Η πασαρέλα της ζωής

O πιο σίγουρος τρόπος για να εισπράξει κάποιος σιωπηρή χλεύη και ίσως καμιά ηχηρή σφαλιάρα είναι να πλησιάσει κάποιον αθλητή των Παραολυμπιακών Αγώνων και να του μιλήσει με τη συγκατάβαση του αρτιμελούς που απευθύνεται στον ανήμπορο.

Όταν ο υποτιθέμενος ανήμπορος διαγνώσει οίκτο στο βλέμμα του συνομιλητή του, γίνεται θηρίο. «Κύριε», του λέει (συνήθως με τα μάτια του…), «εγώ είμαι πρώτος στην Ελλάδα, πρώτος στην Ευρώπη, πρώτος στον Κόσμο ολόκληρο. Εσύ ποιος είσαι που θα τολμήσεις να με λυπηθείς; Με τι θράσος θεωρείς ότι είσαι ανώτερός μου;»

Παρακολουθώ αυτές τις μέρες τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου –όπου το Ολυμπιακό Στάδιο γεμίζει μέχρι ασφυξίας ακόμα και στα πρωινά αγωνίσματα- και δυσκολεύομαι να περιγράψω με λόγια τα συναισθήματά μου.

Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να συγκινείται, να μελαγχολεί, να χαίρεται, να συντρίβεται, να δακρύζει από υπερηφάνεια, να δακρύζει από στενοχώρια.

Ωρες ώρες θέλω να βουτήξω μέσα στην τηλεόραση για να συγχαρώ τους αθλητές, όχι μόνο τους κορυφαίους που σαρώνουν τα μετάλλια, αλλά πιο πολύ τους μέτριους, αυτούς που χρειάζονται τρία λεπτά για να κολυμπήσουν από τη μία άκρη της πισίνας στην άλλη.

Το παλικαράκι από τα νησιά Κομόρος, που έκανε άκυρη εκκίνηση στα 50μ ελεύθερο, αλλά την κολύμπησε ολόκληρη τη διαδρομή, μέσα σε αποθέωση, για να κάνει πραγματικότητα το όνειρό του.

Τον Ιρανό αρσιβαρίστα που βούτηξε από τον πάγκο στο ταπί για να φιλήσει το πάτωμα και να ευχαριστήσει το Θεό, μολονότι τα δύο πόδια του είναι ακρωτηριασμένα ψηλά στο μηρό.

Την τυφλή Βραζιλιάνα σπρίντερ που περνάει ώρες για να καλλωπιστεί, με πολύχρωμες κορδέλες, τσιμπιδάκια, ψεύτικα νύχια και άλλα αξεσουάρ που δεν τα βάζει ο νους, αληθινή φρεγάτα στα κουλουάρ του Ολυμπιακού Σταδίου.

«Εγώ δεν σας βλέπω, αλλά εσείς με βλέπετε», είναι σαν να λέει. Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες είναι η πασαρέλα της ζωής. Όχι, δεν είμαστε όλοι ίσοι. Αυτοί που ξεπερνούν αδυσώπητα εμπόδια και κατορθώνουν να κατακτήσουν τον κόσμο είναι «περισσότερο ίσοι από τους υπόλοιπους». Είναι ανώτεροι από εμάς τους τυχερούς.

Αφού εμείς δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε την τύχη μας, εκείνοι μπορούν και το κάνουν για λογαριασμό μας. Με το καθαρό τους βλέμμα και την υπερήφανη ματιά τους, δείχνουν και σε όλους εμάς τον δρόμο. Δεν έχει εφευρεθεί λαμπτήρας που να φωτίζει το δωμάτιο όσο το χαμόγελο του παραπληγικού κολυμβητή Γιώργου Καπελλάκη.

Οσοι άνθρωποι "με ειδικές ανάγκες" ζουν στην κοινωνικά αγράμματη και αδιάφορη Ελλάδα του σήμερα είναι οι αληθινοί Ολυμπιονίκες της ζωής. Δοκιμάστε να περάσετε έστω μία ημέρα σε αναπηρικό αμαξίδιο στη ζούγκλα της Αθήνας και θα καταλάβετε ότι δεν είναι κλισέ η φράση «άνθρωπος με ειδικές δεξιότητες».

Θυμάμαι ακόμα και σήμερα –μολονότι πέρασαν 8-10 χρόνια- πόσο απρόθυμος αισθάνθηκα όταν ο Φίλιππος Συρίγος μου ανέθεσε να καλύψω για την Ελευθεροτυπία τα Special Olympics και μετά τους Παραολυμπιακούς. Συγκλονισμένος από την τραγωδία του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς και από τις περιπέτειες του δικού μου πατέρα, φοβόμουν ότι θα με κυρίευε στα στάδια ο οίκτος και δεν ήθελα να το ζήσω αυτό.

Σήμερα καταλαβαίνω πόσο μεγάλο ήταν το λάθος μου και ειλικρινά ντρέπομαι. Ούτε για μια στιγμή δεν αισθάνθηκα λύπηση για τους αθλητές με τα κινητικά προβλήματα ή την εγκεφαλική παράλυση ή τα μάτια που δεν βλέπουν.

Δέκα λεπτά συνομιλίας με την Ανθή Καραγιάννη ήταν αρκετά για να με συνεφέρουν. Όταν η Καβάλα έδωσε το όνομα της ωραίας Ανθής στο δημοτικό στάδιο της πόλης, είπα μέσα μου ότι υπάρχει και στην Ελλάδα αθλητική δικαιοσύνη.

Ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης, χρυσός Ολυμπιονίκης του μπότσια και στο Λονδίνο, είναι σήμερα ένα από τα αθλητικά μου είδωλα. Πάσχει από νωτιαία μυική ατροφία, είναι εκ γενετής καθηλωμένος στο καροτσάκι της σωματικής ανημπόριας, αλλά η συλλογή του από Ολυμπιακά, Παγκόσμια, Ευρωπαϊκά και Πανελλήνια μετάλλια θαμπώνει τα ανυποψίαστα μάτια.

Παράλληλα ο 30χρονος αθλητής εργάζεται στο Ελεγκτικό Συνέδριο, αφού τελείωσε με άριστα το 12o Λύκειο Περιστερίου το 2001 και είναι πτυχιούχος του Τμήματος Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Λησμόνησα να σας πω ότι είναι παιδί φτωχής οικογένειας Πόντιων από το Βατούμι της Γεωργίας και ήρθε στην Ελλάδα, με τους γονείς του, όταν ήταν 8 ετών.

Πρώτος στον αθλητισμό, πρώτος στο σχολείο, πρώτος στην παραγωγική διαδικασία. Και με μυαλό που κόβει σαν ξυράφι, όπως αυτό της Ανθής. Ποιος θα τολμήσει να τον λυπηθεί τον Γρηγόρη; Ποιος θα πάει να του πει ότι είναι ανάπηρος και κακώς πιάνει χώρο; Ποιος;