Οι 20+1 στιγμές της Ελλάδας σε Ολυμπιακούς Αγώνες (pics & vids)

• 20 συν 1: Όταν τα μάτια όλου του κόσμου ήταν στην Αθήνα
• 20: Τα δύο λάθη στις κορίνες
• 19: Ο πρώτος σούπερ σταρ Ολυμπιονίκης
• 18: Οι γίγαντες που μας κράτησαν ζωντανούς
• 17: Ο πρώτος μεγάλος άλτης
• 16: Ο χρυσός γίγαντας
• 15: Η αποθέωση στο ΟΑΚΑ
• 14: Το νταμπλ της Άννας
• 13: Ο ήσυχος γίγαντας
• 12: Οι ασημένιες κλωτσιές
• 11: Ο γιος του ανέμου
• 10: Ο χορευτής
• 9: Τα χρυσά πανιά
• 8: Το εθνικό Ολυμπιακό ομαδικό άθλημα
• 7: Ο άρχοντας των κρίκων
• 6: Το χρυσό κορίτσι του ελληνικού στίβου
• 5: Η κραυγή του Σπύρου
• 4: Η γρηγορότερη ελληνίδα
• 3: «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο»
• 2: Το απόλυτο θαύμα
• 1: Το standing ovation της ζωής του

Το 1992 ήμουν έξι ετών. Όχι αρκετά μεγάλος για να συνειδητοποιήσω τι σημαίνουν Ολυμπιακοί Αγώνες, όχι όμως και αρκετά μικρός για να μην θυμάμαι τους πανηγυρισμούς για τη Βούλα και τον Πύρρο! Οι Χρυσοί Ολυμπιονίκες μας, οι δαφνοστεφανωμένοι ήρωες που επέστρεψαν νικητές από τη Βαρκελώνη και όλοι τους φώναζαν με το μικρό τους όνομα. Δεν υπήρχαν η Πατουλίδου και ο Δήμας, αλλά η Βούλα και ο Πύρρος, τα χρυσά παιδιά του ελληνικού αθλητισμού, που «για την Ελλάδα ρε γαμώτο», «έκατσαν κάτω από την μπάρα» και ανύψωσαν τα ελληνικά χρώματα στην κορυφή του κόσμου.

Δεν ήξερα βέβαια τότε, ότι είχαν περάσει δώδεκα χρόνια και τρεις διοργανώσεις για να δούμε ξανά έναν Έλληνα στην κορυφή του βάθρου Ολυμπιακών Αγώνων. Και η αλήθεια είναι, ότι ανήκω στην τυχερή γενιά που ανά τέσσερα χρόνια ανακαλύπτει καινούργιους ήρωες, καινούργια παιδιά που τα μαθαίνουμε με το μικρό τους όνομα και τα θαυμάζουμε να παλεύουν για την κορυφαία στιγμή που μπορεί να ζήσει ένας αθλητής: την διάκριση στους Αγώνες, την διοργάνωση που γεννήθηκε στην αρχαία Ολυμπία, αναγεννήθηκε το 1896 στην Αθήνα και πλέον αποτελεί το σημαντικότερο ραντεβού του παγκόσμιου αθλητισμού.

Αναλογικά με άλλες χώρες, αυτές οι στιγμές δεν ήταν πάρα πολλές για την Ελλάδα. Αν εξαιρέσουμε την πρώτη διοργάνωση, οι μοναδικές φορές που είχαμε διψήφιο αριθμό μεταλλίων ήταν μόλις δύο: στο Σύδνεϊ το 2000 με 13 και στην Αθήνα το 2004 με 16. Υπήρξαν αρκετές διοργανώσεις με μηδέν μετάλλια και πολλές με ένα ή δύο. Ίσως αυτό το γεγονός, ότι δηλαδή οι στιγμές είναι λίγες, είναι που τις κάνει και πιο σημαντικές, πιο μεγάλες και λαμπερές. Το μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν είναι ένα εύκολο κατόρθωμα και το πιθανότερο είναι να μην μπορέσουμε ποτέ εμείς, οι μη αθλητές, να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος των θυσιών, της προσπάθειας και της προσήλωσης που απαιτούνται για να φτάσει κάποιος εκεί.

