ως ένα απόλυτα αυτοκαταστροφικό τέλος εποχής.

Όχι πως τα σημάδια δεν ήταν εκεί εδώ και καιρό ασφαλώς. Κοιτώντας την λίστα των αντιπάλων που ο Μαγκρέγκορ ξεπέρασε από τον πρώτο του αγώνα στο UFC το 2013 εως και τώρα, αντιλαμβάνεσαι πως ένα μεγάλο μέρος της αφορούσε αθλητές μιας άλλης περιόδου, λιγότερο ανεπτυγμένης και περισσότερο μονοδιάστατης, πράγμα που βοηθούσε τον Ιρλανδό να επιβληθεί με το λίγο-λιγότερο-μονοδιάστατο δικό του παιχνίδι. Καλώς ή κακώς (καλώς κατά την ταπεινή μου άποψη) το ΜΜΑ είναι ένα νεαρό άθλημα και ως τέτοιο, από χρονιά σε χρονιά κάνει άλματα προς τα εμπρός, με όλο και περισσότερη τεχνογνωσία να «λούζει» το οκτάγωνο, σε σημείο μάλιστα που δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως το ΜΜΑ του 2013 ήταν οριακά ένα άλλο σπορ. Ωραία, ίσως και να ΕΙΝΑΙ κάπως υπερβολικό αλλά χρήσιμο για να δούμε ρεαλιστικά τους λόγους της καταστροφικής πτώσης του Μακγρέγκορ. Από τους αντιπάλους εκείνης της εποχής που έμειναν στο UFC, τόσο ο Μαξ Χόλογουεη όσο και ο Ντάστιν Ποριέρ είναι πλέον χιλιόμετρα μπροστά από τον άνθρωπο που κάποτε τους κέρδιζε. Σε αντίθεση με το τοπίο που κάποτε αποκαλούσε «βασίλειό» του, ο Κόνορ δεν έχει αλλάξει σπιθαμή. Παραμένει ένας first round sprinter, ένας αθλητής που θα κοιτάξει να κάνει το μεγαλύτερο μέγεθος της δουλειάς του στο οκτάγωνο στον πρώτο, άντε και στον δεύτερο γύρο. Η τακτική του, που στηρίζεται στο «βαρύ» αριστερό του χέρι μετά από τόσα χρόνια διαβάστηκε, μελετήθηκε και οι απαντήσεις βρέθηκαν: του βάζεις «φρένα» όταν θέλει να πατήσει γκάζι και αν δεν σου βγει το ground game αρκετά γρήγορα εναντίον του, απλά τον παίρνεις μαζί σου μετά τον τρίτο γύρο και του εξαντλείς την αγωνιστική του «βενζίνη».

Το υπερόπλο που έχει σκουριάσει

Ακόμα όμως και το υπερόπλο του, αυτό το lights-out αριστερό που διαθέτει δεν έχει εξελιχθεί. Το ψάχνει με τον ίδιο τρόπο, το σερβίρει με τον ίδιο τρόπο και μετά από τόσα χρόνια, έχει πάψει να τρομάζει τόσο πολύ. Θα πίστευε λοιπόν κάποιος ότι ένας αθλητής που ακόμα «καίγεται» για διάκριση θα μελετούσε, θα ανακάλυπτε και θα μάθαινε από τα λάθη και τα κενά του και θα συνέχιζε να «μεγαλώνει» ως μαχητής. Ο Μαγκρέγκορ σταδιακά αλλά σταθερά ακολουθεί τον ακριβώς αντίθετο δρόμο. Δεν αναγνωρίζει τις νίκες των αντιπάλων του ή την ανωτερότητά τους, «διαβάζει» μόνο μικρές ανορθογραφίες στα αγωνιστικά του πλάνα και με «οκταγωνικούς» yes-men στο πλευρό του (όπως ο πρώην μαθητής του Μαρσέλο Γκαρσία, Ντίλον Ντάνις), πορεύεται θεωρώντας ότι βρίσκεται πάντα έναν γύρο μακριά από τις στιγμές μεγαλείου του, στιγμές βέβαια που έχει καιρό να γευτεί.

Η μεταμόρφωση του προπονητή

Πολλοί ασφαλώς (και δικαίως εδώ που τα λέμε) αναγνωρίζουν ευθύνη και στον προπονητή και φίλο του Τζον Κάβανα. Ο Ιρλανδός κόουτς έχει φτιάξει τον «Μύστικ Μακ» από τα θεμέλια, αλλά τώρα φαντάζει κι αυτός ανίκανος να ορθώσει προπονητική φωνή. Ειδικότερα δε μετά την κρίση που πέρασε η επαγγελματική σχέση τους αμέσως μετά την ήττα από τον Νουρμαγκομέτοφ, ο Κάβανα φρόντισε να αλλάξει την επικοινωνιακή του τακτική και να γίνει πολύ λιγότερο προπονητής και πολύ περισσότερο άλλος ένας χρήσιμος αυλικός, που λειτουργεί ως «ηχώ» των σκέψεων του Μακγκρέγκορ: Δεν χάνουμε ποτέ από τον αντίπαλο, ήμασταν πάντα μια ανάσα από να γυρίσουμε τον αγώνα και άλλα τέτοια ευφάνταστα αλλά εν τέλει καθόλου χρήσιμα για έναν αθλητή που τώρα πια αντιμετωπίζει την μεγαλύτερη αγωνιστική κρίση της καριέρας του. Τι να γίνει όμως που ο Κάβανα ξέρει πολύ καλά την αξία του αθλητή του στο εμπορικό τοπίο και δεν θέλει για κανένα λόγο να κατέβει από το συγκεκριμένο gravy train.

Που αφήνουν όμως όλα αυτά τον Κόνορ Μακγκρέγκορ; Σίγουρα όχι κάπου με καλή θέα. Ο Κόνορ του Ιουλίου του 2021 έχει ένα βουνό μπροστά του να ξεπεράσει. Αν και είναι ακόμα νεαρός για τα δεδομένα του αθλήματος, ο τραυματισμός στο πόδι του είναι σοβαρότατος και είναι πολύ πιθανό να επηρεάσει το αγωνιστικό του στυλ. Αλλά ακόμα και αν υποθέσουμε ότι επιστρέψει από αυτόν σε άρτια σωματική κατάσταση, τα ερωτήματα για την πνευματική του ισορροπία όχι μόνο θα παραμείνουν, αλλά και θα ενισχυθούν. Ο χαρισματικός και αποτελεσματικός trash-talker του παρελθόντος, έχει δώσει την θέση του σε έναν μονίμως αγριεμένο και ψυχολογικά εύθραυστο αθλητή, έναν άνθρωπο που αρνείται να αναγνωρίσει ότι χωρίς εξέλιξη, χωρίς αναγνώριση των μαθημάτων που σου χαρίζουν οι ήττες δεν μπορείς να προχωρήσεις, πόσο μάλλον να παραμείνεις στην κορυφή.

Το ότι θα επιστρέψει είναι δεδομένο. Έστω και λαβωμένος σε κάθε επίπεδο παραμένει μια μηχανή που κόβει χρήμα για το UFC. Αλλά η αίσθηση που υπάρχει πλέον, είναι πως η εποχή του Notorious πέρασε οριστικά και πως πλέον το status του στο τραίνο του αθλήματος μπορεί να είναι μόνο αυτό του επιβάτη, ποτέ ξανά του οδηγού.