Μια αναφορά στον Έλληνα προπονητή

• Οι Ολύμπιοι Θεοί
• Ο άγνωστος Έλληνας προπονητής
• Ο Δημήτρης, ο Νίκος, ο Απόστολος, ο Γιώργος
• Εγώ χωρίς εσένα

Μπορεί αλήθεια να ταξιδέψει κανείς στην Πιερία για ν' ανέβει στον Όλυμπο χωρίς να έχει κάνει προετοιμασία; Μπορεί να τα καταφέρει χωρίς πλάνο ή χωρίς οδηγό;

Μόνο οι Θεοί στη μυθολογία μας ανέβαιναν και κατέβαιναν όποτε ήθελαν από το βουνό τους. Οι Θεοί. Στην εποχή μας δεν υπάρχουν Θεοί ή να το πάμε και εκεί που θέλουμε "στον αθλητισμό δεν υπάρχουν Θεοί".

Μην τα πιστεύετε όλα αυτά "παραμύθια" είναι για να πουλάνε φύλλα και να κερδίζουν κλικ τα ΜΜΕ. Πόσοι και πόσοι αθλητές είχαν χαρακτηριστεί Θεοί.

Κάποτε, δεν πάνε παρά 35 χρόνια, είχαμε και εκείνο το επικό "Λάγιος ο Θεός, Λάγιος ισχυρός". Όχι ότι δεν πέρασε καλύτερος από τον Ντέταρι από τον Ολυμπιακό αλλά ο κόσμος είχε ανάγκει να τον "θεοποιήσει".

Ο κόσμος έχει πάντα αυτή την ανάγκη. Ωραία είναι τα είδωλα, οι αφίσες, τα άλμπουμ με τα χαρτάκια αλλά δεν έχει πιο ψηλά.

Οι Ολύμπιοι Θεοί

Ο Όλυμπος έχει κλείσει χρόνια και δεν είναι πια κατοικία των Θεών αλλά μας έχουν μείνει οι Ολυμπιακοί Αγώνες για να θυμίζουν το "άπιαστό", το ακατόρθωτο, το όνειρο.

Παλιά στην Αρχαία Ολυμπία όταν ξεκίνησε το παραμύθι των Ολυμπιακών Αγώνων οι νικητές φορούσαν στεφάνια από κλαδί ελιάς.

Γκέμιζαν τα τείχη για εκείνους όταν επέστρεφαν στις πόλεις τους.

Αργότερα στην Ελλάδα έδιναν καμία άδεια ΠΡΟΠΟ, καμία θέση πυροσβέστη άνευ αντλίας και τσεκουριού, λιμενικού χωρίς σκάφος και πριν από δεκαετίες μια θέση στην ΔΕΗ.

Οι αθλητές, οι Ολυμπιονίκες και ιδιαίτερα οι μεταλλιούχοι ήταν πάντα στο επίκεντρο. Ο κόσμος αυτούς μνημονεύει ακόμη, αυτούς θαυμάζει, γι' αυτούς λένε ιστορίες οι παππούδες στα εγγόνια τους.

Ο άγνωστος Έλληνας προπονητής

Τον άνθρωπο που έφτασε τον αθλητή στο βάθρο,τον θυμούνται οι συγγενείς, οι φίλοι και δεν μνημονεύεται ούτε σε καμία ρετρό ιστορία με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ο άνθρωπος αυτός εκφράζει μια ολόκληρη τάξη ανθρώπων.

Που έχουν την λόξα να παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο, για τα παιδιά όλων μας, που ξέρουν ότι θα είναι πάντα στη σκια και οι περισσότεροι το θέλουν.

Ο Έλληνας προπονητής και ειδικά στα ατομικά αθλήματα είναι πάντα άγνωστος. Αλήθεια ποιος θυμάται, πέραν των ανθρώπων του στίβου ή και κάποιους από τα ΜΜΕ το όνομα του προπονητή της Βούλας Πατουλίδου;

Κορυφαία στιγμή στην ιστορία του αθλητισμού μας το χρυσό της Βούλας στην Βαρκελώνη αλλά ο προπονητής της είναι άγνωστος.

Εκφράζει όμως χιλιάδες προπονητές στίβου που παλεύουν όχι για να γίνουν γνωστοί ούτε για να πλουτίσουν αλλά για να δουν το "παιδί" τους να φτάνει κάπου.

Ο Δημήτρης, ο Νίκος, ο Απόστολος, ο Γιώργος

Οι προπονητές έχουν και όνομα και επίθετο. Δεν είναι απλά ο προπονητής του Πετρούνια, του Γιαννιώτη, του Δήμα, του Τσιτσιπά, της Κορακάκη.

