Στον πλανήτη του Ναδάλ
“Vamos, Rafa!”. Η πρώτη φορά που ο Ναδάλ άκουσε μία φωνή να τον παροτρύνει από την κερκίδα να πετύχει έναν άσο με το αριστερό του χέρι σε επίσημο αγώνα του ATP ήταν στις 29 Απριλίου του 2002. Σε ένα τουρνουά στην πόλη του, Μαγιόρκα, ο 15χρονος Ράφαελ Ναδάλ Παρέρα, το Νο762 του κόσμου τότε, νικάει με 2-0 σετ τον κατά 10 χρόνια μεγαλύτερό του, Παραγουανό, Ραμόν Ντελγάδο και το ταξίδι προς την κορυφή ξεκινά.
Χίλια ματς, 2.852 άσους και μερικούς τίτλους αργότερα, το «χρυσό» παιδί της Ισπανίας έχει στην τσέπη του σορτς του την καριέρα που θα ζήλευε ο καθένας και κατέχει δικαίως μια θέση ανάμεσα στους κορυφαίους τενίστες του κόσμου. Ο Ισπανός με τους 69 τίτλους έγινε ο 11ος αθλητής στην ιστορία του τένις που φτάνει τετραψήφιο αριθμό αγώνων και έχει κάθε λόγο να πανηγυρίζει όπως μόνο αυτός ξέρει: «Το 1000 είναι ένας καλός αριθμός» παραδέχεται.
«Ο Ράφα είναι ξεχωριστός γιατί είναι κανονικός άνθρωπος» λέει σε κάθε ευκαιρία ο θείος και προπονητής του, Τόνι Ναδάλ, που του έμαθε πώς να στέλνει την μπάλα στην απέναντι πλευρά του γηπέδου. «Δεν θα ζητήσει ποτέ από τον προπονητή του να του φέρει τη ρακέτα του ή ένα μπουκάλι νερό. Όλοι οι συμπαίκτες του λένε πάντα τα καλύτερα για αυτόν και δεν είναι τυχαίο. Πολλοί τενίστες όταν φτάσουν ψηλά ξεχνούν από πού ξεκίνησαν. Αλλά όχι ο συγκεκριμένος. Ο Ράφα δεν άλλαξε ποτέ» εξηγεί ο ίδιος στους δημοσιογράφους κατά τη διάρκεια της σύντομης επίσκεψης που έκανε στην Αθήνα. Και όλοι φαίνεται να συμφωνούν.
Γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι εύκολο να έχεις φτάσει στην κορυφή και να δείχνεις σε κάθε ευκαιρία ότι παραμένεις στην ψυχή ο «Matador» από τη Μαγιόρκα.
Σήμερα, στα 30 του χρόνια και μετά από μικρές αλλαγές στο team του (ο Τόνι Ναδάλ θα παραμείνει στο πλευρό του, αλλά ο Carlos Moyá θα είναι αυτός που θα τον ακολουθεί παντού), αφήνει πίσω τους τραυματισμούς των τελευταίων ετών και κοιτάζει μονάχα προς στην κορυφή από τη θέση νούμερο 5 της παγκόσμιας κατάταξης.
Αυτές τις μέρες, μάλιστα, ξεπερνάει την ήττα από τον έτερο βασιλιά του αθλήματος (ο Φέντερερ τον κέρδισε και στον τελικό του Μαϊάμι μετά το Αυστραλιανό Open) και περιμένει πώς και πώς την επόμενη στάση, που δεν είναι άλλη από το Monte-Carlo Rolex Masters. Εκεί, ως «βασιλιάς της χωμάτινης επιφάνειας» θα διεκδικήσει με αξιώσεις την υψηλότερη διάκριση.