Ενόψει της διοργάνωσης του Τόκιο, προσπάθησα να θυμηθώ τις σημαντικότερες στιγμές της Ελλάδας σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτές που έζησα κι αυτές για τις οποίες διάβασα κι άκουσα ανθρώπους που τις βίωσαν από κοντά. Η παρακάτω λίστα είναι καθαρά υποκειμενική. Τα κριτήρια ήταν πολλά, όμως σίγουρα οι αναμνήσεις μου έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Αν διαφωνείτε με τη σειρά ή θεωρείτε πως λείπει κάποια στιγμή, παρακαλώ μοιραστείτε το στα σχόλια. Έτσι κι αλλιώς, αυτή η λίστα θέλω να λειτουργήσει ως μία αφορμή για να θυμηθούμε τι έχουμε ζήσει και να συνειδητοποιήσουμε πόσο υπερήφανοι έχουμε νιώσει γι’ αυτά τα παιδιά.

Αφού οι Αγώνες ήταν να γίνουν το ’20 και θα πραγματοποιηθούν τελικά το ’21, ας δούμε είκοσι συν μία στιγμές. Κι αυτή η συν μία δεν είναι καθαρά αγωνιστική, αλλά…

20 συν 1: Όταν τα μάτια όλου του κόσμου ήταν στην Αθήνα

Η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας ήταν ένα εξαιρετικό υπερθέαμα και μια συγκινητική υπενθύμιση σε όλον τον πλανήτη, ότι οι Αγώνες γεννήθηκαν στη χώρα μας. Υπό τη σκηνοθεσία του Δημήτρη Παπαϊωάννου, εκατοντάδες χορευτές και ηθοποιοί παρέλασαν πριν τους αθλητές, σε ένα ταξίδι από την αρχαία Ολυμπία μέχρι την σύγχρονη Ελλάδα. Ειδικά η στιγμή, που οι Ολυμπιακοί κύκλοι άναψαν μέσα στη λίμνη στο κέντρο του Ολυμπιακού Σταδίου, είναι μία εικόνα που δεν θα την ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.

20: Τα δύο λάθη στις κορίνες

Το 2000, η Εθνική ομάδα ρυθμικής γυμναστικής του ανσάμπλ ήταν το μεγάλο φαβορί για το χρυσό μετάλλιο. Η ομάδα, αποτελούμενη από τις Ειρήνη Αϊνδιλή, Μαρία Γεωργάτου, Χαρά Καρυάμη, Εύα Χριστοδούλου, Κλέλια Πανταζή και Άννα Πολλάτου, είχε προκριθεί με την καλύτερη βαθμολογία στον τελικό, όμως εκεί, δύο λάθη στο πρόγραμμα με τις κορίνες στέρησαν από τις κοπέλες το χρυσό μετάλλιο, παρά την εκπληκτική τους παρουσία στο πρόγραμμα με τις κορδέλες και τα στεφάνια. Το βλέμμα των κοριτσιών στο βάθρο και η απογοήτευση στα πρόσωπά τους, παρά το χάλκινο μετάλλιο, έχουν μείνει χαραγμένα στην μνήμη μου.

19: Ο πρώτος σούπερ σταρ Ολυμπιονίκης

Στην πρώτη διοργάνωση των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων το 1896, η Ελλάδα συγκέντρωσε συνολικά 46 μετάλλια. Από τα 46, αυτό που θυμούνται οι περισσότεροι είναι το χρυσό του Σπύρου Λούη στον Μαραθώνιο. Υπάρχουν πολλοί αστικοί μύθοι γύρω από την προσπάθεια του Λούη, όμως το γεγονός ότι έχουμε ονομάσει την λεωφόρο έξω από το Ολυμπιακό Στάδιο με το όνομά του, λέει πολλά για τη σημασία που είχε.

