Ο Τζιμπούρ, Ο Λέσναρ Και Τα Δέκα Της Αιντχόφεν

Τα μεθεόρτια και μεθαγώνια (το μεθαγώνια είναι μεγάλη λέξη που έχω ακούσει στον καφενέ της γειτονιάς μου, μια λέξη που γιγαντώθηκε μέσα μου από την οργισμένη αντίδραση εξυπναδόρου που την ξεστόμισε, που γύρναγε στους διπλανούς του, λέγοντάς τους ότι δεν ξέρουν τι τους γίνεται και ότι όταν αυτός μιλούσε ελληνικά αυτοί ακόμα μουγκανίζανε) της συνάντησης της ΑΕΚ με τον ΠΑΟ, βρίσκουνε τον Μανώλη τον Χιμένεθ σε πολύ καβαλαρία κατάσταση με εξάποντο στην τσέπη από Άρη και πράσινους και με έξτρα όπλα στο τσεπάκι, τα οποία μάλιστα ο προηγούμενος είχε βγάνει περίπου για τις κατουρήθρες.

Ειδικά το δίδυμο Νταντόμο-Λαγός ήταν πέρα για πέρα συγκινητικό, από αυτά που σε κάμουν να ξαναβρίσκεις το θάρρος σου και την αγάπη για τη ζωή. Τους γλιέπεις και λες λούστροι στην καλύτερη και άρχιζαν να παίζουν και έλεγες, μωρέ για δες που με ξεγέλασαν.

Στον αντίποδα, ο Νιόπλιεν κατέβασε ομάδα που το κέντρο της ήταν πιο αργό και άβολο κι από βαλς με παρτενέρ τον Πάγκαλο, αλλά κάτι λίγο το όπως έστρωσα κοιμάμαι της λάθος προετοιμασίας, κάτι λίγο το ότι τους κόπηκε το ποδάρι με το χλιαρόκλοτσο του Τζεμπούρ, η κατάσταση παρά τις όποιες φάσεις τσούλησαν φάνταζε να κλειδώνει πριν καν συμπληρωθεί δεκάλεπτο στο ΟΑΚΑ.

Στα εξτρά μπόνους η εμφάνιση του Δέλλας-τρέλας, που ολόρθος περπατούσε στο γήπεδο, ολόρθος τακλινάριζε, ολόρθος έτρεχε, ολόρθος κεφάλιαζε, ολόρθος κάλυπτε χώρους, ολόρθος γενικώς. Ο Γιώτης Τσαλουχίδης μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Ο πραγματικά άξιος συνεχιστής της παράδοσης του ποδοσφαιριστή που δεν λύγισε ποτέ, μήτε για να δέσει κορδόνι, ζει και βασιλεύει.

Μόνο ο Σισέ έμενε διά να τον λυπάσαι, επειδής το ένιωθες ότι δεν ήθελε και πολύ για να σου κάμει το γκολ, αλλά όσο ολάκερη η ομάδα του ΠΑΟ τον αντιμετωπίζει σαν ποδοσφαιρική χαβούζα, σε φάση πέτα του μωρέ την μπάλα του καψερού όπως σου ΄ρθει, τι σημασία έχει, τόσο αυτός θα ιδρώνει και θα αλαφιάζει, χωρίς κανένα πρακτικό αποτέλεσμα για την ομάδα του.

Ιν άδερ νιούζ, όποιος είχε την ψιλοχοντροκαιγαμάτη ιδέα να κάτσει να δει το αλύπητο ξυλίκι Μπροκ Λέσναρ–Κέην Βελάσκεζ για τον τίτλο βαρέων βαρών στο UFC 121, πρέπει να ένιωσε πολύ καλά για τον εαυτό του. Ο Λέσναρ φάνταζε λόγω μεγέθους, προώθησης και ύφους «θα σε φάω ζωντανό», ως το απόλυτο φαβορί, απέναντι στον κατά αρκετά ελαφρύτερό του Βελάσκεζ, αλλά στην πράξη το πράγμα ήρθε τούμπα, με τον Λατίνο διεκδικητή να καταπίνει άκοπα την αρχική και φρενήρη επίθεση του πρωταθλητή και στη συνέχεια να τον κερνάει τόσο μαθηματικά τέλειο ξύλο -ελάχιστες γροθιές ή λακτίσματα δεν βρήκαν καταστροφικό στόχο- που ο διαιτητής διέκοψε τον αγώνα υπέρ του Λατίνου σε κάτι λιγότερο από ένα εκρηκτικό όσο και απολαυστικό πεντάλεπτο. Εγώ το δηλώνω, έχω γίνει μέγας φαν του UFC τον τελευταίο ενάμιση χρόνο και ας αναγκάζομαι να το βλέπω υπό καθεστώς παρανομίας. Τι να κάνω που είμαι και πτωχός.

Στη Χολάντα για το τέλος, η Φέγενορντ πριν καταλάβει τι και πώς, είχε φάει δέκα από την Αϊντχόφεν και κατέγραψε την πιο ταπεινωτική ήττα στην ιστορία της. Το αστείο της υπόθεσης ήταν ότι λόγω της ποσότητας των γκολ, τα περισσότερα δελτία απλώς έδειχναν τα τελειώματα, ούτε καν την τελική πάσα, με αποτέλεσμα η ζαλάδα του τηλεθεατή που τόσο ήθελε να ακούσει και να δει το σκορ της χρονιάς, αν όχι της δεκαετίας, να μοιάζει κατά πολύ στο τέλος του τηλεοπτικού ρεπορτάζ του ματς, με τη ζαλάδα των παικτών της Φέγενορντ. Σε όλα δε τα ραπόρτια, δεν σου έλεγαν καν για το ποιος έβανε τα δέκα γκολζ γουάν μπάι γουάν. Σε μια σακούλα όλα και στο ταχύ. Έλα παιδιά, έχω ένα Τοιβόνεν και ένα Ένχελαρ στο πακέτο. Ό,τι αρπάξει ο κωλαρίνος σου. Άλλη μια επιτυχία της τηλεοπτικής ποδοσφαιρικής δημοσιογραφίας της χώρας.

Βίντεα ημέρας: Πρώτο πράμα σας έχω. Και φούλ βίντεο με τα δέκα γκολζ από το Αϊντχόφεν-Φέγενορντ, αλλά ΚΑΙ χάηλαητς από το επικό ταβουρόξυλο Λέσναρ–Βελάσκεζ. Ειδικά το δεύτερο, για να ξέρετε τι χάνετε που δεν βλέπετε ΟυΦουΣού ασούμε.