«Νομίζω ότι παίζω αρκετά καλά ώστε να είμαι σε θέση πια να διεκδικώ τα πάντα. Είμαι κοντά στην κατάσταση που πρέπει και θέλω να είμαι. Είμαι έτοιμος να κερδίσω τίτλους. Ήδη φέτος έχω παίξει σε τρεις τελικούς και έχασα από έναν αντίπαλο που έχει ηττηθεί σε ένα μόλις ματς» λέει ο μεγάλος πρωταθλητής και ποιος είναι σε θέση να διαφωνήσει;
Είναι ξεχωριστός γιατί είναι κανονικός άνθρωπος. Ο Ράφα δεν θα ζητήσει ποτέ από τον προπονητή του να του φέρει το μπουκάλι και την ρακέτα.
Η αρχή της επιτυχίας
«Στον πλανήτη Ναδάλ τα παιδιά δεν παίζουν με κούκλες, αλλά με ρακέτες, οι μύες μεγαλώνουν πριν από τα κόκαλα και το θάρρος είναι έμφυτο». Η εφημερίδα «El Mundo» δημοσιεύει κατά καιρούς διθυραμβικά άρθρα για τον υπεραθλητή της Ισπανίας. Το ίδιο κάνουν και τα υπόλοιπα μέσα της χώρας καθώς δεν έχουν λόγο να σταματήσουν να υπερηφανεύονται για τον τενίστα τους που έχει το καλύτερο ποσοστό νικών στο κλειστό κλαμπ των αθλητών που έχουν παίξει πάνω από 1000 αγώνες.
Γεννημένος στο Μανακόρ στη Μαγιόρκα, μεγάλωσε σε μια οικογένεια με έφεση στα σπορ, καθώς οι δύο θείοι του Μικέλ Άνχελ Ναδάλ (αμυντικός στην Barcelona) και Τόνι Ναδάλ (πρώην τενίστας) ασχολούνταν επαγγελματικά με τον αθλητισμό. Ο μικρός Ράφα φυσικά δεν θα μπορούσε να ξεφύγει. Αν και έπιανε συχνά τον εαυτό του να ονειρεύεται ότι σκοράρει φορώντας τη φανέλα με το νούμερο «9» της μεγάλης του αγάπης Ρεάλ, η ρακέτα έμοιαζε να είναι η αναπόφευκτη προέκταση του χεριού του.
«Έχω έναν ανιψιό 6 ετών που θα γίνει πάρα πολύ καλός παίκτης» έλεγε και ξαναέλεγε ο Τόνι Ναδάλ στον (τωρινό) ατζέντη του Ράφα, Carlos Costa, οπότε ο πιτσιρικάς δεν είχε πολλές επιλογές. Έπρεπε να γίνει σπουδαίος – όχι ότι ο θείος του φανταζόταν ποτέ τέτοια επιτυχία για τον μικρό από το Μανακόρ.
Μάλιστα, όταν στην ηλικία των 12 ετών, ο Ραφαέλ κατέκτησε τον ισπανικό και τον πανευρωπαϊκό τίτλο στο δικό του ηλικιακό γκρουπ, ενώ παράλληλα έπαιζε και ποδόσφαιρο, ο πατέρας του τον ανάγκασε να διαλέξει.
«Επέλεξα το τένις. Το ποδόσφαιρο έπρεπε να σταματήσει αμέσως» είπε ο Ράφα και από εκείνη τη στιγμή δεν άφησε ξανά τη ρακέτα από το χέρι του. Παρά τις δυσκολίες, τα σκαμπανεβάσματα και τους τραυματισμούς, κάθε χρόνο απαιτεί περισσότερα από τον εαυτό του, κάθε χρόνο φαίνεται να προπονείται περισσότερο. Δεν έχει όριο.
Στον πλανήτη Ναδάλ τα παιδιά δεν παίζουν με κούκλες αλλά με ρακέτες. Οι μύες μεγαλώνουν πρώτα από τα κόκαλα!
Οι άσοι του Ναδάλ
Η σκληρή προπόνηση είναι απαραίτητη για να μπορέσεις να φτάσεις ψηλά. Αλλά στην περίπτωση του Ράφα, ίσως κάποιες στιγμές να έφτασε στα άκρα η υπόθεση. Βέβαια, εκ του αποτελέσματος φαίνεται η προσέγγιση «tough love» είχε νόημα, αφού ο ισπανός τενίστας πέτυχε άσο στην επιτυχία.
