Γιαννάκης 73 - Γκάλης 62 και τα ρέστα παγωτά!

Κανονικά θα ’πρεπε να γυρίσω ακόμη πιο πίσω το ρολόι και να φτάσω στην 24η Ιανουαρίου (όχι του 1981, αλλά) του 1941, οπότε γεννήθηκε στο Μπρούκλιν ο Νιλ Ντάιαμοντ, ο οποίος σχετίζεται εμμέσως πλην σαφώς με τη δική μας ιστορία: έχει την ίδια μέρα γενέθλια με το μεγαλύτερο two-man show στα χρονικά του ελληνικού πρωταθλήματος και συν τοις άλλοις (το 1977) έβγαλε έναν δίσκο, ο τίτλος του οποίου θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το soundtrack της διπλής μπασκετικής ραψωδίας…

Ι’ m glad you ’re here with me tonight!

Έπεσε διάνα με αυτόν τον τίτλο ο Αμερικανός τραγουδοποιός, διότι ο Γιαννάκης και ο Γκάλης θα μπορούσαν να αφιερώσουν ο ένας προς τον άλλον αυτό το άλμπουμ και να μην το χορταίνουν, καθότι εκείνη την (ανεξίτηλα χαραγμένη στο βιβλίο των ρεκόρ) χειμωνιάτικη βραδιά κι οι δυο ήταν πολύ χαρούμενοι που συνευρεύθησαν!

Τόση ήταν η χαρά, που έτρεχε από τα μπατζάκια τους ώστε (για να επικαλεστώ κι ένα από τα τραγούδια του δίσκου του Ντάιαμοντ) δεν σκέφτηκαν καν να προσφέρουν λουλούδια ο ένας στον άλλον…

Αντ’ αυτών πρόσφεραν ένα κονσέρτο για πολυβόλα!

Τη θυμάμαι εκείνη τη βραδιά, σαν να ’ταν χθες: νεαρός δημοσιογράφος, όρθιος στα υποτυπώδη δημοσιογραφικά θεωρεία του «Πλάτωνα», που είχε γεμίσει ασφυκτικά από νωρίς προς χάριν της κόντρας του τοπικού ήρωα με τον ξένο εισβολέα! Μια κόντρα που είχε αργήσει 14 μήνες, στο πέρασμα των οποίων, από ατυχή συγκυρία (εξαιτίας του συστήματος διαχωρισμού των ομάδων του Νότου και του Βορρά που λανσάρισε την σεζόν 1979-80 ο Στέλιος Γιώσης) ο Παναγιώτης κι ο Νίκος δεν είχαν αναμετρηθεί ποτέ!

Οι δυο τους συναντήθηκαν για πρώτη φορά ένα πρωινό του Απριλίου του 1980 στο γήπεδο του Σπόρτιγκ, όπου μαζεύτηκε η εθνική ομάδα για να αρχίσει την προετοιμασία της ενόψει του Προολυμπιακού Τουρνουά στο Βεβέ, μάλιστα (αυτό πια είναι από άλλο ανέκδοτο) την ημέρα του ντεμπούτου του Γκάλη στην ελβετική πόλη (6 Μαΐου 1980) στην Κοζάνη γεννιόταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης! Τότε έδωσαν για πρώτη φορά ο ένας στον άλλον το χέρι, τότε συστήθηκαν, τότε άρχισαν ν’ αλλάζουν πάσες, τότε άρχισαν να γράφουν μια ιστορία που εξελίχθηκε σε παραμύθι…

Τότε για πρώτη φορά απέδειξαν πως για τα επόμενα 13 χρόνια, μαζί δεν (θα) κάνουνε και χώρια δεν (θα) μπορούνε!

· Στα 22 χρόνια του ο Γιαννάκης είχε πυκνά μαλλιά με αφέλειες, φορούσε το Νο 6 και τα μποτάκια της Adidas με τις τρεις μπλε ρίγες, κουβαλούσε το παράσημο το έπος της κατάκτησης του χρυσού μεταλλίου στους Μεσογειακούς Αγώνες του Σπλιτ (Σεπτέμβριος ’79), σκεπτόταν ήδη το ταξίδι του στην Αμερική και αποτελούσε τον μεταγραφικό πόθο του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ…

· Στα 24 χρόνια του ο Γκάλης είχε άφρο μαλλί, φορούσε το Νο7, έναν χρυσό σταυρό στο δασύτριχο στήθος του και χαμηλά άσπρα Pony (που μέσα στην ματαιοδοξία μου τα ζήλεψα κι εγώ και ικέτευα γονατιστός τον πατέρα μου να μου τα αγοράσει, εντέλει τα δανείστηκα από έναν συμμαθητή μου!), κουβαλούσε τον μύθο του τρίτου σκόρερ του NCAA και την ετικέτα του Superman, με την οποία προσγειώθηκε στον πλανήτη του ευρωπαϊκού μπάσκετ!