Ο προπονητής του Λευτέρη Πετρούνια είναι ο Δημήτρης Ράφτης. Τον ακούς να μιλάει για τον αθλητή του και νιώθεις πως είναι "ερωτευμένος" μαζί του.

Πρέπει να πιστέψεις στον αθλητή σου και ο αθλητής σου σ' εσένα. Συνήθως τα αποτελέσματα τα καλά τα έχουν οι μακροχρόνιες συνεργασίες.

Εγώ χωρίς εσένα

Θα είχε φτάσει ο Σπύρος Γιαννιώτης στην κορυφή χωρίς τον Νίκο Γέμελο;

Ο Πετρούνιας χωρίς τον Ράφτη; Η Κορακάκη θα μπορούσε να βγάλει όλα αυτά τα ωραία που μας δίνει στους αγώνες χωρίς τον προπονητή-μπαμπά Τάσο να είναι δίπλα της;

Ο Μίλτος Τεντόγλου θα είχε γίνει πρώτο όνομα χωρίς τον Γιώργο Πομάσκι;

Ο Βαγγέλης Παπανίκος πριν κάποια χρόνια μου είχε πει ότι έπρεπε ο Μίλτος να κάνει το μεγάλο βήμα και να πάει δίπλα στον Γιώργο Πομάσκι, αυτόν τον μεγάλο θεωρητικό του αθλητισμού που εάν τον φώναζε ένας υφυπουργός στο γραφείο του θα μάθαινε πολλά για αυτό για τον οποίο τον έβαλε ο πολιτικός του προϊστάμενος να "υπηρετήσει" και να βελτιώσει.

Η Κατερίνα Στεφανίδη ήταν "αστέρι" και πριν την αναλάβει ο Μίτσελ Κρίερ αλλά μαζί του πήρε χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο.

Ο Στέφανος Τσιτσιπάς δεν θα ήταν ο Στέφανος Τσιτσιπάς εάν δεν είχε δίπλα του τον πατέρα του. Ο Απόστολος κάποτε δούλεψε κοντά στον Μπέκερ αλλά είναι ένας Έλληνας προπονητής. Δεν είναι Ισπανός, Γερμανός, Ιταλός, Αμερικανός.

Ναι είναι ο μοναδικός Έλληνας προπονητής που είχε αθλητή σε τελικό Grand Slam.

Αλήθεια θα υπήρχε "Dream Team" χωρίς τον Χρήστο Ιακώβου; Ο κόσμος θυμάται αυτό το "κάτσε κάτω από τη μπάρα" και νιώθει πως είναι έτοιμος ν' αναλάβει για να βγάλει τον νέο Πύρρο στο στερέωμα.

Αυτό για το οποίο χαίρομαι για τους προπονητές των ατομικών αθλημάτων είναι ότι δεν είναι τόσο αναλώσιμοι. "Έχασες, έφυγες".

Ο Γιαννιώτης έφτασε στην τελευταία κούρσα της καριέρας του για να πάρει αυτό που ποθούσε από παιδί. Ένα Ολυμπιακό μετάλλιο.

Στα 36, στην 5η Ολυμπιακή συμμετοχή, στη Βραζιλία. Νομίζει κανείς ότι δεν σκέφτηκε κάποτε να τα παρατήσει; Δεν είχε βαρεθεί;

Ποιος ήταν δίπλα του για 20 χρόνια; Κάθε ημέρα, κάθε ώρα; Ο Ράφτης πονούσε διπλά όταν ο Πετρούνιας έκανε το χειρουργείο στον ώμο.

Ήξερε όμως ότι θα πρέπει να τον "αναστήσει" να τον βάλει πάλι στις ... ράγες (κρίκους) για να φτάσει έως το Τόκιο και να τον σηκώσει και πάλι στον αέρα με απώτερο στοχό να σηκώσει τους Έλληνες από τις ξαπλώστρες για να χειροκροτήσουν τον Λευτέρη του.

Είπαμε, ο προπονητής θα φτιάξει το πλάνο για να ανέβει ο αθλητής, θα κινήσει τα πιόνια σε μια παρτίδα σκάκι που δεν έχει μεγάλες διαφορές μ' έναν αγώνα, θα "ανεβάσει" ψυχολογικά τον αθλητή.

Και κάτι τελευταίο. Την Τροία δεν την άλωσε ο Αχιλλέας αλλά ο Οδυσσέας με τα πλάνα του, με το τέχνασμα του.