Ο Τσαπάρας, ο Βαλέσα και ο Βούδας!

Ενώ το ξέρω (και το 'χω ξαναγράψει) ότι είμαι καλός στις... νεκρολογίες των ανθρώπων του αθλητισμού, τούτη τη φορά κατελήφθην εξαπίνης. Οσο μακάβριο και μαζοχιστικό κι αν είναι, λυπήθηκα δυο φορές για τον θάνατο του Τσαπάρα: μια επειδή ο Κώστας πέθανε στα 61 χρόνια του και άλλη μια επειδή με πρόλαβε στο σημερινό φύλλο του "Goal News" ο (προπονητής του Κολοσσού) Βασίλης Φραγκιάς ο οποίος σκιαγράφησε το προφίλ του συχωρεμένου προς το Νίκο Μπουρλάκη με έξοχο τρόπο...

Θα απορήσουν τώρα πολλοί, κυρίως οι σημερινοί εικοσάρηδες και τριαντάρηδες, ποιος ήταν αυτός ο Τσαπάρας. Με το δίκιο τους, δεν διαφωνώ, διότι εδώ και χρόνια είχε χαθεί από το μπασκετικό κουρμπέτι και συν τοις άλλοις δεν ήταν ποτέ ο άνθρωπος της πρώτης σελίδας, ούτε καν κοουτσάρησε ποτέ στην Α1. Υπήρξε σε όλη του την πορεία ένας αφανής εργάτης του μπάσκετ, που αφιέρωσε τα καλύτερα χρόνια της εντέλει σύντομης ζωής του, στα φυτώρια και στις υποδομές του Πανελληνίου και του Ηλυσιακού...

Γυρίζω πάνω από τριάντα χρόνια πίσω και τον θυμάμαι στα δημοσιογραφικά πρωτόλεια μου, μονίμως όρθιο και αρειμανίως καπνίζοντα πίσω από το περιβόητο δίχτυ στο γήπεδο του Πανελληνίου. Από το πρωϊ ως το βράδυ ο Τσαπάρας ήταν μ' ένα τσιγάρο στο στόμα και μάλιστα το δάγκωνε, ενώ η εμφάνιση, αλλά και οι ιδέες του υπήρξαν όντως πρωτοποριακές. Θιασώτης της φιλοσοφίας του Μπόμπι Νάιτ, χρησιμοποίησε ρηξικέλευθες μεθόδους στην προπόνηση και σε όλη του την καριέρα αφοσιώθηκε στην ανακάλυψη και στη διάπλαση των νεαρών παικτών...

Μια cult φιγούρα, αυτός ήταν ο Τσαπάρας. Εκείνη την εποχή δεν θυμάμαι πολλούς που να κυκλοφορούσαν με το τσαντάκι περασμένο από τον λαιμό μέχρι τη μέση και με το πουκάμισο έξω. Αντικομφορμιστής, μηχανόβιος, φανατικός ροκάς, μερικές φορές απότομος σε σημείο που κάποιος να τον θεωρήσει είρωνα, αλλά κατά βάθος ψυχούλα!

Οι παννυχίδες στο εντευκτήριο του γηπέδου του Πανελληνίου και στο σαλόνι του ξενοδοχείου "Golden Age", όπου κατέλυε ο Αρης όταν κατέβαινε για να παίξει στην Αθήνα αποτελούν κομμάτι της ιστορικής μνήμης του ελληνικού μπάσκετ. Εκεί συναντούσες κάθε (αθλητικής καρυδιάς) καρύδι και δεν σου 'κανε καρδιά να φύγεις, ακόμη κι αν είχε ξημερώσει!

Για τους δημοσιογράφους της γενιάς μου (όπως ο Καρύδας, ο Φιλέρης, ο Μανουσέλης και ο συχωρεμένος ο Αντωνόπουλος) το εντευκτήριο -κι όταν πια καλοκαίριαζε- η αυλή του γηπέδου της οδού Μαυρομματαίων έμοιαζαν με κατηχητικά σχολεία! Εκεί συναντούσες τον πρώην ΓΓΑ Κώστα Παπαναστασίου, τον Βασίλη Γκούμα, τον Μίμη και τον Μιχάλη Στεφανίδη, τον Νίκο Αλέφαντο (που έδειχνε τα ποδοσφαιρικά συστήματα, χρησιμοποιώντας δίκην παικτών τα ζεστά κεφτεδάκια από την κουζίνα !), τον πάντοτε κομψό με τα Sebago παπούτσια και το φουλάρι του, Θέμη Χολέβα, τον Ηλία Βλαβάκη, τον αυτοαποκαλούμενο "δορυφορικό διαιτητή" Νίκο Κουμπούρη και βεβαίως τον νεαρότερο όλων Κώστα Τσαπάρα...

Κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο πάλι, που έπαιζε ο Αρης, στο (επί της οδού Μιχαλακοπούλου) "Golden Age" δεν έπεφτε καρφίτσα! Γύρω γύρω προπονητές άλλων ομάδων, παλαίμαχοι παίκτες, παράγοντες, δημοσιογράφοι και στη μέση ο Ιωαννίδης, που αγόρευε καπνίζοντας τα Καρέλια Special μέχρι να αποφασίσει αυτός να σφυρίξει λήξη της μάζωξης για να ανέβει στο δωμάτιο του να κοιμηθεί! Καθόμασταν τότε και τον ακούγαμε λες κι ήταν ο... Βούδας (όπως είχε πει κάποτε ο Στηβ Γιατζόγλου) κι όταν τολμούσαμε να διαφωνήσουμε μαζί του τρελαινόταν και μας άλλαζε τον αδόξαστο!

Υπήρχαν άλλα δυο κρυφά σχολειά του μπάσκετ εκείνη την εποχή, ένα έκτακτο κι ένα τακτικό. Το πρώτο ήταν η μύηση μας σε θέματα τακτικής, συστημάτων, αλλά και του αμερικανικού μπάσκετ από τον (τότε προπονητή του ΠΑΟΚ) Ροδόπουλο, ενώ το δεύτερο ανταποκρινόταν απολύτως στο απόφθεγμα του Ιουβενάλιου: "panem et circences", δηλαδή άρτον και θεάματα!

Αυτό το κατηχητικό στεγαζόταν στην πλατεία της Ανω Νέας Σμύρνης, στην περίφημη ταβέρνα του "Βαλέσα", που βεβαίως υπάρχει ακόμη. Εκεί μαζευόμασταν σχεδόν κάθε βράδυ, τρώγαμε τον αγλέουρα και συζητούσαμε μέχρι το χάραμα (ή μέχρι να βάλουν τις φωνές και να μας απειλούν με κατάβρεγμα αυτοί που έμεναν στο από πάνω σπίτι) περί μπασκετικών ανέμων και υδάτων με τους καθηγητές της σχολής του Πανιωνίου και τους συν αυτοίς: με τον Φάνη Χριστοδούλου, με τον Μάκη Δενδρινό, με τον Παύλο Κορκίδη, με τον Τάσο Γιάνναρο, με τον (εξ Εξαρχείων ορμώμενο) Αντρέα Μαζαράκη, με τον (Πειραιώτη) Κώστα Σορώτο, με τον προϊστάμενο μου στον "Ελεύθερο Τύπο" Χρήστο Ράπτη και κυρίως με τον διανοούμενο Αντρέα Βαρίκα!

Στου Βαλέσα έχουν ειπωθεί μερικές από τις κορυφαίες ατάκες στα χρονικά του ελληνικού μπάσκετ, από τις οποίες ξεχωρίζω δυο: Το "όλοι πρέπει να πληρώνουμε Γκαλόσημο" του Φάνη Χριστοδούλου και το "ο Μάτζικ Τζόνσον είναι ο Καττής (ΣΣ: ο ψηλός για τα δεδομένα της εποχής, αλλά άτεχνος και σκληρός πλέι μέικερ του Περιστερίου) του ΝΒΑ", που είπε ο συχωρεμένος ο Βαρίκας, όντας φανατικός οπαδός των Σέλτικς.

ΥΓ: Για το διήμερο τιμής στο Νίκο Γκάλη, που ανακοίνωσε χθες ο Αρης επιφυλάσσομαι. Απλώς αυτή τη φορά ελπίζω ότι οι εξαγγελίες δεν θα μείνουν στα χαρτιά, όπως τρεις φορές στο παρελθόν, διότι αλλιώς (ως μπασκετικό έθνος) δεν θα μας ξεπλένει ούτε ολόκληρος ο Θερμαϊκός!