Το «τέλος» του Γκάλη και ο τελικός των προβλημάτων (vids)

Ήταν 13 Μαΐου 1992. Το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας φορούσε τα καλά του για να υποδεχθεί τον -τότε- 17^ο τελικό κυπέλλου και τον δεύτερο μεταξύ Άρη και ΑΕΚ μέσα σε διάστημα τεσσάρων χρόνων…

Βέβαια για να φτάσουμε μέχρι το ματς είχαν προηγηθεί ουκ ολίγες καταστάσεις. Τόσο στη μία ομάδα, όσο και στην άλλη αφού περισσότερες ήταν οι μέρες των προβλημάτων και λιγότερες αυτές της νηνεμίας. Ο απόλυτος κυρίαρχος -μέχρι εκείνη τη χρονιά- του ελληνικού μπάσκετ ταλανιζόταν από διοικητικές και προπονητικές ανακατατάξεις, ενώ η ΑΕΚ ήταν η ομάδα των απλήρωτων αφού δεν είχαν δει, ούτε δεκάρα… τσακιστή.

Η ΑΕΚ που... χάλασε τα σχέδια

Παρά τα προβλήματα και τις αντίξοες συνθήκες μπόρεσαν να διασταυρώσουν τα ξίφη τους στον μεγάλο τελικό του κυπέλλου, αν και η ΑΕΚ είχε φροντίσει να… χαλάσει την ανυπομονησία του μπασκετόκοσμου, αφού στον ημιτελικό της 9^ης Μαΐου (σ.σ. δηλαδή τέσσερις μέρες πριν από τον τελικό) είχε επικρατήσει του ΠΑΟΚ (77-74) στο «Γεώργιος Μόσχος» και δεν άφηνε τους «αιώνιους» της Θεσσαλονίκης να τεθούν αντιμέτωποι.

Ξεκινώντας από την ΑΕΚ λοιπόν, οι παίκτες της Ένωσης έπαιζαν εκείνη την εποχή μόνο για τη… φανέλα. Αν και το χρήμα είχε κάνει για τα καλά την εμφάνισή του στο μπάσκετ, οι «κιτρινόμαυροι» ζητούσαν εκείνη τη περίοδο να τους καταβληθούν τα δεδουλευμένα, αλλά ούτε ο τότε πρόεδρος Δημήτρης Ρουσάκης, ούτε και ο αντιπρόεδρος Τέλης Βουτσόπουλος είχαν απαντήσεις! Σύμφωνα με τον αστικό μύθο οι παίκτες είχαν απαγορεύσει από τον Δημήτρη Ρουσάκη να βρεθεί τόσο στον ημιτελικό, όσο και στο ΣΕΦ για τον τελικό του κυπέλλου, ενώ είχαν εναποθέσεις όλες τις ελπίδες τους σε έναν ελληνοαμερικανό επιχειρηματία, ονόματι Λεωνίδα Δασκαλόπουλο. Φευ…

Το σίγουρο είναι ότι ουδέποτε προχώρησε κάποιο deal και οι παίκτες της ΑΕΚ παρέμειναν απλήρωτοι μέχρι και τον τελικό: «Δεν παίζουμε αν δεν πληρωθούμε» ήταν η ατάκα που είχε ακουστεί στη συνάντηση που είχαν με τη διοίκηση ωστόσο στο τέλος επικράτησε η λογική και οι παίκτες δεν μπορούσαν να αφήσουν την ευκαιρία ενός τίτλου… χαμένη.