Το φιλοθεάμον κοινό διψούσε για αυτή τη μεγάλη κόντρα, τη λαχταρούσε κιόλας έναν ολόκληρο χρόνο. Τα κατορθώματα του «δράκου» ήταν ήδη déjà vu, όσο για τον «γκάνγκστερ» οι φίλαθλοι στην Αθήνα τον αντίκρισαν για πρώτη φορά τον Φεβρουάριο του 1980, όταν κατέβηκε για τους αγώνες με τον Ολυμπιακό (Σάββατο) και την ΑΕΚ (Κυριακή). Παρεμπιπτόντως οι ομάδες έπαιζαν δυο «κολλητά» ματς εκείνη την εποχή, για να περιοριστούν τα ταξίδια και οι δαπάνες, οπότε το μενού του weekend ήταν όντως χορταστικό. Με τις εφημερίδες της εποχής να εξάπτουν τη φαντασία του κόσμου προαναγγέλλοντας την άφιξη του Νικ λες και επρόκειτο για τον περιλάλητο Μεσσία («Πάμε να δούμε τον Γκάλη») στο Παπαστράτειο και στο γήπεδο του Ιωνικού ΝΦ δεν έπεφτε καρφίτσα. Ο Άρης ηττήθηκε και στα δύο ματς (90-89 από τον Ολυμπιακό και 106-105 από την ΑΕΚ), αλλά οι εμφανίσεις του Γκάλη υπήρξαν σαγηνευτικές: μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες σημείωσε (28+56) 84 πόντους, ενώ την ίδια στιγμή ο Γιαννάκης προσπαθούσε να διασώσει τον Ιωνικό, που εντέλει τη σκαπουλάρισε αφήνοντας πίσω του τον Πανιώνιο και τον ΒΑΟ…

Για τους μερακλήδες της ελληνικής καλαθοσφαίρισης, το έργο Γιαννάκης vs Γκάλης ήταν όχι μόνον πρώτης, αλλά και αγωνιώδους προβολής! Πριν από ενάμιση χρόνο ολάκερη η Αμερική εκστασιαζόταν στην προσμονή του τελικού του NCAA (Μίσιγκαν Στέιτ-Ιντιάνα Στέιτ) ανάμεσα στον Μάτζικ Τζόνσον και στον Λάρυ Μπερντ και εκείνο το βράδυ της 24ης Ιανουαρίου του 1981 οι Έλληνες φίλαθλοι ζούσαν τη δική τους «παράνοια»: οι ουρές έξω από το γήπεδο έφταναν έως την πύλη του… Γ' Νεκροταφείου, ο έφορος Σταύρος Συμεωνίδης κρυβόταν όλη την εβδομάδα γιατί είχε βρει τον μπελά του με τα περιβόητα «φοράκια» (της δωρεάν εισόδου) και αίφνης το ελληνικό μπάσκετ απέκτησε το δικό του γουέστερν!

Στην κυριολεξία western, καθότι ο Πλάτωνας βρίσκεται στη δυτική όχθη!

Το ματς άρχισε στις έξι το απόγευμα (μέρα Σάββατο) με διαιτητές τον Παναγιώτη Τσολακίδη και τον Χριστόδουλο Οικονομίδη και από την πρώτη στιγμή εξελίχθηκε σε κόλαση, στο πεδίο της οποίας μονομαχούσαν δύο απεσταλμένοι του… Εωσφόρου! Ο Γιαννάκης και ο Γκάλης έβγαλαν τα εξάσφαιρα τους και πυροβολούσαν ασταμάτητα, πιο γρήγορα ακόμη κι από τη σκιά τους, μεγάλοι πρωταγωνιστές σε ένα τρομακτικό θρίλερ, που υπερέβη τα όρια του συναγερμού, όπως αποδεικνύεται και από το πυκνογραμμένο φύλλο αγώνα, το οποίο είναι γεμάτο από ενστάσεις ( δύο), τεχνικές ποινές και διάφορες παρατηρήσεις, όπως η αναφορά του συνηθισμένου συνθήματος των οπαδών του Ιωνικού: «ΕΟΚ πουλημένη, η Νίκαια δεν πεθαίνει»!