18: Οι γίγαντες που μας κράτησαν ζωντανούς

Όπως είπαμε και παραπάνω, υπήρξαν αρκετές διοργανώσεις, στις οποίες η Ελλάδα δεν τα πήγε καλά και υπήρξαν αρκετά «νεκρά» διαστήματα. Σε δύο απ’ αυτά, όμως, υπήρξαν δύο γίγαντες, ο Πέτρος Γαλακτόπουλος και ο Μπάμπης Χολίδης, οι προσπάθειες των οποίων στην ελληνορωμαϊκή πάλη κράτησαν ζωντανό τον ολυμπιακό αθλητισμό στη χώρα μας. Ο Γαλακτόπουλος κέρδισε το μοναδικό μετάλλιο της Ελλάδας (χάλκινο) στους Αγώνες του 1968, ενώ τέσσερα χρόνια μετά ανέβηκε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου στους Αγώνες του Μονάχου. Ο Χολίδης κέρδισε δύο χάλκινα στους Αγώνες του 1984 και του 1988, μ’ αυτό στη Σεούλ να αποτελεί το μοναδικό για τα ελληνικά χρώματα.

17: Ο πρώτος μεγάλος άλτης

Από τα 46 μετάλλια των πρώτων Αγώνων της Αθήνας, στις επόμενες τρεις διοργανώσεις η Ελλάδα κέρδισε συνολικά μόλις οκτώ και τα τέσσερα εξ αυτών τα πήρε ο Κωνσταντίνος Τσικλητήρας, με το ένα να είναι χρυσό, τα δύο ασημένιο και το άλλο χάλκινο σε δύο αθλήματα που δεν υπάρχουν πλέον, το μήκος και το ύψος άνευ φοράς. Προς τιμήν του ονομάστηκε ένα σημαντικό μίτινγκ στίβου που διοργανώθηκε για πολλά χρόνια στη χώρα μας, τα «Τσικλητήρια», τα οποία αποτέλεσαν και την πρώτη προσωπική μου επαφή με τον στίβο.

16: Ο χρυσός γίγαντας

Όπως οι Πέτρος Γαλακτόπουλος και Μπάμπης Χολίδης κράτησαν ζωντανή την Ελλάδα σε περιόδους που το ολυμπιακό αθλητικό κίνημα δεν ήταν στα καλύτερά του στη χώρα μας, έτσι και ο Στέλιος Μυγιάκης το… αναζωπύρωσε το 1980 με το χρυσό του μετάλλιο στην ελληνορωμαϊκή. Σε μία από τις πιο αμφιλεγόμενες διοργανώσεις της ιστορίας με 66 χώρες να μποϊκοτάρουν τους Αγώνες της Μόσχας, ο Μυγιάκης έφερε στην Ελλάδα το πρώτο χρυσό μετάλλιο από το 1960!

15: Η αποθέωση στο ΟΑΚΑ

Με την μη συμμετοχή των Κεντέρη και Θάνου και τον αποκλεισμό τους μόλις ώρες πριν την έναρξη των Αγώνων της Αθήνας, τα μάτια όλων των Ελλήνων φιλάθλων στον στίβο είχαν πέσει πάνω στη Φανή Χαλκιά, η οποία έκανε… πάρτι στα 400 μέτρα με εμπόδια και πανηγύρισε το χρυσό μετάλλιο, μέσα σε παντζουρλισμό στις εξέδρες, κάνοντας μάλιστα Ολυμπιακό ρεκόρ στον ημιτελικό.

14: Το νταμπλ της Άννας

Τελευταία φορά που ένας Έλληνας είχε πάρει δύο μετάλλια στην ίδια διοργάνωση πριν τους Αγώνες του Ρίο ήταν το πολύ μακρινό 1912 με τον Κωνσταντίνο Τσικλητήρα και η αλήθεια είναι, ότι πολύ δύσκολα περιμέναμε να ξαναγίνει. Το 2016, όμως, ένα νεαρό κορίτσι από τη Δράμα σημάδεψε σωστά στην σκοποβολή και κατάκτησε το χρυσό στα 25 μέτρα αεροβόλου πιστολιού και το χάλκινο στα 10 μέτρα.