Η πιο σωστή κίνηση ήταν η απόφαση του θείου του και προπονητή του να πείσει τον ανιψιό του να παίζει με το αριστερό χέρι (είχε παρατηρήσει ότι ήταν αμφιδέξιος και πως αν και έγραφε με το δεξί, έπαιζε φόρχαντ και με τα δυο χέρια) για να έχει αυτό το φυσικό πλεονέκτημα που έχουν οι αριστερόχειρες στο κορτ.
Εκτός από αυτή τη στρατηγική κίνηση που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πορεία του, ο Τόνι Ναδάλ όχι μόνο δεν έψαχνε τις τέλειες συνθήκες στην προπόνηση, αλλά έμοιαζε να αποζητά για τον αθλητή του και το «ψήσιμο» στις δυσκολίες. Όταν τους έκαναν προτάσεις για προετοιμασία σε καλύτερα γήπεδα ο Τόνι Ναδάλ απαντούσε: «Δεν θέλω να πιστέψω ότι πρέπει να πας στην Αμερική ή σε άλλα μέρη για να γίνεις καλός αθλητής. Μπορείς κάλλιστα να το κάνεις από το “σπίτι” σου».
Μάλιστα, δεν ήταν λίγοι αυτοί που κατηγόρησαν το δίδυμο για τις επιλογές του και δεν δίστασαν να κάνουν προβλέψεις για σύντομη καριέρα, αφού «αν συνεχίσει έτσι τα γόνατά του δεν θα τον στηρίξουν για πολλά χρόνια». Αναφερόμενος στο milestone των 1000 αγώνων που συμπλήρωσε πρόσφατα, ο Ραφαέλ είπε: «Προφανώς αυτά είναι καλά νέα, αφού σημαίνει ότι έχω μια μεγάλη σε διάρκεια καριέρα. Όλα αυτά τα χρόνια άκουγα ότι η καριέρα μου δεν θα έχει μέλλον, οπότε αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό για μένα».
Ταλέντο, πειθαρχεία και πάθος. Αν έπρεπε να περιγράψει κανείς τον Ναδάλ με τρεις λέξεις μάλλον αυτές θα ήταν οι παραπάνω. Γιατί ο καθένας μπορεί να καταλάβει από την πρώτη στιγμή που τον βλέπει να αγωνίζεται ότι αυτός ο άνθρωπος γεννήθηκε για να κερδίζει. Από τον τρόπο που κρατάει τη ρακέτα μέχρι τον τρόπο που χτυπάει το μπαλάκι και από τις εκφράσεις του προσώπου του μέχρι τα ξεσπάσματά του όταν νικάει και τις κραυγές του που γκελάρουν στο φιλέ, αυτός ο τενίστας φαίνεται να είναι στο σπίτι του μόνο όταν είναι εντός γηπέδου – ειδικά όταν είναι εντός ενός γηπέδου που έχει χώμα.
Το 1991/92 η ομάδα νέων της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κατακτούσε το FA Cup νέων με δύο νίκες απέναντι στην Κρίσταλ Πάλας. Στην 11άδα της αρχηγός ήταν ο Γκάρι Νέβιλ. μπροστά του, στη μεσαία γραμμή έπαιζε ο Ντέιβιντ Μπέκαμ. Στο άλλο άκρο της μεσαίας γραμμής βρισκόταν ο Ράιαν Γκιγκς, με τον Νίκι Μπατ να έχει ρόλο αμυντικού χαφ. Την επόμενη σεζόν, το κατέκτησαν ξανά, με τον Πολ Σκόουλς και τον τον αδερφό του Γκάρι Νέβιλ, Φιλ, να έχουν προστεθεί στην 11άδα και τον Γκιγκς να έχει ανέβει... κατηγορία.