Πάνω στο παρκέ ο Γκάλης και ο Γιαννάκης κάνουν παπάδες. Οργιάζουν. Ξεπερνούν όχι μονάχα τη λογική, αλλά ακόμη και τη φαντασία! Η λήξη του πρώτου ημιχρόνου βρίσκει τον Ιωνικό να προηγείται με 53-51, ενώ στο τέλος του κανονικού αγώνα αποτυπώνεται το ισόπαλο 101-101, δια χειρός του Βασίλη Νυδριώτη, που ευστόχησε σε δύο ελεύθερες βολές. Στα τελευταία δευτερόλεπτα της παράτασης ο Νάστος αστόχησε σε δύο βολές, αλλά ο Ιωνικός δεν πρόλαβε να σκοράρει και ο Άρης με προπονητή (στην πρώτη από τις δύο σεζόν του) τον Ντούσαν Ίβκοβιτς δραπέτευσε από τη Νίκαια ζωντανός (113-114) σε ένα πραγματικά συγκλονιστικό, φαντασμαγορικό και ιστορικό αγώνα…

Στον επίλογο αυτού του μοναδικού «two-man show» (και χωρίς εκείνη την εποχή να υπάρχουν τα τρίποντα) η σούμα βγάζει 73 πόντους για τον Γιαννάκη και 62 για τον Γκάλη! Ο Παναγιώτης έβαλε 34 στο πρώτο ημίχρονο, 31 στο δεύτερο και 8 στην παράταση, ενώ στον αντίποδα ο Γκάλης είχε 37+32+2, αλλά υπάρχουν και άλλες… ανατριχιαστικές λεπτομέρειες…

Θυμάμαι (αλλά το επιβεβαιώνω και από τη ροή του σκορ στο φύλλο αγώνα) ότι επί έξι λεπτά στα μέσα του πρώτου ημιχρόνου σκόραραν (και νομίζω ότι σούταραν κιόλας) μονάχα οι δυο τους: σε αυτό το χρονικό διάστημα πέτυχαν από 14 πόντους ο καθένας και μετέτρεψαν το σκορ από 26-17 σε 40-31!

Οι συνθέσεις του ιστορικού αγώνα:

ΙΩΝΙΚΟΣ: Νυδριώτης 12, Αλεξανδρίδης 10, Μπεζαντάκος 2, Κατσαφάδος, Πετρίδης 2, Γιαννάκης73, Γουργιώτης 14, Μπολάτογλου, Λάζαρης, Μίσσας.
Προπονητής: Κώστας Αναστασάτος.
ΑΡΗΣ: Σκόνδρας 8, Γκάλης 62, Παραμανίδης 14, Ανανιάδης 2, Ρωμανίδης 5, Στυλιανού 21, Τσαχτάνης, Βαμβακούδης 2, Νάστος, Οικονόμου.
Προπονητής: Ντούσαν Ίβκοβιτς.

· Οι 73 πόντοι του Γκάλη συνιστούν τη δεύτερη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών (μετά τους 143 του Αριστείδη Μούμογλου στο ματς Ηρακλής-ΒΑΟ το 1972) και πάνω από τους 71 του Παράσχου Τσάνταλη (Πανελλήνιος-Πανιώνιος, το 1971). Με τους 62 πόντους ο Γκάλης κατέχει το τέταρτο καλύτερο ρεκόρ στην ιστορία της Α’ Εθνικής, ενώ εκείνη τη σεζόν βγήκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με 1.143 πόντους. Έναντι 773 του Γιαννάκη και 670 του Μάνθου Κατσούλη (ΠΑΟΚ).

· Μετά από 13 χρόνια (τον Οκτώβριο του ’94 στο Μετς) ο Γκάλης αποχώρησε με τον τίτλο του πρώτου σκόρερ όλων των εποχών, καθώς πέτυχε 12.857 πόντους σε 385 ματς (33.4 κατά μέσο όρο), αγωνιζόμενος με τον Άρη και τον Παναθηναϊκό. Αναδείχθηκε έντεκα φορές πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, ενώ αναρριχήθηκε στην κορυφή στις 29 Φεβρουαρίου του 1992 στο Μετς (Παγκράτι-Αρης 90-98), όπου ξεπέρασε τον μέχρι τότε Νο1, Βασίλη Γκούμα (11.030). Ο Γιαννάκης αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ το 1980, δεύτερος το 1981 και το 19084 και τρίτος το 1978, ενώ αποσύρθηκε το 1996 έχοντας σημειώσει με τον Ιωνικό, τον Άρη, τον Πανιώνιο και τον Παναθηναϊκό 9.291 πόντους σε 493 ματς (18.8 κατά μέσο όρο).