13: Ο ήσυχος γίγαντας

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σύδνεϊ, οι Κάχι Καχιασβίλι και Πύρρος Δήμας κατάφεραν μία συγκλονιστική διάκριση, κατακτώντας το τρίτο συνεχόμενο χρυσό τους μετάλλιο. Τα δύο απ’ αυτά, ο Κάχι τα κέρδισε με τα ελληνικά χρώματα, ενώ το πρώτο, το 1992, το είχε κερδίσει αγωνιζόμενος για την Ενωμένη Ομάδα. Αυτή η επιτυχία του Κάχι, σε συνδυασμό με τον Πύρρο και τα υπόλοιπα παιδιά της άρσης βαρών με προπονητή τον Χρήστο Ιακώβου, θεμελίωσε το άθλημα στις καρδιές των Ελλήνων φιλάθλων.

12: Οι ασημένιες κλωτσιές

Στους Αγώνες του 2000, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης έσπασε το πόδι του και ίσως να σκέφτηκε εκείνη τη στιγμή, ότι το όνειρό του για μία Ολυμπιακή διάκριση είχε τελειώσει άδοξα. Ίσως και όχι, βέβαια, γιατί όχι μόνο δεν το έβαλε κάτω, αλλά επανήλθε δριμύτερος στην Αθήνα και το Πεκίνο, κατακτώντας δύο ασημένια μετάλλια και αποδεικνύοντας ότι η σκληρή δουλειά και η αφοσίωση αποδίδουν καρπούς.

11: Ο γιος του ανέμου

Στην Ελλάδα είμαστε, λογικό είναι η ιστιοπλοΐα να αποτελεί ένα βασικό κομμάτι των ελληνικών Ολυμπιακών ομάδων. Παρόλα αυτά, τελευταία φορά που η χώρα μας είχε κερδίσει μετάλλιο στη θάλασσα πριν το 1996, ήταν το 1972 και τον Ηλία Χατζηπαυλή. Στην Ατλάντα, όμως, εμφανίστηκε ένας νεαρός με την ιστιοσανίδα του, ο Νίκος Κακλαμανάκης και κέρδισε το χρυσό, δαμάζοντας τα κύματα και τους ανέμους των ΗΠΑ. Οκτώ χρόνια μετά επανέλαβα τον θρίαμβο του με το ασημένιο στην Αθήνα.

10: Ο χορευτής

Μετά τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες, η ελληνική γυμναστική δεν είχε κερδίσει ποτέ ξανά μετάλλιο σε διοργάνωση, μέχρι το 1996 και τον Ιωάννη Μελισσανίδη, ο οποίος με μία πανέμορφη προσπάθεια στις ασκήσεις εδάφους κέρδισε το χρυσό κι έβαλε για τα καλά στον χάρτη των Αγώνων την ελληνική γυμναστική, η οποία «αναστήθηκε» από τότε και μας προσφέρει συνεχώς συγκινήσεις.

9: Τα χρυσά πανιά

Μπορεί ο Νίκος Κακλαμανάκης να κέρδισε το χρυσό στην Άτλαντα στο windsurf, όμως έπρεπε να φτάσουμε στο 2004 για να δούμε ένα ελληνικό πλήρωμα πλοίου να ανεβαίνει στην κορυφή. Κι αυτό το κατάφεραν οι Σοφία Μπεκατώρου και Αιμιλία Τσουλφά με το σκάφος τύπου 470, το οποίο οδήγησαν πρώτο στα ελληνικά νερά, 44 ολόκληρα χρόνια μετά τη νίκη των Κωνσταντίνου Β’, Οδυσσέα Εσκιτζόγλου και Γ. Ζαΐμη στη Ρώμη.