Τα προβλήματα και η πτώση του Άρη

Τα ίδια και… χειρότερα ήταν η χρονιά για τον Άρη. Η πρώτη στην μετά-Ιωαννίδη εποχή! Από τη μία άλλαξε τρεις φορές η διοίκηση αφού μετά τον Μιχαηλίδη, ανέλαβε η κοινή γραμμή Μητρούδη για να επιστρέψει ο Μιχαηλίδης, ενώ είχαν γίνει και τέσσερις αλλαγές προπονητών στον πάγκο! Φίσερ, Λέσιτς, Κυρίτσης και Μέμος Ιωάννου, ο οποίος είχε αναλάβει την «καυτή» πατάτα του τελικού. Κι όλα αυτά, όταν έναν χρόνο νωρίτερα είχε αγωνιστεί στο ίδιο γήπεδο ως παίκτης του ΠΑΟΚ, αλλά έχανε στον μεγάλο τελικό από τον Πανιώνιο. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στη χρονιά είχαν μεσολαβήσει πολλές ανακατατάξεις. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης απείχε για μεγάλο χρονικό διάστημα λόγω οικονομικών διαφορών με τη διοίκηση, ο Μπέρι δεν πληρώθηκε ποτέ με αποτέλεσμα να φύγει και τη θέση του να πάρει ο 36χρονος -τότε- Έντγκαρ Τζόουνς, ενώ είχαν πάρει πολλές ευκαιρίες οι νεαροί Βουρτζούμης, Μπαλτατζής και Μωραΐτοφ! Μέσα σε όλα υπήρχε και ο τραυματισμός του Ντίνου Αγγελίδη, ο οποίος τον είχε κρατήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα εκτός δράσης.

Το «κύκνειο» άσμα του Γκάλη

Όμως στον μεγάλο τελικό ήταν όλοι εκεί. Πρώτος και καλύτερος ο Νίκος Γκάλης, ο οποίος έμελλε να φορέσει για τελευταία φορά στην καριέρα του τη φανέλα του Άρη! Ο ίδιος μπορεί να μην το ήξερε εκείνο το βράδυ, αλλά ήταν το «κύκνειο» άσμα του στην ομάδα που λάτρεψε και λατρεύτηκε όσο κανείς άλλος:

«Ο Αρης δεν πέθανε! Η χρονιά που πέρασε ήταν άδικη και ο πόλεμος εναντίον μας ήταν μεγάλος. Ολα τα παιδιά έπαιξαν σαν ήρωες, αφού πέρασαν τα πάνδεινα όλο αυτό τον καιρό. Αφιερώνω το τρόπαιο στον κόσμο και τον μέχρι πρότινος προπονητή μας, τον Λάζαρο Λέσιτς. Ήταν μαζί μας σ' όλες τις δύσκολες στιγμές και του αξίζει. Πρέπει να ενισχυθούμε, το μέλλον ανήκει σ' αυτή την ομάδα. Με τους κατάλληλους παίκτες μπορούμε να φτάσουμε ψηλά» ήταν τα λόγια του «Νικ» μετά το τέλος. Που να ‘ξερε όμως ότι ύστερα από δύο μήνες θα κρατούσε τη πράσινη φανέλα με το τριφύλλι…

Ο Άρης ήταν ο μεγάλος νικητής με 74-62 κατακτώντας τότε το 6^ο κύπελλο της ιστορίας του, ενώ ακολούθησαν άλλα δύο, το 1998 και το 2004.

Άρης (Ιωάννου): Λυπηρίδης 7 (1), Γιαννάκης 14 (1), Γκάλης 18 (6/9δίπ., 6/9βολ., 0/1τρίπ.), Σούμποτιτς 3 (1), Τζόουνς 9, Μισούνοφ 17 (8ριμπ.), Βουρτζούμης 2, Πετσάρσκι 4, Αγγελίδης, Μπαλτατζής, Τζόουνς 9 (14ριμπ.)

ΑΕΚ (Νικητόπουλος): Γαλακτερός 13 (1/9τρίπ.), Παταβούκας 10 (1/7τρίπ.), Παπασαράντου 3, Κατσικάρης 11 (3/3τρίπ.), Λανές 9, Αριδάς 2, Τζόρνταν 10 (12ριμπ.), Κουντουράκης 4.