8: Το εθνικό Ολυμπιακό ομαδικό άθλημα

Η υδατοσφαίριση είναι χωρίς κανένα ανταγωνισμό το εθνικό μας ομαδικό σπορ σε Ολυμπιακούς Αγώνες και η κορυφαία στιγμή του ήταν το 2004, όταν η Εθνική ομάδα των γυναικών κατέκτησε τη δεύτερη θέση μπροστά στο κοινό της, χάνοντας στον τελικό από την Ιταλία με 10-9. Την ελληνική ομάδα αποτελούσαν οι: Γεωργία Ελληνάκη, Δήμητρα Ασιλιάν, Αντιόπη Μελιδώνη, Αγγελική Καραπατάκη, Κυριακή Λιώση, Σταυρούλα Κοζομπόλη, Κατερίνα Οικονομόπουλου, Αντιγόνη Ρουμπέση, Ευαγγελία Μωραϊτίδου, Ευτυχία Καραγιάννη, Γεωργία Λάρα, Αντωνία Μωραΐτη και Ανθούλα Μυλωνάκη με προπονητή των Κούλη Ιωσηφίδη.

7: Ο άρχοντας των κρίκων

Μετά τον Δημοσθένη Ταμπάκο και τα δύο μετάλλιά του σε Ολυμπιακούς Αγώνες στους κρίκους, ήρθε ο Λευτέρης Πετρούνιας για να πάρει τα ηνία και να οδηγήσει την ελληνική γυμναστική. Με όλα τα μάτια να είναι πάνω του, καθώς ήταν με διαφορά ο κορυφαίος στο αγώνισμά του, ο Λευτέρης όχι μόνο δεν… παραπάτησε στην προσγείωσή του, αλλά διέλυσε τον ανταγωνισμό του στο Ρίο για να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο.

6: Το χρυσό κορίτσι του ελληνικού στίβου

Σε μια παρόμοια κατάσταση με τον Πετρούνια, η Κατερίνα Στεφανίδη ήταν η κορυφαία αθλήτρια παγκοσμίως στο άλμα επί κοντώ, όταν μπήκε στον στίβο του Ρίο κι έπρεπε με τη σειρά της να το αποδείξει, όπως κι έκανε. Σε έναν μαραθώνιο τελικό, η Στεφανίδη πήδηξε ψηλότερα από όλες τις αντιπάλους της για να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο.

5: Η κραυγή του Σπύρου

Προσωπικά, η ιστορία του Σπύρου Γιαννιώτη είναι η αγαπημένη μου από όλες όσες έχουμε δει όλα αυτά τα χρόνια σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο Γιαννιώτης ήταν το μεγάλο φαβορί να κερδίσει ένα μετάλλιο στο Λονδίνο το 2012, όντας ο εν ενεργεία παγκόσμιος πρωταθλητής, όμως κατετάγη τέταρτος στο εξουθενωτικό αγώνισμα των 10 χιλιομέτρων ανοικτής θαλάσσης. Βγαίνοντας από το νερό έβαλε τα κλάματα κι όλα έδειχναν ότι το μεγάλο του όνειρο να κατακτήσει ένα ολυμπιακό μετάλλιο είχε τελειώσει. Δεν το έβαλε, όμως, κάτω και τέσσερα χρόνια μετά, στα 36 του, στην τελευταία κούρσα της καριέρας του, έπεσε στα νερά της Κόπα Καμπάνα, σε μία από τις συγκλονιστικότερες προσπάθειες που έχω δει ποτέ από Έλληνα αθλητή. Κυριολεκτικά για μία χεριά έχασε το χρυσό, όμως αυτό πραγματικά δεν ένοιαζε κανέναν και η κραυγή του μέσα στο νερό ήταν η απόλυτη δικαίωση για έναν αθλητή-παράδειγμα για όλους μας.

4: Η γρηγορότερη ελληνίδα

Η αλήθεια είναι, ότι το χρυσό μετάλλιο του Κώστα Κεντέρη στο Σύδνεϊ έχει κάπως επισκιάσει στο μυαλό πολλών την απίστευτη προσπάθεια της Κατερίνας Θάνου στην ίδια διοργάνωση. Η Θάνου πήρε το ασημένιο μετάλλιο στα 100 μέτρα, πίσω από την Μάριον Τζόουνς, η οποία αρκετά χρόνια μετά παραδέχθηκε την χρήση αναβολικών με αποτέλεσμα να χάσει εκείνο το χρυσό. Η Θάνου έσπασε τα χρονόμετρα εκείνη την ημέρα και βρέθηκε μπροστά από ονόματα θρύλους του γυναικείου στίβου.

3: «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο»

Όπως είπαμε και παραπάνω, τα χρυσά μετάλλια της Βούλας Πατουλίδου και τον Πύρρου Δήμα το 1992 λειτούργησαν ως μια αφύπνιση του ελληνικού Ολυμπιακού αθλητισμού. Στους Αγώνες της Βαρκελώνης, η Πατουλίδου βρέθηκε στον τελικό των 100 μέτρων με εμπόδια, σε μία μνημειώδη κούρσα, στην οποία το σούπερ φαβορί, η αμερικανίδα Γκέιλ Ντίβερς, στραβοπάτησε στο τελευταίο εμπόδιο με αποτέλεσμα η ελληνίδα πρωταθλήτρια να τερματίσει πρώτη και στη συνέχεια να πει την δήλωση που έχει μείνει στην ιστορία «για την Ελλάδα ρε γαμώτο».

2: Το απόλυτο θαύμα

Είναι μία από τις κούρσες, που όσοι την είδαν, αποκλείεται να την ξεχάσουν ποτέ. Το 2000, ο Κώστας Κεντέρης πραγματοποίησε το απόλυτο θαύμα, κερδίζοντας το χρυσό μετάλλια στα 200 μέτρα. Ο Κεντέρης κάλπασε στα τελευταία μέτρα, αφήνοντας πίσω του όλους τους αντιπάλους του, δίνοντας το χρυσό μετάλλιο στα σπριντ στην Ελλάδα, κάτι που μέχρι τότε φάνταζε αδιανόητο. Ο Έλληνας πρωταθλητής επιβεβαίωσε την παγκόσμια υπεροχή του τα επόμενα χρόνια, κερδίζοντας το χρυσό στο Παγκόσμιο και το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.

1: Το standing ovation της ζωής του

Είναι από τις στιγμές που πολύ θα ήθελα να την έχω ζήσει από κοντά. Να ήμουν εκεί. Ο σπουδαιότερος Ολυμπιονίκης της Ελλάδας, ο Πύρρος Δήμας, ολοκλήρωσε την καριέρα του στους Αγώνες της Αθήνας, όπως ακριβώς του άξιζε. Μετά τα τρία συνεχόμενα χρυσά μετάλλια σε Βαρκελώνη, Ατλάντα και Σύδνεϊ, το «Λιοντάρι της Χειμάρρας» ήθελε ένα ακόμα μέσα στην Αθήνα για να βάλει ένα τέλος στην μνημειώδη πορεία του. Το χρυσό μπορεί να μην ήρθε, όμως πραγματικά δεν ασχολήθηκε άνθρωπος με το χρώμα του χάλκινου μεταλλίου. Τα όσα έλαβαν μέρος στην απονομή των μεταλλίων, έχουν μείνει στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων και αποτελούν μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές όλων των εποχών. Όταν ο Πύρρος ανέβηκε στο βάθρο, το standing ovation που ακολούθησε ανάγκασε τους διοργανωτές να σταματήσουν τη διαδικασία με τον κόσμο στο Ολυμπιακό Κέντρο της Νίκαιας να μην σταματά να χειροκροτά και να φωνάζει το όνομα του Πύρρου. Όσοι το έβλεπαν ακόμα και από την τηλεόραση, παρακολουθούσαν με σηκωμένη την τρίχα τον συγκινημένο Πύρρο να απορροφά την αγάπη του κόσμου.